جمع بندی خدای اسلام و تورات

به نام خداوند دادگر
سلام
بین ایات قران و تورات تفاوت فاحشی در مورد بیماری برص وجود دارد، بطوری که كلمه (الأبرص) در دو سوره قرآن مجيد آيات 49 آل عمران و 110 مائده آمده است و هر دو آيه درمورد معجزات حضرت عيسى(ع) واز دلايل اثبات حقانيت و پيامبرى او مى باشد كه آن حضرت به اذن پروردگار متعال، كور مادرزاد را درمان مى كرد وبه زنده كردن مردگان مى پرداخت واز گِل، شكل پرنده اى مى ساخت و درآن مى دميد كه به صورت موجود زنده اى در مى آمد و(برص) را نيز درمان مى كرد.
اما در تورات همانطور که شما بیان کردید کسی که مبتلا به برص باشد را از جامعه طرد میکردند(البته شاید به این دلیل بوده که درمان نداشته و یا باعث مبتلا شدن دیگران میشده) به هر حال اثبات اینکه این قسمت تورات تحریف شده یا نه کار مشکلی است.
اما برخورد ائمه ما با کسانی که به بیماری های اینچنینی مبتلا میشدند با ایات تورات بسیار متفاوت است؛ مثلا امام سجاد(ع) هنگامی که به عده ای جزامی میرسد انها را به خانه خود دعوت کرده و به انها احترام گذاشته و به خدمت کار خود دستور میدهد تا غذای لذیذی برای انها تهیه کند.(فرازهایی برجسته از سیره امامان، ج ۲، ص ۲۰۵)

سلام
قبل از هر چیز باید چند نکته رو در نظر گرفت:
1. بیماری برص که در قرآن از ان یاد شده به چه معناست؟ آیا همین که رنگ پوست انسان تغییر کند نشانه برصی است که در قرآن به آن اشاره شده؟
در پزشكى عارضه تغيير رنگ، بر اثر اختلال در رنگ دانه هاى پوست (چه افزايش وچه كاهش و ازبين رفتن سلولهاى حاوى رنگدانه) به دو گونه ايجاد مى شود:
الف) گاهی به دلیل بروز برخی بیماریها تغییر رنگ در پوست اتفاق می افتد.
ب) گاهی بواسطه بيمارى مادرزادى و ارثى ايجاد مى گردد. در نوع البينيسم (albinism) اختلال، درمان نهايى ندارد، ولى در نوعى كه با از بين رفتن بدون علتِ رنگدانه و سفيد شدن موضعى پوست ايجاد مى شود (vitiligo) در بررسيهاى آمارى مشخص شده كه تا حدود يك سوم موارد ممكن است خود به خود به تدريج خوب شود و رنگدانه هاى پوست، به حالت طبيعى بازگشت نمايد.
اكنون بايد ارزيابى نمود كه آيا كنار هم نهادن كارهايى همانند شفا دادن كور مادرزاد وزنده كردن مردگان وهمچنين از گِلى بى جان، پرنده اى جاندار ساختن، با بيمارى پوستى از نوع اوليه سفيد شدن موضعى پوست (vitiligo) ـ كه خود به خود نيز قابل خوب شدن است و به طور عموم زيان و آسيب مشخصى به سلامتى فرد نمى رساند وقابل سرايت به ديگران نيز نمى باشد و تنها يك تغيير رنگ پوستى در بعضى قسمتهاى بدن است ـ با سنگينى و صلابت و استوارى آيات الهى درمورد سه امرى كه انجام آن براى بشر محال است، تناسبى دارد؟!
از همین رو در كتاب (معجم الفاظ القرآن كريم) چاپ مصر (1290 هجرى، 1970 م) نيز در شرح كلمه (الابرص) آمده است:
البرص هو ابيضاض الجلد من فقد خضابه و يحدث على شكل بقع مختلفة الحجوم وهو عرض من أعراض الجذام المتعددة والابرص هو المصاب بذلك الداء.
برص عبارت است از سفيد شدن پوست در اثر از بين رفتن رنگ طبيعى آن و به صورت لكه هايى در اندازه هاى مختلف پديدار مى گردد واين نوعى از انواع چندگانه جذام است و (ابرص) به چنين بيمارى گفته مى شود.
براساس اين نكته هاى علمى وقرائن موجود در آيات چنين مى نمايد كه (برص) بايد نوعى بيمارى صعب العلاج باشد ونه تنها تغيير رنگ پوست.

2. منظور از شیعه در روایات چیست؟ آیا صرف اعتقاد به امامت اهل بیت(ع) کافی است؟ یا رهرو واقعی را شیعه میگویند؟
شخصی به نام ابواسماعیل می گوید در محضر امام باقر (علیه السلام) بودم و عرض کردم شیعیان در آنجایی که ما زندگی می کنیم بسیار هستند. امام باقر(ع) فرمودند : آیا ثروتمندان آنها نسبت به مستمندان مهربان هستند و به آنها توجه می کنند؟ و آیا نیکوکاران نسبت به گناهکاران گذشت دارند؟ آیا آنها نسبت به هم دیگر همکاری و برادری دارند؟
ابواسماعیل عرض کرد خیر. این ویژگیها در میانشان نیست امام فرمود:
لیس هؤلاء شیعۀ، الشیعۀ من یفعل هذا.
اینها شیعه نیستند شیعه کسی است که این ویژگیها را داشته باشد.
امام صادق(ع) می فرماید:
اِمتحنوا شیعتنا عند ثلاث. عند مواقیت الصلاۀ کیف مُحافَظَتُهُم علیها و عند اسرارهم کیف حفظهم لها عند عدوّنا و الی اموالهم کیف مواساتهم لاخوانهم فیها.
شیعیان ما را در سه چیز امتحان نمایید 1- در مواظبت بر اوقات نماز 2- در نگهداری اسرارشان از دشمنان ما 3- در همدردی و کمک مالی به برادرنشان.
بدین ترتیب گاهی منظور روایات شیعه واقعی است نه شیعه زبانی!

" وَ اضْمُمْ يَدَكَ إِلى‏ جَناحِكَ تَخْرُجْ بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ آيَةً أُخْرى‏".
علامه طباطبایی در ذیل این آیه میفرماید: كلمه" سوء" به معناى هر بدى و زشتى است، بعضى (فخر رازی) گفته‏اند: اين تعبير در آيه شريفه كنايه از برص است و معنايش اين است كه دست خود را جمع كن، و آن را داخل‏ گريبان و زير بغلت ببر، و آن را نورانى بيرون آر، بدون اينكه دچار برص و يا هر حالت بد ديگرى شده باشد.(الميزان، ج‏14، ص: 201)
از آنجایی که بیماری نوعی نقص محسوب میشود و هر نقصی بد و زشت است، خداوند میفرماید درخشش دست حضرت موسی(ع) از باب معجزه است نه نقص و بیماری.
البته بیماری در ظاهر بد و ناخوشایند است. با این حال گاهی خداوند متعال برای امتحان بندگان خود، آنها را به برخی بیماریها مبتلا میکند. همانطور که یکی از بهترین بندگان خود یعنی حضرت ایوب(ع) را به بیماری دچار نمود.
امام رضا(ع) در ثواب صبر بر بیماری میفرماید: أَنَّهُ إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ يَوَدُّ أَهْلُ الْبَلَاءِ وَ الْمَرْضَى أَنَّ لُحُومَهُمْ قَدْ قُرِضَتْ بِالْمَقَارِيضِ‏ لِمَا يَرَوْنَ مِنْ جَزِيلِ ثَوَابِ الْعَلِيلِ.( الفقه المنسوب إلى الإمام الرضا عليه السلام؛ ص341).
ترجمه: روز قیامت کسانی که مبتلا به بیماری و بلایا بودند هنگامی که ثواب بی شمار خداوند را به بیماران مشاهده میکنند، آرزو میکنند ای کاش گوشت ما را با قیچی تکه تکه میکردند!

با قبول این مطلب معلوم میشود برخی از اطرافیان حضرت(ع) مبتلا بوده و با مراجعه به ایشان(ع) راهکار خواسته اند و این خود، وجود این بیماری را در برخی شیعیان(و یا بهتر بگوییم محبان ائمه) ثابت میکند. البته این مساله بصورت یک حکم کلی در روایات آمده که با برخی دلایل و مسائل تخصیص میخورد، مثلا رعایت نکردن برخی مسائل بهداشتی و یا مورد امتحان قرار گرفتن مومن و ...

در ذيل حديث ثقلين آمده است : ما إن تمسكتم بهما لن تضلوا أبداً؛ یعنی: اگر به كتاب خدا و عترت او چنگ بزنيد هرگز گمراه نخواهيد شد، در نتيجه وجود اهل‌بيت در كنار قرآن به معناى گرامى داشتن آنان و چنگ زدن به ريسمان و گرفتن راهنمايى از آنان بوده و ایندو نمایانگر یکدیگرند. به عبارتی قرآن در اهل بیت(ع) ظهور یافته و متجلی شده است. پس اگر عملی از آنها سر بزند مطابق قرآن خواهد بود و حتی میتوان گفته های آنها را با اعمال آنها تفسیر و تبیین نمود. بنابراین اگر امام سجاد(ع) با افراد جزامی اینطور برخورد میکند، میتوان نتیجه گرفت که در قرآن یا روایات هیچ گونه دید بدی نسبت به این گونه بیماریها نیست.

بسیاری از بیماریها و بلایایی که به سر انسان می آید ساخته و پرداخته خود اوست: وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثيرٍ (شوری/30)؛ و هر آسيبى به شما رسد به سبب اعمالى است كه مرتكب شده‏ ايد، و از بسيارى [از همان اعمال هم‏] درمى‏ گذرد. اما اگر خداوند متعال در مواقعی فردی را به بیماری مبتلا کند، طبق روایت امام رضا(ع) بر درجات او افزوده و بهشت جاودان را نصیب او خواهد کرد. و این هیچ منافاتی با مهربانی و عدالت خداوند ندارد.

در کتاب شمس ولایت داستانی در مورد شفا گرفتن یک غیر شیعه توسط امام رضا(ع) نقل شده اما بنده این داستان را در کتب روایی پیدا نکردم.
داستان چنین است: در بغداد يک مردي حمامي به نام رجب که از مخلصين امام رضا عليه‏السلام بود وجود داشت. وقتي که امام رضا عليه‏السلام در مسافرتي از بغداد عبور مي‏کرد، آن مرد حمامي به پيشواز آن حضرت رفت و در سه فرسخي بغداد درک شرف کرد و حضرت را به خانه‏ي خود برد. شيعيان بغداد از حضرت درخواست چند روز توقف کرده و ايشان را نگهداشتند. روزي امام رضاعليه‏السلام به رجب فرمود: «حمام را گرم و حوض‏ها را پر آب کن تا امشب به حمام تو بيايم.» پس رجب حمام را آماده کرد، اتفاقا در حوالي حمام مردي از بيماري برص، اعضايش سفيد شده بود و بوي گند بسياري از او مي‏آمد و از نفرت مردم، کم بيرون مي‏آمد. او چون شنيد که امام رضا عليه‏السلام به حمام مي‏آيد، پنهاني به [ صفحه 46] حمام رفت و در حمام جائي پنهان شد تا وقتي که امام رضا عليه‏السلام مي‏آيد نظر به او بکند و شفا يابد. چون شب شد چراغها روشن، حوضها پرآب، مشک و عنبر سوزاندند، امام رضا عليه‏السلام تشريف آورد، ناگاه آن شخص مبتلا به مرض برص، از پنهانگاه خود بيرون شد و در برابر حضرت ايستاد و عرض کرد:«اي يادگار اميرالمؤمنين و فرزند رسول خدا! شما منبع معجزات و کرامات هستيد، استدعا دارم نظري به حال اين بيچاره کنيد و از رنج خلاصم نمائيد.» چون رجب او را ديد، بسيار خجل شد و خواست او را بزند ولي حضرت منعش کرد. سپس آن معدن فيض کاسه‏ي آب از حوض برداشت و سوره‏ي حمد را بر آن خواند و بر سر او ريخت. به امر حق تعالي و برکت امام رضا عليه‏السلام فورا برص از او زايل شد، چنان که گويي هرگز او دچار نبوده است و بدنش سرخ و سفيد و بصورت نيک و زيبائي در آمد. سپس امامرضا عليه‏السلام به رجب فرمود: «از سر کار ما يک [ صفحه 47] دست لباس بگير و به او بپوشان.» و رجب به فرموده‏ي امام رضا عليه‏السلام عمل کرد. وقتي که امام رضا عليه‏السلام از حمام بيرون آمد، آن مرد به دست و پاي حضرت افتاد، و چون خويشاوند آن مرد اطلاع يافتند، پانصد نفر مرد و زن، شيعه‏ي خالص آن حضرت شدند.

اما روایت دیگری در بحار و کتب دیگر نقل شده که کمی متفاوت است و در این روایت هم شخص مبتلا به برص معلوم نیست شیعه است یا نه.
مَا قَالَ أَبُو هَاشِمٍ الْجَعْفَرِيُ‏ إِنَّهُ ظَهْرَ بِرَجُلٍ مِنْ أَهْلِ سُرَّمَنْ‏رَأَى بَرَصٌ‏ فَتَنَغَّصَ عَلَيْهِ عَيْشُهُ فَجَلَسَ يَوْماً إِلَى أَبِي عَلِيٍ‏ الْفِهْرِيِّ فَشَكَا إِلَيْهِ حَالَهُ فَقَالَ لَهُ لَوْ تَعَرَّضْتَ يَوْماً لِأَبِي الْحَسَنِ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الرِّضَا ع فَسَأَلْتَهُ أَنْ يَدْعُوَ لَكَ لَرَجَوْتُ أَنْ يَزُولَ عَنْكَ. فَجَلَسَ‏ يَوْماً فِي الطَّرِيقِ وَقْتَ مُنْصَرَفِهِ مِنْ دَارِ الْمُتَوَكِّلِ فَلَمَّا رَآهُ‏ قَامَ لِيَدْنُوَ مِنْهُ فَيَسْأَلَهُ ذَلِكَ فَقَالَ لَهُ تَنَحَّ عَافَاكَ اللَّهُ وَ أَشَارَ إِلَيْهِ بِيَدِهِ تَنَحَّ عَافَاكَ اللَّهُ وَ أَشَارَ إِلَيْهِ بِيَدِهِ تَنَحَّ عَافَاكَ اللَّهُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ. فَرَجَعَ‏ الرَّجُلُ وَ لَمْ يَجْسُرْ أَنْ يَدْنُوَ مِنْهُ وَ انْصَرَفَ فَلَقِيَ‏ الْفِهْرِيَّ فَعَرَّفَهُ الْحَالَ وَ مَا قَالَ فَقَالَ قَدْ دَعَا لَكَ قَبْلَ أَنْ تَسْأَلَ فَامْضِ فَإِنَّكَ سَتُعَافَى.
(عنه اثبات الهداة: 6/ 242 ح 40، و البحار: 50/ 145 ح 29.)
در این روایت شخصی مبتلا به برص خود را به توصیه فرد دیگر سر راه امام رضا(ع) قرار میدهد و با دعای ایشان شفا پیدا میکند.
در هر دو روایت حرفی از شیعیان حضرت(ع) نیست.

سلام دوست عزیز
ممنون از تذکرات مفید شما:Gol:

بررسی سند حدیث به عهده کارشناسان حدیث است؛
اما با فرض صحت سند حدیث، میتوان گفت:
حدیث بصورت عام میفرماید برص در ذریه ما نیست که این عموم قابل تخصیص است(به عبارتی ابا از تخصیص ندارد) و از آنجایی که «البلاء للولاء ثمّ للاوصياء ثمّ للامثل فلأمثل»، يعنى: بلاياى دنيا، اوّل متوجّه است به پيغمبران كه بهترين خلق هستند، و بعد از ايشان به اوصياى ايشان، و بعد از اوصيا از براى شيعيان و دوستان ايشان است به تفاوت ضعف و قوّت ايمان كه هر كه تشبّهش به ايشان، بيشتر است و ايمانش كاملتر، آزار و زحمتش در دنيا بيشتر است. و حديث: «البلاء للولاء كاللّهب في الذّهب»(شرح مصباح الشريعة / ترجمه عبد الرزاق گيلانى ؛ ص356)، نيز مؤيّد اين است.
و یا میتوان با روایاتی که بلا و مریضی را برای مومن امتحان و برای ظالم ادب میداند تخصیص بخورد. بنابراین برخی سادات شاید از باب امتحان الهی مبتلا شوند و یا برخی به سبب ظلم، اما حکم کلی بری بودن آنهاست.
اما پیامبران همانطور که به درستی اشاره کردید مبتلا به بیماری های تنفر آمیز نمیشوند، زیرا باید محل مراجعه مردم باشند.

سلام مجدد
متشکر از مطالب ارزندتون واقعا استفاده کردم.
قطع عضو به سبب نجاست رو من در منابع یهود پیدا نکردم، اما از نظر یهودیان هر آنچه دارای حیات بوده و سالم باشد، فاقد هرگونه نجاستی است و هر اندازه که شی ء به مرگ نزدیک می شود، نجاست آن فزونی می یابد. بر این اساس، مطابق اصطلاح شناسی تلمود، ناپاک ترین شی ء (اوی اوت هطومئا) «بزرگ ترین سبب نجاست»، جسد است و در مرحله بعد از آن، جذامی، زاو (فردی که بی اختیار از آلت او مایعی مانند منی جاری باشد) و لاشه حیوانات و خزندگان قرار دارد.(آدین اشتاین سالتز- سیری در تلمود- مترجم باقر طالبی دارابی- مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب- 1383)
از نظر یهودیان مراحل حاد برص که شبیه جزام میشود و قسمتهایی از بدن حیات خود را از دست میدهد، را میتوان مشمول آن احکام سخت دانست.

برخی از سوالات چندان ارتباطی با تاپیک نداره و باعث دور شدن از موضوع میشه، اما سعی میکنم بطور مختصر پاسخ بدم.

در منابع یهودی-مسیحی، نام خواهر موسی «مریم» یا «میریام» ذکر شده است، و در منابع اسلامی به این موضوع اشاره شده است، ولی روایات اسلامی شیعه( تفسیر عیاشی، ج ۲، ص ۱۳۶؛ من لا یحضره الفقیه، ج ۱، ص ۱۳۹)و سنی( الدر المنثور، ج ۵، ص ۱۲۱، فتح القدیر، ج ۴، ص ۱۸۷.) همگی نام او را کلثوم یا کلثم یا کلثمه دانسته‌اند؛ و تفاسیر شیعه( اطیب البیان، ج ۴، ص ۴۳۸ و ج ۱۰، ص ۲۱۲؛ تفسیر جامع، ج ۲، ص ۴۴۲؛) و سنی( تفسیر روح البیان، ج ۶، ص ۳۸۷؛ الجامع لأحکام القرآن، ج ۱۴، ص ۲۵۷؛) هم این نام را ذکر نموده‌اند.

طبق اعتقاد شیعه پیامبران از خطا و نسیان و سهو به دور اند(هر چیزی که باعث عدم اعتماد مردم به فرستاده حق شود، از پیامبران به دور است.) بنابراین حضرت هارون(ع) نباید خطایی مرتکب شده باشد، در حالی که طبق عبارت هر دو(هارون و خواهرش) به موسی(ع) اعتراض کردند. اما اینکه بگوییم هر دو خطا کردند ولی به دلیل پیامبری هارون(ع) خداوند او را مبتلا نکرد هم از عدالت خداوند به دور است و هم با عصمت هارون(ع) سازگار نیست. و اگر بگوییم هیچ کدام مرتکب خطا نشدند ولی خواهر موسی(ع) مبتلا شد، اینهم بلای بدون علت خواهد بود.
در هر حال داوری در مورد این متن تورات که تحریف شده یا نه کار ساده ای نیست. اما با مبانی ما چندان سازگار نیست خصوصا اینکه خداوند در مقابل ایندو ظاهر شده و با آنها علنا صحبت کرده باشد(خداوند در ستون ابر نزول نمود به در خیمه ایستاد و هارون و مریام را طلب داشت که ایشان هر دو بیرون امدند و گفت که حال سخنان مرا بشنوید) چندان با مبانی مسلمین و آیات قرآن نمیسازد!
وَ لَمَّا جاءَ مُوسى‏ لِميقاتِنا وَ كَلَّمَهُ رَبُّهُ قالَ رَبِّ أَرِني‏ أَنْظُرْ إِلَيْكَ قالَ لَنْ تَراني‏ وَ لكِنِ انْظُرْ إِلَى الْجَبَلِ فَإِنِ اسْتَقَرَّ مَكانَهُ فَسَوْفَ تَراني‏ فَلَمَّا تَجَلَّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دَكًّا وَ خَرَّ مُوسى‏ صَعِقاً فَلَمَّا أَفاقَ قالَ سُبْحانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَ أَنَا أَوَّلُ الْمُؤْمِنينَ (اعراف/143)؛ و چون موسى به وعده گاه ما آمد و پروردگارش با او سخن گفت، عرض كرد: پروردگارا خودت را به من بنما كه ترا بنگرم، گفت: هرگز مرا نخواهى ديد ولى به اين كوه بنگر اگر بجاى خويش برقرار ماند شايد مرا توانى ديد و همين كه پروردگارش بر آن كوه جلوه كرد آن را متلاشى نمود و موسى بيهوش بيفتاد و چون به خود آمد گفت: منزهى تو، سوى تو باز مى‏ گردم و من اولين مؤمن هستم .

در پناه حق باشید...
اللهم اشف کل مریض بحق الحسین(علیه السلام)

سلام

استعمال استعاره معمولا به طوری است که با اندکی دقت قابل بازگشت از معنای ظاهری باشد، به خلاف جایی که صراحت داشته و تاویل پذیر نیست.
در قرآن استعاره های بکار رفته به این نحو صراحت در جسمانیت و قابل مشاهده بودن، نمیکنند.
در هر حال اگر هم این قسمت از تورات قابل تاویل باشد، زحمت زیادی می طلبد! هر چند با وجود تاویل باز هم اشکالات مطرح شده(مثل عدم عصمت هارون(ع) و ...) باقی خواهد بود.
البته ایه شریفه

پرسش:
تورات
سفر اعداد فصل 5 از آیه یک تا 58
و خداوند موسی را خطاب کرد و گفت که بنی اسرائیل را امر فرما که هر مبروص و هر علیل جریان و هر کسی که از میته ناپاک باشد از اردو اخراج نمایند چه مرد و چه زن بیرون نمایید ایشان را به خارج از اردو بیرون نمایید تا انکه اردوهای خود را که من در میان انها ساکنم ملوث نسازند
و هچنین در کتاب تورات سفر لویان فصل 13 مطلبی به این مضمون وارد شده است و در جایی از تورات در مورد مبروص شدن خواهر موسی است به علت نافرمانی که متاسفانه پیدا نکردم.

در روایات شیخ صدوق اگر اشتباه نکنم بدین مضمون آمده است. برص در شیعه ما نیست. برص شبه لعنت است. در تاریخ خوانده ایم کسی که ولایت امیر المومنین را منکر شد به برص مبتلا گشت. در تاریخ خوانده ایم که شمر به برص مبتلا شده بود.
قرآن و تورات و روایات در یک راستا هستند و همگی نگاه خداوند را نسبت به این بیماری نشان می دهد.
حالا چرا باید به این چنین خدایی ایمان بیاوریم؟ آیا این یک نوع نژاد پرستی نیست ؟

پاسخ:
بین آیات قرآن و تورات تفاوت فاحشی در مورد بیماری برص وجود دارد، بطوری که كلمه (الأبرص) در دو سوره قرآن مجيد آيات 49 آل عمران و 110 مائده آمده است و هر دو آيه در مورد معجزات حضرت عيسى (علیه السلام) و از دلايل اثبات حقانيت و پيامبرى او مى باشد.
اما در تورات کسی که مبتلا به برص باشد را از جامعه طرد می کردند (البته شاید به این دلیل بوده که درمان نداشته و یا باعث مبتلا شدن دیگران می شد.) بنابراین قرآن و تورات در یک راستا نیستند.
در برخی روایات بیماری برص از شیعیان نفی شده، که پاسخ آن در گرو روشن شدن معنای برص و شیعه است.

برص: عبارت است از سفيد شدن پوست در اثر از بين رفتن رنگ طبيعى آن و به صورت لكه هايى در اندازه هاى مختلف پديدار مى گردد. و اين نوعى از انواع چندگانه جذام است و (ابرص) به چنين بيمارى گفته می شود.(1)
بر این اساس (برص) بايد نوعى بيمارى صعب العلاج باشد و نه تنها تغيير رنگ پوست.
از طرفی ممکن است منظور از شیعه در روایات شیعه واقعی باشد که مبتلا به برص نمی شود، از همین رو شخصی به نام ابو اسماعیل می گوید در محضر امام باقر (علیه السلام) بودم و عرض کردم شیعیان در آنجایی که ما زندگی می کنیم بسیار هستند. امام باقر (علیه السلام) فرمودند : آیا ثروتمندان آنها نسبت به مستمندان مهربان هستند و به آنها توجه می کنند؟ و آیا نیکوکاران نسبت به گناهکاران گذشت دارند؟ آیا آنها نسبت به هم دیگر همکاری و برادری دارند؟
ابو اسماعیل عرض کرد خیر. این ویژگی ها در میانشان نیست امام فرمود: «لیس هؤلاء شیعۀ، الشیعۀ من یفعل هذا»؛ اینها شیعه نیستند شیعه کسی است که این ویژگی ها را داشته باشد.

بدین ترتیب گاهی منظور روایات شیعه واقعی است نه شیعه زبانی، پس ممکن است کسی که اسماً شیعه است مبتلا به این بیماری شود.
همچنین بسیاری از بیماری ها و بلایایی که به سر انسان می آید ساخته و پرداخته خود اوست: «وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثيرٍ»؛ و هر آسيبى به شما رسد به سبب اعمالى است كه مرتكب شده‏ ايد، و از بسيارى [از همان اعمال هم‏] درمى‏ گذرد.(2)
اما اگر خداوند متعال در مواقعی فردی را به بیماری مبتلا کند، طبق روایت امام رضا (علیه السلام) که فرمود: «أَنَّهُ إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ يَوَدُّ أَهْلُ الْبَلَاءِ وَ الْمَرْضَى أَنَّ لُحُومَهُمْ قَدْ قُرِضَتْ بِالْمَقَارِيضِ‏ لِمَا يَرَوْنَ مِنْ جَزِيلِ ثَوَابِ الْعَلِيلِ»؛ روز قیامت کسانی که مبتلا به بیماری و بلایا بودند هنگامی که ثواب بی شمار خداوند را به بیماران مشاهده می کنند، آرزو می کنند ای کاش گوشت ما را با قیچی تکه تکه می کردند!(3) بر درجات او افزوده و بهشت جاودان را نصیب او خواهد کرد. و این هیچ منافاتی با مهربانی و عدالت خداوند ندارد.
البته گاهی ظلم کردن شخصی در دنیا باعث می شود خدا او را در این دنیا به بلایا و مشکلاتی مبتلا کند. در حديثي نورانی آمده است: «ان البلاء للظالم ادب و للمؤمن امتحان و للاولياء درجه»؛ گرفتاری و زيان ها برای ستمگر موجب ادب و مكافات عمل اوست و برای مؤمن امتحان و آزمايش است و برای اولياء خدا موجب ترفيع مقام و درجه است.(4)

از آنجایی که در آیات و روایات برص در کنار جذام قرار داده شده، پس منظور یک بیماری لاعلاج است (نه صرف تغییر رنگ پوست) که باعث طرد انسان از جامعه و انزجار دیگران از انسان می شود، و این حالت در شیعیان خالص رخ نخواهد داد. البته این با مساله نژاد پرستی تفاوت زیادی دارد، چرا که ایمن بودن از یک بیماری لاعلاج به سبب تقوا یک چیز است و برتری نژادی بدون دلیل منطقی و فقط به خاطر یک نژاد خاص یک چیز دیگر! همانطور که خداوند به مومنان عزت در دنیا را به سبب ایمان آنها و توکل به خداوند متعال عنایت میکند و البته در آخرت ثوابی بی پایان عطا خواهد نمود.

_____________
(1) معجم الفاظ القرآن كريم،چاپ مصر، 1970 م.
(2) شوری/ 30.
(3) الفقه المنسوب إلى الإمام الرضا عليه السلام؛ ص341.
(4) جامع الأخبار (للشعيری)، ص: 114.