ناتوانی دختر بچه در برقراری ارتباط با دیگران

لسلام علیکم و رحمة الله

دختربچه ی دوساله ای را در نظر بگیرید که تک فرزند است.
با پدر و مادرش و سایر بزرگسالان به خوبی ارتباط برقرار می کند و بازی می کند و می خندد و...
اما با هیچ کودکی ارتباط برقرار نمی کند!
همیشه با دیدن بچه های تقریباً همسن خودش به گریه می افتد و انگار که می ترسد!
حتی هنگامی که در آغوش والدین خود است با دیدن بچه های دیگر به گریه می افتد!
پدر و مادرش خیلی سعی کردند که او را تشویق به ارتباط و بازی با سایر کودکان کنند اما ناموفق بوده اند.

این بچه از نظر رشد جسمی و ذهنی همچون کودکان عادی است و هیچگونه علامتی مبنی بر تأخیر یا اختلال رشد حرکتی یا ذهنی ندارد.
اختلالات نافذ رشدی هم در او دیده نمی شود.
تنها تفاوتش با سایر کودکان، نیستاگموس چشمان اوست که بعید می دانم به این موضوع، ارتباطی داشته باشد.

به نظر شما علتش چیست و چه راه حلی را پیشنهاد می نمایید؟!
تشکر

السلام علیکم و رحمة اللهدختربچه ی دوساله ای را در نظر بگیرید که تک فرزند است.با پدر و مادرش و سایر بزرگسالان به خوبی ارتباط برقرار می کند و بازی می کند و می خندد و...اما با هیچ کودکی ارتباط برقرار نمی کند!همیشه با دیدن بچه های تقریباً همسن خودش به گریه می افتد و انگار که می ترسد!حتی هنگامی که در آغوش والدین خود است با دیدن بچه های دیگر به گریه می افتد!پدر و مادرش خیلی سعی کردند که او را تشویق به ارتباط و بازی با سایر کودکان کنند اما ناموفق بوده اند.این بچه از نظر رشد جسمی و ذهنی همچون کودکان عادی است و هیچگونه علامتی مبنی بر تأخیر یا اختلال رشد حرکتی یا ذهنی ندارد.اختلالات نافذ رشدی هم در او دیده نمی شود.تنها تفاوتش با سایر کودکان، نیستاگموس چشمان اوست که بعید می دانم به این موضوع، ارتباطی داشته باشد.به نظر شما علتش چیست و چه راه حلی را پیشنهاد می نمایید؟!تشکر

دختربچه ی دوساله ای را در نظر بگیرید که تک فرزند است.
با پدر و مادرش و سایر بزرگسالان به خوبی ارتباط برقرار می کند و بازی می کند و می خندد و...
اما با هیچ کودکی ارتباط برقرار نمی کند!
همیشه با دیدن بچه های تقریباً همسن خودش به گریه می افتد و انگار که می ترسد!
حتی هنگامی که در آغوش والدین خود است با دیدن بچه های دیگر به گریه می افتد!
پدر و مادرش خیلی سعی کردند که او را تشویق به ارتباط و بازی با سایر کودکان کنند اما ناموفق بوده اند.

این بچه از نظر رشد جسمی و ذهنی همچون کودکان عادی است و هیچگونه علامتی مبنی بر تأخیر یا اختلال رشد حرکتی یا ذهنی ندارد.
اختلالات نافذ رشدی هم در او دیده نمی شود.
تنها تفاوتش با سایر کودکان، نیستاگموس چشمان اوست که بعید می دانم به این موضوع، ارتباطی داشته باشد.

به نظر شما علتش چیست و چه راه حلی را پیشنهاد می نمایید؟!

اریک اریکسون برای هر دوره ی سنی، مرحله ای را تعیین کرده که ویژگی خاصی در آن می بایست کسب شود و اگر نشود فرد در آینده اش دچار مشکل خواهد شد.
حالا سوال من این است که اگر شخصی به هردلیلی از کسب یک ویژگی یک مرحله محروم بماند آیا این محرومیت در مراحل بعدی قابل جبران است؟
مثلا اگر مشکل کودک مذکور واقعا در همان دوران trust-misturst باشد و علت فرارش از سایرکودکان هم همین باشد....
آیا می توان با همان راهکارهایی که شما فرمودید، تمام آثار منفی محبت ندیدن آن مرحله را پوشش داد؟
تشکر از پاسخ های مفید شما