شهید ناخدایکم حسین حفیظی

رفته بود تا دل طوفانی اش را به دریا بزند و همدوش امواج، پاسدار امنیت خلیج فارس باشد، دریا شده ای که با ترنم ترانه ایستادگی بر لب، آینه دار صلح و آرامش امروز ما شد، پیشمرگی که در افق دریا سراب ندید، بلکه انفجار اسکله های البکر و الامیه عراق را دید. دلیر مرد از خود گذشته ای که حسرتش در لحظۀ شهادت این بود که حیف یک جان دارد، اگر صد جان هم داشت فدای خلیج فارس کشورش می کرد. بی تردید او از تبار صاعقه بود که دست بر گردن امواج، دریا را به خروش آورد و سوغات آتش و انتقام را ارمغان دشمن بعثی کرد و او کسی نبود جز شهید ناخدا یکم حسین حفیظی؛ دلیر مردی که در 24 اسفند 1331 در تهران دیده به جهان گشود.

تحصیلات ابتدائی و متوسطه را با موفقیت به پایان رساند. در سال 1350 بنا به علاقۀ وافر به حرفۀ نظامی گری وارد دانشکدۀ افسری شد و به استخدام نیروی دریائی درآمد. وی پس از پایان موفقیت آمیز دورۀ افسری خود در کشور انگلستان به وطن مراجعت کرد و به پایگاه دریایی خرمشهر اعزام شد.
حفیظی در شروع خدمت خود کارآموزی بر روی یگانهای شناور را در خرمشهر آغاز کرد. از جمله مسئولیتهای شهید والامقام در طول خدمت خود می توان به افسر دومی توپخانه ناونقدی، افسر جنگ افزار و پل ناونقدی و افسر جنگ افزار ناوچۀ خنجر اشاره کرد.
شهید حفیظی کلیۀ مسئولیتها و مأموریتهای خود را با عشق و به نحو احسن انجام می داد تا اینکه زندگی سراسر عشق و الفت و خدمت سراسر شجاعت و مردانگی اش در هفتم آذرماه 59 در عملیات غرور آفرین مروارید با شهادت جاودانه شد. روح بلند و آسمانی اش به ملکوت اعلی پیوست.