آيا فاطمه (سلام الله عليها) از شيخين راضى شد؟

نارضايتي فاطمه (سلام الله عليها) از ابوبكر در صحيح‌ترين كتاب‌هاى اهل سنت

ثانياً: غضب فاطمه سلام الله عليها بر ابوبكر از آفتاب روشن تر و غير قابل انكار است. بخارى در صحيح‌ترين كتاب اهل سنت از تداوم غضب و قهر فاطمه سلام الله عليها بر ابوبكر، سخن گفته است.
در كتاب أبواب الخمس، مى‌نويسد:
فَغَضِبَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ رسول اللَّهِ صلى الله عليه وسلم فَهَجَرَتْ أَبَا بَكْرٍ فلم تَزَلْ مُهَاجِرَتَهُ حتى تُوُفِّيَتْ.
فاطمه دختر رسول خدا از ابوبكر ناراحت و از وى روى گردان شد و اين ناراحتى ادامه داشت تا از دنيا رفت.
البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 3،‌ ص 1126، ح2926، باب فَرْضِ الْخُمُسِ، تحقيق د. مصطفى ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987.
در كتاب المغازي، باب غزوة خيبر، حديث 3998 مى‌گويد:
فَوَجَدَتْ فَاطِمَةُ على أبي بَكْرٍ في ذلك فَهَجَرَتْهُ فلم تُكَلِّمْهُ حتى تُوُفِّيَتْ
فاطمه بر ابوبكر غضب كرد وبا وى سخن نگفت تا ازدنيا رفت.
البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 4، ص 1549، ح3998، كتاب المغازي، باب غزوة خيبر، تحقيق د. مصطفى ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987.
در كتاب الفرائض، بَاب قَوْلِ النبى (ص) لا نُورَثُ ما تَرَكْنَا صَدَقَةٌ حديث 6346 مى‌نويسد:
فَهَجَرَتْهُ فَاطِمَةُ فلم تُكَلِّمْهُ حتى مَاتَتْ.
پس فاطمه از ابوبكر كناره گيرى كرد وبا وى سخن نگفت تا از دنيا رفت.
البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 6، ص 2474، ح6346، كتاب الفرائض، بَاب قَوْلِ النبي (ص) لا نُورَثُ ما تَرَكْنَا صَدَقَةٌ، تحقيق د. مصطفى ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987.
و در روايت ابن قتيبه آمده است كه هنگامى كه آن دو براى عيادت آمدند، فاطمه زهرا سلام الله عليها اجازه ورود نداد و ناچار شدند به اميرمؤمنان علي عليه السلام متوسل شوند و آن حضرت وساطت كرد،‌ در پاسخ اميرمؤمنان عليه السلام فرمود:
البيت بيتك.
يعنى علي جان! خانه خانه تو است، تو مختارى هر كسى را كه دوست دارى اجازه ورود بدهي. امير مؤمنان عليه السلام براى اتمام حجت و اين كه آن دو بعداً بهانه نياورند كه ما مى‌خواستيم از فاطمه رضايت بگيريم ؛ ولى علي نگذاشت ، به آن دو اجازه ورود داد .
هنگامى كه آن‌ دو عذرخواهى كردند، صديقه طاهره نپذيرفت؛ بلكه از آن‌ها اين چنين اعتراف گرفت:
نشدتكما الله ألم تسمعا رسول الله يقول «رضا فاطمة من رضاي وسخط فاطمة من سخطي فمن أحب فاطمة ابنتي فقد أحبني ومن أ رضى فاطمة فقد أرضاني ومن أسخط فاطمة فقد أسخطني »
شمارا به خدا سوگند مى‌دهم آيا شما دو نفر از رسول خدا نشنيديد كه فرمود: خوشنودى فاطمه خوشنودى من، و ناراحتى او ناراحتى من است. هر كس دخترم فاطمه را دوست بدارد و احترام كند مرا دوست داشته و احترام كرده است و هر كس فاطمه را خوشنود نمايد مرا خوشنود كرده است و هر كس فاطمه را ناراحت كند مرا ناراحت كرده است؟.
هر دو نفرشان اعتراف كردند: آرى ما از رسول خدا اينگونه شنيده ايم.
نعم سمعناه من رسول الله صلى الله عليه وسلم.
سپس صديقه طاهره فرمود:
فإني أشهد الله وملائكته أنكما أسخطتماني وما أرضيتماني ولئن لقيت النبي لأشكونكما إليه.
پس من خدا و فرشتگان را شاهد مى‌گيرم كه شما دو نفر مرا اذيت و ناراحت كرده‌ايد و در ملاقات با پدرم از شما دو نفر شكايت خواهم كرد.

به اين نيز بسنده نكرده و فرمود:
والله لأدعون الله عليك في كل صلاة أصليها.
به خدا قسم پس از هر نماز بر شما نفرين خواهم كرد.
الدينوري، أبو محمد عبد الله بن مسلم ابن قتيبة (متوفاي276هـ)، الإمامة والسياسة، ج 1،‌ ص 17، باب كيف كانت بيعة علي رضي الله عنه، تحقيق: خليل المنصور، ناشر: دار الكتب العلمية - بيروت - 1418هـ - 1997م.
با اين حال چگونه مى‌توان باور كرد كه صديقه شهيده سلام الله عليها از آن دو راضى شده باشد؟ آيا روايت بخارى مقدم است يا روايت بيهقي؛ آن‌هم روايت شخصى كه دشمن اميرمؤمنان عليه السلام محسوب مى‌شده و خود نيز شاهد ماجرا نبوده است؟
ثالثاً: اگر فاطمه زهرا سلام الله عليها از آن دو نفر راضى شده بود، چرا وصيت كرد كه او را شبانه دفن كنند و هيچ يك از كسانى را كه به وى ستم روا داشته‌اند، براى تشييع جنازه و نماز خبر نكنند؟
محمد بن اسماعيل بخارى مى‌نويسد:
وَعَاشَتْ بَعْدَ النبي صلى الله عليه وسلم سِتَّةَ أَشْهُرٍ فلما تُوُفِّيَتْ دَفَنَهَا زَوْجُهَا عَلِيٌّ لَيْلًا ولم يُؤْذِنْ بها أَبَا بَكْرٍ وَصَلَّى عليها
فاطمه پس از رسول خدا شش ماه زنده بود و چون از دنيا رفت همسرش علي شبانه او را دفن كرد و به ابوبكر خبر نداد و خودش بر بدن فاطمه نماز خواند.
البخاري الجعفي، محمد بن إسماعيل أبو عبدالله (متوفاي256هـ)، صحيح البخاري، ج 4، ص 1549، ح3998، كتاب المغازي، باب غزوة خيبر، تحقيق د. مصطفى ديب البغا، ناشر: دار ابن كثير، اليمامة - بيروت، الطبعة: الثالثة، 1407 - 1987.
ابن قتيبه دينورى در تأويل مختلف الحديث مى‌نويسد:
وقد طالبت فاطمة رضي الله عنها أبا بكر رضي الله عنه بميراث أبيها رسول الله صلى الله عليه وسلم فلما لم يعطها إياه حلفت لا تكلمه أبدا وأوصت أن تدفن ليلا لئلا يحضرها فدفنت ليلا
فاطمه از ابوبكر ميراث پدرش رسول خدا را درخواست نمود و چون ابوبكر سرپيچى كرد سوگند ياد كرد كه ديگر با وى سخن نگويد و وصيت كرد شبانه او را دفن كنند تا ابوبكر در تشييعش شركت نكند.
الدينوري، أبو محمد عبد الله بن مسلم ابن قتيبة (متوفاي276هـ)، تأويل مختلف الحديث، ج 1،‌ ص 300، تحقيق: محمد زهري النجار، ناشر: دار الجيل، بيروت، 1393، 1972.
و عبد الرزاق صنعانى مى‌نويسد:
عن بن جريج وعمرو بن دينار أن حسن بن محمد أخبره أن فاطمة بنت النبي صلى الله عليه وسلم دفنت بالليل قال فر بها علي من أبي بكر أن يصلي عليها كان بينهما شيء
از حسن بن محمد نقل است كه گفت: فاطمه دختر پيامبر شب دفن شد تا ابوبكر بر پيكرش نماز نخواند؛ زيرا كدورتى بين آن دو وجود داشت.
و در ادامه نيز مى‌گويد:
عن بن عيينة عن عمرو بن دينار عن حسن بن محمد مثله الا أنه قال اوصته بذلك.
از حسن بن محمد نيز همانند روايت پيشين نقل شده است؛ الا اين كه در اين روايت گفته شده: فاطمه بر دفن شبانه وصيت كرد.
الصنعاني، أبو بكر عبد الرزاق بن همام (متوفاي211هـ)، المصنف، ج 3،‌ ص 521، ح 6554 و ح 6555، تحقيق حبيب الرحمن الأعظمي، ناشر: المكتب الإسلامي - بيروت، الطبعة: الثانية، 1403هـ.
البته ممكن است كه كسى بگويد: ابوبكر بعدا پشيمان شد و توبه كرد، در پاسخ بايد گفت: توبه زماني مفيد و ارزشمند است كه همراه با ندامتى بر خواسته از عمق وجود آدمى باشد. و از طرفى گذشته را هم جبران نمايد به اين معنى كه شخص توبه كننده حقوق تضييع شده را؛ چه الهى باشد و چه مردمى تمام آن را جبران نمايد.
حال پرسش ما اين است كه آيا ابوبكر فدك را به صديقه طاهره بازگرداند تا توبه‌اش توبه نصوح باشد و در نزد خداوند پذيرفته شود؟
نتيجه:

خشم فاطمه از شيخين تا واپسين لحظات زندگي‌اش و عدم رضايت از آن دو، از مسائلى است كه در صحيح‌ترين كتاب اهل سنت پس از قرآن وارد شده و روايت بيهقى كه از آن استفاده كسب رضايت فاطمه شده است، به دليل وجود يك ناصبى در سلسله سند آن، اعتبار ندارد.

سلام
ناصبى به كسى گويند كه با اهلبيت (ع) دشمنى داشته باشد

كلمه نصب در لغت، به معناي اظهار داشتن چيزي، درد، بلا و شر است.{1}
نصب به معناي عداوت امير المؤمنين(ع) استعمالي است به حذف متعلق كه عداوت باشد.{2}
بعضي از لغويون، نواصب را به قومي معنا كرده‏اند كه معتقد به بغض ورزيدن به علي(ع) باشند.{3} فقيهان شيعه در معناي ناصبي اختلاف نظر دارند.
بيش‏تر فقيهان كسي را كه اظهار عداوت نسبت به اهل بيت(عليهم السلام) نمايد، ناصبي مي‏نامند.
بنابر فتواي بعضي فقيهان معاصر، اظهار عداوت و بغض نسبت به علي(ع) موجب ناصبي شدن نمي‏شود، بلكه ناصبي كسي است كه معتقد باشد عداوت ورزيدن نسبت به علي(ع) جز دين است.{4}

مرحوم مظفر دوست داشتن اهل بيت(عليهم السلام) را از ضروريات اسلام كه شيعه و سني بر آن اتفاق‏نظر دارند، مي‏داند. وي ناصبي‏ها را دشمنان اهل بيت(عليهم السلام) مي‏داند كه با اين كار خود جز منكرين ضروري دين محسوب مي‏شوند و منكر ضروري دين، منكر رسالت به حساب مي‏آيد و گرچه در ظاهر اقرار به شهادتين نمايد.{5}

ناصبي‏ها امروزه در جهان اسلام وجود ندارند.
با اين كه خوارج و ناصبي‏ها دو مقوله جدا از هم هستند ولو هر دو يك حكم دارند لكن از خوارج به عنوان اغلب مصاديق نواصب نام برده شده و در تعريف ناصبي گفته‏اند: ناصبي‏ها به داشتن بغض و كينه علي(ع) معروفند، چون با علي(ع) دشمني ورزيدند و بيش‏تر آن‏ها از خوارج بودند. به آنان اهل نصب و ناصبي نيز گفته مي‏شود و علي بن جهم سرسخت‏ترين ناصبي دشمن توحيد و عدل بود.

نسل خوارج نيز منقرض شده و تنها فرقه باقي مانده از خوارج، اباضيه است كه بيش‏تر آنان در عمان سكونت دارند، لكن تعريف ناصبي و مرام خوارج پيشين بر آنان صادق نيست. با اين وجود، متأسفانه در بعد نگارش و رفتار و عمل، هنوز در جهان اسلام نوشته‏ها و اعمالي يافت و مشاهده مي‏شود كه تداعي كننده انديشه متروك و دفن شده ناصبي است؛ مانند تخريب بارگاه ائمه بقيع(عليهم السلام)، پايه‏گذاري سنت سيئه دوري از اماكن متبركه و بدگويي از آن‏ها، اهانت و جسارت به ساحت مقدس ائمه اطهار و امام صادق(ع) در كتاب‏ها و مقاله‏ها.{6}

[1].ناصبته الحرب و العداوْ: ظهرتها و أقمتها. قاموس اللغْ، احمد بن محمد بن علي مقري فيومي، ج 6، ص 833/

[2].شفأ الصدور في شرح زيارْ العاشورا، ميرزايي ابي‏الفضل الطهراني، ج 2، ص 21/

[3].لسان العرب، ابن منظور، ج 14، ص 157 - 155/

[4].مستمسك العروْ الوثقي، السيد محسن الطباطبايي، ج 1، ص 397/

[5].عقايد الاماميْ، محمدرضا مظفر، ص 324/

[6].فرهنگ‏نامه فرقه‏هاي اسلامي، شريف يحيي الامين، ص 271/

نام گروهي از مسلمانان است كه با اميرالموئمنين علي (ع ) دشمني ورزيدند, (لغت نامه دهخدا, ج 14, ص 22782). ناصبي نام فرقه خاصي نيست ولي بعضي از فرقه هاي مسلمانان با علي (ع ) دشمني مي ورزيدند و حتي او را لعن مي كردند. بيشتر آنها از خوارج بودند, (ر.ك : فرهنگنامه فرقه هاي اسلامي , شريف يحيي الامين , ترجمه : محمدرضا موحدي , انتشارات باز).

نواصب گروهى هستند كه با على((عليه السلام)) و خاندان پيامبر دشمنى كرده به آن بزرگواران دشنام مى دهند. اينان مانند كافران نجس مى باشند.