خصیصه خاصّ سیّد الشهدا (علیه السلام)

تب‌های اولیه

15 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
خصیصه خاصّ سیّد الشهدا (علیه السلام)


توجّه پیامبران به سیّد الشهدا (علیه السلام)
در روایات بسیاری است که سیّد الشهدا (علیه السلام) از اول خلقت آدم علیه السلام تا خاتم انبیا (صلی الله علیه و آله) مورد توجّه خداوند، انبیا و اوصیا علیهم السلام قرار گرفته و آنان از وی یاد نموده اند (ر.ک: بحار الانوار ج 44 ص 223، باب 30)
این چه خصیصه ای است که نه تنها پیش از ولادتش، که پس از ولادت و شهادت او، معصومان علیهم السلام که بعد از شهادت او، همه موجودات مادّی و مجرّد؛ جنّ، انس و ملائکه؛ زمین و زمان و ... بر او گریسته و او را به تعظیم یاد می کنند؟
در زیارات و روایاتی که درباره سیّد الشهدا علیه السلام وارد شده است، جریان تأثّر موجودات عالم از واقعه شهادت آن حضرت، از جایگاه خاصّی برخوردار است، به گونه ای که در کمتر زیارتی از سیّد الشهدا علیه السلام است که به این مسأله اشاره نشده باشد، مثلا در زیارت عاشورا می خوانیم:
«يَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ لَقَدْ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ وَ جَلَّتِ الْمُصِيبَةُ بِكَ عَلَيْنَا وَ عَلَى جَمِيعِ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض‏»
یا ابا عبد الله، سوگ و مصیبت تو بر ما و بر همه اهل آسمان ها و زمین، عظیم و سنگین است.

از فرهیختگان اسک دین تقاضامندم نظر شریف خودشان را در این رابطه مطرح بفرمایند ...
التماس دعا

سلام

از بابت ایجاد بحث مهم و معرفتی تشکر می کنم

به نظرمن یکی از خصایص شید الشهدا گریه کردن آسمان و زمین برای حضرت هستش تا جایی که من شنیدم این خصیصه فقط برای امام حسین وجود دارد میگن بعد از عاشورا زمین و آسمان 40 روز بر امام حسین گریست.

ممنون

seydehzahra;744960 نوشت:
سلام

از بابت ایجاد بحث مهم و معرفتی تشکر می کنم

به نظرمن یکی از خصایص شید الشهدا گریه کردن آسمان و زمین برای حضرت هستش تا جایی که من شنیدم این خصیصه فقط برای امام حسین وجود دارد میگن بعد از عاشورا زمین و آسمان 40 روز بر امام حسین گریست.

سلام علیکم

بله فرمایش حضرت عالی صحیح است، این یکی از خصایص خاصّه سیّد الشهدا علیه السلام است. درود بر شما

منتظر پاسخ سایر دوستان به این پرسش هستیم

سلام

تمام ائمه " کلهم نور واحد " هستن و همه شون قابل ستایش و بزرگ .. منتها تجلی و ظهور هر امامی بنا به شرایط زمانی که توش زندگی میکردن فرق داره ..

ائمه مسلط و مجهز به تمام علوم و فنون هستن ، منتها بسته به شرایط ، جنبه ی خاصی از این دانش بیکران رو بروز میدادن ... مثلا امام صادق (ع) و امام باقر (ع) که در اشاعه ی علم و دانش ید طولایی دارن...

زمان امام حسین (ع) دوره ای بود که تکرارش در تاریخ بارها و بارها دیده شده .. یعنی اصلا عالم بر پایه ی ستیز حق و باطل سیر میکنه و در آخر هم بی تردید حق بر باطل پیروز میشه ... مظلومان و ستمگران ( حسینیان و یزیدیان ) همیشه در حال دست و پنجه نرم کردن با هم بوده وهستن و نیاز بود که نمونه ای ، برای خیل کثیر مظلومان جهت الگوبرداری ، سرمشق قرار داده بشه ..

امام حسین (ع) به بهترین و زیباترین و واضح ترین شکل ، این الگو رو به جهانیان عرضه کردن .. انقدر این مظلومیت سنگین و نفس گیر هست که فقط کافیه نام زیبای ایشون برده شه تا لرزه بر دل بیفته از این همه فداکاری و ایثارگری و مقاومت .

این مهربان و بزرگ امام شیعیان ، مرهمی بر دل مظلومان و بی کسان جهان گذاشتند و امید رو در دل ناامیدان زنده کردن..

تکریم انسان ها از هر نژادی ،امید به زندگی با عزت ، احترام گذاشتن به حقوق فردی و اجتماعی انسانها ( اونجا که فرمودن : اگر حق الناسی به گردن دارید برگردید ) ، اهمیت برپاداشتن نماز تا آن حد که در میدان نبرد هم پا پس نکشیدن و ...

و اینکه نباید از قلت تعداد هراسید ، اندیشه و قلب راسخ و محکم شرطِ موفقیت هست...

و این میشه که آسمان و زمین به شور میفتن و قلب مومنین مملو از درد همراه با امید و تکریم میشه... و دلِ شکسته ، حریم خداست ...

...

اینا به ذهن بنده رسید !!

اما در آخر ...

من موندم ، حضرت زینب (س) و رباب (س) چی کشیدن !! :Ghamgin:

هادی;745199 نوشت:
سلام علیکم

بله فرمایش حضرت عالی صحیح است، این یکی از خصایص خاصّه سیّد الشهدا علیه السلام است. درود بر شما

منتظر پاسخ سایر دوستان به این پرسش هستیم

سلام
امام حسین ع در نهایت مظلومیت به شهادت رسیدند و همه هستی شان را فدا کردند حتی کودک شش ماهه شان را
قرآن مجسم در نهایت مظلومیت زیر پای نامردترین مردمان پرپر گشته
این نهایت مظلومیت ایشان است که دل هر شنونده ای را میلرزاند

[="Navy"]تا اونجاییکه میدونم امام حسین ع تنها امامی هستن که در جنگ شهید شدن.
جنگی که یک درصد سپاه مقابل هم نبودن .
هرچند هرکدام از امامان بودن همین کار رو میکردن ولی به هر حال شرایط طوری بود که امام حسین بخاطر کم بودن یاران زیر بار زور و دست بیعت با دشمن نرفتن
شاید اگر امام حسین ع و قیامشون نبود ما نمیدونستیم تکلیفمون در چنین شرایطی چیست
آیا حکم خود کشی دارد یا عین شجاعت است ؟
شاید اگر قیام امام حسین ع نبود ما هم 8 سال نمیجنگیدیم
حزب الله نمیجنگید
و اصولا هیچ شیعه ای نمیجنگید چون همیشه تعداد دشمنانش بیشتر بوده
قیام امام حسین ع مسیر مبارزات شیعه رو تغییر داد
اگر قیام امام حسین ع نبود مفسران به رای دین هر نبردی رو به نام حفظ جان ابتر میگذاشتند

به نظر من این بارز ترین ویژگی امام حسین ع هست[/]

[="DarkRed"]با سلام خدمت کارشناس ارجمند

قطعا دین مبین اسلام کاملترین و بهترین دین آسمانیست که از پیامبر عظیم الشان حضرت محمد (ص) به یادگار و امانت گذاشته شد تا امامان و جانشینان برحق ایشان و یاران ایشان آنرا زنده نگه دارند و از تحریف حفظش کنند.دینی که افرادی خلیفه الهی میشوند و بدون انان جهان خلق نمیشد.
حماسه که امام حسین (ع) و یاران وفادار ایشان کردند بیش از هر عامل و حادثه دیگری بر ادامه حیات اسلام موثر بوده و اگر این حماسه عظیم نبود اثری از دین اسلام محمدی نبود.
ما فقط از این حماسه عظیم مشتی الفاظ شنیده ایم و قادر به درک عظمت آن نیستیم.اگر بودیم که تعجب نمیکردیم که حتی زمین و آسمان جنیان نیز بر آن میگریند.
ای کاش صحنه این حماسه رو میدیدم[/]

[h=1]خصائص حضرت سیدالشهدا علیه السلام[/h]

اصلاً حسین جنس غمش فرق می کند این راه عشق پیچ و خمش فرق می کند

اینجا گدا همیشه طلبکار می شود اینجا که آمدی کرمش فرق می کند
شاعر شدم برای سرودن برایشان این خانواده، محتشمش فرق می کند
“صد مرده زنده می شود از ذکر یا حسین” عیسای خانواده دمش فرق می کند
از نوع ویژگی دعا زیر قبه اش معلوم می شود حرمش فرق می کند
تنها نه اینکه جنس غمش جنس ماتمش حتی سیاهی علمش فرق می کند
با پای نیزه روی زمین راه میرود خورشید کاروان قدمش فرق می کند
من از حسینُ منی پیغمبر خدا فهمیده ام حسین همش فرق می کند


سلام علیکم
از بزرگورانی که نظر شریف خودشون رو در این رابطه مطرح فرمودند تقدیر و تشکر می کنم، مطالبتان ارزنده بود ان شاء الله مأجور باشید

پاسخ تفصیلی به این پرسش:

مقدمه
تأثیر توجّه به مقام نورانیت در اعمال
اگر چه مقام و منزلت هر نبیّ و ولیّ ای، به مقدار توجّه او به مقام نورانیّت است و رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلّم) و ائمه اطهار علیهم السلام به وراثت از آن حضرت،به لحاظ توجّه تامّ به ان مقام، اشرف و افضل از همه پیامبران هستند، اما باید توجّه داشت که توجه هر انسانی به مقام نورانیّت و ولایت خویش، آثاری در ظاهر شدن اعمال عبادی، قلبی و جوارحی او دارد که اگر مقتضای ظهور آن، به حسب موقعیّت زمای، در او ایجاد شود و بتواند آن آثار را در مرحله عمل ظاهر سازد، برای او در بهشت و عالم اعلی، مقام و منزلت حاصل خواهد شد؛ زیرا با توجّه به کتاب و سنّت، آن چه در آخرت به هر کس داده می شود، به حساب پیاده کردن داشته ها و کمالات فطری و ظهور دادن اعمال در این عالم است؛ نه به حساب داشته و مستقرّ بودن بر فطرت توحید و ولایت.
در این قاعده، فرقی بین نبیّ و ولیّ و دیگر مومنان (که پیروی از انان دارای کمالات می شوند) نیست. مثلا تسلیم و توکّل و رضا و ... که ظهورش از آثار مقام نورانیّت است به هر اندازه که در شخص ظاهر شود، برای او مقام و منزلت معنوی بالاتری در بهشت (علاوه بر ان چه به سبب حفظ مقام نورانیّت و فطرتش دارد) خواهد بود.
به عبارت دیگر مقامات و درجاتی که پروردگار به انبیاء و اولیا علیهم السلام و تابعان واقعی ان ها در قیامت عطا می فرماید، صرفا به لحاظ حفظ کمالات و عنایات معنوی و فطری الهی نیست؛ بلکه حفظ و اظهار آثاری که در عالم عنصری و مادی از لوازم ان کمالات است، نقش جداگانه ای در رسیدن به درجات عالی تر معنوی و آثار بهشتی دارد. مثلا کسی که قوّه شجاعت و سخاوت و ایثار و دیگر صفات نیکو را داشته، ولی موفق به پیاده کردن ان ها نشده باشد، با فرد دیگری که علاوه بر داشتن آن صفات، آن ها را ظهور داده باشد، دارای درجه یکسان نیستند و دوّمی، ارزشی فوق اوّلی دارد.

ویژگی های سید الشهدا علیه السلام نسبت به دیگر اولیا

با توجّه به این مقدمات، اگر چه هر کدام از پیامبران و اولیای الهی، به اقتضای امر الهی و نسبت به شرایط زمانی و مکانی و ... که داشته اند و نیز به اقتضای وظیفه، گوشه ای از فضایل و کمالات ذاتی خود را آشکار کرده اند؛ ولی گویا شرایط در زمان سیّد الشهدا علیه السلام به گونه ای بوده است که موقعیت بیشتری برای اظهار کمالات روحی ایشان فراهم گردیده و خواسته الهی نیز تأکید بیشتری در پیاده شدن ان کمالات (به حسب اقتضای زمان) داشته است، و ان حضرت، به عنایت الهی به ان اقتضا و خواست الهی پاسخ مثبت داده و به این ترتیب (طبق روایات) ، در هر دو عالم، دارای ویژگی های منحصر به فردی، نسبت به دیگر اولیای دین گردیده است.
آری، بر تمام پیامبران و اولیا علیهم السلام حتی نبیّ اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و ائمه اطهار علیهم السلام مقتضای ظهور آثار مقام نورانیّت به تمام مراحل (به حساب وظیفه) حاصل نشد و پردوردگار این اقتضا را از ازل، برای سید الشهدا علیه السلام خواسته بود، و ان حضرت نیز آثار مقام ولایت را به تمام معنا، در برابر ان مصیبت های عظیم ظهور داد.
بنابراین چنان که یکی دیگر از اولیای الهی غیر از ایشان حتی رسول الله صلی الله علیه و آله آن چه را که امام حسین علیه السلام مأمور به ظهور دادن ان بود، ظهور می داد (با دارا بودن ویژگی های دیگر ان حضرت)، او دارای این خصیصه شده و سید الشهدا نام می گرفت. (برای مطالعه بیشتر ر.ک: آیت الله سعادت پرور، فروغ شهادت)

خصایص سید الشهدا در روایات:

1.پس از ان که رسول اکرم صلی الله علیه و له و سلم در زمان کودکی سید الشهدا خبر شهادت ایشان را به امّ سلمه می فرماید؛ امّ سلمه عرض می کند: «از خداوند بخواهید که این امر از وی دور شود» حضرت در جواب می فرماید:

«خواستم، ولی خداوند عزّ و جلّ به من وحی فرمود:

« أَنَّ لَهُ دَرَجَةً لَا يَنَالُهَا أَحَدٌ مِنَ الْمَخْلُوقِين‏» (بحار الانوار ج 44 ص 225)

مقامی برای اوست که هیچ یک از آفریده ها به آن نخواهند رسید.

بیان: واضح است که توسعه جمله «لَا يَنَالُهَا أَحَدٌ مِنَ الْمَخْلُوقِين‏» همه آفریده ها، حتی پیامبران و اولیای الهی و ملایکه مقرّبین را در بر می گیرد. و این خود، بیانگر خصیصه خاصّ ان بزرگوار است.

2. پس از حالت رویایی که سید الشهدا علیه السلام جدّ بزرگوارش را در کربلا زیارت کرد، به اصحاب و نزدیکان فرمود:

« يَا بُنَيَّ أَنْتَ شَهِيدُ آلِ مُحَمَّدٍ- وَ قَدِ اسْتَبْشَرَ بِكَ أَهْلُ السَّمَاوَاتِ وَ أَهْلُ الصَّفِيحِ الْأَعْلَى- فَلْيَكُنْ إِفْطَارُكَ عِنْدِي اللَّيْلَة ...» (بحار الانوار ج 45،ص3)

ای پسرم! تو شهید آل محمدی، و اهل همه آسمان ها و اهل آسمان بالا، به قدومت خوشحال خواهند شد، پس امشب افطارت نزد من باشد ... .

بیان: اطلاق شهید آل محمد به ایشان، در حالی که بیشتر و یا همه آل محمّد علیهم السلام به واسطه شمشیر و یا سمّ شهید شده اند، خالی از ظرافت نیست.

نیز جمله « وَ قَدِ اسْتَبْشَرَ بِكَ أَهْلُ السَّمَاوَاتِ وَ أَهْلُ الصَّفِيحِ الْأَعْلَى» به چه امری اشاره دارد؟ آیا می توان آن را جز به «خصیصه خاصّ» ایشان حمل کرد؟

3. امام صادق علیه السلام در ذیل روایت بیان ثواب زیارت امیر مومنان علیه السلام می فرماید:

«أَنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ مِنَ الْأَئِمَّةِ كُلِّهِمْ وَ لَهُ ثَوَابُ أَعْمَالِهِمْ وَ عَلَى قَدْرِ أَعْمَالِهِمْ فُضِّلُوا» (کامل الزیارات، باب 10، ص 38،روایت1)

فضیلت امیر المومنان علیه السلام نزد خداوند، از همه ائمه بالاتر و ثواب اعمال آنان برای اوست، و فضیلت هر یک از ایشان، به اندازه اعمالشان است.

بیان: با اندکی تأمّل روشن می شود که آن زوایت نیز نه تنها منافاتی با «خصیصه خاصّ» سیّد الشهدا علیه السلام ندارد، بلکه خود شاهد بر آن است.



توضیح:

اگر چه امام صادق علیه السلام با جمله « أَنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَفْضَلُ» به افضل بودن حضرت علی علیه السلام از جهاتی هم چون اخوت با رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلّم و تقدّم در امامت و وراثت از آن حضرت، و اب الائمه بودن، اشاره می فرماید؛ چنان که جمله « وَ لَهُ ثَوَابُ أَعْمَالِهِمْ» بیانگر گوشه هایی از آن می باشد؛ زیرا آن کسی ا به عملی راهنمایی می کند، در حقیقت مالک عمل اوست که:

«الدَّالُّ عَلَى الْخَيْرِ كَفَاعِلِه‏» (بحار الانوار ج 71، ص257، باب 72)

اما حضرت با بیان جمله « وَ عَلَى قَدْرِ أَعْمَالِهِمْ فُضِّلُوا» اشاره می فرماید که:
فضیلت هر یک از ائمه علیهم السلام، به لحاظ ظهور دادن آثار توجّه به مقام نورانیّت و ولایت و اقتضای زمان و مأموریت، مشخص می شود.

با توجه به این روایات و شواهد دیگری (ان شاء الله اگر عمری باقی بود خواهیم گفت) روشن می گردد که خداوند این خصیصه را تنها نصیب سیّد الشّهدا علیه السلام نموده است.


هادی;745612 نوشت:
گویا شرایط در زمان سیّد الشهدا علیه السلام به گونه ای بوده است که موقعیت بیشتری برای اظهار کمالات روحی ایشان فراهم گردیده و خواسته الهی نیز تأکید بیشتری در پیاده شدن ان کمالات (به حسب اقتضای زمان) داشته است، و ان حضرت، به عنایت الهی به ان اقتضا و خواست الهی پاسخ مثبت داده و به این ترتیب (طبق روایات) ، در هر دو عالم، دارای ویژگی های منحصر به فردی، نسبت به دیگر اولیای دین گردیده است.

سلام
استاد هادی این مطلب به خیلی از سوال های من پاسخ داد.

اجرتون با امام زمان عجل الله

سلام
شاید به خاطر مصایبی بوده که حضرت متحمل شده اند. حضرت در جریان واقعه کربلا تمام دارایی و توان خود را خالصانه در راه خدا تقدیم کردند و شاید خداوند بخواهد به این گونه جبران کنه. ( البته نمیدونم تعبیرم درسته یا تونستم درست بیان کنم؟)
این سوال برای مرحوم سید بحرالعلوم هم پیش اومده بود که حضرت ولی عصر عجل الله در جواب ، داستان پادشاهی که مهمان یک خانواده صحرانشین شده را مثال زده بوند.

امام حسین علیه‌السلام:
کسی که تو را دوست دارد، از تو انتقاد می کند و کسی که با تو دشمنی دارد، از تو تعریف و تمجید می کند.
بحار الانوار،ج۷۵،ص۱۲۸