حدود سخن چینی و غیبت

جناب بصیر
بنده چندین سال با مدیری کار کرده ام که مدیری مومن و موفق و اما سخن چین بوده است که این صفت سخن چینی او باعث موفقیت و محبوبیتش در میان کارکنان شده بود. ایشان عادت داشتند هر گاه کارمندی نزد ایشان پشت سر همکاری دیگر بدگویی می کرد فورا آن همکار را می خواست و در حضور شخص غیبت کننده به او می گفت که این شخص که الان در اینجا حضور دارد پشت سر تو این حرفها را به من زد تو چه می گویی؟ با این روش دیگر همه مطمئن بودند که کسی پشت سرشان به مدیر چیزی نخواهد گفت مگر اینکه مطلبی را که به مدیر گفته می شود او نیز خواهد دانست و از این رو جوی صمیمانه و دوستانه در محیط کار حاکم شده بود. البته روشن است که تازه واردین که از عادت خوب مدیر خبر نداشتند به غیبت متوسل می شدند و ما نیز به تازه واردین در خصوص عادت مدیر چیزی نمی گفتیم تا آنها را بیازماییم.
نظر جنابعالی در این خصوص چیست؟