نقد و بررسی کتاب «کیمیاگر» نوشته پائولو کوئلیو

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام . چندی پیش برای چندمین بار ، تقریبا اکثر کتاب پائولو کوئیلو را خواندم ، جملات زیبایی _ اما نه الزاما خوب _ را در آنجا دیدم ، خواستم با کارشناس محترم و دیگران درمیان بگذارم تا بررسی شود که آیا مطابق با مکتب تشیع میتواند باشد یا خیر؟

در ابتدای بحث یادی میکنیم از حضرت امیرالمومنین علیه السلام با این حدیث :

«نگاه کن چه چیزی گفته می شود ، نگاه نکن چه کسی می گوید»

و بحث را شروع میکنیم به امید اینکه این حدیث در این بحث رعایت شود .

تمامی این نقل قول ها از کتاب کیمیاگر اثر پائولو کوئیلو ترجمه دل آرا قهرمان نشر فرزان روز می باشد :

- پیرمردی به نام ملکیصدق در پاسخ به سوال جوان مبنی بر بزرگترین دروغ عالم می گوید : در زندگی ما لحظه ای فرا می رسد که تسلط بر زندگی را از دست می دهیم و از آن پس ، سرنوشت ، بر هستی ما مسلط می شد . ص 21
- آیا اصلا چیزی به اسم افسانه شخصی با تعریفی که در این کتاب آمده در تشیع داریم ؟

-پیرمرد در پاسخ به سوال افسانه شخصی چیست می گوید : منظور آن چیزی است که تو همیشه آرزو داری که انجام دهی . ص24
- هر یک از ما از ابتدای جوانی می داند که " افسانه شخصی " اش چیست . در آن سن و سال همه چیز روشن و واضح است ، همه چیز امکان پذیر است و آدم نمی ترسد که خیالبافی کند و هر چه را که در زندگی دوست دارد مجسم کند و آرزو کند . ص24

البته با کلام امیرالمومنین مبنی بر اینکه از آرزو های دور و دراز و خیالبافی دوری کنیم آشنایی دارم، منتهی هدف های آیا بزرگ داشتن برای جوان عیب محسوب میشود ؟
-معذالک با گذشت زمان، نیرویی اسرار آمیز شروع به مداخله می کند تا ثابت کند که تحقق " افسانه شخصی " محال است . ص 24
+ برای من پیش آمده که بعد از داشتن آرزو های دور و دراز به دلیل کم همتی نتوانستم آن کار را انجام دهم و رویا هایم خراب شده .

- یک حقیقت بزرگ در این جهان وجود دارد : تو هر که باشی و هر چه بکنی ، وقتی واقعا چیزی را بخواهی این خواست در "روح جهان" متولد می شود. و این ماموریت تو در روی زمین است . ص24 و 25
- تحقق افسانه شخصی تنها وظیفه انسان است . همه چیز در خدمت یک چیز است . ص 25
- پیرمرد با دیدن مردی که تحقق آرزوی شخصی اش _ چوپان شدن برای سفر کردن _ را به خاطر داشتن یک شغل با موقعیت اجتماعی بالاتر و حرف مردم درباره شغل افسانه شخصی او _ چوپان شدن_، به تاخیر افکنده به امید آنکه بعد از پول دار شدن در هنگام پیری به سفر برود گفت : او نفهمیده که انسان همیشه امکان تحقق افسانه شخصی اش را ندارد . ص 25
- جوان چوپان اندیشید : بین میشها و گنج باید یکی را انتخاب کنم .می بایست بین چیزی که به آن عادت کرده بود و چیزی که خیلی دلش می خواست داشته باشد یکی را انتخاب کند . ص 29
+ سوالی که درباره این دو متن از کتاب داشتم این است که از نظر مکتب حقه شیعه آیا ما باید قدم در راه پر خطر و پر از ریسک کشف کردن استعداد ها و علایق و حرکت در این مسیر بگذاریم یا در آنچه که معقول تر است و امن تر ؟

- پس از لطف الاهی که به جوان شد و او توانست همه گوسفندانش را به آسانی بفروشد _ در اصطلاح خارجیها خوش شانسی آورد _ پیرمرد گفت : همیشه همینطور است و ما این را "اصل مساعد" می نامیم . اگر تو برای اولین بار ورق بازی کنی بطور قطع برنده می شوی ، این " شانس تازه کار " هاست . جوان میپرسد : چرا اینطور است ؟ و پیرمرد پاسخ میدهد : چون زندگی میخواهد که به " افسانه شخصی " خودت برسی .
+ اگر به جای کلمه زندگی ، " خداوند متعال " را بگذاریم آیا این حرف ، حرف درستی است ؟

- به این داستان کوتاه که در لابلای کتاب آمده توجه کنید و بگویید که آیا واقعا راز خوشبختی همان است که گفته شده :

این نقد را هم درخصوص کتاب خواندم که به نظرم نقد خیلی خوبی بود:

http://mojahedat.ir/%D9%86%D9%82%D8%AF-%D9%88-%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8-%DA%A9%DB%8C%D9%85%DB%8C%D8%A7%DA%AF%D8%B1-%D9%BE%D8%A7%D8%A6%D9%88%D9%84%D9%88-%DA%A9%D9%88%D8%A6%D9%84%DB%8C%D9%88/

اگر از اساتید محترم کسی پاسخگو باشد که کتاب را خوانده باشد ممنون میشوم .

با تشکر