جمع بندی پناه بردن به غیر خدا

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
پناه بردن به غیر خدا

سلام .ایا پناه بردن به غیر خدا گناه است؟
اگر است پس چرا امام می فرمایند ما پناه کسانی هستیم که به ما پناهنده شوند

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: استاد صدرا

mohammadreza32;765542 نوشت:
سلام .ایا پناه بردن به غیر خدا گناه است؟
اگر است پس چرا امام می فرمایند ما پناه کسانی هستیم که به ما پناهنده شوند

با سلام و عرض ادب

حدیث مذکور روایتی از امام عسکری(علیه السلام) است که متن آن چنین است:
محمّد بن حسن مى‏ گويد: نامه‏ اى به امام عسکری(علیه السلام) نوشتم و از فقر شكايت‏ نمودم سپس با خود گفتم: مگر ابوعبدالله(علیه السلام)[1] نفرموده: «فقر با ما بهتر از غناى با غير ماست و كشته شدن با ما بهتر از زندگى با غير ماست».
پس اين گونه جواب آمد:«وقتى كه گناهان دوستان ما زياد شود، خدا با فقر، آنها را پاك مى‏ كند و از بسيارى از آنان مى‏ گذرد و اين همان چيزى است كه با خود گفتى كه: «فقر با ما بهتر از غناى با غير ماست» و ما پناهگاه كسى هستيم كه به ما پناه بياورد و روشنائى كسى هستيم كه از ما روشنايى بجويد و نگهدار كسى هستيم كه از ما نگهبانى بخواهد. و هر كس ما را دوست داشته باشد، در بهشت نزد آب، با ما خواهد بود و هر كس از ما منحرف شود در آتش است».[2]

در توضیح این حدیث می گوئیم:
1) بدیهی است که پناه حقیقی انسانها خدای متعال است و انسان مؤمن به غیر او تکیه نمی کند؛ همچنان که تحقق کامل این صفت در زندگی انبیاء و اولیای الهی مشهود است. به عنوان نمونه قرآن کریم در وصف لحظات دلهره انگیز قبل از شکافته شدن دریا به سوی بنی اسرائیل می فرماید:«فَلَمَّا تَراءَا الْجَمْعانِ قالَ أَصْحابُ مُوسى‏ إِنَّا لَمُدْرَكُونَ؛ قالَ كَلاَّ إِنَّ مَعِي رَبِّي سَيَهْدِين»؛[3]چون دو گروه، همديگر را ديدند، ياران موسى گفتند: «ما قطعاً گرفتار خواهيم شد».(موسی علیه السلام)گفت: «چنين نيست، زيرا پروردگارم با من است و به زودى مرا راهنمايى خواهد كرد».
ودر مقابل در مورد فریب خوردگان شیطان می فرماید:«وَ إِذْ زَيَّنَ لَهُمُ الشَّيْطانُ أَعْمالَهُمْ وَ قالَ لا غالِبَ لَكُمُ الْيَوْمَ مِنَ النَّاسِ وَ إِنِّي جارٌ لَكُمْ فَلَمَّا تَراءَتِ الْفِئَتانِ نَكَصَ عَلى‏ عَقِبَيْهِ وَ قالَ إِنِّي بَرِي‏ءٌ مِنْكُمْ إِنِّي أَرى‏ ما لا تَرَوْنَ إِنِّي أَخافُ اللَّهَ وَ اللَّهُ شَدِيدُ الْعِقاب»؛[4]و [ياد كن‏] هنگامى را كه شيطان اعمال آنان را برايشان بياراست و گفت: «امروز هيچ كس از مردم بر شما پيروز نخواهد شد، و من پناه شما هستم.» پس هنگامى كه دو گروه، يكديگر را ديدند [شيطان‏] به عقب برگشت و گفت: «من از شما بيزارم، من چيزى را مى‏بينم كه شما نمى ‏بينيد، من از خدا بيمناكم». و خدا سخت‏ كيفر است.

2) همچنان که در ادعیه ی اهل بیت(علیهم السلام) دعاهایی بدین مضامین وارد شده است؛ همچنان که در صحیفه ی سجادیه می خوانیم:
«يَا كَهْفِي‏ حِينَ تُعْيِينِي الْمَذَاهِبُ‏ وَ يَا مُقِيلِي عَثْرَتِي»؛[5]
اى‏ پناه‏ من هنگاميكه راهها (ى گوناگون) مرا در سختی قرار داده...
«وَ يَا غَوْثَ‏ كُلِّ مَخْذُولٍ فَرِيدٍ، وَ يَا عَضُدَ كُلِّ مُحْتَاجٍ طَرِيدٍ»؛ [6]
و اى فرياد رس‏ هر خوار شده تنها مانده ‏اى، و اى مددكار هر نيازمند رانده ‏اى‏.
و از امام عسکری(علیه السلام) این حرز روایت شده:«بسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‏ يَا عُدَّتِي‏ عِنْدَ شِدَّتِي‏ وَ يَا غَوْثِي عِنْدَ كُرْبَتِي يَا مُونِسِي عِنْدَ وَحْدَتِي احْرُسْنِي بِعَيْنِكَ الَّتِي لَا تَنَامُ وَ اكْنُفْنِي بِرُكْنِكَ الَّذِي لَا يُرَام‏»؛[7] اى ذخيره من به هنگام شدت! و اى فرياد رسم به هنگام سختى! مرا با چشمانى كه هرگز نمى‏خوابند محافظت كن و در پناه ركن خودت كه هميشگى است نگه دار!

و...


3) با توجه به این آیات و روایات در توضیح روایت امام عسکری(علیه السلام) می گوئیم: هر چند که تکیه گاه انسان در سختی ها و شداید خدای متعال است؛‌ اما این امر منافاتی با آن نخواهد داشت که ولی خدا واسطه ی توجه و توکل بندگان به خدای متعال باشد؛ زیرا ائمه (علیهم السلام) چراغ هدایتی اند که جز به سوی خدای متعال هدایت نمی کنند و مردم را از انحرافات و کژی ها باز می دارند؛ همچنان که قرآن کریم در توصیف امامان از انبیاء(علیهم السلام) می فرماید:«وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا وَ أَوْحَيْنا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِيتاءَ الزَّكاةِ وَ كانُوا لَنا عابِدِين»؛[8]و آنان را پيشواى مردم ساختيم تا (خلق را) به امر ما هدايت كنند و هر كار نيكو را (از انواع عبادات و خيرات) و خصوص اقامه نماز و اداء زكات را به آنها وحى كرديم و آنها هم به عبادت ما پرداختند.
و انسان کامل نیز که مظهر اسماء و صفات خدای متعال و غرق توجهات توحیدی است؛ خود سببی برای انتباه و بیداری بشر نسبت به خداست؛ لذا آنان علاوه بر الگوی کامل انسانیت و هدایت انسانها به سوی خدا و دستگیری معنوی آنان؛ پناه مردم در مشکلات مادی و دنیوی مردم نیز بودند و هیچ کس از خوان کرم آنان و کمک و یاری آنان بی بهره نمی گشت؛
لذا امام عسکری(علیه السلام) در این حدیث می فرمایند:«ما پناهگاه كسى هستيم كه به ما پناه بياورد و روشنائى كسى هستيم كه از ما روشنايى بجويد و نگهدار كسى هستيم كه از ما نگهبانى بخواهد. و هر كس ما را دوست داشته باشد، در بهشت نزد آب، با ما خواهد بود و هر كس از ما منحرف شود در آتش است».

موفق باشید.



[/HR] [1]. کنیه ی امام صادق(علیه السلام).
[2] .رجال کشی، ص534، بحارالانوار، ج50، ص229:«وَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ مَيْمُونٍ‏[2] قَالَ: كَتَبْتُ إِلَيْهِ أَشْكُو الْفَقْرَ ثُمَّ قُلْتُ فِي نَفْسِي أَ لَيْسَ قَدْ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الْفَقْرُ مَعَنَا خَيْرٌ مِنَ الْغِنَى مَعَ غَيْرِنَا وَ الْقَتْلُ مَعَنَا خَيْرٌ مِنَ الْحَيَاةِ مَعَ عَدُوِّنَا فَرَجَعَ الْجَوَابُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَخُصُّ أَوْلِيَاءَنَا إِذَا تَكَاثَفَتْ ذُنُوبُهُمْ بِالْفَقْرِ وَ قَدْ يَعْفُو عَنْ كَثِيرٍ مِنْهُمْ كَمَا حَدَّثَتْكَ نَفْسُكَ الْفَقْرُ مَعَنَا خَيْرٌ مِنَ الْغِنَى مَعَ عَدُوِّنَا وَ نَحْنُ كَهْفٌ لِمَنِ الْتَجَأَ إِلَيْنَا وَ نُورٌ لِمَنِ اسْتَبْصَرَ بِنَا وَ عِصْمَةٌ لِمَنِ اعْتَصَمَ بِنَا مَنْ أَحَبَّنَا كَانَ مَعَنَا فِي السَّنَامِ الْأَعْلَى وَ مَنِ انْحَرَفَ عَنَّا فَإِلَى النَّار».
[3]. الشعراء(26)،62.
[4]. الانفال(8)،48-50.
[5] . صحیفه ی سجادیه، دعای پنجاه و یکم.

[6]. صحیفه ی سجادیه،‌دعای شانزدهم.
[7] . بحار الأنوار (ط - بيروت) ؛ ج‏91 ؛ ص364

[8].الانبیاء(21)،73.

mohammadreza32;765542 نوشت:
سلام .ایا پناه بردن به غیر خدا گناه است؟
اگر است پس چرا امام می فرمایند ما پناه کسانی هستیم که به ما پناهنده شوند

سلام علیکم
خداوند متعال جهان را با اسباب اداره می کند. این اسباب در رتبه ای اسباب مادی است و در رتبه ای دیگر فرشتگان است و در رتبه نخست اولیاء او هستند.
خداوند در قرآن می فرماید: يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسيلَةَ (مائده: 35)
اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهيزيد! و وسيله‏اى براى تقرب به او بجوئيد!

چطور اگر کسی تنها دعا کند ولی خود به اندازه توانش بدنبال تهیه نمودن وسائل مادی برای رسیدن به خواسته اش نباشد، از نظر همه عقلاء کاری مذموم نموده است همانطور است عدم توسل به اولیاء خداوند.
برای سیر شدن باید توسل به نان جست و برای سیراب شدن باید توسل به آب جست در عین اعتقاد به این که خداوند سیر می کند و سیراب می سازد.
برای غلبه بر دشمن باید جنگید در عین اعتقاد به این که «نصر من الله»
وقتی شب مانده ای از کسی می خواهد که به او پناه بدهد آیا او به غیر خداوند پناه برده است؟
وقتی از عارفی خواسته می شود تا پندی دهد آیا از غیر خداوند هدایت خواسته شده است؟
خلاصه این که طبق اعتقاد شیعه حضرات چهارده معصوم علیهم السلام و در رأس آنها پیامبر اعظم و امیر مؤمنان در نقطه هرم نظام علی معلولی جهان هستند که به امر و مشیت و اراده خداوند امر و مشیت و اراده می کنند و جهان را مدیریت می کنند.
پناه بردن به حضرت معصومین اعتراف به این حقیقت سترگ است و بدون این اعتراف دعاهای انسان عقیم می ماند!
ابو حنيفه در خوراكى بهمراه امام صادق جعفر بن محمد (ع) بود، چون امام صادق (ع) دست برگرفت از خوردن فرمود:
«الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ اللَّهُمَّ هَذَا مِنْكَ وَ مِنْ رَسُولِكَ.[1]» ابو حنيفه گفت:
«اى ابو عبد اللَّه با خدا شريكى آوردى!» در پاسخش فرمود:
«واى بر تو، كه خدا تعالى در کتاب خود فرموده:
"به عيبجويى برنخاستند مگر [بعد از] آنكه خدا و پيامبرش از فضل خود آنان را بى‏نياز گردانيدند.[2]" و در جاى ديگر فرمايد:
"و اگر آنان بدانچه خدا و پيامبرش به ايشان داده‏اند خشنود مى‏گشتند و مى‏گفتند: «خدا ما را بس است به زودى خدا و پيامبرش از كَرَم خود به ما مى‏دهند (برایشان بهتر بود)[3]"» ابو حنيفه گفت:
«بخدا گويا كه اين دو آيه را نخوانده بودم و نشنيده بودم» امام فرمود:
«ولى خدا در باره تو و همگنانت فرو فرستاده:
"يا (مگر) بر دلهايشان قفلهايى نهاده شده است؟[4]" و فرمود:
"نه چنين است، بلكه آنچه مرتكب مى‏شدند زنگار بر دلهايشان بسته است.[5][6]


[/HR][1] سپاس از آن پروردگار جهانيانست بار خدايا اين از تو است و از بركت رسول تو

[2] توبه / 74: وَ ما نَقَمُوا إِلَّا أَنْ أَغْناهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ مِنْ فَضْلِهِ

[3] توبه / 59: وَ لَوْ أَنَّهُمْ رَضُوا ما آتاهُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ قالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ سَيُؤْتِينَا اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ رَسُولُهُ

[4] محمد / 24: أَمْ عَلى‏ قُلُوبٍ أَقْفالُها

[5] مطففین / 14: كَلَّا بَلْ رانَ عَلى‏ قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُون

[6] كنز الفوائد، ج‏2، ص: 36

با سلام

پناه بردن مذموم به غير خدا

مانند: «ملجأ» (توبه /9، 57)، «يعوذون» (جنّ/72،6)، «ءاوى». (هود/11،43) اين‌گونه پناه بردن به غير خدا كه به فرمان او نبوده، بلكه در مقابل پناه بردن به خداوند است، ازنظر قرآن مذموم است و براى چنين افرادى پناه حقيقى وجود ندارد، چنان‌كه پسرنوح(عليه السلام)هنگام آمدن عذاب، به پدرش گفت: به كوهى پناه مى‌برم تا مرا از غرق شدن برهاند: «قالَ‌سَـاوى اِلى جَبَل يَعصِمُنى مِنَ الماءِ» (هود/11،43) و نوح(عليه السلام) پاسخ داد: كسى را كه رحمت الهى نجاتش ندهد در اين روز هيچ پناهى ندارد: «قالَ لا عاصِمَ اليَومَ مِن اَمرِ اللّهِ اِلاّ مَن رَحِم» (هود/11،43) گروهى از انسانها در مسافرت چون به درّه‌اى وارد مى‌شدند يا در سفرهاى شبانه، براى حفظ خويش به جنيان پناه‌مى‌بردند. قرآن نتيجه اين پناه بردن را افزايش رَهَق (گناه، ترس، شرّ، ذلّت و ضعف) دانسته‌است: «واَنَّهُ كانَ رِجالٌ مِنَ الاِنسِ يَعوذونَ بِرِجال مِنَ‌الجِنِّ فَزادوهُم رَهَقـا» (جنّ/72،6) (‌=>‌جنّ) اين‌گونه استعاذه‌ها از بحث خارج است و فقط به مباحث مربوط به قسم اول و دوم پرداخته مى‌شود.
در معناى هر يك از واژه‌هاى مربوط به پناه‌بردن، خصوصيتى وجود دارد كه آنها را از واژه استعاذه متمايز مى‌سازد; مثلا با توجّه به موارد كاربرد قرآنى، شايد بتوان چنين استنباط كرد كه غالباً «مأوا» در مورد پناه بردن به چيز مادّى به‌كار‌مى‌رود و «ملجأ» پناه بردن از مصيبتِ واقع شده است و «موئل» پناه بردن همراه با رهايى است و «التحاد» در جايى به‌كار مى‌رود كه انسان از كسى كه ميل به او داشته، رويگردان شود و به ديگرى پناه‌برد.

موضوع قفل شده است