نحوه‌ی رفتار و برخورد با افرادی که با ما همفکر و هم عقیده نیستند

[="Purple"]

سلام استاد.... میشه اینو توضیح بدین؟؟؟
منظور از تضعیف دین چیه؟؟؟ خب اون فرد داره عقاید شخصی خودشو بیان میکنه و اگه مخالفتی م صورت بگیره حتی باوجود کم اوردن میگه این طرز تفکر منه واین به تو وعقایدت لطمه ای وارد نمیکنه که اینجوری موضع میگیری...
حالا در چه صورت این بیان عقاید باعث تضعیف دین میشه؟؟؟
افراد زیادی هستن که اینجوری برخورد میکنن و خیلیم اصرار دارن گفته هاشون درسته! خیلیا منکر اعتقادات و باورهامون میشن و خیلیا سعی دارن شبهه وارد کنن و اکثرا یه جوریه انگار دارن فقط عین طوطی چیزهایی که شنیدنو تکرار میکنن و فقط ادعا دارن حتی یه دفه زحمت مطالعه به خودشون درباره حرفایی که میزنن رو نمیدن ولی این حق رو به خودشون میدن درمورد کوچیکترین چیزهام اظهارنظرکنن و خودشونو محق بدونن!
ولییییی بعد کلی کلنجار رفتن و سروکله زدن بااینجور ادما خیلیاشون میگن خب تو یه جور باوروتفکری داری و من یه جور!! حتی نمیخوان کمی فکرکنن شاید دراشتباهن و به تعبیری خواب نیستن خودشونو به خواب زدن،حالا ماچه جوری تشخیص بدیم افکار شخصی طرف تاثیری روی دین میزاره باعث تضعیفش میشه یاخیر؟؟؟[/]

با سلام

تاثیر معاشرت و مجالست را یعنی شاکله‌ی ما و هویت و شخصیت ما با افرادی که در ارتباط هستیم ساخته می‌شود یعنی بیش از اعمال ما یعنی عمل قطعا خوب یا بد روی ما اثر دارد و سازنده است بیش از اعمال ما چیزی که ما را می‌سازد شخصیت هایی که ما با آن ها در ارتباط هستیم معاشرت ما است آن واقعا یک روایتی هفته های قبل خوانده بودیم برای بعضی بیننده ها هم تعجب برانگیز بود بعضی ها هم به حالت تندی نوشته بودند شما چطور می‌گویید دوست خوب از نماز از روزه مهم تر است بنده نمی‌گویم پیغمبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرماید محکم ترین دستاویز ایمان یک دوست خوب است چون دوست خوب هم شما را نماز خوان هم روزه گیر هم قاری قرآن هم هیئتی می‌کند همه‌ی آن سرچشمه‌ی خوبی ها است سوقت می‌دهد به سمت خیرات عکسش هم همین طور است دوست بد از همه‌ی گناهان بدتر است چون ام الفساد است سرچشمه‌ی همه‌ی بدی ها است و این را جدی بگیرید سعی ما این است که جدا از قرآن و روایات از خودمان نبافیم حرفی نزنیم مستند باشد یا کلام قرآن و حدیث و بزرگانی که از قرآن و حدیث مطلب را گرفتند تاثیر مجالست و معاشرت بسیار فوق العاده است کم اش به اندازه‌ی همان کم زیادش به اندازه‌ی زیاد لذا ببینید چرا اسم دشمن ها آورده می‌شود به ما گفتند لعن کنید یا تبری بجویید؟ اسم شمر می‌آید یزید می‌آید بد ها می‌آید طاغوت ها می‌آید یا با قلبمان یا با زبانمان تبری بجوییم چرا؟ جای سوال است خدا لعنت کند یزید را یکی می‌گوید لعنت بر یزید بقیه می‌گویند بیش بار یا اگر اسم دشمن را می‌نویسیم لعنه الله اگر اسم پیغمبر امامان را می‌نویسیم صلی الله علیه و آله و علیه السلام بگوییم به خاطر این که هر کس را که ما یاد می‌کنیم ارتباط برقرار می‌شود حتی یاد هم می‌کنیم یزید و شمر که مجسمه‌ی بدی ها و طاغوت هستند یاد که می‌کنیم توجه که می‌کنیم روح و قلب ما یک ارتباط برقرار می‌کند با لعن و برائت خودمان را جدا می‌کنیم با قلب و زبان می‌گوییم خدایا من از اعمال او کارهای او بیزار هستم یعنی حتی می‌خواهم عرض بکنم یک کسی که صد ها سال قبل از دنیا رفته طاغوت بدی را ما یاد می‌کنیم با زبان و با قلبمان تبری بجوییم که قاطی نشویم چون قاطی شدن همان و تسری صفات او رفتار او کارهای او منش او در ما اثر منفی می‌گذارد نفس توجه به او در ما تاثیر می‌گذارد چرا از افرادی که ما از او بدمان می‌آید یک کسی اسمش را می‌آورد می‌گوییم حرفش را نزن حالم بد می‌شود یک کسی که ما رفتار بدی با ما داشته یادش می‌کنیم حالمان بد می‌شود معلوم می‌شود یادش که می‌کنیم آن رذائل یا بدی هایش یا یادآوری می‌شود وبرعکسش هر وقت خوب ها را ما یاد می‌کنیم یاد خوب ها روی آدم اثر دارد خود خوب ها را آدم ببیند چه می‌شود حالش خیلی خوب می‌شود چرا به ما فرمودند این همه روایات داریم اسم پیغمبر امامان را بدون ادب نبرید بگویید علیه السلام بگویید صلی الله علیه و آله و سلم چرا نام پیغمبر نهی شدید شده بدون صلوات نگویید چون یاد پیغمبر می‌کنی شارژ می‌شوی و حقش را باید ادا بکنی درود بفرستی بگویی صلی الله علیه و آله ارتباط را قوی تر بکنی یک پله بروی جلوتر لذا می‌خواهم عرض کنم معاشرت که اثر دارد حتی یاد خوب ها و یاد بد ها چرا این قدر یاد خدا بیش از هر چیزی در قرآن سفارش شده «اذْكُرُ‌وا اللَّـهَ ذِكْرً‌ا كَثِيرً‌ا» (احزاب/ 41)

بسمه القویّ

با سلام و ادب

استاد گرامی دستور قران در این موارد بسیار روشن است:

"وَإِذَا رَأَيْتَ الَّذِينَ يَخُوضُونَ فِي آيَاتِنَا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّى يَخُوضُواْ فِي حَدِيثٍ غَيْرِهِ وَإِمَّا يُنسِيَنَّكَ الشَّيْطَانُ فَلاَ تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّكْرَى مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ"انعام/68

و چون ببينى كسانى [به قصد تخطئه‏] در آيات ما فرو مى‏روند از ايشان روى برتاب، تا در سخنى غير از آن درآيند و اگر شيطان تو را [در اين باره‏] به فراموشى انداخت، پس از توجّه، [ديگر] با قوم ستمكار منشين.

از امام باقر (عليه السلام) نقل شده كه چون این آیه نازل گرديد و مسلمانان از مجالست با كفار و استهزا كنندگان آيات الهى نهى شدند جمعى از مسلمانان گفتند: اگر بخواهيم در همه جا به اين دستور عمل كنيم بايد هرگز به مسجد الحرام نرويم، طواف خانه خدا نكنيم. (زيرا آنها در گوشه و كنار مسجد پراكنده ‏اند و به سخنان باطل پيرامون آيات الهى مشغولند و در هر گوشه‏ اى از مسجد الحرام ما مختصر توقفى كنيم، ممكن است سخنان آنها به گوش ما برسد) در اين موقع آيه دوم نازل شد و به مسلمانان دستور داد كه در اين گونه مواقع آنها را نصيحت كنند و تا آنجا كه در قدرت دارند به ارشاد و راهنمايى آنها را بپردازند.

"وَ مَا عَلَى الَّذِينَ يَتَّقُونَ مِنْ حِسَابِهِم مِّن شَيْءٍ وَلَـكِن ذِكْرَى لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ "انعام/69

و بر كسانى كه [از سخنان آن ياوه‏ گويان‏] مى‏ پرهيزند چيزى از حساب آنها نيست، بلكه اين يادآورى و پندى است تا شايد آنها بپرهيزند.

پرهیز از سخنان بیهوده در آیه شریفه ی:"والذین هم عن اللغو معرضون" هم در اوصاف اهل ایمان آمده است.

با توجه به این آیات و روایات متعدد،چرا باید بهانه آورد؟ آیا نباید شخصیّت ایمانی انسان به گونه ای تاثیر گذار باشد و آنقدر قوی

که احتیاجی به بهانه آوردن نباشد؟

آیا این ضعف در بینش توحیدی انسان محسوب نمی شود؟ البته مسلما اهل ایمان باید با مهر و عطوفت و مدارا و در عین حال بر

سر اعتقاداتشان قوی برخورد کنند،تا همه بدانند که این شخص بر سر اعتقاداتش،اهل تسامح نیست.