خدا را چه کسی خلق کرده؟

تب‌های اولیه

14 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
خدا را چه کسی خلق کرده؟

با عرض سلام و خسته نباشید.چند وقت پیش از آقای عالی شنیدم که میگفتن فردی به نام حشام که عالم بزرگی بود و به تشیع اعتقاد نداشت طی ماجرایی شیعه شد. آن هم این بود که سوالی داشت و از امام جعفرصادق پرسید و ایشان جواب محکمی دادند.سوال این بود که اگر خدا همه ی موجودات را خلق کرده پس چه کسی خدا را خلق کرده؟ آقای عالی گفتن که جواب امام صادق علیه السلام قانع کننده بوده اما نگفتن چه جوابی دادن؟ میخواستم خواهش کنم ادامه ی این روایت رو بفرمایید، در واقع جواب امام صادق را.

با نام و یاد دوست




کارشناس بحث: استاد پیام

من یه مدت افتاده بودم تو کاره اینجور سوالا.که مثلا اخره دنیا چجوریه؟خدا چه شکلیه؟چجوری بوجود اومده؟ادم تو چه دوره ای اومده؟دایناسورا نئاندرتالا کی(چه موقع) بودن؟و..... بی خیالش شدم.چون جوابشون تو زندگیم بدردم نمیخورد.تصمیم گرفتم.صبر کنم هر وقت رفتم اون دنیا از خدا بپرسم.

اگه بنا باشه خدا رو موجود دیگه افریده باشه پس اون موجود میشه خدای ما
خدا یعنی اینکه کسی دیگه اونو خلق نکرده بلکه اون خالق همه چیزه
سوالتون تناقض داره

با سلام و احترام

برای اثبات خداوند ، ما میگیم ، مگر میشه این همه موجود ، بدون خالق بوجود اومده باشه ... پس از اونجایی که هر موجودی نیاز به یک خالق داره ، اسم این خالق خداست....

حال اگر این یک حکم باشه که هر موجودی نیاز به یک خالق داره ، شبهه ای که افراد خداناباور مطرح میکنن این هست که خود خداوند هم یک موجود هست ، پس نیاز به یک خالق باید داشته باشه... جواب این شبهه چیست؟

سلام ...
من فکرمیکنم چند وقت پیش توی کتاب گناهان زبان زرافشان رو خوندم که حرف در این باره از گناهان زبان محسوب میشه
بازم درست خاطرم نیست ولی سعی میکنم عین مطلبشو بیارم و نقل قول کنم ...

هر چه هست مخلوق هست

به خالقی میرسیم که خالق مطلق هست

.

البته اینی که مطرح میکنم با دید خودم هست !

نعوذ باالله فرض کنیم خداوند خالقی دارد !

در این صورت خداهای متعددی بر جهان حاکم خواهند !

بر فرض خدای دهم بر خدای یکم سلطه خواهد داشت !

و این بی نظمی در جهان پدید می اورد چون هر کدام یه تاثیری بر افریده های دیگر خدایان گذاشته و این باعث بی نظمی در جهان میشود!

خدای یکم زمین رو در مدارش قرار داده و بر فرض خدای دهم خورشید را بسیار بزرگتر کند!
متقابلا گرمای بیشتری به زمین میرسد و جهان از نظم خارج میشود!
.

.

خداوند خالق داشته باشد ===> خداهای متعدد و قدرتهای متفاوت بر جهان ====> اعمال هر قدرت بر عالم و ایجاد بی نظمی

.

این نتیجه گییری رو کردیم چون خدای یکم حتما قدرتش از خدای دوم ضعیف تر خواهد بود چون خدای دوم خدای اول رو افریده !
.
.
.

♥♥♥ تــــــــرگل ♥♥♥;739061 نوشت:
سلام ...
من فکرمیکنم چند وقت پیش توی کتاب گناهان زبان آیت الله دستغیب خوندم که حرف در این باره از گناهان زبان محسوب میشه
بازم درست خاطرم نیست ولی سعی میکنم عین مطلبشو بیارم و نقل قول کنم ...

با سلام
در هفتاد گناه زبان من چنین چیزی رو پیدا نکردم...

[h=2]گناهان زبان :[/h]1. غیبت. 2. نمیمه. 3. دروغ. 4. دو زبانی. 5. بهتان و افتراء. 6. قذف. 7. افشاء اسرار مؤمن. 8. دشنام 9. لعن و نفرین. 10. طعن و شماتت. 11. سُخریه و استهزاء. 12. مدح. 13. اظهار غضب. 14. غنا. 15. کثرت مزاح و خنده. 16. مراء و جدال. 17. خصومت.18. سؤال عوام از امور مشکله. 19. تکلم بدون علم. 20. تکلم بی فایده. 21. منکر خدا شدن. 22. غیر خدا را پرستش کردن. 23. دروغ بستن به خدا. 24. تکذیب آیات خدا. 25. کفران نعمت. 26. از خدا شکوه کردن. 27. اظهار ناامیدی کردن از خداوند. 28. به خداوند دشنام دادن. 29. نسبت فرزند به خدا دادن. 30. نسبت بی عدالتی به خدا. 31. ادعای خدائی کردن. 32. از خدا درخواست بیجا کردن. 33. دعای خیر برای ستمگران. 34. نفرین کردن. 35. چون و چرا کردن در کار خدا. 36. خدا را متهم کردن که به قتل امام حسین راضی بوده. 37. با دشمنان خدا اظهار دوستی کردن. 38. منکر رسالت پیامبر شدن. 39. پیامبر را مجنون خواندن. 40. اسرار امامان معصوم را فاش کردن. 41. از سخن امام عیب گرفتن. 42. برای ظهور امام زمان وقت تعیین کردن. 43. ادعای امامت کردن. 44. حلال خدا را حرام و حرام خدا را حلال دانستن. 45. احکام را با قیاس سنجیدن. 46. به ناحق شهادت دادن. 47. تفسیر به رأی کردن قرآن. 48. مؤمن را خوار کردن. 49. فاسق را عزیز شمردن. 50. مؤمن را ترساندن. 51. اظهار فقر و تنگدستی کردن. 52. راز خود را به دیگران گفتن. 53. به پدر و مادر اُف گفتن. 54. عیبجوئی کردن. 55. نسبت زنا به کسی دادن. 56. خلافکار را تشویق کردن. 57. مؤمنان را با القاب زشت خواندن. 59. به مال و منال دیگران غبطه خوردن. 60. وعدة دروغ دادن. 61. صفات نیک زنان را به نامحرمان گفتن. 62. با زن نامحرم شوخی کردن. 63. فال بد زدن. 64. عذرتراشی برای ظلم ظالمان. 65. سخن برادر مسلمان خود را قطع کردن. 66. پیشگویی و کهانت. 67. منّت کشیدن. 68. با خواندن قرآن کسب روزی کردن. 69. امر سلاطین را امر خدا دانستن. 70. در کیفیت خدا سخن گفتن.10

************************

امروزه با وجود شبکه های اجتماعی که قدرت تبلیغی بسیار بالایی داره ، افراد خداناباور خیلی راحتتر از قبل میتونن افکار و عقاید باطل خودشون رو ترویج بدن و در دل جوانها بذر شک و تردید بکارند...
اگر افراد متدین ، در سایتهایی مثل اسک دین وارد اینگونه مباحث نشوند از ترس اینکه مبادا به گناه بیفتند ، در نتیجه خود افراد متدین برای اینگونه سوالات و شبهات امادگی و جوابی نخواهند داشت و در نتیجه روز به روز شاهد گسترش افکار و عقاید باطل بین جوانها خواهیم بود.

تا حالا شده تو خواب بعضی چیزها براتون بسیار لذت بخش باشه یا بسیار ناراحت کننده،چون روح از بدن جدا میشه موقع خواب ودرکش بیشتر هستش،تو این دنیا جواب این سوال سخت هستش، اگه دروغ میگم بگید دروغ میگم

البته استارتر محترم هم شبهه ای در این زمینه وارد نکردن
فقط گفتن روایتی نقل شده در این زمینه . خواستن کاملش رو بدونن
اتفاقا من هم خیلی کنجکاو شدم بدونم
جستجو هم کردم به چیزی نرسیدم

مولکول 68;739071 نوشت:
با سلام
در هفتاد گناه زبان من چنین چیزی رو پیدا نکردم...

سلام ... ببخشید نام نویسنده رو اشتباه نوشتم فکر میکردم مال ایشون بوده اینجوری تو ذهنم مونده بود...

کتاب گناهان زبان از نظر قران و عترت علیه السلام نوشته محمدعلی صفری (زرافشان) چاپ شهریور 61

خلاصه ای رو میزارم ...

سوال:خداچیست؟ جواب:نمیدانم
بله باید بدون اندیشه گفت نمیدانیم!!
امام صادق(ع) در تفسیر آیه شریفه : وان الی ربک المنتهی ، میفرمایند: فاذا انتهی الکلام الی الله فامسکوا " وقتی که سخن به خدا رسید از سخن گفتن خودداری کنید."

از امام باقر (ع)است که درباره خلق خداصحبت کنید ولی درباره ذات خدا سخن گفتن جز حیرت و سرگردانی برای متکلم چیزدیگری به بار نمی آورد!
در روایت دیگر است که: من نظر فی الله کیف هو هلک,کسی که دراین فکر افتادونظر کرد که خدا چگونه است هلاک شد

انسان گاهی در خردسالی و اوان نوجوانی دراین اندیشه می افتد که کیفیت خداچطور است آیا خدابه چه شکلی است؟دستور این است که هرگاه در این فکر افتادیم و شیطان مارا به این تفکرات واداشت بگوییم
لااله الاالله لیس کمثله شی و هوالسمیع العلیم..

مولکول 68;739071 نوشت:
70. در کیفیت خدا سخن گفتن.10

خب همین چیه؟؟؟ سوال ایشونه دیگه

هشام بن حکم کیست؟

هشام در اوایل قرن دوم هجری در کوفه دیده به جهان گشود و در شهر واسط رشد کرد و به عرصه اجتماع گام نهاد. او بعدها برای تجارت به بغداد آمد و در محله کرخ به بزازی مشغول شد. دانشمندان علم رجال می‌‌نویسند: هشام دو فرزند دختر و پسر داشت. فرزند پسرش، حکم، متکلم بود و در بصره می‌‌زیست. دخترش، فاطمه، یکی از زنان باایمان روزگار بود. هشام همچنین برادری به نام محمد بن حکم داشت که از راویان حدیث بود و محمد بن ابی‌عمیر، راوی معروف شیعه، از او روایت نقل می‌‌کند.[1]

هشام از همان آغاز جوانی سری پرشور داشت و شیفته علم و معرفت بود. او، برای رسیدن به این هدف، علوم عصر خویش را آموخت، کتب فلسفی دانشمندان یونان را فراگرفت و کتابی در رد یکی از فلاسفه یونان نگاشت.[2]

هشام، در مسیر تکامل اندیشه‌اش، به مکتب‌های گوناگون علمی ‌‌عصر خویش پیوست؛ ولی هیچ مکتبی عطش حقیقت جویی‌اش را فروننشاند. او سرانجام به وسیله عمویش، عمیر بن یزید کوفی، با امام صادق علیه السلام آشنا شد و در شمار پیروان آن حضرت قرار گرفت.[3] سیر تکاملی اندیشه هشام نشان می‌‌دهد که آگاهانه و بر اساس برهان عقلی تشیع را پذیرفته است. او به منظور کسب علم، تامین معاش، مناظره، تبلیغ معارف اهل بیت علیهم‌السلام و انجام مناسک حج، به شهرهای بغداد، بصره، مدائن، حجاز و کوفه سفر کرد و با برهان‌های دقیق و منطقی‌اش در گسترش فرهنگ اهل بیت علیهم‌السلام کوشید.

  • معجم رجال الحدیث، ج 10، ص 273.
  • هشام بن حکم، صفایی، ص 14.
  • رجال نجاشی، ص 433.

nafan;738171 نوشت:
میگفتن فردی به نام حشام که عالم بزرگی بود و به تشیع اعتقاد نداشت طی ماجرایی شیعه شد.

سلام،
شاید منظور دوستمون روایت زیره، که البته توش «هشام» داره، اما سوال کننده هشام نیست.

نقل قول:
در كشور مصر، شخصى زندگى مى كرد به نام عبدالملك ، كه چون پسرش ‍ عبدالله نام داشت ، او را ابوعبدالله (پدر عبدالله ) مى خواندند، عبدالمك منكر خدا بود، و اعتقاد داشت كه جهان هستى خود به خود آفريده شده است ، او شنيده بود كه امام شيعيان ، حضرت صادق (ع ) در مدينه زندگى مى كند، به مدينه مسافرت كرد، به اين قصد تا درباره خدايابى و خداشناسى ، با امام صادق (ع ) مناظره كند وقتى كه به مدينه رسيد و از امام صادق (ع ) سراغ گرفت ، به او گفتند: (امام صادق (ع ) براى انجام مراسم حج به مكه رفته است )، او به مكه رهسپار شد، كنار كعبه رفت ديد امام صادق (ع ) مشغول طواف كعبه است ، وارد صفوف طواف كنندگان گرديد، (و از روى عناد) به امام صادق (ع ) تنه زد، امام با كمال ملايمت به او فرمود:
نامت چيست ؟
او گفت : عبدالملك (بنده سلطان )
امام :كنيه تو چيست ؟
عبدالملك : ابوعبدالله (پدر بنده خدا)
امام : (اين ملكى (يعنى اين حكم فرمائى كه ) تو بنده او هستى ( چنانكه از نامت چنين فهميده مى شود) از حاكمان زمين است يا از حاكمان آسمان ؟ وانگهى (مطابق كنيه تو) پسر تو بنده خداست ، بگو بدانم او بنده خداى آسمان است ، يا بنده خداى زمين ؟ هر پاسخى بدهى محكوم مى گردى ).
عبدالملك چيزى نگفت ، هشام بن حكم ، شاگرد دانشمند امام صادق (ع ) در آنجا حاضر بود، به عبدالملك گفت : چرا پاسخ امام را نمى دهى ؟
عبدالملك از سخن هشام بدش آمد، و قيافه اش درهم شد.
امام صادق (ع ) با كمال ملايمت به عبدالملك گفت : صبر كن تا طواف من تمام شود، بعد از طواف نزد من بيا تا با هم گفتگو كنيم ، هنگامى كه امام از طواف فارغ شد، او نزد امام آمد و در برابرش نشست ، گروهى از شاگردان امام (ع ) نيز حاضر بودند، آنگاه بين امام و او اين گونه مناظره شروع شد:
امام : آيا قبول دارى كه اين زمين زير و رو و ظاهر و باطن دارد؟
منكر خدا: آرى .
امام : آيا زير زمين رفته اى ؟
منكر خدا: (نه ).
امام : پس مى دانى كه در زير زمين چه خبر است ؟
منكر خدا: چيزى از زير زمين نمى دانم ، ولى گمان مى كنم كه در زيرزمين ، چيزى وجود ندارد.
امام : گمان شك ، يكنوع درماندگى است ، آنجا كه نمى توانى به چيزى يقين پيدا كنى ، آنگاه امام به او فرمود:
آيا به آسمان بالا رفته اى ؟
منكر خدا: نه .
امام : آيا مى دانى كه در آسمان چه خبر است و چه چيزها وجود دارد؟
منكر خدا: (نه )
امام : (عجبا! تو كه نه به مشرق رفته اى و نه به مغرب رفته اى ، نه به داخل زمين فرو رفته اى و نه به آسمان بالا رفته اى ، و نه بر صفحه آسمانها عبور كرده اى تا بدانى در آنجا چيست ، و با آنهمه جهل و ناآگاهى ، باز منكر مى باشى (تو كه از موجودات بالا و پائين و نظم و تدبير آنها كه حاكى از وجود خدا است ، ناآگاهى ، چرا منكر خدا مى شوى ؟) آيا شخص عاقل به چيزى كه ناآگاه است ، آن را انكار مى كند؟).
منكر خدا: تاكنون هيچكس با من اين گونه ، سخن نگفته (و مرا اين چنين در تنگناى سخن قرار نداده است ).
امام : بنابراين تو در اين راستا، شك دارى ، كه شايد چيزهائى در بالاى آسمان و درون زمين باشد و نباشد؟
منكر خدا: آرى شايد چنين باشد (به اين ترتيب ، منكر خدا از مرحله انكار، به مرحله شك و ترديد رسيد.)
امام : كسى كه آگاهى ندارد، بر كسى كه آگاهى دارد، نمى تواند برهان و دليل بياورد.
اى برادر منصور! از من بشنو و فراگير، ما هرگز درباره وجود خدا شك نداريم ، مگر تو خورشيد و ماه و شب و روز را نمى بينى كه در صفحه افق آشكار مى شوند و بناچار در مسير تعيين شده خود گردش كرده و سپس باز مى گردند، و آنها در حركت در مسير خود، مجبور مى باشند، اكنون از تو مى پرسم : اگر خورشيد و ماه ، نيروى رفتن (و اختيار) دارند، پس چرا بر مى گردند، و اگر مجبور به حركت در مسير خود نيستند، پس چرا شب ، روز نمى شود، و به عكس ، روز شب نمى گذرد؟
اى برادر منصور! به خدا سوگند، آنها در مسير و حركت خود مجبورند، و آن كسى كه آنها را مجبور كرده ، از آنها فرمانرواتر واستوارتر است .
منكر خدا: راست گفتى .
امام : اى برادر منصور! بگو بدانم ، آنچه شما به آن معتقديد، و گمان مى كنيد (دهر) (روزگار) گرداننده موجودات است ، و مردم را مى برد، پس چرا (دهر) (روزگار) گرداننده موجودات است ، و مردم را مى برد، پس چرا (دهر) آنها را برنمى گرداند، و اگر بر مى گرداند، چرا نمى برد؟
اى برادر منصور! همه مجبور و ناگزيرند، چرا آسمان در بالا، و زمين در پائين قرار گرفته ؟ چرا آسمان بر زمين نمى افتد؟ و چرا زمين از بالاى طبقات خود فرو نمى آيد، و به آسمان نمى چسبد، و موجودات روى آن به هم نمى چسبند؟!.
(وقتى كه گفتار واستدلالهاى محكم امام به اينجا رسيد، عبدالملك ، از مرحله شك نيز رد شد، و به مرحله ايمان رسيد) در حضور امام صادق (ع ) ايمان آورد و گواهى به يكتائى خدا و حقانيت اسلام داد و آشكارا گفت : (آن خدا است كه پروردگار و حكم فرماى زمين و آسمانها است ، و آنها را نگه داشته است !)
حمران ، يكى از شاگردان امام كه در آنجا حاضر بود، به امام صادق (ع ) رو كرد و گفت : (فدايت گردم ، اگر منكران خدا به دست شما، ايمان آورده و مسلمان شدند، كافران نيز بدست پدرت (پيامبر- ص ) ايمان آوردند.
عبدالملك تازه مسلمان به امام عرض كرد: (مرا به عنوان شاگرد، بپذير!).
امام صادق (ع ) به هشام بن حكم (شاگرد برجسته اش ) فرمود: (عبدالملك را نزد خو ببر، و احكام اسلام را به او بياموز).
هشام كه آموزگار زبردست ايمان ، براى مردم شام و مصر بود، عبدالملك را نزد خود طلبيد، و اصول عقائد و احكام اسلام را به او آموخت ، تا اينكه او داراى عقيده پاك و راستين گرديد، به گونه اى كه امام صادق (ع ) ايمان آن مؤ من (و شيوه تعليم هشام ) را پسنديد.

کتاب کافی: باب وحدت العالم و اثباة المحدث ، حديث 1، ص 72 - 73، ج 1. به نقل از داستان های اصول کافی.

از جواب همه ی دوستان ممنونم.از اینکه سوالم رو طوری مطرح کردم که در ذهن دوستان شبهه ایجاد شد معذرت میخوام.من میدونم که خدا خالق هست و خودش خالق نداره فقط میخواستم چگونگی پاسخ امام صادق(ع) رو بفهمم.و قصد من ایجاد زمینه برای شک و تردید به خداوند نبود.شاید هم بنده روایت را اشتبا متوجه شده ام.به هر حال متشکم.

موضوع قفل شده است