نقش کعب الاحبار در یهودی کردن و تحریف اسلام چه بود؟

کارشناس بحث: استاد عماد

سلام
می بخشید که در تز دکتری توطئه ی یهودتان یک مقدار اختلال ایجاد می کنم. فکر کنم اینها را از همان منبعی است که شما هم از آن استفاده کردید.

اما در ارتباط با کعب الاحبار نکته ای که از چشم بسیاری مخفی مانده مجعولاتی است که به کعب نسبت داده اند و به نظر می رسد روح او هم خبر ندارد. از آن جمله اخبار بسیار زیادی از کعب در دفاع از بنی امیه در دست است، در حالی که در درون آن اخبار، اشاره به وقایعی وجود دارد که پس از مرگ کعب رخ داده و پیداست که بنی امیه آنها را ساخته اند و به کعب نسبت داده اند تا با اعتماد به آنچه مردم در باره و از کعب انتظار داشتند و او را مطلع از تورات می دانستند صحت آن را برای مردم عوام تضمین کنند.
برای نمونه به این روایت توجه کنید که کعب می گوید: اهل الشام سیف من سیوف الله ینتقم الله بهم ممن عصاه.
و یا این حدیث: ستفتح علیکم الشام، فاذا خیرتم المنازل فیها فعلیکم بمدینة یقال لها دمشق فانها معقل المسلمین فی الملاحم و فسطاطها منها ارض یقال لها الغوطه. (اضواء ، ص 129)
به نظر می رسد اینها روایاتی است که بعدها امویان ساخته اند و به کعب الاحبار منسوب کرده اند. در بیشتر این نقلها کعب الاحبار وسیله ای برای فضیلت سازی برای دیگران شده و فضای بکار گرفته شده هم اعتماد عوام مردم به دانش اهل کتاب است. این ناشی از نوعی عقده خود کم بینی بود که در عربها وجود داشت و آنان اهل کتاب را عالم می دانستند و به آنچه آنان می گفتند باور داشتند.
نیز باید توجه داشت که بسیاری از آنچه از کعب بوده چندان مختلف نقل شده که به راحتی می توان گفت برخی از نقلهای مربوطه تغییر یافته و تعابیر و کلماتی در آنها افزوده شده است. این افزوده ها حال و هوای خبر از آینده یا چیزهای شگفتی دارد که معمولا مربوط به سرنوشت آتی مسلمانان، علائم ظهور و مطالب دیگری است که به تورات نسبت داده می شود بدون آن که در تورات خبری در آن باره وجود داشته باشد. برای توجیه، گاهی هم گفته می شود که نسخه خاصی از تورات دست کعب الاحبار بوده و این تمام اشکالات مربوط به این که این مطالب در تورات موجود نیست را هم جواب می دهد.
آنچه زمینه این نقلهای ساختگی بود اصرار خود کعب برای نقل مطالبی از تورات در باره مسائلی بود که مسلمانها به آنها علاقمند بودند. اگر واقعا کعب الاحبار این مطالب را نقل کرده باشند نشانگر حرکت موذیانه او برای منحرف کردن مسلمانان است. اما اگر دیگران به نام او ساخته باشند باید به ساده لوحی کسانی اندیشید که برای مقدس نشان برخی از امور که مقدسشان می پنداشتند اخباری از کعب الاحبار می ساختند. این قدر برای این قبیل موارد مثال هست که نیازی به ارائه آنها نیست. شاید این اشاره کافی باشد که کعب الاحبار به نقل از کتاب الله المنزل یعنی تورات جملاتی در فضیلت آب زمزم و شفای موجود در آن سخن می گفت (المصنف عبدالرزاق: 5/115، اخبار مکه ازرقی:2/42)

در جایی آمده که ابن عباس کعب الاحبار را کذاب می داند ودر جای دیگر آمده که ابن عباس از کعب حدیث نقل کرده است. کدام را باید قبول کنیم؟

درست است که در بعضی جاها آمده که عمر بن خطاب نظرات کعب را می پذیرفته ولی انصاف را هم باید رعایت کنیم و اینکه عمر به کعب گفته اگر دست از نقل حدیث برنداری تو را به سرزمین میمون ها می فرستم را هم نباید فراموش کنیم.(الطبقات‌الکبرى، ج  ٣ ، ص  ٢٨٧ ؛ تاریخ مدینه دمشق، ا بن‌ عساکر، ج  ۵٠ ، ص  ١٧٢ ؛ تذکرة الحفاظ، ذهبى، ج  ١ ، ص  ٨ ؛ کنزالعمال، ج  ١٠ ، ص  ٢٩٣ ؛ کتاب الام، شافعى، ج  ٧ ، ص  ٣۵٨)

ابن کثیر چند سال فاصله زمانی با کعب الاحبار داشته است. چطور درباره نقلهای دیگر ابن کثیر در مورد غدیر و امام حسین اینگونه برخورد نمی کنید؟

عمر بن خطاب تمام یهودیان را از عربستان تبعید کرد.( الخراج ابویوسف ص 89 __ المغازی واقدی، ج ۲، ص ۶۵۴، ۶۹۵-۶۹۹، ۷۱۶-۷۲۱؛ سیره ابن هشام، ج ۳، ص ۳۷۱-۳۷۲؛ بلاذری، ص ۲۳-۲۶)

سلام
یهودیان کدام نمک عمر را خوردند اینکه کعب و وهب چهارتا قصه برای مردم بگویند را شما تعبیر به نمک خوردن کردید.

بله من هم تاکید می کنم که باید همه ی شواهد را در نظر گرفت و سپس نتیجه گیری کرد. مثل این نمونه ی پایین:

المغازی واقدی ج2 ص716-717

حدّثنى محمّد بن يحيى بن سهل بن أبى حثمة، عن أبيه، قال:
أقبل مظهّر بن رافع الحارثىّ بأعلاج من الشام يعملون له بأرضه و هم عشرة، فأقبل حتى نزل بهم خيبر فأقام بها ثلاثة أيّام، فيدخل بهم رجل من اليهود فقال: أنتم نصارى و نحن يهود و هؤلاء قوم عرب قد قهرونا بالسيف، و أنتم عشرة رجال أقبل رجل واحد منهم يسوقكم من أرض الخمر و الخير إلى الجهد و البؤس، و تكونون فى رقّ شديد، فإذا خرجتم من قريتنا فاقتلوه.
قالوا: ليس معنا سلاح. فدسّوا إليهم سكّينين أو ثلاثة. قال: فخرجوا فلمّا كانوا بثبار قال لأحدهم، و كان الذي يخدمه منهم: ناولني كذا و كذا.
فأقبلوا إليه جميعا قد شهروا سكاكينهم، فخرج مظهّر يعدو إلى سيفه و كان فى قراب راحلته، فلما انتهى إلى القراب لم يفتحه حتى بعجوا بطنه، ثم انصرفوا سراعا حتى قدموا خيبر على اليهود فآووهم و زوّدوهم و أعطوهم قوّة فلحقوا بالشام.

و جاء عمر الخبر بمقتل مظهّر بن رافع و ما صنعت اليهود، فقام عمر خطيبا بالناس فحمد اللّه و أثنى عليه ثم قال: أيّها الناس، إن

اليهود فعلوا بعبد اللّه ما فعلوا، و فعلوا بمظهّر بن رافع مع عدوتهم على عبد اللّه بن سهل فى عهد رسول اللّه صلّى اللّه عليه و سلّم، لا أشكّ أنهم أصحابه ليس لنا عدوّ هناك غيرهم، فمن كان له بها مال فليخرج فأنا خارج، فقاسم ما كان بها من الأموال، و حادّ حدودها، و مورّف أرفها و مجلى اليهود منها، فإنّ رسول اللّه صلّى اللّه عليه و سلّم قال لهم: «أقرّكم ما أقرّكم اللّه» و قد أذن اللّه فى جلائهم إلاّ أن يأتى رجل منهم بعهد أو بيّنة من النبىّ صلّى اللّه عليه و سلّم أنه أقره فأقرّه. فقام طلحة بن عبيد اللّه فقال:

قد و اللّه أصبت يا أمير المؤمنين و وفّقت! إنّ رسول اللّه صلّى اللّه عليه و سلّم قال: «أقرّكم ما أقرّكم اللّه» ، و قد فعلوا ما فعلوا بعبد اللّه بن سهل فى زمن النبىّ صلّى اللّه عليه و سلّم، و ما حرّضوا على مظهّر بن رافع حتى قتله أعبده، و ما فعلوا بعبد اللّه بن عمر، فهم أهل تهمتنا و ظنّتنا . فقال عمر رضى اللّه عنه: من معك على مثل رأيك؟ قال: المهاجرون جميعا و الأنصار. فسرّ بذلك عمر.

سلام علیکم
اینها که آوردید بیشتر می شود از آنها برداشت کرد عمر نمک یهودیان را می خورده نه اینکه آنها نمک عمر را بخورند پس در اینجا یک تناقض گویی صورت گرفت. به عنوان نمونه چند مورد را که ذکر کردید بررسی می کنیم.

اولا یهود خیبر چه ربطی به یهود بیت المقدس دارد؟
ثانیا صلح بیت المقدس را اسقف اعظم مسیحی با مسلمانان کرده این صلح که یا یهودیان بسته نشده است.
متن صلح را می آورم انصافا خودتان قضاوت کنید که کجایش به نفع یهود است:

تاریخ طبری ج3 ص 105

بسم الله الرحمن الرحيم هذا ما أعطى عبدالله عمر أمير المؤمنين أهل إيلياء من الامان أعطاهم أمانا لانفسهم وأموالهم ولكنائسهم وصلبانهم وسقيمها وبريئها وسائر ملتها أنه لا تسكن كنائسهم ولا تهدم ولا ينتقص منها ولا من حيزها ولا من صليبهم ولا من شئ من أموالهم ولا يكرهون على دينهم ولا يضار أحد منهم ولا يسكن بإيلياء معهم أحد من اليهود وعلى أهل إيلياء أن يعطوا الجزية كما يعطي أهل المدائن وعليهم أن يخرجوا منها الروم والصوت فمن خرج منهم فإنه آمن على نفسه وماله حتى يبلغوا مأمنهم ومن أقام منهم فهو آمن وعليه مثل ما على أهل إيلياء من الجزية ومن أحب من أهل إلياء أن يسير بنفسه وماله مع الروم ويخلى بيعهم وصلبهم فإنهم آمنون على أنفسهم وعلى بيعهم وصلبهم حتى يبلغوا مأمنهم ومن كان بها من أهل الارض قبل مقتل فلان فمن شاء منهم قعد وعليه مثل ما على أهل إيلياء من الجزية ومن شاء سار مع الروم ومن شاء رجع إلى أهله فإنه لا يؤخذ منهم شئ حتى يحصد حصادهم وعلى ما في هذا الكتاب عهد الله وذمة رسوله وذمة الخلفاء وذمة المؤمنين إذا أعطوا الذي عليهم من الجزية شهد على ذلك خالد بن الوليد وعمرو بن العاصى وعبد الرحمن بن عوف ومعاوية بن أبي سفيان وكتب وحضر سنة خمسة عشر.

ترجمه: «بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم، این امان‌نامه‌ای است كه بندۀ خدا عمر امیرمؤمنان به مردم بیت‌المقدس داده است. به آنان از لحاظ جان و مال، و كلیساها و صلیب‌هایشان، و سالم و دردمندشان امان می‌دهد و برای دیگر مردمی كه در آنند. كسی در كلیسای آنان سكونت نخواهد كرد و آن‌را ویران نخواهد ساخت و چیزی از آن و حدود آن و صلیب‌ها و اموال ایشان كاسته نخواهد شد. آنان را مجبور به ترك دین و آیین نمی‌كنند و به هیچ كس از ایشان زیانی نخواهد رسید و در بیت‌المقدس هیچ یهودی همراه ایشان اسكان داده نخواهد شد.
و بر مردم ایلیاست كه همچنان جزیه بپردازند كه اهل دیگر شهرها می‌پردازند، و بر عهدۀ ایشان است كه رومیان و دزدان را از آن شهر بیرون كنند، هركس از آنان كه از بیت‌المقدس بیرون آید تا هنگامی كه به جایگاه امنی برسد بر جان و مال خویش در امان خواهد بود و هر كس از ایشان كه در شهر بماند هم در امان است و بر اوست كه همان جزیۀ مردم بیت‌المقدس را بپردازد، هر كس از مردم ایلیا هم كه بخواهد با رومیان برود مشروط بر این‌كه پرستش‌گاه و صومعه خود را خالی كند، آنان هم بر جان و صلیب خود در امانند تا به جایگاه امنی برسند، زمین‌دارانی كه پیش از كشته شدن فلان كس؟ در بیت‌المقدس بوده‌اند اگرچه بخواهند همانجا بمانند بر عهدۀ ایشان است كه جزیه‌ای همچون جزیۀ مردم بیت‌المقدس بپردازند و هر كس بخواهد می‌تواند با رومیان برود و تا هنگام درو و برداشت محصول از آنان چیزی گرفته نمی‌شود.
بر آنچه در این نامه نوشته شده عهد و ذمۀ خدا و رسولش می‌باشد و ذمۀ خلفا و مؤمنان، به شرط آن‌كه ایشان جزیه‌ایی را كه برعهده‌شان مقرر شده است بپردازند.
بر این كار خالدبن‌ولید و عمروبن‌عاص و عبدالرحمن‌بن‌عوف و معاویه‌بن‌ابی‌سفیان گواهند و عهدنامه به سال پانزدهم آماده و نوشته شد. »

اما درباره لقب فاروق این لقب را یک نفر از یهودیان به ایشان داده و اور ا فاروق خطاب کرده است چرا شما اغراق می کنید و می گویید یهود لقب فاروق را داده است و نیز آن یهودی گفته که تو صاحب شهر بیت المقدس هستی کجا گفته تو صاحب ما یهودیان هستی؟

تاریخ طبری ج3 ص 104

وعن سالم قال لما دخل عمر الشأم تلقاه رجل من يهود دمشق فقال السلام عليك يا فاروق أنت صاحب إيلياء لا والله لا ترجع حتى يفتح الله إيلياء وكانوا قد أشجوا عمرا وأشجاهم ولم يقدر عليها ولا على الرملة فبينا عمر معسكرا بالجابية فزع الناس إلى السلاح فقال ما شأنكم فقالوا ألا ترى الخيل والسيوف فنظر فإذا كردوس يلمعون بالسيوف فقال عمر مستأمنة ولا تراعوا وأمنوهم فأمنوهم وإذا هم أهل إيلياء فأعطوه واكتتبوا منه على إيلياء وحيزها والرملة وحيزها فصارت فلسطين نصفين نصف مع أهل إيلياء ونصف مع أهل الرملة وهم عشر كور وفلسطين تعدل الشأم كله وشهد ذلك اليهودي الصلح فسأله عمر عن الدجال فقال هو من بني بنيامين وأنتم والله يا معشر العرب تقتلونه على بضع عشرة ذراعا من باب لد.

باز هم تاکید می کنم باید تمام شواهد تاریخی را در نظر گرفت.

دررالمنثور ج6 ص 472

وَأخرج عبد الرَّزَّاق وَابْن سعد وَابْن الضريس وَالْحَاكِم فِي الكنى وَالْبَيْهَقِيّ فِي شعب الإِيمان عَن عبد الله بن ثَابت بن الْحَرْث الْأنْصَارِيّ قَالَ: دخل عمر بن الْخطاب رَضِي الله عَنهُ على النَّبِي صلى الله عَلَيْهِ وَسلم بِكِتَاب فِيهِ مَوَاضِع من التَّوْرَاة فَقَالَ: هَذِه أصبتها مَعَ رجل من أهل الْكتاب أعرضها عَلَيْك
فَتغير وَجه رَسُول الله صلى الله عَلَيْهِ وَسلم تغيراً شَدِيدا لم أر مثله قطّ فَقَالَ عبد الله بن الْحَارِث لعمر رَضِي الله عَنْهُمَا: أما ترى وَجه رَسُول الله صلى الله عَلَيْهِ وَسلم فَقَالَ عمر رَضِي الله عَنهُ: رَضِينَا بِاللَّه رَبًّا وبالإِسلام دينا وَبِمُحَمَّدٍ نَبيا

در همانجا به صورت روایت دیگری آمده است که عمر بن خطاب فقط یک مسئله شرعی درباره تعلیم تورات از پیامبر پرسیده است توطئه کجا بود؟

دررالمنثور ج6 ص 472

وَأخرج الْبَيْهَقِيّ وَضَعفه عَن عمر بن الْخطاب قَالَ: سَأَلت رَسُول الله صلى الله عَلَيْهِ وَسلم عَن تعلم التَّوْرَاة فَقَالَ لَا تتعلمها وآمن بهَا وتعلموا مَا أنزل إِلَيْكُم وآمنوا بِهِ.

با سلام
اخوی چرا به بیراه میروید
[=verdana]قبلا هم این را به دوستی گفتم که بنده نمیدانم ابوذر چرا استخوان فک خر را از زمین ورداشت و بر سر كعب الاحبار یهودی که داشت قرآن تفسیر میکرد زد و گفت یهودی زاده تو میخواهی تفسیر قرآن انجام دهی !!1
[=verdana]يا اباذر، انك غضبت لله ، فارج من غضبت له
اى اباذر قطعا تو براى خدا خشمگين گشتى ، پس به آن خداوند اميدوار باش كه براى او غضب كردى
کعب الاحبار از بزرگان علمای یهود بود که در زمان خلیفه دوم به ظاهر اسلام آورد و مقرّب دستگاه خلافت و سخنگوی رسمی شد. خلیفه تفسیر بعضی از آیات را از او می پرسید. گاهی هم از او می پرسید که فلان مسأله در تورات چگونه است؟!(2)
طبیعی است که وقتی مردم از محضر پیامبر محروم هستند و از جانشینی واقعی او و باب علم النبی دور افتاده اند و خود خلیفه نیز به جهل نسبت به بسیاری از احکام و مسائل عملی و نظری اعتراف می کند،(3)
باید جایگزینی بیابند تا این خلأ را پر کند.
بدین منظور، اهل کتاب را بر می گزیند و برای این که مراجعه به اهل کتاب، آن هم کعب الاحبار یهودی به ظاهر مسلمان شده، را بتواند توجیه کند و گفتار او نزد توده مردم مقبول افتد و دلیل و حجتی بر معترضان نباشد، روایتی را از پیامبر نقل کردند که فرمود: «حد ثواعن بنی اسرائیل و لاحرج؛»(4) از بنی اسرائیل نقل حدیث کنید، هیچ اشکالی هم ندارد!!
در حالی که در تاریخ آمده است که خلیفه عمر ترجمه تورات را نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آورده و شروع به خواندن نمود! حضرت ناراحت شده و فرمودند: از آن ها پیروی نکنید آنان جز گمراهی ندارند.(5)

1-علی بن حسین مسعودی، مروج الذهب و معادن الجوهر، ج 2، ص 340
2 نقش ائمه در احیاء دین، همان، ج 14، ص 53
3- علامه امینی، همان مدرک، ج 6، ص 83 تا ص 308: انس بن مالک: خلیفه عمر بالای منبر است. آیات شریفه سوره عبس را قرائت می کند. فانبتنا فیها حباً و عنبا و قضبا و زیتونا و نخلاً و حدائق غلبا و فاکهة و ابّا. می گوید تمام اینها را دانستم ولی ابّا یعنی چه؟ آن گاه عصایش را بر زمین کوبیده، می گوید: به خدا قسم این به زحمت انداختن خود است. ای عمر! ندانی مهم نیست، آنچه از حلال و حرامش را می دانید عمل کنید. آنچه را هم که نمی دانید به پروردگار واگذار کنید!!
4 -سند احمد، ج4، ص159، ج3، ص4613 / بخاری، ج2، ص165 / سنن دارمی، ج1، ص 136 / البدایه و النهایه، ج 1، ص 6 و ج 2، ص 133 / صحیح، ج 1، ص 1015
5-علامه جعفر مرتضی، ص 98، به نقل از: البدایه والنهایه، لسان المیزان و...

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
گاهی هم شاید برای توجیه مراجعه به یهود و نصاری به این گزاره از قرآن متمسک شوند:

... فَاسْأَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ‌ إِن كُنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ

که اهل الذکر در آن را به اهل کتاب تفسیر می‌کنند و البته غلط است، در روایتی از معصوم علیه‌السلام علت غلط بودن این تفسیر بیان شده است و منظور از اهل الذکر خود اهل بیت علیهم‌السلام هستند و این منظور در زیارت جامعه هم آمده است: «... السَّلامُ عَلَى الْأَئِمَّةِ الدُّعَاةِ وَ الْقَادَةِ الْهُدَاةِ وَ السَّادَةِ الْوُلاةِ وَ الذَّادَةِ الْحُمَاةِ وَ أَهْلِ الذِّكْرِ وَ أُولِي الْأَمْرِ وَ بَقِيَّةِ اللَّهِ وَ خِيَرَتِهِ وَ حِزْبِهِ وَ عَيْبَةِ عِلْمِهِ
...»
اهل بیت را کنار گذاشتند خودشان هم شدند مفسر قرآن و محل رجوعشان هم شد یهودیان!
یا علی علیه‌السلام

سلام علیکم و رحمه الله
شکست عمر در فتح خیبر و فرمان عقب نشینی او چه ربطی به معامله با یهودیان دارد. انتظار داشتید وقتی شکست خورد فرمان عقب نشینی صادر نکند و مسلمانان تلفات بدهند.

لطفا این جمله را مستند بفرمایید.

تواریخی که بین قرن هفتم تا نهم هجری نوشته شده اند مانند کتب ابن کثیر و ذهبی از درجه ی دوم اعتبار برخوردارند. تواریخ قبل از آنها می گوید فقط یک نفر از یهودیان عمر را فاروق خطاب کرده است. به چه دلیلی شما گفته ی یک نفر را به کل یهود تعمیم می دهید؟ و نیز قبل از صلح نامه بیت المقدس او را فاروق خطاب کرده است یعنی یهود با عمر نسیه معامله کرده است؟
متن صلح بیت المقدس را من آوردم لطف کنید مشخص بفرمایید که کجای آن به نفع یهود است.

اولا این روایت یهودش کجا بود؟ این درباره ی یک راهب مسیحی است نه یهود.
ثانیا روایتتان ضعیف السند است.
به نقل از سایت آیت الله میلانی: يكى ديگر از راويان اين روايت، زيد بن اسلم است.
شرح حال نويسان نگاشته اند كه او از جابر بن عبداللّه انصارى و ابو هريره رواياتى را نقل كرده است. در حالى كه ابن مَعين گفته است:
زيد هيچ روايتى را از جابر و ابو هريره نشنيده بود.
به همين گونه، مطالبى را از ديگر اصحاب، به او نسبت داده اند كه مفهوم آن ها بيانگر اين است كه زيد، رواياتى را از آن افراد نقل كرده كه هرگز از ايشان نشنيده است.
ابن عبدالبرّ به اين نكته تصريح كرده است و ابن حجر از او نقل كرده و سخن او را پسنديده است; آن جا كه مى گويد:
ابن عبدالبرّ در مقدّمه كتاب «التمهيد» مطالبى را بيان كرده كه نشانگر اين است كه زيد در نقل حديث تدليس مى كرده است.
افزون بر اين ها، از ابن عمر نقل شده است كه عيبى بر او نمى دانم جز اين كه او قرآن را به رأى و نظر خود تفسير مى كند و در اين كار زياده روى مى نمايد(1).
آن چه بيان شد، با چشم پوشى از بررسى راويان اين روايت است كه بين ابن عبدالبرّ، ابن حجر و ابن وهب واقع شده اند.

(1) تهذيب التهذيب: 3 / 345 ـ 346.

این روایت از نظر محتوایی دارای اشکال است.

والثاني أنه قام على الحجر لبناء البيت وإسماعيل يناوله الحجارة قاله سعيد بن جبير فإن قيل فما السر في أن عمر لم يقنع بما في شريعتنا حتى طلب الاستنان بملة إبراهيم وقد نهاه رسول الله عن مثل هذا حين أتى بأشياء من التوراة فقال أمطها عنا يا عمر فالجواب أنه لما سمع قوله تعالى ( إني جاعلك للناس إماما ) البقرة 124 ثم سمع قوله ( أن اتبع ملة إبراهيم ) النحل 123 علم أن الائتمام به مشروع في شرعنا دون الائتمام بغيره من الأنبياء ثم رأى أن البيت مضاف إلى إبراهيم وأن أثر قدمه في المقام كرقم اسم الباني في البناء ليذكر به بعد موته فرأى الصلاة عند المقام كقراءة الطائف بالبيت اسم من بناه فوقعت موافقته في رأيه فأما غير إبراهيم من الأنبياء فلا يجرى مجراه على أن هذا القدر من شرع إبراهيم معلوم قطعا وما في أيدى الكتابيين من التوراة والإنجيل أمر مغير مبدل فنهاه عنه للعلتين جميعا.

رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ كَثِيراً مِنَ النّاسِ فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي وَ مَنْ عَصانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَحِيمٌ(ابراهیم:36)

(از قول حضرت ابراهیم) پروردگارا آنها بسيارى از مردم را گمراه ساختند، هر كس از من پيروى كند از من است و هر كس نافرمانى من كند تو بخشنده و مهربانى.

در حديثی از امام امير المؤمنين على(عليه السلام) مى خوانيم كه فرمود: «نَحْنُ آلَ إِبْراهِيم أَ فَتَرْغَبُونَ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهِيم وَ قَدْ قالَ اللهُ تَعالى " فَمَنْ تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي" »(1)

«ما خاندان ابراهيم(عليه السلام) هستيم. آيا از ملت و آيين ابراهيم(عليه السلام) رو مى گردانيد؟ در حالى كه خداوند (از قول ابراهيم(عليه السلام) چنين نقل مى كند) هر كس از من پيروى كند او از من است». (بحارالأنوار، ج32، ص96)

سلام
منبعی که برای این قسمتی که الان قول کردم آوردید به طور مستقل اعتبار ندارد.

و بعد هم در جواب قبلا عرض شد که:

با سلام
دقت داشته باشد به واژهها اخوی

[*=right]أحْبَار: ( اسم )
أحْبَار : جمع حَبر

[*=right]حَبر: ( اسم )
الجمع : أحْبَارٌ ، و حُبُورٌ
الحَبْرُ : العالِم
ذهَب حَبْرُه وسَبْرُه : حسنه وهيئته
لقب يُطلق على عالم الدين وخاصة لغير المسلمين ، مثل رئيس الكهنة عند اليهود ، والبَطْرَك عند النَّصارى
سِفْر الأحبار : ( الديانات ) جزء من أجزاء العهد القديم يشرح طقوس اليهود وأعيادَهم وطريقةَ تقديمهم الذَّبائح ، وهو السِّفر الثَّالث من أسفار التَّوراة
هُوَ حَبْرُ قَوْمِهِ : عالِمُهُمْ
عَمَّدَهُ الحَبْرُ : الأسْقُفُ عِنْدَ النَّصارَى
الحَبْرُ الأَعْظَمُ : البابا رَئيسُ الكَنيسَةِ الكاثوليكِيَّةِ

[*=right]حِبر: ( اسم )
الجمع : أحْبَارٌ ، و حُبُورٌ
حَبْر ، عالِم دينيّ ، وقد يُخصُّ به علماء اليهود : من علماء اليهود
[*=right]

احبار جمع «حبر» به معنای عالم است، معمولا به علمای یهودی احبار گفته می شد.
کعب الأحبار جزو تابعین است، البته او از علمای یهود بود که در زمان خلافت ابوبکر اسلام آورد، ولی بعضی گفته اند که او در زمان خلافت عمر ابن خطاب اسلام آورد چنانکه حافظ ابن حجر رحمه الله این قول را در «الإصابة فی تمییز الصحابة» ترجیح داده پ و نقل کرده که او در سال 20 هجری اسلام آورده است.
ذهبی درباره ی او می نویسد: «او کعب بن ماتع الحمیری، اهل یمن و از علمای یهودی بود که پس از وفات پیامبر صلی الله علیه وسلم اسلام آورد و در عهد عمر ابن خطاب از یمن به مدینه آمد، و بعضی از اصحاب محمد صلی الله علیه وسلم با او مجالست داشتند و او نیز برای آنها از کتب اسرائیلیه می گفت، (و او نیز) کتاب و سنت را از صحابه رضی الله عنهم فراگرفت».
(سیر أعلام النبلاء؛ جزء 5 صفحه 488 ، طـ الرسالة).
بعدها در زمان خلافت عثمان به سوی شام رفته و در شهر حمص سکونت می یابد و همانجا در سن 104 سالگی فوت می کند. (الأعلام 5/38).

السنة , نوشته : عبد الله بن احمد بن حنبل إمام حنبلي ها , يكي أز چهار إمام أهل تسنّن

كعب الاحبار دست نشانده خليفه دوّم اين عقائد عجيب وغريب را بين مسلمانان منتشر كرده است !!

سريج بن عبيد از كعب الاحبار نقل ميكند : كه او مباشره زن ومرد را در كشتي مكروه ميدانست ؛ به دليل اين كه

كشتي بر كف دست خدا حركت ميكند !

[=Simplified Arabic][=century gothic]کعب الأحبار من أکابر أحبار الیهود الذین تظاهروا بالإسلام، حیث خدع عقولَ المسلمین و حتى الخلفاء و المترجمین عنه من علماء الرجال، و قد أسلم فی زمن أبی بکر و قدِمَ من الیمن فی خلافة عمر، فانخدع به الصحابة و غیرهم.
قال الذهبی: العلامة الحبر الذی کان یهودیاً فأسلم بعد وفاة النبی، و قدم المدینة من الیمن فی أیام عمر (رض)، و جالس أصحاب محمّد، فکان یحدّثهم عن الکتب الاسرائیلیة ویحفظ عجائب،- إلى أن قال:- حدّث عنه أبو هریرة و معاویة و ابن عباس، و ذلک من قبیل روایة الصحابی عن تابعی، و هو نادر عزیز، وحدّث عنه أیضاً أسلم مولى عمر وتبیع الحمیری ابن امرأة کعب، و روى عنه عدّة من التابعین کعطاء بن یسار وغیره مرسلًا، وقع له روایة فی سنن أبی داود و الترمذی و النسائی.[1]
وعرفه الذهبی أیضاً فی بعض کتبه بأنه من أوعیة العلم.[2]
فقد وجد الحبر الماکر جوّاً ملائماً لنشر الأساطیر والقصص الوهمیة، وبذلک بثّ سمومه القاتلة بین الصحابة و التابعین، و قد تبعوه و هم یحسبون أنهم یحسنون صنعاً.
و قد تنبه إلى جسامة الخسارة التی أحدثها ذلک الحبر لفیف من القدماء، منهم ابن کثیر فی تفسیره، حیث أنه بعدما أورد طائفة من الأخبار فی قصة ملکة سبأ مع سلیمان، قال: و الأقرب فی مثل هذه السیاقات انها متلقاة عن أهل الکتاب ممّا وجد فی صحفهم، کروایات کعب و وهب- سامحهما اللَّه تعالى- فی ما نقلاه إلى هذه الأُمة من أخبار بنی اسرائیل من الأوابد و الغرائب و العجائب ممّا کان وما لم یکن، و ممّا حُرِّف و بُدِّل و فُسِخَ، و قد أغنانا اللَّه سبحانه عن ذلک بما هو أصحّ منه و أنفع و أوضح و أبلغ.[3]
و الذی یدلّ على عمق مکره و خداعه لعقول المسلمین أنه ربّما ینقل شیئاً من العهدین، و فی الوقت ذاته نرى أنّ بعض الصحابة الذین تتلمذوا على یدیه وأخذوا منه ینسب نفس ما نقله إلى الرسول! و الذی یبرّر ذلک العمل حسن ظنّهم و ثقتهم به، فحسبوا المنقول أمراً واقعیاً، فنسبوه إلى النبی زاعمین أنه إذا کان کعب الأحبار عالماً به فالنبی أولى بالعلم منه.
فإن کنت فی شکٍّ من ذلک فاقرأ نصّین فی موضوع واحد؛ أحدهما للإمام الطبری فی تاریخه ینقله عن کعب الأحبار فی حشرالشمس و القمر یوم القیامة، و الآخر للإمام ابن کثیر صاحب التفسیر ینقله عن أبی هریرة عن النبی الأکرم(ص)، و مضمون الحدیث ینادی بأعلى صوته بأنه موضوع مجعول على لسان الوحی، نشره الحبر الخادع و قبله الساذج من المسلمین.
1- قال الطبری: عن عکرمة، قال: بینا ابن عباس ذات یوم جالس إذ جاءه رجل فقال: یا ابن عباس سمعت العجب من کعب الحبر یذکر فی الشمس والقمر، قال: و کان متکئاً فاحتفز ثمّ قال: وما ذاک؟ قال: زعم یجاء بالشمس و القمر یوم القیامة کأنّهما ثوران عقیران فیقذفان فی جهنم، قال عکرمة: فطارت من ابن عباس شفة ووقعت أُخرى غضباً، ثمّ قال: کذب کعب، کذب کعب، کذب کعب، ثلاث مرّات، بل هذه یهودیة یرید إدخالها فی الإسلام، اللَّه أجل و أکرم من أن یعذّب على طاعته، ألم تسمع قول اللَّه تبارک وتعالى «وَ سَخَّرَ لَکُمُ الشَّمْسَ وَالْقَمَرَ دَائِبَیْنِ»، انما یعنی دؤوبهما فی الطاعة، فکیف یعذّب عبدین یُثنی علیهما أنهما دائبان فی طاعته؟ قاتلَ اللَّه هذا الحبر و قبّح حبریته، ما أجرأه على اللَّه و أعظم فریته على هذین العبدین المطیعین للَّه، قال: ثمّ استرجع مراراً.[4]
2- قال ابن کثیر: روى البزار، عن عبد العزیز بن المختار، قال: سمعت أبا سلمة بن عبد الرحمن فی هذا المسجد- مسجد الکوفة-، و جاء الحسن فجلس إلیه فحدّث، قال: حدّثنا أبو هریرة أنّ رسول اللَّه (ص) قال: «إنّ الشمس و القمر ثوران فی النار عقیران یوم القیامة».
فقال الحسن: و ما ذنبهما؟ فقال: أُحدّثک عن رسول اللَّه (ص) و تقول- أحسبه قال-: و ما ذنبهما، ثمّ قال: لا یروى‏ عن أبی هریرة إلّا من هذا الوجه.[5]
و لما کان إسلام کعب الأحبار بعد رحیل الرسول، لذلک تعذر علیه إسناد ما رواه من أساطیر إلى النبی الأکرم، و لو أنه أدرک شیئاً من حیاته صلى الله علیه و آله وإن کان قلیلًا لنسب تلک الأساطیر إلیه، و لکن حالت المشیئة الإلهیة دون أمانیه الباطلة، و لکن أبا هریرة لما صحب النبی واستحسن الظنّ بکعب‏ الأحبار، و کان أُستاذه فی الأساطیر نسب الروایة إلى النبی صلى الله علیه و آله.
و لهذا الحبر الماکر دور فی نشر عقیدة التّجسیم و الرّویة بین المسلمین، حیث انّ المتفحص فیما نقل عن ذلک الحبر یقف على أنه کان یرکّز على فکرتین یهودیّتین: الأُولى فکرة التجسیم، و الثانیة رؤیة اللَّه تعالى.
یقول عن الفکرة الأُولى: انّ اللَّه تعالى نظر إلى الأرض فقال: إنّی واطئ على بعضک، فاستعلت إلیه الجبال، وتضعضعت له الصخرة، فشکر لها ذلک، فوضع علیها قدمه فقال: هذا مقامی و محشر خلقی، و هذه جنّتی و هذه ناری، و هذا موضع میزانی، و أنا دیّان الدین.[6]
ففی هذه الکلمة الصادرة عن هذا الحبر تصریح على تجسیمه تعالى أولًا، وترکیز على انّ الجنة والنار والمیزان ستکون على هذه الأرض، و مرکز سلطانها سیکون على الصخرة، و هذا من صمیم الدین الیهودی المحرّف.
کما أنه رکّز على الرؤیة، حیث أشاع فکرة التقسیم، فقال: إنّ اللَّه تعالى قسّم کلامه و رؤیته بین موسى و محمّد (ص)،[7] و عنه انتشرت هذه الفکرة، أی فکرة التقسیم بین المسلمین.
و من أعظم الدواهی أنّ الرجل تزلّف إلى الخلفاء فی خلافة عمر وعثمان وتحدّث عن الکثیر من القصص الخرافیة، وبعدما توفی عثمان تزلّف إلى معاویة و نشر فی عهده ما یؤید به ملکه ودولته، و من کلماته فی حق الدولة الأمویة، یقول: مولد النبی بمکة، و هجرته بطیبة، و ملکه بالشام.[8]
و بذلک أضفى على الدولة الأمویة صبغة شرعیة و جعل ملکهم و سلطتهم امتداداً لملک النبی و سلطته. [9][=Simplified Arabic][=century gothic]مصادر
[1] - الذهبی، سیر أعلام النبلاء 3: 489.
[2] - الذهبی، تذکرة الحفاظ 1: 52.
[3] - ابن کثیر، التفسیر، قسم سورة النمل 3: 339.
[4] - الطبری، التاریخ 1: 44 ط بیروت.
[5] - تفسیر ابن کثیر 4: 475 ط دار الاحیاء.
[6] - أبو تمیم الاصفهانی، حلیة الأولیاء 6: 20.
[7] - ابن أبی الحدید، شرح نهج البلاغة 3: 237.
[8] - الدارمی، السنن 1: 5.
[9] - رؤیة الله، الشّیخ جعفر السّبحانی، ص: 18- 22.