جمع بندی حکمت آفرینش جهانی به این عظمت

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
حکمت آفرینش جهانی به این عظمت

سلام و عرض ادب به همه دوستان و کارشناسان
امیدوارم تاپیک رو بخش مناسبی باز کرده باشم چون گروه مرتبط پیدا نکردم.
امروز در یکی از سایتها به مطلب جالبی برخوردم که پس از مطالعه و دقت در اون به شدت حیرت زده شدم. (لینک زیر)

http://www.askdin.com/thread48592.html

اینجا بررسی های دانشمندان رو درباره زمین و منظومه شمسی و کهکشان ها و ... به صورت تصویری نشون داده. اگه بخونید می بینید که ما روی کره ای زندگی می کنیم که در بخش کوچک کشف شده از جهان خلقت یعنی مجموعه کهکشان ها ، مثل دانه ی خردلی در مقایسه با کشور ایران می مونه! کره ی زمین، منظومه شمسی، کیهان ، کهکشان راه شیری و مجموعه ای از کهکشان های غول آسا و ...!
واقعا با نگاه کردن به عظمت این سیستم پیچیده آدم نه تنها به وجود خدا پی میبره بلکه از عظمت این خدا حیرت میکنه و واقعا می فهمه که خودش به عنوان یک انسان تقریبا هیچی نیست!!! سبحان الله...

من بعد از خوندن این مطلب برام چند سوال اعتقادی پیش اومد.

اول اینکه چرا خدا که این جهان فانی رو با این عظمت خلق کرد؟ منظورم اینه که اگه هدف خداوند بالفعل کردن صفات خدایی یا ایجاد محیطی برای آزمایش انسان (یا احیانا موجودات دیگری مانند انسان) و سپس جمع کردن این سیستم و برپایی قیامت بوده، چرا این سیستم اینقدر بزرگه به طوری که محیط زندگی انسان یه ذره از اونه. به بیان دیگه بقیه محیط فیزیکی جهان خلقت به چه درد می خوره و صرف چی میشه؟!

دوم اینکه آیا فقط انسان با هدفی مشخص در گوشه ای از این سیستم خلق شده یا موجودات دیگری هم به طور موازی در حال زندگی هستند؟
(البته این سوال با سوال اول رابطه داره)

سوم اینکه بر اساس عبارات و تعابیر مختلف در قرآن و کلام مانند آسمان های هفت گانه یا معراج فیزیکی پیامبر(ص) به عالم بالا و نزول ملائکه به زمین یا وجود عرش عظیم خدای تعالی و ... میتونیم برداشت کنیم که همه این سیستم فوق عظیم جزو جهان فانی نیست که روز قیامت از بین بره ؟ منظورم اینه که میتونیم بگیم عرش خدا یا بهشت و جهنم یا جایگاه ملائکه یا عوالم لاهوت و ملکوت و... به طور فیزیکی در لایه های بالاتر این سیستم وجود دارند؟ جایی بالاتر از این کهکشان ها یا شاید در یکی از این کهکشان های مجاور؟!

پیشاپیش از همکاری و همفکری شما متشکرم.

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: استاد صدیق

با عرض سلام
هدف از آفرینش و حکمت آفرینش، مسئله ای است که از دیرباز ذهن بشر را به خود مشغول کرده است. هر کسی در نهاد خود ازخودش این سوال را دارد که آمدنم بهر چه بود؟ البته انسان تنها در مورد خودش سوال ندارد بلکه از آفرینش موجوددات دیگر و کائنات نیز پرسش دارد؟
اما افرینش غیر انسان نیز شامل دو گروه عمده میشود.
گروه اول، زمین و موجوداتی که در آن قرار دارند(غیر از انسان)
گروه دوم، آسمانها و کهکشانها

در مورد هدف از افرینش، میتوان به دو صورت سخن گفت.
گاه از طریق متون دینی و قرآن کریم به عنوان کلام الهی و گاه از طریق برداشتهای ذهنی و تحلیهای خودمان.

از آنجا که افریننده تمام مخلوقات، خداوند است، بهتر است هدف از افرینش را از خودش بپرسیم.

در مورد هر دو سوال بالا، قران کریم پاسخی ارائه کرده است.
آفرینش جهانیان، یک منظومه زیباست که یک هدف عمده و اصلی و اهداف جزیی ای را دارد.
بر اساس ایات قران کریم، انسان محور آفرینش و مخلوق برتر خداوند است و به همین جهت، او خلیفه خداوند برروی زمین شد.
هدف از افرینش انسان، رسیدن به کمال و قرب الهی از راه عبادت و شناخت خداوند بوده است.
به همین جهت، همه چیز برای او و استفاده او و نیز عبرت گرفتن او و بهتر به کمال رسیدنش ایجاد شده است.

هدف از افرینش زمین و آنچه در آن قرار دارد، استفاده انسان و بهره بردن او است.
«هُوَ الَّذي خَلَقَ لَكُمْ ما فِي‏ الْأَرْضِ‏ جَميعا»(۱)
زمین و نعمتهای آن برای استفاده انسان در این مسیر کمال ایجاد و افریده شده است.

هدف از اسمان و زمین، با همه وسعتی که دارد، در آیه ۷ سوره هود بیان شده است.
در این ایه شریفه بیان شده که هدف اصلی از افرینش اسمان و زمین، ازمایش و ابتلای انسان است.
«وَ هُوَ الَّذي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ... لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً»
بر این اساس، خداوند متعال اسمان و زمین را افرید تا انسان را در معرض ابتلاء و ازمایش قرار دهد.

هدف از این امتحان آن است که پاداش متناسب با آن به بندگان داده شود. همانطور که در آیه شریفه دیگری می فرماید:
« وَ خَلَقَ اللَّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَ لِتُجْزى‏ كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ وَ هُمْ لا يُظْلَمُون‏»(۲)

اما جزا و پاداش دادن نیز هدف اصلی از افرینش نیست بلکه نتیجه آفرینش است.
یعنی خداوند که انسان را برای یک هدفی آفرید و آن هدف چیزی نیست جز قرب الهی و معرفت خودش.

این افریدن نتایجی داشت و لوازمی.
لوازم و اسباب مورد نیاز عبارت بودند:
۱. از امتحان و ابتلای انسان ها تا به کمک کارهای اختیاری خود بتوانند زمینه کمال یا نقص خود را فراهم کنند.
۲. برای آزمایش و ابتلای بهتر، نیاز به فضا و امکاناتی هست که انسان بتواند به درستی انتخاب کند. به همین جهت، آسمان و زمین ایجاد میشود. زمین برای استفاده در مسیر کمال و آسمانها برای ابتلاء و آزمایش.
۳. رسیدن نیاز به وسیله دارد. وسیله آن نیز عبادت است:«و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون»(۳)
۴. همه این کارها برای آن است که انسان های خوب و خوبتر و بد و بدتر در اثر انجام کارهای نیک وبد و قبول و شکست در ازمایش مشخص شوند.« لِيَمِيزَ اللَّهُ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ»(۴)
۵. مشخص شدن نیز به جهت آن است که جزا و پاداش متناسب به هر کسی داده شود.«لتجزی کل نفس ...»

بنابراین، کمال انسان هدف نهایی افرینش و اسمان و زمین به هدف استفاده انسان است.(۵)
با توجه به این نکته، پاسخ سوال اول مشخص میشود.

ادامه دارد.

ــــــــــــــ
۱. سوره بقره، آیه ۲۹
۲.سوره جاثیه، آیه۲۲
۳.سوره ذاریات، آیه۵۶
۴.
تا خبيث و پليد را از پاك مشخص كند." سوره انفال، آيه ۳۷".
۵. ر.ک: تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۲۲۵و ۲۲۶. تفسیر نمونه، ج۱، ص۱۶۳- ج۹، ص۲۴۰(جامع التفاسیر ۲.۵)


[=Traditional Arabic]

[=Traditional Arabic]


براساس قرآن کریم، هدف از آفرینش اسمانها و زمین با همه این عظمتی که دارند، بهره بردن انسان و ابتلای اوست. ابتلاء نیز به صورتهای مختلفی میتواند باشد.
گاه به اینکه با نگاه کردن به این عظمت، شاهد کافی برای ایمان آوردن داشته باشد و حجتی برای بی ایمانی نداشته باشد. این امر هدف کمی نیست و در قر‌ان کریم بارها و بارها بر موجودات و مخلوقات الهی و شگفتی های افرینش اطلاق آیه شده است.

گاه نیز به این صورت که با استفاده از این نعمت، خود را نشان دهد که به قول معروف چند مرده حلاج است. آیا در استفاده از این نعمتهای الهی، تقوا را رعایت میکند یا نه.

البته کاملا ممکن است که منظومه ها و کهکشانها به صورت منظم به هم مرتبت باشند و با یکدیگر کنش و ارتباط داشته باشند و درست کار کردن هر یک مستلزم وجود دیگری باشد. همانطور که تمام موجودات زمین و اطراف زمین چنین حالتی را با یکدیگر دارند.

در مورد اینکه آیا این مجموعه شگفت انگیز همگی قبل از روز قیامت از بین میروند یا نه، بر اساس ظاهر کلام الهی میتوان گفت: تمام این کرات و ستارگان جزء آسمان اول و به تعبیر قرآن کریم «سماء الدنیا» هستند(۶) و مقارن با تحقق قیامت از بین میروند.(۷)
این امر در آیاتی که بیان میکند، دراین روز آسمانها در هم پیچیده میشوند(۸) و همانند دود در رفت و آمد میشوند(۹)، و نیز اینکه تمام مخلوقات در روز قیامت می میرند و از بین میروند(۱۰)، قابل قبول تر است.

در مورد اینکه عرش و محشر و بهشت وجهنم، بخشی از لایه های بالایی اسمانها باشد، وابسته به این فهم است که تعبیر به اسمانها و هفت اسمان با آنچه در ذهن ماست متفاوت است.
براساس تعابیر متون دینی، اسمان اول که اسمان دنیا نامیده میشود، جسمانی است و با کرات اسمانی پر شده است. اما سایر اسمانها، به ترتیب از درجات بالاتری از جنس و سنخ وجودی تشکیل شده است و هرچه بالاتر میرویم، خالص تر میشوند. البته به نظر میرسد که اسمان دوم تا هفتم، هیچ یک جسمانی نباشد و همگی از تجرد برخوردارند. بنابراین نمیتوان کهکشانهای جرمانی و جسمانی را بر این اسمانهای ۶ گانه منطبق دانست.

در مورد اینکه آیا در کرات دیگر نیز موجوداتی ساکن هستند، اطلاعات موثقی نداریم نه دینی و نه غیر دینی.

در مورد سوال آخر نیز همانطور که عرض شد، نکته تقریبا صریح این است که تمام اسمان و زمین در روز قیامت از بین میرود.
البته این مربوط به اسمان دنیا و کرات جسمانی است. اما اینکه نشانه های قیامت و از بین رفتن اسمان ها به تمام اسمانها قابل سرایت باشد، مطلب صریحی در متون دینی به چشم نمیخورد.

ــــــــــــــــــــــ
۶. إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزينَةٍ الْكَواكِبِ‏: سوره صافات، ایه۶
۷. وَ إِذَا الْكَواكِبُ‏ انْتَثَرَت: سوره انفطار، ایه۲
۸. إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ: سوره انفطار ایه۱و " يَوْمَ نَطْوِي السَّماءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُب‏: سوره انبیاء، ایه۱۰۴
۹. يَوْمَ تَمُورُ السَّماءُ مَوْرا: سوره طورُ ایه۹

پرسش:
در مورد خلقت جهان، چند سوال دارم: چرا خدا که این جهان فانی را با این عظمت خلق کرد؟ آیا فقط انسان با هدفی مشخص در گوشه ای از این سیستم خلق شده یا موجودات دیگری هم به طور موازی در حال زندگی هستند؟ آیا آسمان های هفت گانه و عرش و بهشت و جهنم، جزء این جهان فانی است که روز قیامت از بین می رود یا فوق این عالم است.؟!

پاسخ:
هدف از آفرینش و حکمت آفرینش، مسئله ای است که از دیرباز ذهن بشر را به خود مشغول کرده است. هر کسی در نهاد خود از خودش این سوال را دارد که آمدنم بهر چه بود؟ البته انسان تنها در مورد خودش سوال ندارد بلکه از آفرینش موجودات دیگر و کائنات نیز پرسش دارد؟ اما آفرینش غیر انسان نیز شامل دو گروه عمده می شود:
گروه اول، زمین و موجوداتی که در آن قرار دارند.(غیر از انسان)
گروه دوم، آسمان ها و کهکشان ها.

در مورد هدف از آفرینش، می توان به دو صورت سخن گفت. گاه از طریق متون دینی و قرآن کریم به عنوان کلام الهی و گاه از طریق برداشت های ذهنی و تحلیل های خودمان. اما از آن جا که آفریننده تمام مخلوقات، خداوند است، بهتر است هدف از آفرینش را از خودش بپرسیم.

در مورد هر دو سوال بالا، قرآن کریم پاسخی ارائه کرده است. آفرینش جهانیان، یک منظومه زیباست که یک هدف عمده و اصلی و اهداف جزیی ای را دارد. بر اساس آیات قران کریم، انسان محور آفرینش و مخلوق برتر خداوند است و به همین جهت، او خلیفه خداوند بر روی زمین شد. هدف از آفرینش انسان، رسیدن به کمال و قرب الهی از راه عبادت و شناخت خداوند بوده است. به همین جهت، همه چیز برای او و استفاده او و نیز عبرت گرفتن او و بهتر به کمال رسیدنش ایجاد شده است.

هدف از آفرینش زمین و آن چه در آن قرار دارد، استفاده انسان و بهره بردن او است. زمین و نعمت های آن برای استفاده انسان در این مسیر کمال ایجاد و آفریده شده است: «هُوَ الَّذي خَلَقَ لَكُمْ ما فِي‏ الْأَرْضِ‏ جَميعا»؛ اوست كسى كه آن چه در زمين است، همه را براى شما آفريد.(۱)
هدف از آسمان و زمین، با همه وسعتی که دارد، در آیه ۷ سوره هود بیان شده است. در این آیه شریفه بیان شده که هدف اصلی از آفرینش آسمان و زمین، آزمایش و ابتلای انسان است: «وَ هُوَ الَّذي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ... لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلاً»
بر این اساس، خداوند متعال آسمان و زمین را آفرید تا انسان را در معرض ابتلاء و آزمایش قرار دهد.

هدف از این امتحان آن است که پاداش متناسب با آن به بندگان داده شود. همان طور که در آیه شریفه دیگری می فرماید: « وَ خَلَقَ الله السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ وَ لِتُجْزى‏ كُلُّ نَفْسٍ بِما كَسَبَتْ وَ هُمْ لا يُظْلَمُون‏»؛ و خدا آسمان‏ ها و زمين را به حق آفريد و تا هر كسى به موجب آن چه به دست آورده جزا داده شود و به آن ها ستم نمى ‏شود.(۲)

اما جزا و پاداش دادن نیز هدف اصلی از آفرینش نیست بلکه نتیجه آفرینش است. یعنی خداوند که انسان را برای یک هدفی آفرید و آن هدف چیزی نیست جز قرب الهی و معرفت خودش.

این آفریدن نتایجی داشت و لوازمی. لوازم و اسباب مورد نیاز عبارت بودند:
۱. از امتحان و ابتلای انسان ها تا به کمک کارهای اختیاری خود بتوانند زمینه کمال یا نقص خود را فراهم کنند.
۲. برای آزمایش و ابتلای بهتر، نیاز به فضا و امکاناتی هست که انسان بتواند به درستی انتخاب کند. به همین جهت، آسمان و زمین ایجاد می شود. زمین برای استفاده در مسیر کمال و آسمان ها برای ابتلاء و آزمایش.
۳. رسیدن، نیاز به وسیله دارد. وسیله آن نیز عبادت است: «و ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون»(۳)
۴. همه این کارها برای آن است که انسان های خوب و خوب تر و بد و بدتر در اثر انجام کارهای نیک وبد و قبول و شکست در آزمایش مشخص شوند.« لِيَمِيزَ الله الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ»؛ تا خبيث و پليد را از پاك مشخص كند.(۴)
۵. مشخص شدن نیز به جهت آن است که جزا و پاداش متناسب به هر کسی داده شود. «لتجزی کل نفس ...»

بنا بر این، کمال انسان هدف نهایی آفرینش و آسمان و زمین به هدف استفاده انسان است.(۵) با توجه به این نکته، پاسخ سوال اول مشخص می شود.
بر اساس قرآن کریم، هدف از آفرینش آسمان ها و زمین با همه این عظمتی که دارند، بهره بردن انسان و ابتلای اوست. ابتلاء نیز به صورت های مختلفی می تواند باشد.
گاه به این که با نگاه کردن به این عظمت، شاهد کافی برای ایمان آوردن داشته باشد و حجتی برای بی ایمانی نداشته باشد. این امر هدف کمی نیست و در قر‌آن کریم بارها و بارها بر موجودات و مخلوقات الهی و شگفتی های آفرینش اطلاق آیه شده است.

گاه نیز به این صورت که با استفاده از این نعمت، خود را نشان دهد که به قول معروف چند مرده حلاج است. آیا در استفاده از این نعمت های الهی، تقوا را رعایت می کند یا نه.

البته کاملا ممکن است که منظومه ها و کهکشان ها به صورت منظم به هم مرتبت باشند و با یکدیگر کنش و ارتباط داشته باشند و درست کار کردن هر یک مستلزم وجود دیگری باشد. همان طور که تمام موجودات زمین و اطراف زمین چنین حالتی را با یکدیگر دارند.

در مورد این که آیا این مجموعه شگفت انگیز همگی قبل از روز قیامت از بین می روند یا نه، بر اساس ظاهر کلام الهی می توان گفت: تمام این کرات و ستارگان جزء آسمان اول و به تعبیر قرآن کریم «إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزينَةٍ الْكَواكِبِ‏» آسمان دنیا هستند(۶) و مقارن با تحقق قیامت از بین می روند. «وَ إِذَا الْكَواكِبُ‏ انْتَثَرَت»؛ و آن‏گاه كه اختران پراكنده شوند.(۷)
این امر در آیاتی که بیان می کند، در این روز آسمان ها در هم پیچیده می شوند «
إِذَا السَّماءُ انْفَطَرَتْ»(۸) و «يَوْمَ نَطْوِي السَّماءَ كَطَيِّ السِّجِلِّ لِلْكُتُب»(9)‏ و همانند دود در رفت و آمد می شوند. «يَوْمَ تَمُورُ السَّماءُ مَوْرا»(10)، و نیز این که تمام مخلوقات در روز قیامت می میرند و از بین می روند «كُلُّ مَنْ عَلَيْهَا فَانٍ»(11)، قابل قبول تر است.

در مورد این که عرش و محشر و بهشت و جهنم، بخشی از لایه های بالایی آسمان ها باشد، وابسته به این فهم است که تعبیر به آسمان ها و هفت آسمان با آن چه در ذهن ماست متفاوت است.
براساس تعابیر متون دینی، آسمان اول که آسمان دنیا نامیده می شود، جسمانی است و با کرات آسمانی پر شده است. اما سایر آسمان ها، به ترتیب از درجات بالاتری از جنس و سنخ وجودی تشکیل شده است و هر چه بالاتر می رویم، خالص تر می شوند. البته به نظر می رسد که آسمان دوم تا هفتم، هیچ یک جسمانی نباشد و همگی از تجرد برخوردارند. بنا بر این نمی توان کهکشان های جرمانی و جسمانی را بر این آسمان های ۶ گانه منطبق دانست.

در مورد این که آیا در کرات دیگر نیز موجوداتی ساکن هستند، اطلاعات موثقی نداریم نه دینی و نه غیر دینی.

در مورد سوال آخر نیز همان طور که عرض شد، نکته تقریبا صریح این است که تمام آسمان و زمین در روز قیامت از بین می رود.
البته این مربوط به آسمان دنیا و کرات جسمانی است. اما این که نشانه های قیامت و از بین رفتن آسمان ها به تمام آسمان ها قابل سرایت باشد، مطلب صریحی در متون دینی به چشم نمی خورد.

ـــــــــــــــ
(1) بقره/ 29.
(2) جاثیه/ 22.
(3) ذاریات/ 56.
(4) انفال/ 37.
(5) تفسیر المیزان، ج۱۰، ص۲۲۵و ۲۲۶. تفسیر نمونه، ج۱، ص۱۶۳- ج۹، ص۲۴۰ (جامع التفاسیر ۲.۵).
(6) صافات/ 6.
(7) انفطار/ 2.
(8) انفطار/ 1.
(9) انبیاء/ 104.
(10) طور/ 9.
(11) الرحمن/ 26.

موضوع قفل شده است