جمع بندی آیا جدیت با خوش اخلاقی منافات دارد؟

کارشناس بحث: استاد سمیع

باسمه تعالی
با عرض سلام و خسته نباشید
خوش اخلاقی صرفا به معنای لبخند زدن نیست. بلکه خوش اخلاق کسی است که دارای فضائل اخلاقی و از رذائل اخلاقی مانند غرور.تکبر.عجب و....دور باشد.و لبخند زدن یکی از مصادیق خوش اخلاقی است که البته باید در موضع و مکان خاص خود به کار گرفته شود، و اگر از این موضع منحرف شود دیگر جزو رذائل اخلاقی قلمداد می گردد. مانند اینکه انسان با نامحرم شوخی کند و نتیجه آن خنده و قهقه و ...باشد که در تاپیک «http://www.askdin.com/thread48754.html» به آن پرداخته شد.

به نام خدا

با سلام:

استاد شاید بتوان گفت خوشرویی،این در ارتباط با نامحرم مشخص است

ولی گاها خوشرویی دیگران را درباره انسان دچار سوء تفاهم می کند

و به نظر می رسد برای مردم اینطور جا افتاده است که جدیت یعنی همان

جبروت و صلابتی که در چهره شخص در برخورد نمودار می گردد و واقعا هم

در بعضی مواضع جمع بین این دو کار مشکلی است.

علیک سلام
نه خیر . خندیدن با لبخند فرق میکنه .لبخند زدن صدقه محسوب میشه.
به قول بر و بچ در پناه حق

این ها بداخلاق هستند نه جدی.جدی یعنی کسی که زیادی شوخ طبع یا به قول معروف سبک نباشه.

بله اگه خوش اخلاقی واقعا.البته خوش اخلاقی واجبه ولی دلیل نمیشه هر کی لبخند نمیزنه حتما بداخلاق باشه فقط جدیه همین.

کاش بدونی بداخلاقی چیه.
البته من کارشناس نیستما

سلام علیکم
اسلام شناسی ما دارای سه ایراد هست:
اول این که اسلام را به صورت مجموعه ای نمی بینیم و می خواهیم جزئی از آن را به قضاوت بنشینیم
دوم این که به حدود دقیق هر یک از اجزاء آن آگاه نیستیم! مثلا در باره همین لبخند تنها یک یا چند حدیث معروف آن رو فوقش مطالعه سطجی کردیم!
سوم این که کمتر به چرایی این اجزاء به صورت استدلالی نه استحسانی پرداخته ایم
نتیجه این ایرادات این شده است که حتی مدافعین اسلام عزیز هم ممکن است جزء ستم کنندگان به اسلام قرار بگیرند!
خوش خلقی (حسن الخلق) به معنای رفتار مناسب در برخورد با دیگران است! این رفتار مناسب بسته به موقعیت افراد متفاوت است!
برخورد مناسب نیازمند داشتن ملکات پسندیده اخلاقی است! اگر فردی مثلا بخیل باشد نمی تواند هنگام درخواست مالی از او، چهره با نشاطی را از خود به نمایش بگذارد! اگر هم بخواهد مصنوعی این کار را انجام دهد، نمی تواند جلوی انرژی منفی که از خودش ساطع می کند را بگیرد!
ملکات نیکوی اخلاقی سبب می شود تا حسن خلق به شکل رفتاری ناخودآگاه، سریع و به موقع خودش را نشان دهد!
حسن خلق و رفتار مناسب در برخورد ها، در عین جدیت و صلابت صورت می می پذیرد!
جدیت و صلابت یک امر قلبی است و حسن خلق یک مسئله رفتاری است!
مؤمن همیشه در رفتارهایش جدی و با صلابت و مستحکم است! پس او هم می تواند لبخند بزند و هم جدی باشد!
بشّاشیتی که در روایات توصیه شده است مؤمن داشته باشد و در مقابل از عبوس بودن نهی شده است! به این معنا است که مؤمن همیشه اندوهش را مخفی می کند و نه با زبانش و نه با میمیک صورتش از مشکلتش شکایت نمیکند!
این ربطی ندارد که با نامحرم برخورد می کند با با محرم!
مؤمن همیشه لایه ای از حیا روی همه رفتارش کشیده شده است! حیا مصدایقی از حسن خلق و رفتار مناسب است! او حتی با دشمنانش هم همچون آنان رفتار نمی کند! دشنام نمی دهد، حرفهای رکیک به آنها نمی زند! با آنها بگومگوهای جاهلانه ندارد!
این حیا در برخورد با نامحرم بیشتر می شود! در برخورد با بزرگان افزایش پیدا می کند! هنگامی که میخواهد عذر خواهی کند بیشتر شرمش را بروز می دهد!
اما لبخند زدن غیر از بشاش بودن است! بشاش یعنی صورتی باز داشتن بدون اخم بر ابرو و چین بر پیشانی! ولی لبخند زدن کاری است که فرد با لبانش انجام می دهد! در نتیجه یک کار موردی است که طبعا در جای خودش می تواند مناسب باشد!
پس بشاشیت رفتاری مناسب در بخورد با غیر دشمن است! با دشمن باید عبوس برخورد نمود!
حیا رفتاری است که باید همیشه با مؤمن باشد چه طرفش مؤمن باشد و یا کافر!
لبخند، رفتاری است که در بخورد با نامحرم مناسب نیست پس مصداق حسن خلق نیست!
در این ماه مبارک رمضان از خداوند بخواهیم که هر آنچه برای داشتن خسن خلق ما به آن نیاز داریم به ما بدهد!

پرسش:
آیا دو مفهوم خوش اخلاقی و جدیت با هم در تضاد هستند؟ و آیا خوش اخلاقی و لبخند زدن به نامحرم هم باید رعایت بشود؟

پاسخ:
خوش اخلاقی صرفا به معنای لبخند زدن نیست. بلکه خوش اخلاق کسی است که دارای فضائل اخلاقی و از رذائل اخلاقی مانند غرور، تکبر، عجب و ... دور باشد.
لبخند زدن یکی از مصادیق خوش اخلاقی است که البته باید در موضع و مکان خاص خود به کار گرفته شود، و اگر از این موضع منحرف شود دیگر جزو رذائل اخلاقی قلمداد می گردد. مانند اینکه انسان با نامحرم شوخی کند و نتیجه آن خنده و قهقه و ... باشد.