جمع بندی استفاده صحیح از برنامه های ارتباطی، شدنی یا نشدنی؟

تب‌های اولیه

6 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
استفاده صحیح از برنامه های ارتباطی، شدنی یا نشدنی؟

به نامه خدا

سلام.من محسن هستم.از سال 85 توی اینترنت فعالیت میکنم و حالا میخوام با کمک شما عزیزان لفظی که این روز ها خیلی شنیده میشه رو بررسی کنم.من به عنوان کسی که خیلی از عمرش رو توی دنیای مجازی بوده و دنیای اصلیش هم همون هست میخوام در چند پست این رو به بحث بذارم البته با اجازه مدیران گرامی.
"استفاده صحیح از برنامه های ارتباطی" (مثل واتس اپ و وایبر و لاین و ...)
اولین چیزی که به دهن میاد اینه که اصلا این یعنی چی؟
اصولا استفاده صحیح چیه؟
خب میشه از خیلی جنبه ها به اون نگاه کرد.مثلا استفاده صحیح از دید امنیت یا ....
ولی همونطور که میدونید بحث اصلی امروز جامعه ما فرهنگی و اخلاقی هست که ناگذیر به مسائل اعتقادی وصل میشه.
پس ما میخوایم ببینیم استفاده صحیح از برنامه های ارتباطی که خیلی تو جامعه ما شایع شده از نظر اخلاقی یعنی چی؟
خب ما همه بر این واقف هستیم که منظور از این یعنی کار ها و اعمال غیر عرف و غیر اخلاقی در اون صورت نگیره.
پس تا اینجا احتمالا مشکلی نیست.
اما مشکل از اینجا شروع میشه که اصلا این امکان پذیره؟
در دید اول شاید سوال بی معنایی به نظر بیاد اما خب میدونید که کاری که این برنامه ها انجام میده برقراری ارتباط بین دو یا چند کاربر به صورت متنی یا چند رسانه ای هست.و کاملا طبیعیه که مخاطب اصلی این برنامه ها جوانان و نوجوانان هستن.
خب اجازه بدید برگردم به چند سال پیش که پدیده شوم (!!!) فیسبوک بین جوانان باب شده بود.یادتون هست بهانه چی بود؟
فقط برای ارتباط با خانواده و نزدیکان استفاده می کنیم !
خب میشه گفت افراد کمی هدفشون این بود و تنها کاری که صورت نمیگرفت همین بود !
حالا هم همین طوره.
خب احساسات جنسی و عاطفی دو جنس مخالف به هم و مضراتش رو مخصوصا در جوانان و نوجوانان می دونیم.
با این برنامه ها بستری فوق راحتی برای انجام کار هایی که انجامش در دنیای واقعی سخت هست فراهم شده.
مثلا اینکه منی که 14 سال دارم به همین راحتی نمیتونم برم پارک و شماره بگیرم.(مثال هست جدی نگیرید خواهشا Smile )
نمیتونم کلی پول پیامک بدم.ولی خیلی راحت همه این کار ها رو میتونم با این برنامه ها انجام بدم.
پس میتونیم بگیم با توجه به جو جامعه و سختی های روابط دو جنس مخالف در محیط واقعی و مخاطبان این برنامه ها کار های نادرست میتونه یکی از اهداف اصلی کار با این برنامه ها باشه.
از طرف دیگه استفاده های خوب هم هست.چه بسیار گروه های کتاب خوانی و آشپزی و چه بسیار افرادی که فقط با دوستانشون حرف میزنن.
پس بله، استفاده صحیح هم میشه کرد و خیلی خوب هم میشه کرد و در کنارش خیلی هم خوب میشه استفاده ناصحیح کرد !
اما،اما!
از آسون شدن کار های بد گفتم.شما وقتی مثلا برای ارتباط با دوستانتون در این برنامه ها هستید مسلما کمی قلقلک میشید ببینید کار هایی که هم سن های شما (مثلا جوانان و نوجوانان) ازش میگن و کار هایی که توی دنیای واقعی نمیتونید سمتش برید چجورین؟
و بستر هم حاضره !
پس به مشکل بدی بر خوردیم !
کسی که استفاده خوب از این برنامه ها میکنه تحت تهدید بسیار خطرناکی قرار داره که فقط کشیده شدن به اون نیاز به یک بستر داره که حاضره و یک کنجکاوی که همه دارن و فقط 10 دقیقه وقت !
من نمیگم همه به سمتش میرن و همه استفاده بد میکنن اما همه تهدید میشن.خیلی ها خودداری میکنن که بسیار هم عالی.
ولی خیلی ها هم الکی الکی تباه میشن !

خب تا اینجای کار رو داشته باشین.دقت کنید این یک تحلیل نیست و فقط یک گپ دوستانه هست که امیدوارم هر کسی بیاد و نظرش رو بده.
امیدوارم متنی که کلی روش وقت گذاشتم مغایر سایت نباشه و مشکلی نداشته باشه.اگر مشکلی بود در خدمتم.
موفق باشید!

با نام و یاد دوست




کارشناس بحث: استاد صدیقین

قابل توجه:

موضوع جهت بحث و تبادل نظر میان کاربران باز گذاشته می شود.

خواهشمندم فقط در موضوع اصلی تاپیک مطلب ارسال نمایید

و از هرگونه بحثهای حاشیه ای و نیز گفتگوهای دونفره خودداری نمایید.

با تشکر

:Gol:



سلام
خدا وقتی آدم و حواء و شیطان را دستور داده به زمین سقوط کنن!!! فرمود شما دشمن یکیدگر خواهید بود و بهره کمی هم از دنیا خواهی داشت!
خب این دشمنی شیطان با انسانها و اجاهز ای خدا به انسان برای بهره بری در دنیا - هر چند اندک - به انسانها داده است باعث شده است که انسان امتحان سختی را در این زندگی پیش رو داشته باشه!
برای این که کار بر انسان آسان بشه خداوند پیامبران را فرستاد تا با مجموعه از توصیه ها و روشنگریها بنام دین به انسانها بایموزند چگونه می توانند از پس این امتحان برآیند!
به موازات آسان شدن راه ها شر، راه های خیر هم اسان شد! انسانها هم می توانستند براحتی بد شوند و براحتی خوب!
شاید منظور از هدیناه النجدین همین باشد! نجد قسمت مرتفع یه منظقه را می گویند. هر کی از نجد خیر و نجد شر دارای هیچ اجمالی نیست! براحتی افراد می توانند بر آن برآیند! کوه نیست که نتوانند از آت صعود کنند!
اما در این زمان، و اینترنت که شاهراهای فساد و صلاح کاملا در آن وسیع و روشن و بی ابهام و در دسترس همگان قرار دارد!
با این مقدمه می خواهم عرض کنم، باید برای خودمان اصولی را بگذاریم! برای فرزندانمان نیز! باید افراد جامعه اصولمند زندگی کنند! خط قرمز داشته باشند! و همیشه بدانند که بی توجه نمودن به مقدمات فساد، کاریست که شیاطین انجام می دهند. باید از گامهای شیطان بیش از خود شیطان بر حذر بود!

mahiin;693197 نوشت:
باید برای خودمان اصولی را بگذاریم!

سلام
به نظرم توجه به این نکته، می تواند کلید حل این موضوع باشد. می شود درباره فایده ها یا ضررهای استفاده از دنیای مجازی مطالب زیادی نوشت اما بحث درباره این است که چطور می شود از این چاقوی دو لبه درست استفاده کرد و در عین حال، دست خود را نبُرید؟!

یک راهش همین است که انسان در زندگی اش برای خود اصولی داشته باشد؛ اصول و قواعدی که انسانیت او را معنا می بخشد! اصول و قوانینی که باورمندی و پایبندی به آنها، می تواند انگشت او را از کلیک صفحات غیر اخلاقی باز دارد! اصلا اولین فاصله انسان با حیوان، در پی‌ریزی همین اصول و قواعد است که از نگاه دینی به آن "تقوا" می گوییم؛ به قول شهید مطهری در کتاب ده گفتار، «انسان اگر بخواهد از طرز زندگی حیوانی و جنگلی خارج شود، ناچار است که تقوا داشته باشد»؛ یعنی باید یک مرزی را برای حفظ انسانیت خود باور داشته باشد و مراعات نماید، که اگر از آن مرز عبور کرد و آن اصول را زیر پا گذاشت، اینجا دیگر از انسانیت خودش خجالت بکشد و از خود بپرسد: پس فرق من با حیوان در چیست؟!

اهل ایمان با کمک آموزه های وحیانی، به راحتی این مرزها را می فهمند و می شناسند (حرام ها و حلال ها)؛ اینکه من اجازه ندارم هر عکسی ببینم! اجازه ندارم با نامحرم و لو در اتاق تنها، چت کنم و عکسی رد و بدل نمایم! اینکه اجازه ندارم موسیقی حرامی دانلود کنم و گوش بدهم! و ... ، ولی خیلی چیزها را هم اجازه دارم و انجام می دهم: اینکه در همین کانون گفتگوی دینی و قرآنی، مسایل دینی ام را بپرسم و آزادانه بحث علمی داشته باشم، اخبار روز دنیا را از سایت های معتبر پیگیری کنم، در تحقیقات علمی ام از دستاوردهای دیگران کمک بگیرم و ...

غیر اهل ایمان هم می تواند با تعقلی که خالی از پیش‌داوری و تعصب باشد، بخشی از این اصول و قواعد و قوانین و مرزهای انسانیت را برای خود ترسیم نماید؛ مثلا هر عاقلی این گزاره را باور دارد و و تصدیق می کند که «انجام کار بد، بد است»، پس باید از بدی ها دوری کرد؛ چنین کسی می تواند چنین بیندیشد که: دستاورهای قانونی دیگران را دانلود نمی کنم چون این کار مصداق تجاوز به حقوق دیگران است و این، کار بدی است و باید ترک کرد. صفحات غیر اخلاقی را نگاه نمی کنم چون دیدن این تصاویر، مساوی است با خدشه دار کردن طهارت دورن، آسیب زدن به احساس پاکی و غفلت از خود که همه این امور قبیح و بد است، و به همین ترتیب.

می بینید که هم اهل ایمان، و هم آنانی که به ظاهر اهل ایمان نیستند، بخواهند یا نخواهند، گریزی ندارند جز اینکه برای حفظ انسانیت خود، مرزها و اصول و قواعدی را برای خود تعریف نمایند؛ با این تفاوت که برای تعریف این مرزها، اهل ایمان علاوه بر عقل از وحی هم کمک می گیرد و همه اصول و قواعد را به درستی شناسایی می کند، اما غیر اهل ایمان تنها از قوه عاقله اش کمک می گیرد، پس تنها بخشی از این مرزها و اصول را در می یابد.

غیر این دو گروه، افرادی هستند که در زندگی شان قاعده و اصولی نمی شناسند و برایشان فرقی نمی کند که در دنیای مجازی باشند یا واقعی! اینها چون حد و مرزی برای خود در نظر نگرفته اند و هیچ وجدان و چراغ درونی در خودشان روشن و تعبیه نکرده اند، هر گاه که منافعشان ایجاب کند و دستشان برسد و قدرت یابند، از مرزهای انسانیت عبور می کنند؛ اگر توانستند در دنیای حقیقی و واقعی، اگر هم نتوانستند در دنیای خیالی و مجازی! حالا قیمت این انسان نماها چقدر است و چند می ارزند، تعیین نرخشان با خودتان!

بنابراین پاسخ بنده به مطلبی که دوست خوبمان پرسیدند: «استفاده صحیح از برنامه های ارتباطی، شدنی یا نشدنی؟» این است که: شدنی است اما با رعایت اصول و قواعد پیشگفته.

mhntah;678614 نوشت:
من به عنوان کسی که خیلی از عمرش رو توی دنیای مجازی بوده و دنیای اصلیش هم همون هست

با عرض پوزش، این موضوع که اشاره کردید، «بیماری بخشی از نسل امروز جامعه ما» است! اعتیاد نوین! اعتیاد به دنیای خیالی! عوض شدن جای دنیای واقعی با دنیای مجازی!

دنیای مجازی، قاعده و قانون ندارد!
مرز و در و پیکر ندارد!
هر کی هر کی است!
همه چیز هم در اینجا پیدا می شود؛ تا نهایت چیزی که در تصور هم نمی گنجد!

من چرا باید به دنیای واقعی که پر از قاعده و قانون و مرز و هشدار و باید و نباید است مشغول باشم، می چسبم به دنیای بی نهایت و در خیالاتم که رنگ و بویی از تصویر گرفته، غوطه‌ور می شوم!

اما این وسط، صله رحم کجاست؟
رسیدگی به ایتام و مستمندان کجاست؟
یاد خدا کجاست؟
عرفان نفس _اینکه من کی هستم، اینجا چکار می کنم، دارم کجا می روم_ کجاست؟
محبت به همسر کجاست؟
تربیت فرزند کجاست؟
سیری نگاه مهربانانه شوهر به همسر و بالعکس، سیری نگاه مهربانانه پدر و مادر به فرزند دلبندشان، سیری نگاه مهربانانه و احترام فرزند به پدر و مادرش، اینها کجاست؟
و هزار و یک واجب دیگر...
اینها را نمی توان در دنیای مجازی پیدا کرد! اینها تنها در دنیای واقعی، نمود و اثر واقعی دارد.

تنهایی، بی حوصلگی، غفلت، اضطراب، انزوا، عدم توجه کافی به افراد مهم زندگی، و ده ها آفت دیگر، از لوازم جدانشدنی اعتیاد به این دنیای خیالی است! می توانید توضیح یکی از آثار شوم اعتیاد به دنیای مجازی را از اینجا گوش کنید: http://www.aparat.com/v/Po3Xn/%D8%AF%DA%A9%D8%AA%D8%B1_%D8%B9%D8%A8%D8%A7%D8%B3%DB%8C%3A%D9%85%D9%87%D9%85_%D8%AA%D8%B1%DB%8C%D9%86_%D8%A8%DB%8C%D9%85%D8%A7%D8%B1%DB%8C_%D8%AF%D8%B1_%D8%B3%D8%A7%D9%84_1414%D8%A7%DB%8C%D9%86%D8%AF%DB%8C%D9%88%DB%8C%DA%98%D9%88%D8%A7%D9%84%DB%8C%D8%B3%D9%85

پرسش:
با توجه به آفات بسیار دنیای مجازی _در کنار همه فواید بزرگی که دارد_ آیا استفاده صحیح از برنامه های ارتباطی آن، امکان دارد؟

پاسخ:
سلام به شما پرسشگر گرامی

می شود درباره فایده ها یا ضررهای استفاده از دنیای مجازی مطالب زیادی نوشت اما بحث درباره این است که چطور می شود از این چاقوی دو لبه درست استفاده کرد و در عین حال، دست خود را نبُرید؟!

به نظر بنده یک راهش این است که انسان در زندگی اش برای خود اصولی داشته باشد؛ اصول و قواعدی که انسانیت او را معنا می بخشد! اصول و قوانینی که باورمندی و پایبندی به آنها، می تواند انگشت او را از کلیک صفحات غیر اخلاقی باز دارد! اصلا اولین فاصله انسان با حیوان، در پی‌ریزی همین اصول و قواعد است که از نگاه دینی به آن "تقوا" می گوییم؛ به قول شهید مطهری در کتاب ده گفتار، «انسان اگر بخواهد از طرز زندگی حیوانی و جنگلی خارج شود، ناچار است که تقوا داشته باشد»؛ یعنی باید یک مرزی را برای حفظ انسانیت خود باور داشته باشد و مراعات نماید، که اگر از آن مرز عبور کرد و آن اصول را زیر پا گذاشت، اینجا دیگر از انسانیت خودش خجالت بکشد و از خود بپرسد: پس فرق من با حیوان در چیست؟!

اهل ایمان با کمک آموزه های وحیانی، به راحتی این مرزها را می فهمند و می شناسند (حرام ها و حلال ها)؛ اینکه من اجازه ندارم هر عکسی ببینم! اجازه ندارم با نامحرم و لو در اتاق تنها، چت کنم و عکسی رد و بدل نمایم! اینکه اجازه ندارم موسیقی حرامی دانلود کنم و گوش بدهم! و ... ، ولی خیلی چیزها را هم اجازه دارم و انجام می دهم: اینکه در همین کانون گفتگوی دینی و قرآنی، مسایل دینی ام را بپرسم و آزادانه بحث علمی داشته باشم، اخبار روز دنیا را از سایت های معتبر پیگیری کنم، در تحقیقات علمی ام از دستاوردهای دیگران کمک بگیرم و ...

غیر اهل ایمان هم می تواند با تعقلی که خالی از پیش‌داوری و تعصب باشد، بخشی از این اصول و قواعد و قوانین و مرزهای انسانیت را برای خود ترسیم نماید؛ مثلا هر عاقلی این گزاره را باور دارد و و تصدیق می کند که «انجام کار بد، بد است»، پس باید از بدی ها دوری کرد؛ چنین کسی می تواند چنین بیندیشد که: دستاورهای قانونی دیگران را دانلود نمی کنم چون این کار مصداق تجاوز به حقوق دیگران است و این، کار بدی است و باید ترک کرد. صفحات غیر اخلاقی را نگاه نمی کنم چون دیدن این تصاویر، مساوی است با خدشه دار کردن طهارت دورن، آسیب زدن به احساس پاکی و غفلت از خود که همه این امور قبیح و بد است، و به همین ترتیب.

می بینید که هم اهل ایمان، و هم آنانی که به ظاهر اهل ایمان نیستند، بخواهند یا نخواهند، گریزی ندارند جز اینکه برای حفظ انسانیت خود، مرزها و اصول و قواعدی را برای خود تعریف نمایند؛ با این تفاوت که برای تعریف این مرزها، اهل ایمان علاوه بر عقل از وحی هم کمک می گیرد و همه اصول و قواعد را به درستی شناسایی می کند، اما غیر اهل ایمان تنها از قوه عاقله اش کمک می گیرد، پس تنها بخشی از این مرزها و اصول را در می یابد.

غیر این دو گروه، افرادی هستند که در زندگی شان قاعده و اصولی نمی شناسند و برایشان فرقی نمی کند که در دنیای مجازی باشند یا واقعی! اینها چون حد و مرزی برای خود در نظر نگرفته اند و هیچ وجدان و چراغ درونی در خودشان روشن و تعبیه نکرده اند، هر گاه که منافعشان ایجاب کند و دستشان برسد و قدرت یابند، از مرزهای انسانیت عبور می کنند؛ اگر توانستند در دنیای حقیقی و واقعی، اگر هم نتوانستند در دنیای خیالی و مجازی! حالا قیمت این انسان نماها چقدر است و چند می ارزند، تعیین نرخشان با خودتان!

بنابراین پاسخ بنده به این پرسش که «آیا استفاده صحیح از برنامه های ارتباطی دنیای مجازی، امکان دارد؟» این است که: "بله، امکان دارد اما با رعایت اصول و قواعد پیشگفته".

موضوع قفل شده است