روش صحیح درخواست از امامان علیهم السلام

تب‌های اولیه

4 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
روش صحیح درخواست از امامان علیهم السلام

به نام خداوند مهربان
سلام و عرض ادب

این سوال قبلا تکرار شده، چون موضوع بسته شده بود بنده دوباره موضوع جدیدی باز کردم تا مطلب تکمیل بشه:

سوال:
"موقع توسّل به ائمّه، آيا خواسته‌مان را مستقيماً از ايشان بطلبيم، مثلا: «يا امام رضا به فلان بيماريم شفا بده»؟
يا اينکه آنها را براي جلب رحمت الهي فقط واسطه قرار دهيم، مثلا خدايا به خاطر امام رضا فلان حاجتم را برآورده کن، يا «يا امام رضا از خداوند شفاي فلان بيماريم را بخواهيد»؟
"

در توسل به معصومین ما مستقیما از ایشان حاجت نمیخواهیم بلکه ایشان را واسطه قرار می دهیم. در واقع ما از ایشان می خواهیم که نزد خداوند متعال شفاعت کنند تا حاجت ما را بدهد.
بنابراین نباید بگوییم یا امام رضا مریض مرا شفا بده یا به من وسعت رزق بده، بلکه باید بگوییم از خداوند بخواهید تا مریض مرا شفا دهد یا به من وسعت رزق دهد.

در تایید مطلب بالا، اگر به زیارت های معتبر نگاهی بیندازیم هیچ موقع در زیارت از امامان طلب حاجت نمی کنیم بلکه هنگام طلب حاجت مخاطبمان خداست:

در زیارت عاشورا هنگام درخواست و طلب حاجت داریم:

«فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَ مَقَامَكَ وَ أَكْرَمَنِي (بِكَ) أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ ...»
پس مى خواهم از آن خدائى که گرامى داشت مقام تو را و گرامى داشت مرا بخاطر تو که روزیم گرداند خونخواهى تو را ...

«اَللّهُمَّ اجْعَلْنى عِنْدَکَ وَجیهاً بِالْحُسَیْنِ عَلَیْهِ السَّلامُ فِى الدُّنْیا وَ الاْخِرَهِ»
خدایا قرار ده مرا نزد خودت آبرومند بوسیله حسین علیه السلام در دنیا و آخرت

«فَاَسْئَلُ اللَّهَ الَّذى اَکْرَمَنى بِمَعْرِفَتِکُمْ ...»
و درخواست می کنم از خدائى که مرا گرامى داشت بوسیله معرفت شما ...

«َ اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِى الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ وَ اَنْ یَرْزُقَنى ...»
و از او خواهم که برساند مرا به مقام پسندیده شما در پیش خدا و روزیم کند

«اَللّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیاىَ مَحْیا مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ»
خدایا قرار ده زندگیم را زندگى محمد و آل محمد

پس حاجت ها مستقیما از خداوند متعال خواسته شده و هیچ موردی نداریم که در آن از خود امام چیزی خواسته باشیم با اینکه دائما مخاطبمان خود امام است.

در زیارت امین الله هم به همین صورت هست و بیشتر زیارت، طلب حاجت از خداست. «اَللّهُمَّ فَاجْعَلْ نَفْسى مُطْمَئِنَّةً بِقَدَرِكَ» از اینجا به بعد دعا و طلب حاجت از خداست.

و همچنین در زیارت جامعه کبیره:

فَثَبَّتَنِيَ اللَّهُ أَبَدا مَا حَيِيتُ عَلَى مُوَالاتِكُمْ وَ مَحَبَّتِكُمْ وَ دِينِكُمْ وَ وَفَّقَنِي لِطَاعَتِكُمْ
پس خدا هميشه تا زنده ‏ام پابرجايم‏ بدارد بر موالات و محبّت و دين شما، و به اطاعت از شما موفّقم فرمايد

يَا وَلِيَّ اللَّهِ إِنَّ بَيْنِي وَ بَيْنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ذُنُوبا لا يَأْتِي عَلَيْهَا إِلا رِضَاكُمْ فَبِحَقِّ مَنِ ائْتَمَنَكُمْ عَلَى سِرِّهِ وَ اسْتَرْعَاكُمْ أَمْرَ خَلْقِهِ وَ قَرَنَ طَاعَتَكُمْ بِطَاعَتِهِ لَمَّا اسْتَوْهَبْتُمْ ذُنُوبِي وَ كُنْتُمْ شُفَعَائِي
اى ولىّ خدا به درستى كه بين من و خداى عزّ و جلّ گناهانى است كه آنها را جز رضايت شما پاك نمى ‏كند،پس به حقّ خدايى‏ كه شما را امين بر راز خود قرار داد، و زير نظر گرفتن زندگى بندگانش را از شما خواست، و طاعت خود را به طاعت شما مقرون نمود، هر آينه بخشش گناهانم را از خدا بخواهيد و شفيعان من شويد

أَسْأَلُكَ أَنْ تُدْخِلَنِي فِي جُمْلَةِ الْعَارِفِينَ بِهِمْ
خدایا مرا در گروه عارفان به آنها و آشناى به‏ حقّشان وارد كن

به علاوه در زیارت جامعه داریم:
مُقَدِّمُكُمْ أَمَامَ طَلِبَتِي وَ حَوَائِجِي وَ إِرَادَتِي فِي كُلِّ أَحْوَالِي وَ أُمُورِي
من شما را پيش روى‏ خواسته ه‏ایم و حاجاتم و ارادتم در همه احوال و امورم قرار می دهم.
نگفته از شما حاجاتم را می خواهم، گفته شما را مقدم میدارم، سپس از خداوند می خواهم که به خاطر شما مرا به حاجاتم برساند.

در تنها زیارتی که از خود معصوم درخواست شده (و بنده تا الان پیدا کرده ام) زیارتی است در مفاتیح الجنان زیارت حضرت زهرا (س) در روز یکشنبه که در همان مفاتیح دو نسخه دارد این زیارت، که البته از لحاظ اعتبار به زیارات امین الله، جامعه و عاشورا نمی رسد. در یکی داریم: «اَنَا اَسْئَلُكِ اِنْ كُنْتُ صَدَّقْتُكِ اِلاّ اَلْحَقْتِنى بِتَصْديقى لَهُما» و در دیگری داریم: «نَحْنُ نَسْئَلُكَ اَللّهُمَّ اِذْ كُنّا مُصَدِّقينَ لَهُمْ اَنْ تُلْحِقَنا بِتَصْديقِنا بِالدَّرَجَةِ الْعالِيَةِ»، که با توجه به سبک و سیاق درخواست ها و دعاهایی که در متن زیارات آمده، سبک دومی صحیح تر به نظر می رسد.

در همه ی این زیارت ها هیچ جا از خود امام یا معصوم درخواست نمی کنیم بلکه ایشان را شفیع و وسیله قرار می دهیم و از خود خدا حاجت می خواهیم.

نکته مذکور در مورد توسل نکته خیلی مهمی است که حتی بعضی بزرگان هم به آن توجه ندارند. خیلی از ما و اطرافیانمان وقتی با معصومین مناجات می کنیم از خود آن ها حاجت می خواهیم، شفا می خواهیم، اصلاح امورمان را می خواهیم، که این طرز خواستن صحیح نیست. هر چند ما معصومین را مستقل از خدا نمی دانیم ولی این روش خواستن در هیچ زیارتی نیست و روش اهل بیت این گونه نبوده است.

جهت روشن تر شدن موضوع پیشنهاد می کنم زیارت عاشورا، جامعه و امین الله را مرور کنید و به طرز حاجت طلبیدن ها توجه بفرمایید.

در پناه حق

با سلام و عرض ادب

در توسل به انبیاء و اولیای صالحین صوری بیان شده که همگی مشروع می باشند:

1.اینکه متوسل اینگونه بگوید:
«اتوسل به الی الله؛توسل می جویم به وسیله ی پیامبر صلی الله علیه وآله به سوی خدا»؛
«اتوجه به الی الله؛ رو می اورم به وسیله پیامبر صلی الله علیه و اله به سوی تو»؛
«اتشفع به الی الله؛ شفیع قرار می دهم پیامبر صلی الله علیه و اله را به سوی تو»؛
«اقدمه بین یدی حاجتی؛ پیامبر صلی الله علیه وآله را پیش قرار می دهم و وسیله قرار می دهم برای حاجتم»؛

2. اینکه متوسل بگوید:
خدایا از تو مسئلت می نمایم به وسیله ی پیامبرت؛ یا به حق پیامبرت؛ یا به جاه پیامبرت؛ و یا به مقام؛ آبرو ؛ برکت؛ حرمت پیامبرت.

3. اینکه بگوید:
سوگند می دهم تورا به حق پیامبرت. که هر سه صورت بازگشتش به یک چیز است و آن قرار دادن پیامبر صلی الله علیه وآله به عنوان وسیله بین او و خدای خود.

4. اینکه متوسل مستقیما از واسطه طلب نماید؛ که این قسم نیز بنابر آیات قرآن و روایات اهل بیت علیهم السلام جایز می باشد.

توضیح:
یکی از ابعاد توحید، توحید افعالی است به این معنی که: در جهان، علل طبيعي، داراي آثار ويژه ی خود هستند، مثل حرارت خورشيد، تيزي شمشير و... همانطوري كه اصل وجود آنها مخلوق خدا است آثار آنها نيز از جانب خدا است، توحيد افعالي يعني در جهان يك مؤثر بالذات داريم. فقط يك وجود است كه اثر گذاري و انجام كار ذاتاً مال خود اوست و تأثير علل مادي و طبيعي و غير خدايي همه و همه در پرتو وجود او و به اتكاء او صورت مي گيرد كه هو القيوم.

با توجه به این معنا با اینکه علل طبیعی و یا غیر طبیعی و خارق عادت منشاء اثر می باشند؛ اما با این حال تنها خالق متعال است که مؤثر بالذات بوده و بقیه ی علل به اذن اوست که صاحب تاثیر می باشند.

به عنوان مثال قرآن کریم از سویی در مقام جعل مثل می فرمایديا أَيُّهَا النَّاسُ ضُرِبَ مَثَلٌ فَاسْتَمِعُوا لَهُ إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لَنْ يَخْلُقُوا ذُباباً وَ لَوِ اجْتَمَعُوا لَهُ وَ إِنْ يَسْلُبْهُمُ الذُّبابُ شَيْئاً لا يَسْتَنْقِذُوهُ مِنْهُ ضَعُفَ الطَّالِبُ وَ الْمَطْلُوب»؛[1]اى مردم! مثلى زده شده است، به آن گوش فرا دهيد: كسانى را كه غير از خدا مى ‏خوانيد، هرگز نمى ‏توانند مگسى بيافرينند، هر چند براى اين كار دست به دست هم دهند! و هر گاه مگس چيزى از آنها بربايد، نمى ‏توانند آن را باز پس گيرند! هم اين طلب‏ كنندگان ناتوانند، و هم آن مطلوبان (هم اين عابدان، و هم آن معبودان).

که در این آیه نفی قدرت مطلق از غیر خدا شده است که این امر شامل معجزات و کرامات انبیاء علیهم السلام نیز می گردد؛ اما از سویی دیگر می بینیم که در قرآن کریم عیسی علیه السلام خلق می کند که این صفت، صفت خدای متعال است: «وَ رَسُولاً إِلى‏ بَنِي إِسْرائِيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفُخُ فِيهِ فَيَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى‏ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِكُمْ إِنَّ فِي ذلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ»؛[2] و (او را به عنوان) رسول و فرستاده به سوى بنى اسرائيل (قرار داده، كه به آنها مى ‏گويد:) من نشانه‏اى از طرف پروردگار شما، برايتان آورده ‏ام من از گِل، چيزى به شكل پرنده مى‏ سازم سپس در آن مى ‏دمم و به فرمان خدا، پرنده‏ اى مى‏ گردد. و به اذن خدا، كورِ مادرزاد و مبتلايان به برص [پيسى‏] را بهبودى مى ‏بخشم و مردگان را به اذن خدا زنده مى‏ كنم و از آنچه مى‏ خوريد، و در خانه‏ هاى خود ذخيره مى ‏كنيد، به شما خبر مى‏ دهم مسلماً در اينها، نشانه‏ اى براى شماست، اگر ايمان داشته باشيد!

همچنین قرآن کریم بیان می دارد: هنگامى كه يكى از كارگزاران حضرت سليمان عليه‏ السّلام كه تنها روزنه‏ اى از علم الكتاب به روى او گشوده شده، چنان قدرتى- به اذن اللَّه- داشته باشد كه در يك چشم برهم زدن، تخت عظيم ملكه‏ى سبا را در برابر حضرت سليمان حاضر نمايد، كه: «قالَ الَّذِي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتِيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ‏»؛[3] كسى كه نزد او دانشى از كتاب [الهى‏] بود، گفت: من آن را پيش از آن كه چشم خود را بر هم زنى برايت مى ‏آورم. چگونه اولياى الهى و ائمّه‏ ى هدى- عليهم‏السّلام- كه داراى علم همه‏ ى كتاب‏ هستند، داراى چنين قدرتى نباشند؟ كه: «قُلْ كَفى‏ بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‏»؛[4] بگو: كافى است خدا و آن كس كه نزد او علم كتاب است، ميان من و شما گواه باشد.

و جمع میان این دو دسته از آیات آن است که در صورت اول نفی فاعلیت مستقل شده است؛ واما در دو آیه ی بعد خلقت ماذون مطرح شده که عیسی علیه السلام از آنجا که ولی خدا است، خلق می کند و مرده را زنده می نماید و این امر را نیز به خود استناد می دهد؛ و عاصف بن برخیا نیز اینگونه می باشد،‌که چنین اموری نیز از مجرای اذن الهی صورت می پذیرد.

با توجه به این مطلب می گوئیم: درخواست مستقیم دعا از پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و اهل بیت طاهرین علیهم السلام و اولیای الهی نیز امری جایز بوده؛ همچنان که در معارف اهل بیت علیهم السلام بدان تصریح کشته؛ بلکه بیان شده است که آنان واسطه ی نزول فیض الهی به سایر مخلوقات می باشند. چنانكه در زيارت امام حسين عليه السلام آمده است:«إِرادَةُ الرَّبِ‏ في مَقاديرِ أُمُورِهِ تَهْبِطُ إِلَيْكُمْ، وَ تَصْدُرُ مِنْ بُيُوتِكُم»؛[5] اراده پروردگار در تقدير امور [همه مخلوقات‏] به شما فرود مى ‏آيد و از خانه ‏ها [و مقام منيع‏] شما [به جهان و جهانيان‏] صادر مى‏ شود.


و همچنان که در دعاى رجبيّه كه از ناحيه‏ى مقدّسه صادر شده، آمده است:«لا فَرْقَ‏ بَيْنَكَ وَ بَيْنَها إِلّا أَنَّهُمْ عِبادُكَ وَ خَلْقُكَ»؛ [6]و هيچ فرقى ميان تو و آنان نيست جز آن كه آنان، بنده و آفريده ‏ى تواند.

و همچنين امام على عليه‏السّلام در حديث نورانيّت مى ‏فرمايد: «أَنَا عَبْدُ اللَّهِ- عزّوجلّ- وَ خَليفَتُهُ عَلى‏ عِبادِهِ لا تَجْعَلُونا أَرْباباً وَ قُولُوا فِى فَضْلِنا ما شِئْتُمْ، فَانَّكُمْ لا تَبْلُغُونَ كُنْهَ مَا فينَا وَ لا نِهَايَتَهُ، فَانَّ اللَّهَ- عزّوجلّ- قَدْ أَعْطَانَا أَكْبَرَ وَ أَعْظَمَ مِمّا يَصِفُهُ واصِفُكُمْ أَوْ يَخْطُرُ عَلى‏ قَلْبِ أَحَدِكُم ...»؛[7] من، بنده‏ ى خداوند- عزّوجلّ- و جانشين او بر بندگان هستم، ما را خدا نشماريد و در فضيلت ما هر چه خواستيد، بگوييد؛ زيرا شما به كنه و منت‏هاى آن چه در ما است [كمالات ما] نمى ‏رسيد؛ خداوند- عزّوجلّ- به ما بزرگ‏تر و بالاتر از آن چه شما توصيف مى‏ كنيد و يا بر قلب شما خطور مى ‏كند، عطا فرموده است.

در کتاب شریف «کافی»،[8] باب نماز حوائج و «من لا یحضره الفقیه»،[9] باب نماز حاجت؛ نمازی تشریع شده که در پایان آن امام دستور به خواندن دعایی می فرمایند که اینگونه است: «يَا مُحَمَّدُ يَا رَسُولَ اللَّهِ أَشْكُو إِلَى اللَّهِ وَ إِلَيْكَ‏حَاجَتِي وَ إِلَى أَهْلِ بَيْتِكَ الرَّاشِدِينَ حَاجَتِي وَ بِكُمْ أَتَوَجَّهُ إِلَى اللَّهِ فِي حَاجَتِي»؛ اى محمّد اى فرستاده خدا من حاجتم را بخدا و به تو شكوه مي كنم، و نيز حاجتم را به اهل بيت تو كه هدايت‏ كنندگان براه راست‏اند شكوه مى ‏برم، و به آبروى و شفاعت شما به خداوند روى مى‏ آورم و حاجت خود را مى ‏طلبم.

بنابراین وجهی برای غیر مشروع خواندن چنین صورتی از دعا نداریم.

موفق باشید.


[/HR] [1] .سوره حج، آیه 73.

[2]. سوره آل عمران، آیه 49.

[3]. سوره‏ ى نمل، آيه‏ى 40.

[4]. سوره‏ ى رعد، آيه‏ى 43. ر. ك: تفسير الميزان، ج 13، ص 383.

[5]. كامل الزّيارات، ص 179، باب 79، روايت 2.

[6]. اقبال الاعمال، ص 646.

[7]. بحارالانوار، ج 26، ص 2، از روايت 1.

[8]. الکافی،الکلینی، ج3، ص:477.

[9]. من لایحضره الفقیه،‌الصدوق،‌ج1، ص555.


[=arial]اگر حل شود نحن وجه الله
عین الله
لسان الله
السلام علیک با نفس الله القائمة فیه بالسنن
واینکه ال الله وعاء مشیة هستند
ونحن المشیه
وماتشا ءون الا ان یشاءلله
و...........
قل بفضل الله ورحمته روایات ذیلش دبده شود و.....
روایت فرمود نعمت از تو ورسول توست و......................
فرقی ندارد

با تشکر از مطالب تکمیلی دوستان
بنده صحبتی در مورد غیر مشروع بودن درخواست مستقیم از امامان نکردم. بلکه آداب و روش صحیح درخواست و طلب حاجت را ذکر کردم. بنابراین و بنابر استدلالاتی که در پست اول آمد، روش صحیح و روش بهتر درخواست و طلب حاجت این است که بگوییم خدایا به حق امام حاجتم را بده.
در واقع ائمه این گونه از خداوند درخواست می کردند، اَسْئَلُهُ اَنْ یُبَلِّغَنِى الْمَقامَ الْمَحْمُودَ لَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ، فَأَسْأَلُ اللَّهَ الَّذِي أَكْرَمَ مَقَامَكَ وَ أَكْرَمَنِي (بِكَ) أَنْ يَرْزُقَنِي طَلَبَ ثَارِكَ، فَثَبَّتَنِيَ اللَّهُ أَبَدا مَا حَيِيتُ عَلَى مُوَالاتِكُمْ،
در این جملات که از «زیارات معتبر» هستند در حال صحبت به امام هستیم ولی در همین حال هم، از خود امام طلب حاجت نمی کنیم و از خدا حاجت می خواهیم.
شما مختار هستید به روش ائمه در دعا کردن عمل کنید، یا اینکه به روش خودتان عمل کنید و از خود امام حاجت بخواهید و احتمالا ایرادی هم نداشته باشد. ولی مسلما فرق دارد، حداقل مشخص است که سنت و روش خود امامان در زیارت ها درخواست از خود خدا بوده، حتی در حالی که در حال زیارت امام و مخاطب قرار دادن امام هستند.

موضوع قفل شده است