جمع بندی نفوذ در تشيع با عيد ساختگى عيد الزهراء

با سلام و عرض ادب

1) در اینکه زمان قتل خلیفه ی دوم، نهم ربیع باشد تردید جدی وجود دارد واین روز با تاریخ نقل شده از سوی سنی و شیعه در قتل عمر بن خطاب منطبق نمی باشد.

2) بدیهی است که یکی از اصول اعتقادی تولی و تبری است. دوست داشتن در راه خدا و دشمن داشتن در راه خدا؛ ودر این میان بر اساس تعالیم قرآن و سنت ما از دشمنان خدا و رسول(صلی الله علیه و آله وسلم) و اهل بیت(علیهم السلام) و ظالمین به عترت(علیهم السلام) تبری می جوئیم.

3) شیعه معتقد است گروهی از کسانی که در دوران رسول خدا(صلی الله علیه وآله) می زیستند بعد از رحلت آنحضرت به خاندان عترت(علیهم السلام) ظلم و ستم نمودند و در این راستا برخی همچون ابو سفیان و معاویه و خاندان آنها (لعنهم الله)دشمنی خود را به بالاترین مرتبه رسانده؛‌ لذا شیعه علنا آنان را لعن می نماید.

4) بر اساس اعتقاد شیعه که مستند به نقلیات معتبر عامه نیز می باشد؛ خلفا نیز مرتکب ظلم به خاندان عترت(علیهم السلام) شدند؛ و شیعه آنان را با دلیل ظالم می داند؛ اما با این حال بواسطه ی جایگاه آنان در میان اهل سنت،‌واینکه از دیدگاه آنان چنین ظلمی از سوی خلفا متصور نیست می گوئیم: تبری امری اعتقادی است و تحقق آن منوط به آشکار نمودن آن در خارج نخواهد بود؛‌ بلکه اگر چنین امری مخالف تقیه بوده و موجبات اذیت شیعیان را فراهم نموده و یا موجب دور شدن اهل سنت از اهل بیت(علیهم السلام) گردد؛ تبعا از جهت شرعی ممنوع و حرام بوده؛ چنانچه مرحوم صدوق در کتاب اعتقادات [1]خویش می‌فرماید: اعتقاد ما در تقیه آن است که تقیه واجب است و کسی که آنرا ترک نماید به منزله ی کسی است که نماز را ترک نموده است. به امام صادق(علیه السلام) گفته شد: ای فرزند رسول خدا! ما می‌بینیم که در مسجد شخصی است که آشکارا به دشمنان شما دشنام می‌دهد و آنان را نام می‌برد. حضرت فرمودند: او را چه شده؟ خدا او را لعنت کند که متعرض ما می‌شود، در حالی که خداوند می‌فرماید:(به معبود) كسانى كه غير خدا را مىی‌خوانند دشنام ندهيد، مبادا آنها (نيز) از روى (ظلم و) جهل، خدا را دشنام دهند. هر چند که مورد روایت سب و دشنام علنی است؛ اما از آن جا که ملاک در سب و لعن از جهت عکس العمل مخالفین واحد است،‌ می‌توان گفت که شامل لعن نیز می‌گردد.

5) آنچه در این میان مورد توصیه ی عمومی عترت(علیهم السلام) بوده، بیان جایگاه رفیع عترت(علیهم السلام) و معرفی فضائل و مکارم اخلاق آنان[2] و بیان عملکرد مخالفین آنان از منابع معتبر عامه و سپردن نتیجه به وجدان مخالفین خواهد بود؛ همچنان که در جریان جنگ صفین وقتی به اميرمؤمنان(عليه السَّلام) گزارش دادند كه برخى از ياران حضرت شاميان را ناسزا مى گويند، حضرت امیر(علیه السلام) آنان را فرا خواند و چنين فرمود:«إِنّى أَكرَهُ لَكُمْ أَنْ تَكُونُوا سَبّابِينَ وَلكِنَّكُم لو وَصَفْتُم أَعْمالَهُمْ وَذَكَرْتُمْ حالَهُمْ، كانَ أَصْوَبَ فى الْقَولِ وَأَبْلَغَ فِى الْعُذْرِ».[3] «دوست ندارم دشنام دهنده باشيد، اما اگر كردار آنان را بازگو كنيد و روش آنان را تشريح كنيد، به حقيقت نزديك تر و عذرى رساتر براى شما خواهد بود».

موفق باشید.