جمع بندی تناقض در نظام آفرینش (دنیا و آخرت)

کارشناس بحث: استاد محراب

[=arial]

انسان گرایشی درونی به برخی امورات دنیوی دارد مثل حب مال و حب مقام و حب فرزند و......این امورات به خاطر جاذبه خاص خود انسان را به خودش فرا می خواند و به سبب همین موارد است که انسان ها ازمایش می شوند و انسان خوب از بد تشخیص داده می شود

علاقه انسان به این اموارت در لسان دین هم تقبح شده است و هم ممدوح شمرده شده است.

[=arial]

اولاعلایق فی نفسه نمی توانند بعث زجر و سختی و عذاب شوند
از عدل و حکمت الهی به دور است که به صرف محبت و علایقی که خود حضرت بارتعالی در ذات انسان قرار داده است انسان را عذاب نماید یا موجبات سختی ناملایمتی انسان را فراهم نماید.

ثانیا مگر ائمه و پیامبران و در راس ایشان پیامبر اسلام به خانواده خود محبت نداشت
پیامبر حضرت خدیجه(س) را چنان اکرام می کردند و دوست می داشتند که در فراق اش اشک ریختند
به دختر خویش و نوه هایش به شدت عشق می ورزید و هر روز بر درخانه شان اسلام علیکم یا اهل البیت النبوه می فرمودند اولین و اخرین فری که در مسافرت زیارت می نمود حضرت زهرا(س) بود.
امام حسین(ع) به شدت عاشق علی اکبرش بود
و......
تک تک امامان به فرزندان و اهل عیال خویش عشق می ورزیدند چگونه این محبت ها موجب اذیت و سختی انسان می شود ؟؟؟

[=arial]

با سلام
عرض ادب و احترام
بزرگوار بنده دسترسی به این کتاب ندارم و در نت هم نتوانستم پیدا کنم
ولی قطعا مساله این گونه نباید باشد
علایق اگر در مسیر الهی باشد و در طول خواست الهی ممدوح است و چگونه می تواند باعث درد و رنج شود

یعنی چه دلیل این همه ازار و اذیت این است که محاله انسان به غیر خدا وابسته نشه؟؟؟
متوجه نشدم می شه توضیح بدین؟؟؟

ببنید بزرگوار
علاقه و محبت به مخلوقات الهی از انسان گرفته تا همه مخلوقات اکر در طول خواست الهی باشد و مخالفتی با اوامر الهی نداشته باشد نه تنها مذموم نیست که مورد تایید حضرت بارتعالی و دستور ایشان است
هر انچه در عالم است مخلوق خداست و و ابسته به ذات حق است
حب یه این مخلوقات به فرمان الهی صحیح است البته اگر صحیح باشد به عبارتی از افراط و تفریط دور باشد.

قطعا ان چیز خدا نیست و نخواهد بود ولی حب به ان چیز فرموده الهی و دستور خداست
حب به فرزند و همسر و حب وطن و......که فرمان الهی است
و از عدل الهی به دور است که عاملین به فرمان خویش را مجازات نماید

با عرض سلام و احترام خدمت شما

این سوال ما هم هست.برخی روایات مرگ مومن را بسیار آسان و مثل بوییدن گل معرفی میکند و برخی دیگر آنقدر سخت که حتی اولیاء الله هم از آن هراسانند. مثل روایتی که حضرت عیسی علیه السلام میخواهد مادرش حضرت مریم را زنده کند و از ایشان میپرسد دوست داری به دنیا بازگردی و آن حضرت میفرماید بله دوست دارم بدنیا برگردم تا روزهای بلند تابستان را روزه بگیرم و شبهای بلند زمستان را عبادت کنم. اما با این حال حاضر نمیشوند به دنیا برگردند وقتی دلیلش را حضرت عیسی میپرسد میفرمایند بخاطر سختی جان دادن.

این تناقض روایات را چگونه باید توجیه کرد؟

[=arial]با سلام
بزرگوار بنده عین مطالب کتاب چهل حدیث را خدمتتان می اورم
سوال شما عزیز از کدام بخش مطالب است بفرمایید
[h=4][=arial]در بیان سبب زیاد شدن حب دنیا[/h][=arial] [=arial]بدان که انسان چون ولیده همین عالم طبیعت است و مادر او همین دنیاست و اولاد این آب و خاک است، حب این دنیا در قلبش از اول نشو و نما مغروس است، و هر چه بزرگتر شود، این محبت در دل او نمو می‏کند. و به واسطه این قوای شهویه و آلات التذاذیه که خداوند به او مرحمت فرموده برای حفظ شخص و نوع، محبت او روزافزون شود و دلبستگی او رو به ازدیاد گذارد. و چون این عالم را محل التذاذات و تعیشات خود می‏پندارد و مردن را اسباب انقطاع از آنها می‏داند، و اگر به حسب برهان حکما یا اخبار انبیا، صلوات الله علیهم، عقیده‏مند به عالم آخرت شده باشد و به کیفیات و حیات و کمالات آن، قلبش باز از آن بیخبر است و قبول ننموده، چه رسد به آنکه به مقام اطمینان رسیده باشد، لهذا حبش به این عالم خیلی زیاد می‏شود.

و نیز چون فطرتاً انسان حب بقاء دارد و از فنا و زوال متنفر و گریزان است، و مردن را فنا گمان می‏کند، گرچه عقلش هم تصدیق کند که این عالم دار فنا و گذرگاه است و آن عالم باقی و سرمدی است، ولی عمده ورود در قلب است، بلکه مرتبه کمال آن اطمینان است، چنانچه حضرت ابراهیم خلیل الرحمن، علیه السلام، از حق تعالی مرتبه اطمینان را طلب کرد و به او مرحمت گردید.(209)

پس چون قلوب یا ایمان به آخرت ندارند، مثل قلوب ما گرچه تصدیق عقلی داریم، یا اطمینان ندارند، حب بقاء در این عالم را دارند و از مرگ و خروج از این نشئه گریزان‏اند.

و اگر قلوب مطلع شوند که این عالم دنیا پسترین عوالم است و دار فنا و زوال و تصرم تغیر است و عالم هلاک و نقص است، و عوالم دیگر که بعد از موت است هر یک باقی و ابدی و دار کمال و ثبات و حیات و بهجت و سرور است، فطرتاً حب آن عالم را پیدا می‏کنند و از این عالم گریزان گردند. و اگر از این مقام بالا رود و به مقام شهود و وجدان رسد و صورت باطنیه این عالم را و علاقه به این عالم را (و صورت باطنیه آن عالم را) و علاقه به آن را ببیند، این عالم برای او سخت و ناگوار شود و تنفر از آن پیدا کند، و اشتیاق پیدا کند که از این محبس ظلمانی و غل و زنجیر زمان و تصرم خلاص شود.

چنانچه در کلمات اولیا اشاره به این معنی شده است: حضرت مولی الموالی می‏فرماید: والله لابن أبی طالب آنس بالموت من الطفل بثدی أمه.(210) به خدا قسم که پسر ابوطالب مأنوستر است به مردن از بچه به پستان مادرش. زیرا که آن سرور حقیقت این عالم را مشاهده کرده به چشم ولایت، و جوار رحمت حق تعالی را به هر دو عالم ندهد.

و اگر به واسطه مصالحی نبود، در این محبس ظلمانی طبیعت نفوس طاهره آنها لحظه‏ای توقف نمی‏کرد. و خود وقوع در کثرت و نشئه ظهور و اشتغال به تدبیرات ملکی، بلکه تأییدات ملکوتی، برای محبین و مجذوبین رنج و المی است که ما تصور آن را نمی‏توانیم کنیم. بیشتر ناله اولیا از درد فراق و جدایی از محبوب است و کرامت او، چنانچه در مناجاتهای خود اشاره بدان کرده‏اند،(211) با اینکه آنها احتجابات ملکی و ملکوتی را نداشته‏اند و از جهنم طبیعت گذشته‏اند و آن خامده بوده و فروزان(212) نبوده و تعلقات عالم در آنها نبوده و قلوب آنها خطیئه طبیعی نداشته، ولی وقوع در عالم طبیعت خود حظ طبیعی است، و التذاذ قهری که در ملک حاصل می‏شد، برای آنها ولو به مقدار خیلی کم هم باشد اسباب حجاب بوده.

چنانچه از حضرت رسول اکرم، صلی الله علیه و آله، منقول است که می‏فرمود: لیغان علی قلبی و انی لاستغفرالله فی کل یوم سبعین مرة.(213) و شاید خطیئه حضرت آدم، ابوالبشر، همین توجه قهری به تدبیر ملک و احتیاج قهری به گندم و سایر امور طبیعیه بوده، و این از برای اولیاء خدا و مجذوبین خطیئه است. و اگر به آن جذبه الهیه حضرت آدم می‏ماند و وارد در ملک نمی‏شد، این همه بساط رحمت در دنیا و آخرت بسط پیدا نمی‏کرد. از این مقام بگذرم. تا این اندازه هم از طور این اوراق خارج شدم.

[=arial][h=4]در بیان تأثیر حظوظ دنیویه در قلب و مفاسد آن‏

بدان که نفس در هر حظی که از این عالم می‏برد در قلب اثری از آن واقع می‏شود که آن تأثر از ملک و طبیعت است و سبب تعلق آن است به دنیا. و التذاذات هر چه بیشتر باشد قلب از آن بیشتر تأثر پیدا می‏کند و تعلق و حبش بیشتر می‏گردد، تا آنکه تمام وجهه قلب به دنیا و زخارف آن گردد. و این منشأ مفاسد بسیاری است. تمام خطاهای انسان و گرفتاری به معاصی و سیئات برای همین محبت و علاقه است، چنانچه در حدیث کافی گذشت.(214)[/h][=arial] و از مفاسد بسیار بزرگ آن، چنانچه حضرت شیخ عارف(215) ما، روحی فداه، می‏فرمودند، آن است که اگر محبت دنیا صورت قلب انسان گردد و انس به او شدید شود، در وقت مردن که برای او کشف شود که حق تعالی او را از محبوبش جدا می‏کند و مابین او و مطلوباتش افتراق می‏اندازد با سخطناکی و بغض به او از دنیا برود. و این فرمایش کمرشکن باید انسان را خیلی بیدار کند که قلب خود را خیلی نگاه دارد. خدا نکند که انسان به ولینعمت خود و مالک الملوک حقیقی سخطناک باشد که صورت این غضب و دشمنی را جز خدای تعالی کسی نمی‏داند.
و نیز شیخ بزرگوار ما، دام ظله، از پدر بزرگوار خود نقل کردند که در اواخر عمر وحشتناک بود از برای محبتی که به یکی از پسرهای خود داشت. و پس از اشتغال چندی به ریاضت از آن علاقه راحت شد و خشنود گردید و به دار سرور انتقال پیدا کرد، رضوان الله علیه.
فی الکافی باسناده عن طلحة بن زید، عن أبی عبدالله، علیه السلام، قال: مثل الدنیا کمثل ماء البحر، کلما شرب منه العطشان ازداد عطشاً حتی یقتله.(216) یعنی حضرت صادق، علیه السلام، فرمود: مثل دنیا، مثل آب دریا است: هر چه تشنه از او بیاشامد، تشنگی را زیادتر کند تا بکشد او را. محبت دنیا انسان را منتهی به هلاکت ابدی میکند و ماده تمام ابتلائات و سیئات باطنی و ظاهری است.
و از جناب رسول اکرم، صلی الله علیه و آله، منقول است که درهم و دینار کسانی را که قبل از شما بودند کشتند، و کشنده شما هم آنهاست.(217)
فرضاً که انسان مبتلای به معاصی دیگر نگردد - گرچه بعید بلکه محال عادی است - خود تعلق به دنیا و محبت به آن، اسباب گرفتاری است، بلکه میزان در طول کشیدن عالم قبر و برزخ همین تعلقات است. هر چه آنها کمتر باشد، برزخ و قبر انسان روشنتر و گشاده‏تر و مکث انسان در آن کمتر است، و لهذا برای اولیاء خدا بیشتر از سه روز - چنانچه در بعضی روایات است - عالم قبر نیست، آن هم برای همان علاقه طبیعی و تعلق جبلی است.

و از مفاسد حب دنیا و تعلق به آن این است که انسان را از مردن خائف کند. و این خوف، که از محبت دنیا و علاقه قلبی به آن پیدا شود، بسیار مذموم است، و غیر از خوف، از مرجع است که از صفات مؤمنین است. و عمده سختی مردن همین فشار رفع تعلقات و خوف از خود مرگ است. جناب محقق بارع و مدقق بزرگ اسلام، سید عظیم الشأن داماد،(218) کرم الله وجهه، در قبسات - که یکی از کتب کم نظیر است - در باب خود می‏فرماید: لا تخافنک الموت، فان مرارته فی خوفه.(219)نترساند البته تو را مرگ، زیرا که تلخی آن در ترسناکی از اوست.
و از مفاسد بزرگ حب دنیا آن است که انسان را از ریاضات شرعیه و عبادات و مناسک باز دارد، و جنبه طبیعت را قوت دهد و تعصی نماید طبیعت از اطاعت روح، و انقیاد آن را نکند و عزم انسانی را سست کند و اراده را ضعیف نماید، با اینکه یکی از اسرار بزرگ عبادات و ریاضات شرعیه آن است که بدن و قوای طبیعیه و جنبه ملک تابع و منقاد روح گردد و اراده نفس در آنها کارکن شود و ملکوت نفس بر ملک غالب شود، و به طوری روح دارای سلطنت و قدرت و نفوذ امر شود که به مجرد اراده بدن را به هر کار بخواهد وادار کند، و از هر کار بخواهد باز دارد، ملک بدن و قوای ظاهره ملکیه تابع و مقهور و مسخر ملکوت گردد به نحوی که بی‏مشقت و تکلف هر کاری را بخواهد انجام دهد. و یکی از فضایل و اسرار عبادات شاقه و پرزحمت آن است که این مقصد از آنها بیشتر انجام گیرد، و انسان به واسطه آنها دارای عزم می‏شود و بر طبیعت غالب می‏آید و بر ملک چیره می‏شود.

و اگر اراده تام و تمام شود و عزم قوی و محکم گردد، مثل ملک بدن و قوای ظاهره و باطنه آن مثل ملائکه الله شود که عصیان نکنند، به هر چه آنها را امر فرماید اطاعت کنند، و از هر چه نهی فرماید منتهی شوند، بدون آنکه با تکلف و زحمت باشد. قوای ملک انسان هم اگر مسخر روح شد، تکلف و زحمت از میان برخیزد و به راحتی مبدل گردد، و اقالیم سبعه ملک تسلیم ملکوت شود و همه قوا عمال آن گردند.

و بدان ای عزیز که عزم و اراده قویه در آن عالم خیلی لازم است و کارکن است. میزان یکی از مراتب بهشت، که از بهترین بهشتهاست، اراده و عزم است که انسان تا دارای اراده نافذه و عزم قوی نباشد، دارای آن بهشت و مقام عالی نشوند. در حدیث است که وقتی اهل بهشت در آن مستقر گردند، یک مرقومه از ساحت قدس الهی جلت عظمته صادر گردد برای آنها به این مضمون: این کتاب از زنده پایدار جاویدان است به سوی زنده پایدار جاویدان. من چنانم که به هر چه بفرمایم بشو می‏شود، تو را نیز امروز چنان کردم که به هر چه امر کنی بشود می‏شود.(220)
ملاحظه کن این چه مقامی و سلطنتی است، و این چه قدرتی است الهی که اراده او مظهر ارادةالله شود: معدومات را لباس وجود دهد.

از تمام جنات جسمانی این قدرت و نفوذ اراده بهتر و بالاتر است. و معلوم است این مرقومه عبث و جزاف رقم نشود. کسی که اراده‏اش تابع شهوات حیوانی باشد و عزمش مرده و خمود باشد به این مقام نرسد. کارهای حق تعالی از جزاف مبراست: در این عالم از روی نظام و ترتیب اسباب و مسببات است، در آن عالم هم همینطور است. بلکه آن عالم الیق به نظام و اسباب و مسببات است. تمام نظام عالم آخرت از روی تناسبات و اسباب است: نفوذ اراده از این عالم باید تهیه شود - دنیا مزرعه آخرت و ماده همه نعم بهشتی و نقم جهنمی است.

پس، در هر یک از عبادات و مناسک شرعیه علاوه بر آنکه خودش دارای صورت اخروی ملکوتی است، که به آن تعمیر بهشت جسمانی و قصور آن تهیه غلمان و حوران شود - چنانچه مطابق برهان و احادیث است(221) - همین طور در هر یک از عبادات اثری در نفس حاصل شود و کم کم تقویت اراده نفس کند و قدرت آن کامل گردد، و لهذا عبادات هر چه مشقت داشته باشد مرغوب است و أفضل الاعمال أحمزها.(222) مثلاً در زمستان سرد، شب از خواب ناز گذشتن و به عبادت حق تعالی قیام کردن روح را بر قوای بدن چیره می‏کند و اراده را قوی می‏کند.

و این در اول امر اگر قدری مشکل و ناگوار باشد، کم کم پس از اقدام. زحمت کم می‏شود و اطاعت بدن از نفس زیاد می‏شود، چنانچه می‏بینیم اهل آن بدون تکلف و زحمت قیام می‏کنند. و این که ما تنبلی می‏کنیم و بر ما مشکل و شاق است، برای آن است که اقدام نمی‏کنیم، اگر چند مرتبه اقدام کنیم، کم کم زحمت مبدل به راحت می‏شود. بلکه اهل آن، التذاذ از آن می‏برند بیشتر از آن التذاذی که ما از مشتهیات دنیایی می‏بریم، پس به اقدام نفس عادی می‏شود و الخیر عادة.

و این عبادت چندین ثمره دارد: یکی آنکه صورت عمل در آن عالم به قدری زیبا و جمیل است که نظیر آن در این عالم نیست و از تصور آن عاجزیم. و دیگر آنکه نفس صاحب عزم و اقتدار می‏شود، و این نتایج کثیره دارد که یکی از آنها را شنیدی. و دیگر آنکه انسان را کم کم مأنوس با ذکر و فکر و عبادت می‏کند. شاید مجاز به حقیقت نزدیک کند انسان را و توجه قلبی به مالک الملوک شود و محبت به جمال محبوب حقیقی پیدا شود و محبت قلب و تعلق آن از دنیا و آخرت کم گردد.

شاید اگر جذبه ربوبی پیدا شود و حالتی دست دهد، نکته حقیقی عبادت و سر واقعی تذکر و تفکر حاصل آید، و هر دو عالم از نظر افتد و جلوه دوست غبار دو بینی را از دل بزداید. و جز خدا کسی نمی‏داند که با همچو بنده‏ای خدا چه کرامت کند. و چنانچه در ریاضت شرعیه و عبادات و مناسک و ترک مشتهیات عزم قوت گیرد و انسان صاحب عزم و اراده شود، در معاصی طبیعت غلبه کند و عزم و اراده انسان ناقص شود. چنانچه شمه‏ای از آن سابق ذکر شد.

[=arial]

با سلام
عرض ادب و احترام
اولا
باید صحت و سقم این روایت مورد بررسی قرار گیرد

ثانیا
چه تناقضی در این روایات است؟؟

ثالثا
انسان ها به خاطر گناهان خود و شدت و ضعف علایق خود به دنیا و ان چه در دنیا است
موقع جان دادن سختی و راحتی دارند

بنده متوجه تضاد در این گفتار نمی شوم
بیشتر توضیح می فرمایید

عرض سلام و ادب و تشکر

تناقض در مورد اولیاءلله که بالاخره جان دادن و برزخ راحتی دارند یا سخت ؟ و اینکه اگر چنین تناقضی در روایات هست و لازم است که بررسی سندی شوند پس چرا بعضی از سخنرانان این روایات را نقل میکنند؟
مگر مطرح کردن هر روایتی برای مردم لازم است؟

با عرض سلام

خوب شد که این بحث را مجددا مطرح کردید و جناب استاد عین سخنان حضرت امام را آوردند و مشخص شد که برداشت شما از سخن ایشان اشتباه بوده است...

یک برداشت غلط دیگری هم شما از یکی دیگر از سخنان ایشان داشتید و آن اینکه حضرت امام بهشت جسمانی را قبول ندارند و البته پاسخ شما در همین گفتار آمده است:

سلام

جناب ملاعلی اینکه انسان اگر به دنیا و مادیاتی که فانی هستند دل ببندد جداشدنش از آن سخت خواهد بود مساله ای غیر طبیعی نیست که هضمش خیلی سخت باشد. انسانها در همین دنیا هم وقتی از کسی یا چیزی که بهش علاقه دارند جدا شوند ، دل کندن از آن برایشان خیلی مشکل است. همین مرگ را هم که در نظر بگیرید برای بازماندگان آنچنان سخت و دردناک است که تاب جدایی از عزیزشان را ندارند و تا مدتها اشک میریزند و بیقراری میکنند...

ایا شما از این مساله نتیجه میگیرید که بازماندگان در یک دنیای روحانی زندگی میکنند که اینطور عذاب روحی میکشند ؟؟؟

شما مسائل را قاطی میکنید اینست که اینچنین نتیجه گیری میکنید. کسیکه میمیرد همه اوضاع و احوالش پس از مرگ برمیگردد به اینکه در این دنیا چگونه آدمی بوده و چه اعمال و چه نیات و چه دلبستگیهایی داشته. دلبستگیها پس از مرگ برای انسان آنقدر مهم است که میفرماید انسان با هر چیزی که دوستش دارد محشور میشود.

ثانیا پس از مرگ ، انسان فورا به جهان آخرت منتقل نمیشود که بفهمد در آخرت تعلقات دنیوی جایگزینی دارد یا خیر. به این فاصله بین دنیا و آخرت برزخ میگویند .

بعد از اینکه از این برزخ گذشت وارد عالم آخرت میشود ، در همان قبر. در حدیث هم چنین میفرماید: کسیکه میمیرد قیامتش برپا میشود. (منظور قیامت صغری است)

زمانی انسانها میبینند این تعلقات دنیوی جایگزین هم دارد که یوم الحسرت فرا رسیده باشد. در آن روز بهشت و نعمات بهشتی را میبیبینند و حسرت میخورند که چرا نپذیرفتند و چرا بیشتر عمل نکردند و چرا اعمالشان خالص و برای خدا نبوده...

این همان قاطی کردن مسائل هست که گفتم . اگر حرف شما صحیح باشد انسانها در همین دنیا هم نباید با جدا شدن از دلبستگیهایشان در عذاب و سختی باشند. شما که این نمونه بارزش را میبینید و میدانید این مساله یک امر طبیعی هست چرا توقع دارید برای جدا شدن انسان از جسمش و دنیایی که سالیان سال در آن زندگی میکرده یک امر غیر طبیعی دخالت کند و او را به طرزی معجزه وار از این سختی و ناراحتی نجات دهد؟

راحتی انسان زمانی است که به حساب اعمالش رسیده شود و از گناهانش پاک شده باشد و به بهشت موعود درآید. اگر به شما گفتند در بهشت چنین سختیها و ناراحتیهایی هست حق دارید اعتراض کنید.

مرگ درهم کوبنده لذتهاست. انسانها عموما اینقدر گناهکارند که رسیدن مرگ برایشان یا عذابیست که مستحقش هستند یا اینکه همین سختی و ناراحتی جداشدن از دنیا باعث تکامل و تعالی روحش میشود .

هر کسی هم بقدر درکش مورد حساب قرار میگیرد. اگر واقعا کسی درکش در این اندازه است که با این تعبیرات فکر کند دین این نیست که فلاسفه میگویند، به همان اندازه فهمش که باید پاسخگو باشد. و باز هم از کشیدن این سختی بی نیاز نمیشود.

اصلا انسان پا به این دنیا میگذارد تا با سختیها دست و پنجه نرم کند که روحش تکامل پیدا کند. نمونه اش همین مرتاضهای هندی که با کارهای سخت و دردناک قوای روحیشان را قوی میکنند (البته چون با خدا در ارتباط نیستند کارهایشان درخور توجه نیست.)

برزخ هم در ادامه همین دنیاست تا زمانیکه بطور کامل روح انسان پرورش یابد ... قطعا از این مساله چنین نتیجه گیری میکنید که پس همه چیز انسان روح است که باید بگویم نتیجه گیری غلطی است.

شما اعمالت را درست کن هیچ ترسی از حیات پس از مرگ نخواهی داشت.

چون خداوند به اندازه مثقال ذره ای به کسی ظلم نمیکند. اگر انسان خودش در همین دنیا روحش را ساخت هیچ سختی ندارد در غیر اینصورت این سختی مثل تیغ جراحی است برای مریض که اگر بخواهد سلامتیش را بدست آورد مجبور است به آن تن دهد.

امام صریحا میفرمایند بهشت جسمانی وجود دارد. بعد شما از یک سخن دیگر امام طبق سلیقه خود چنین برداشت میکنید که قیامت جسمانی نیست. پایان بقای انس با طبیعت یعنی پایان بقای انس با دنیای مادی و این نمیتواند نفی جسمانی بودن عالم آخرت را بکند

با عرض سلام . ممنونم

در اسلام استفاده صحیح و به اندازه از لذات مشروع هیچگونه مذمتی نشده است انسان میتواند از حلالهای الهی بقدر کفایت استفاده کند اگر سفارش به زهد و قناعت شده برای هر کسی به فراخور حال خودش است آنچه که منع شده بهره جویی از چیزهای حرام و شبهه ناک است

اما از آنجا که غرق شدن در لذات انسان را از یاد خدا غافل میکند و غفلت باعث گناه میشود این سفارش حضرت علی علیه السلام تذکری است برای انسانها تا با یاد مرگ متنبه شده و از گناهان دوری کنند.

در سخنان حضرت امام بطور کامل توضیح داده شد که چرا تعلق خاطر بدنیا مذمت شدهاست. اولین مفسده اش هم این بود که موجب میشود انسان در موقع مرگ نسبت به خدا بدبین شده و با دشمنی او از دنیا رود.

[=arial]و از مفاسد بسیار بزرگ آن، چنانچه حضرت شیخ عارف(215) ما، روحی فداه، می‏فرمودند، آن است که اگر محبت دنیا صورت قلب انسان گردد و انس به او شدید شود، [=arial]در وقت مردن که برای او کشف شود که حق تعالی او را از محبوبش جدا می‏کند و مابین او و مطلوباتش افتراق می‏اندازد با سخطناکی و بغض به او از دنیا برود. [=arial]و این فرمایش کمرشکن باید انسان را خیلی بیدار کند که قلب خود را خیلی نگاه دارد. خدا نکند که انسان به ولینعمت خود و مالک الملوک حقیقی سخطناک باشد که صورت این غضب و دشمنی را جز خدای تعالی کسی نمی‏داند.

یعنی انسان حتی تا دم مرگ هم آزمایش میشود. شیطان در موقع مرگ تمامی سعی خودش را میکند تا ایمان انسان را از او بگیرد و علاقه های انسان بهترین راهی هستند که بوسیله آن شیطان به مقصود خود برسد.

اما اینکه چقدر در این راه موفق شود به خود انسان بستگی دارد که در این دنیا چگونه زندگی کرده باشد و چقدر حب دنیا را در دل پرورانده باشد که شیطان بتواند بوسیله تعلقات دنیوی ایمان او را بگیرد. اگر شیطان موفق شد که هیچ در غیر اینصورت آن فرد با روح ایمان از دنیا میرود و این خود تکامل روح است.

عقیده ای را هم که در مورد دنیا به فلاسفه (از جمله حضرت امام علیه الرحمه) نسبت دادید صحیح نیست و برداشت خودتان است . از همین دنیاست که آخرت انسان ساخته میشود. مثلا انسان وقتی ازدواج میکند شاید ظاهرا قصد اطفای غرایزش را دارد اما با هر مهربانی که نسبت به همسر و فرزندانش میکند درجاتش بالا میرود. ضمن اینکه برای همان اطفای غرایز از راه حلال هم چندین برابر ماجور است و بی پاداش نخواهد بود...

نکته بعدی اینکه همینکه قبول دارید فلاسفه بر این عقیده اند ، اندک انسانهایی هستند که از تصور به تعقل میرسند یعنی اینکه فلاسفه به معاد و بهشت جسمانی اعتقاد دارند. حال اینکه این تعداد کم هستند یا زیاد الله اعلم

سلام

اگر معنی محبت خدا رو طبق فرموده خود خداوند میخواهید میفرماید:

قُلْ إِن كُنتُمْ تُحِبُّونَ اللّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللّهُ وَيَغْفِرْ لَكُمْ ذُنُوبَكُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ

(ای پیامبر به آنها) بگو: «اگر خدا را دوست داريد، از من پيروى كنيد تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشايد، و خداوند آمرزنده مهربان است.»

پس اطاعت از رسولخدا در همه امور مساوی است با محبت خدا.

فکر نمیکنم فلاسفه تعبیر دیگری از محبت خدا داشته باشند.

از دور حجره ای دیدم که بر سردرش نوشته بود : تناقض در نظام افرینش
با خود گفتم ایا ممکن است در نظام اختلافی پیدا شود..
دوان دوان نزدیک میرفتم خواستم پرده ی حجره را کنار بزنم بر خود لرزیدم گفتم شاید با مشاهده ی این اختلاف سر به بیابان گذارم و سرگردان شوم
چون از شکایت قران نیز بیم داشتم که سخنی مغایر با ان به زبان بیاورم نه می توانستم وارد شوم و نه راه برگشتی بود
دل به دریا زدم و وارد شدم و
در دلم اینو می گفتم

الَّذِی خَلَقَ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ طِبَاقًا مَّا تَرَى فِی خَلْقِ الرَّحْمَنِ مِن تَفَاوُتٍ فَارْجِعِ الْبَصَرَ هَلْ تَرَى مِن فُطُورٍ

آن خدایی که هفت آسمان بلند را به طبقاتی منظم بیافرید و هیچ درنظم خلقت خدای رحمان بی‌نظمی و نقصان نخواهی یافت، باز بارها به دیده عقل بنگر تا هیچ نقص و خلل هرگز در آن توانی یافت؟

--------------
اخرش دیدم خبری از تناقض نیست
از پدید اورنده درخواست تغییر نام این دخمه را داریم.
چون بر در حجره شاید کسی باشد که نمی تواند وارد شود. چون بیم دارد.
خواستم نظر دهم ولی نام حجره بسی سهمگین است و نشد
/
(هر چند ظاهر است ولی روزی با باطن یکی می شود)

.

به نام خدا

با سلام و احترام:

جناب ملا علی،نظامات اخروی با نظام دنیا تفاوتی اساسی دارد

مفهوم رنج و عذابی که شما را بر آشفته کرده است با آنچه در

حقیقت وجود دارد نیز متفاوت است.

حقیقت وجود انسان روح اوست که متعلق به عالم امر است

عالمی که منزه از حرکت و تدریج و اندازه و مقدار است

وقتی روح انسان اسیر چیزهایی باشد که خارج از ذات و حقیقت

اوست از ان تعبیر به رنج و عذاب می شود.

حجاب چهره جان می شود غبار تنم/خوشا دمی که از چهره پرده بر فکنم

چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست/روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم

اگر در این دنیا و در این مدت عمر در اثر حرکت جوهری نفس ،انسان توانست از این

قید و بندها با ریاضات شرعی و اصول طریقت محمدی صلی الله علیه و اله حجابهای

جان را خرق کند و با حقیقت وجودش متحد گردد گویی از این عذابها رهیده است

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود/زهر چه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

اما اگر در اثر غفلت از حقیقت خویش در عالم دنیا باقی ماند و دست

و پای روح قدسیش در غل و زنجیر مقتضیات عالم خلق اسیر شد

این حقیقت رنج و عذاب، برای روحی است که از جنس این

چیزها نیست.

روح را صحبت ناجنس عذابی است الیم

پس انسان تا در این دنیاست باید نظر خود را به جهان

نظری الهی کند یعنی دنیا را با چشم خدا بنگرد

دنیا جایی است که در آن و از آن دایره وجود انسان کامل می شود

جایی است میانه راه برای انسان،باید از آن عبور کند،اگر به این شناخت نرسید

در آن دنیا می رسد"فبصرک الیوم حدید".

اما زمین و آسمان و مواهب طبیعی و همسر و فرزند وووو اینها دنیایی نیستند

که داشتنشان یا محبت به انها انسان را دچار عذاب کند.

اینها هریک مظاهر اسماء الهیند،آئینه هایی که می توانید در آنها به تماشای

وجود خدا بنشینید،به آنها عشق بورزید،خدمت کنید،دوستشان داشته باشید

و به همین واسطه به خدا تقرب بجوئید.

به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست

عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

فقط باید دیدگاه توحیدی تحصیل کنیم،همه چیز از اوست

برای اوست و به سوی اوست،با این نظر نه در دنیا رنجی است

نه بعد از آن.

سلام

جناب ملاعلی شما فقط برداشتهای ناقص و غلط خودتان از صحبتهای فلاسفه را به بحث تحمیل میکنید اینست که به تضاد میخورید و بین آموزه های دینی که از قرآن و اهلبیت به ما رسیده است هم ایجاد تضاد میکنید.

مگه فرموده خداست که با دید فلاسفه و عرفا به اسلام نگاه کنید وگرنه اسلامتان قبول نیست؟

احتمالا شما به سختیهایی که خداوند در دنیا به انسانها داده است هم اشکال وارد میکنید و نعوذبالله خدا را ستمگر میدانید که باعث و بانی اینهمه درد و رنج و بلا برای آنها است؟ و مثل بعضیها میخواهید به این نتیجه برسید که اصلا همچین خدایی وجود ندارد پس قاعدتا باید برای دنیا هیچ خالقی نباشد.

سلام

شما هر چیزی راغیر از خود خدا ، غیر خدا میدانید و محبت به آنها را مورد اشکال. درصورتیکه خود خداوند ما را ملزم به محبت بعضی از افراد نموده است. دوستی با دوستان خدا از فروع دین ماست. در آخرت هم طبق فرموده خدا با همانها دوست و همنشین خواهیم بود اما برداشت شما از سخنان فلاسفه اینستکه در آخرت هیچ دوستی غیر از محبت خداوند وجود ندارد.

ما برای محبت محدوده ای داریم که باید در دنیا آن را رعایت کنیم . دستور خداست که هیچ کسی را نباید بیشتر از او دوست داشت . پدر و مادر و همسر و فرزندان و اموال و تجارت و مساکنی که دوستشان داریم اگر برای ما از خدا و رسول و جهاد در راه او دوست داشتنی تر باشد به نحوی که ما را از خدا دور کند این محبت مورد اشکال است چون ما به خدا محتاجیم و دوری از او چیزی نیست جر فنا و نابودی.

[=arial]قُلْ إِن كَانَ آبَاؤُكُمْ وَأَبْنَآؤُكُمْ وَإِخْوَانُكُمْ وَأَزْوَاجُكُمْ وَعَشِيرَتُكُمْ وَأَمْوَالٌ اقْتَرَفْتُمُوهَا وَتِجَارَةٌ تَخْشَوْنَ كَسَادَهَا وَمَسَاكِنُ تَرْضَوْنَهَا أَحَبَّ إِلَيْكُم مِّنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ وَجِهَادٍ فِي سَبِيلِهِ فَتَرَبَّصُواْ حَتَّى يَأْتِيَ اللّهُ بِأَمْرِهِ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْفَاسِقِينَ

بگو: «اگر پدران و پسران و برادران و زنان و خاندان شما و اموالى كه گرد آورده‏ايد و تجارتى كه از كسادش بيمناكيد و سراهايى را كه خوش مى‏داريد، نزد شما از خدا و پيامبرش و جهاد در راه وى دوست‏داشتنى‏تر است، پس منتظر باشيد تا خدا فرمانش را [به اجرا در] آورد.» و خداوند گروه فاسقان را راهنمايى نمى‏كند.

اما محبتی که در راه خدا باشد هیچگونه اشکالی ندارد و در عوض هم فرموده با همانها در بهشت همسر و همراه و رفیق خواهید بود.. با ازواجتان وارد بهشت شوید . با انبیاء و صدیقین و شهدا و صالحین رفیق خواهند بود. این چه تضادی در نظام آفرینش دنیا و آخرت است؟

بسم الله

زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِ الْمُقَنطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ۗ ذَٰلِكَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ۖ وَاللَّـهُ عِندَهُ حُسْنُ الْمَآبِ
آراسته شد برای مردم دوستی شهوتها از زنان و فرزندان و پوستهای گاو آکنده از زر و سیم و اسبان داغ‌دار و دامها و کشت این است بهره زندگانی دنیا و خدا است نزد او نکو بازگشتنگاه‌.

(این حب را خدا خودش زینت داده .به نظرم حبی که خدا برای مردم زینت داده نباید موجب عذاب شود. در این صورت حتی مودت بین زوجین منسوخ است. و نباید همدیگر را دوست بگیرند. در صورتی که این حب در قران ذکر شده. به هر روی خلقت برپایه ی حب است.)

وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللَّـهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللَّـهِ ۖ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِّلَّـهِ ۗ وَلَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُوا إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّـهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللَّـهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ
بعضى از مردم خدا را همتايانى اختيار مى‌كنند و آنها را چنان دوست مى‌دارند كه خدا را. ولى آنان كه ايمان آورده‌اند خدا را بيشتر دوست مى‌دارند. و آنگاه كه اين ستم پيشگان عذاب را ببينند دريابند كه همه قدرت از آن خداست. هر آينه خدا به سختى عقوبت مى‌كند.

//(این حب عذاب به بار میاره. به نظرم منظور احادیث همین حب است)

(آرزوي‌ مرگ‌ نشان‌ عشق‌ انسان‌ به‌ خدا است. )
خداي‌ سبحان‌ در خطابي‌ به‌ قوم‌ يهود مي‌فرمايد:"بگو اي‌ يهوديان‌ اگر از ميان‌ مردم‌ تنها خود را دوستان‌ خدا مي‌دانيد، پس‌ آرزوي‌ مرگ‌ كنيد اگر راست‌ مي‌گوئيد." جمعه‌ / 6

امام‌ علي(ع) مي‌فرمايد:"و انَّ‌ احبَّ‌ ما انا لاق‌ اليَّ‌ الموت؛(40) محبوب‌ترين‌ چيزي‌ كه‌ در انتظارش‌ هستم‌ مرگ‌ است."

شما هرگز به مقام نیکوکاران و خاصان خدا نخواهید رسید مگر از آنچه دوست می‌دارید و محبوب شماست در راه خدا انفاق کنید، و آنچه انفاق کنید خدا بر آن آگاه است.(ال عمران)

وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ(و هم او بر حب مال دنیا سخت فریفته و بخیل است.)

//من که از این ایه ها و احادیث فطرتی ندیدم نمی توان گفت که فطرت است جز این که عده ای فریفته ظاهر می شوند. مرگ برای یکی شیرین است برای دیگری تلخ.

.

با سلام و احترام

این که شما حرف بنده را نفهمیدید قطعا اشکال از من بوده عذر خواهم.

بهتر است سؤال شما را اینطور اصلاح کنم(ببخشید) نداشتن غیر خدا و

دوست نداشتن و تعلق خاطر نداشتن به غیر خدا ممکن است؟خیر

پس اگر ممکن نیست آنچه باعث عذاب انسان به خاطر تعلق خاطرش

می شود چیست؟ و چراست؟

اینها نعم الهی و اسباب ادامه حیات زمینی انسان و اسماء الله و ایات اللهند

اما مشغول شدن به اینها و غافل شدن از حق است که محل اشکال است

ما در دین حب و بغض فی الله را داریم،عملا یعنی چه؟

یعنی اینها را در جهت آخرت استفاده کن،برای خدا و تقرب به او دوست داشته باش

این عملا چطور ممکن است؟یعنی چه که همسر و فرزندم را برای خدا دوست داشته باشم؟

یعنی اگر بین حکم خدا و آنها اختلافی پیش امد خدا را انتخاب کن.

مثلا همسر شما می فرمایند یا من یا مادرت!!!!!

شما شدیدا به همسرتان علاقمند هستید اما خداوند می فرماید:

و بالوالدین احسانا

می فرماید لا تقل لهما اف

خواست همسرتان یا رضایت حق و مادرتا ن که رضایتش رضایت خداست؟(اگر به حق باشد)

اگر رضایت همسرتان را به سخط الهی و شکستن دل مادر ترجیح دادید

اینجاست که تعلق به غیر خدا باعث وبال و عذاب می گردد.

با سلام:

ابتدا شما زحمت بکشید و مفهوم تعلق به خدا و ذهنیت خویش را در این مورد بفرمایید

تا زمینه های بحث کاملا روشن نشوند درک درستی از مفهوم سخنان یکدیگر نخواهیم داشت.

با سپاس

با سلام:

جناب ملا علی:

ابتدا از حدیث شماره شش در کتاب چهل حدیث شروع می کنیم تا مقصود از حدیث و تفسیر حضرت امام روشن شود

چون به هر حال ایشان حدیث را شرح کرده اند.

حدیث از امام صادق علیه السلام است:می فرمایند هر کس روز را شب کند در حالیکه دنیا بزرگترین هم و غمّ او باشد(دقت)

خدا برای او فقر و پریشانی در کارها را قرار می دهد.

و اگر کسی صبح را شب کند در حالیکه بزرگترین هم و غمّش آخرت باشد خدا قلبش را غنی کرده و امورش را ردیف می کند(به قول معروف)

پس سخن از دنیای مذموم است یعنی همان غفلت از حق به خاطر توجه افراطی به دنیا(این حدیث است بدون تاویل و تفسیر،صریح و روشن)

اما سخن حضرت امام (ره) اصلا سخن از عذاب نیست ایشان می فرمایند گرفتاری نمی فرمایند عذاب و منطور از گرفتاری توقف در برزخ و طول

مدت برزخ است به قرینه بعد از ان که می فرمایند:"برای اولیاء خدا بیش از سه روز نیست آن هم به خاطر همان علاقه طبیعی و تعلق جبلی.

عذاب منظور نیست چون اولیاء الله که در برزخ عذاب نمی شوند در بهشت برزخی هستند.گرفتاری برای آنها را در صفحه قبل کتاب توضیح

می دهند که درد فراق و جدایی از محبوب است برای محبین و مجذوبین، که اینها هم حالاتی است که باید وجدان کرد و با تصور نمی توان

درک نمود.پس جناب ملاعلی از ابتدا سؤال شما و یا بهتر بگویم برداشت شما از سخن امام مطابق با منظور ایشان نبوده است.

بله حق با شماست اکثر مردم اصلا در این وادی وارد نمی شوند که من هم یکی از همانها هستم.

منتها این معنی تعلق به خدا نیست گرچه در پست بعد پاسخ دادم اگر ملاحظه کرده باشید.

حدیث راجع به دنیای مذموم است اما حضرت امام شرح و تفصیل بیشتری داده اند

همان حسنات الابرار سیئات المقربین،این به تفاوت درجات تقرب انسانها متفاوت می شود

برای شخصی دنیای مذموم تعلقات و دلبستگی های مادی است برای دیگری حجب نورانی

و گرفتاری برای چنین شخصی فراق خداست.

صحیفه را که در دسترس ندارم ولی مشابه جمله ای که فرمودید در شرح همان حدیث 6 هست

"و از جهنم طبیعت گذشته اند و آن خامد بوده و فروزان نبوده است"

اگر درست خاطرم مانده باشد عین همین عبارت را در کتاب آداب الصلوتشان هم دارند و از دنیا به عنوان

"متن جهنم" یاد می کنند که بر گرفته از آیه شریفه:" و إن منکم الا واردها کان علی ربک حتما مقضیا"است.

دنیای مذموم متن جهنم است چون با دلبستگی و محبت به آن در آن منغمر شده و نمی توانی از آن فراتر روی

بیشتر انسانها از حدّ حیوانیت فراتر نمی روند.

این چیزها سلسله مراتب دارد،از ایمان فطری گرفته و تجربه درونی

تا استدلال عقلی و شهود باطنی،هر کس به مقدار ایمانش به خدا به او تعلق حبی می یابد

در ضمن شما راجع به شناخت صحبت می کنید منظورم همان علم به خداست،دیدگاهتان را به سوی

ایمان به خدا تغییر جهت بدهید درکش ساده تر است.مسلم است انسان نمی تواند به خدا احاطه ی علمی بیابد

تا درک مورد نظر شما را تحصیل کند.

افسردگی و پوچی مربوط به ضعف ایمان است نه عدم درک خدا که این راه به روی علت خلقت هم بسته است:

و ما عرفناک حق معرفتک"این سخن رسول خدا صلی الله علیه و اله است.

لا تدرکه الابصار و هو یدرک الابصار هم ایه قران است.

عقل مستفاد؟

من عرض کردم از حد نفس حیوانی فراتر نمی رویم،عقل مستفاد مقام کمل و اولیائ الله است

خداوند از بندگانش به اندازه معرفت آنان انتظار دارد این حدیث را نشنیده اید؟:"اکثر اهل الجنة بله"

البته در عرفان تفسیر خودش را دارد ولی مردم با ایمان عامیانه شان هم به بهشت می روند

در قران هم داریم که اکثر گناهان شما را می بخشیم یا اکر گناهان کبیره را ترک کنید بقیه را می آمرزیم

و گناهانی محاسبه می شود که از سر عمد و علم باشد وووو.

آقای ملا علی خداوند بندگانش را نیافریده برای عذاب!!!!!

گذشته از این که انسان مؤمن خطاکار در ابتلائات دنیا و برزخ پاک می شود

خدایی که شما تصویر می کنید فاقد اسماء جمال است رحیم-غفور-تواب

رفیق-شفیق-لطیف-کریم ووو

این طرف سکه را هم ببینید،بعد از آن هم شما آثار عرفاء را ملاک قرار ندهید

آن بزرگواران نگاهشان در حد صد است و ما در آن حد نیستیم برای همین ممکن است

نا امید شویم نوشته های عرفانی اهل خودش را می طلبد همه که عارف نیستند

آنها افق را می نگرند و برای ما که در دامنه ایم سخت می آید و شاید گران هم

تمام شود،از پله اول نمی توان به آخر پرید.

سلام علیکم

پس از مرگ عوالمی هست.

از سخنان حضرت امام چنین فهمیده میشود که تا انسان در برزخ قرار دارد در تنگی و ناراحتی است :

خطاب خداوند هم در قرآن کریم به افرادی است که ایمان نمیاورند. به ایشان میفرماید برزخشان تا روز بعث ادامه دارد و این خطاب به مومنین نیست

[=Nassim]حَتَّىٰ إِذَا جَاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُونِ( 99 ) لَعَلِّي أَعْمَلُ صَالِحًا فِيمَا تَرَكْتُ ۚ كَلَّا ۚ إِنَّهَا كَلِمَةٌ هُوَ قَائِلُهَا ۖ وَمِنْ وَرَائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ( 100 ) [=Nassim]
[=Nassim]
[=Nassim]آنها همچنان به راه غلط خود ادامه ميدهند) تا زماني که مرگ يکي از آنان فرارسد، ميگويد: (پروردگار من! مرا بازگردانيد! ( 99 ) شايد در آنچه ترک کردم (و کوتاهي نمودم) عمل صالحي انجام دهم!) (ولي به او ميگويند:) چنين نيست! اين[=arial] سخني[=Nassim]است که او به زبان ميگويد (و اگر بازگردد، کارش همچون گذشته است)! و پشت سر آنان برزخي است تا روزي که برانگيخته شوند!

اگر عالم پس از مرگ فقط بقای انس با طبیعت و گرفتاریهای آن باشد پس انسانهای نیکوکار باید تا روز قیامت در تنگی و ناراحتی باشند و چنین چیزی صحیح نیست

با سلام و ادب:

جناب ملا علی خیلی ها هم فلسفه خوانده اند هم عرفان،اما هرگز خداوند را آنطور که شما وصف می کنید

نشناختند و هرگز عرفاء و فلاسفه خدا را به گونه ای که شما می فرمایید وصف نکرده اند

این گونه مطالعات باید اصولی،پیگیر با استاد و با دقت صورت گیرد و گرنه چنین نتایجی خواهد داشت.

با سلام مجدد

اینطور هم که شما میگویید نیست.... چرا بدون هیچ دلیل و مدرکی به دین این نسبتها را میدهید؟ چه چیزی عایدتان میشود که ، دین را به چالش بکشانید؟ منظور از شرک اعتقاد نداشتن به خدای یکتاست. منظور موحد نبودن است. کسیکه موحد نیست و اصلا خدا رو قبول نداره توقع داره خدا چه چیزی رو براش ببخشه؟ اگر چنین بخششی درکار بود اصل پاگذاشتن انسانها به این دنیا و مورد آزمایش قرار گرفتنشان زیر سوال میرفت. منظور از این آیه اینست که با ایمان هر گناهی بخشیده میشود...

اینهمه بندگانی که دارای صفات و اخلاق نیکند چه؟ اگر نبودند چنین افرادی که تعدادشان کم هم نیست حرف شما صحیح بود.

خدا مهربانترین مهربانان است ولی این دلیل نمیشود که به کسانی که استحقاقش را ندارند (کسانیکه نسبت به بندگان خدا هیچ رحمی ندارند) هم مهربان باشد. و این دلیل نمیشود که دنیای بندگانش را از راهی غیرطبیعی اداره کند تا مبادا سختی ببینند. خدا انسانها را در سختی آفریده. سختی جزء لاینفک زندگی انسانها است. مهربانی خدا هم در این دنیا برای بندگانش هست و هم در آخرت. اگر کسی در این دنیا سختی دید و کفر نگفت، خدای مهربان در آخرت چندین برابر برایش جبران میکند

اینهم نسبت غلطی است که به دین میدهید. کسی در اثر بی عقلی به جهنم نمیرود. جهنمی شدن انسانها به خاطر اینست که از عقلشان استفاده نمیکنند. خداوند هرکسی را به اندازه عقلی که داده تکلیف کرده است.

این حرفتان هم صحیح نیست. اخلاص شرط نمره بیسته نه شرط قبولی. خدا فقط از کفار و منافقین قبول نمیکند...

[SPOILER]معنای تکالیف تعبدی و توصلی

قصد تبعی در عمل عبادی[ویرایش]

← قصد دنیایی از برخی عبادات
به نظر بسیاری از فقیهان، اگر اصل عملِ عبادی، برای خدا باشد، قصد بعضی از بهره‌ های دنیایی به صورت تبعی، با حقیقت اخلاص منافات نداشته، باعث باطل شدن عمل نمی‌شود.
مانند این‌که کسی از روزه گرفتن، قصد سلامت و بهداشت نیز داشته باشد یا در وضو گرفتن، خنک شدن را نیز قصد کند یا از خواندن نماز شب، قصد به دست آوردن روزی بیش‌تر نیز داشته باشد.[۲۰] [۲۱] [۲۲]

← عبور خطورات در ذهن حین عبادت
هم‌چنین اگر عمل عبادی را خالصانه انجام دهد، ولی از این‌که در برابر دیدگان مردم باشد، خشنود شود یا هنگام انجام دادن عمل، خطوراتی از ذهنش عبور کند، باعث از بین رفتن اخلاص و باطل شدن عمل نمی‌شود. [۲۳] [۲۴] [۲۵]

← عبادت از روی ترس از عقوبت یا امید ثواب
پرستش خداوند برای خوف از عقوبت الهی یا به انگیزه امید به ثواب و نعمت پروردگار، اخلاص در عمل را از بین نمی‌برد؛ البتّه در اعمال توصّلی نیز اخلاص، شرط پاداش آخرتی است و اگر انسان، اعمال مباح را هم با اخلاص انجام دهد، به خداوند نزدیک شده، [۲۶] استحقاق دریافت ثواب و فیض الهی را خواهد یافت.
منبع[/SPOILER]

اصصبغ بن نباته میگوید: جمله زیر را حضرت علی علیه السلام با دست مبارک خود روی سنگ قبر سلمان فارسی نوشتند

وفدت علی الکریم بغیر زاد *** من الحسنات والقلب السلیمی
وحمل زاد اقبح کل شیی *** اذا کان الوفود علی الکریمی
ترجمه: بدون هیچ زاد و توشه ای از حسنات و قلب سلیم بر شخص کریمی وارد شدم
و در پیشگاه کریم بردن زاد و توشه زشت ترین کار است

فقط این توقع را کسی میتواند داشته باشد که به خدا اعتقاد داشته باشد و مطیع اوامرش باشد تا خدا هم از قصور و تقصیراتش بگذرد نه کسی که خدا رو قبول ندارد

با سلام:

بله چیزی که به آن رسیده اید حق است و همان چیزی است که

خداوند در ایه 30 روم به ان تصریح فرموده است:

"فأقم وجهک لدین حنیفا فطرة الله التی فطر الناس علیها

لا تبدیل لکلمات الله ذالک الدین القیم..."

پس روی خویش را به سوی دین حق بگردان،سرشتی

که خداوند مردم را بر آن سرشته است این همان دین

استوار است.

دقیقا طبق این ایه شریفه انسان فطریاتی دارد که بعضی را شما اشاره

فرمودید اینها در نهاد انسان و جزء ذاتیات او هستند،یعنی بیس و اصل

در وجود انسان و مسلما دین باید ها و نبایدهایی برای رشد و تعالی

و ظهور همین فطریات انسانی است.

و فرع بودن دین به این معنا نیست که در حاشیه است

بلکه به این معناست که بر پایه فطریات و مناسب با آنهاست

"لا اکراه فی الدین"هم یکی از معانی که برایش ذکر کرده اند همین است

یعنی دین مطلوب و محبوب انسان است چرا که بر اساس خواست فطری

اوست و فطرت انسان کراهتی نسبت به پذیرش آن ندارد.