حدود تبعیت از والدین

با سلام و احترام
مایلم در صورت امکان نظر کارشناسان محترم را در خصوص مطلب ذیل بدانم:
بنده مقلد آیت الله سیستانی هستم،در فتاوای حضرت آیه الله سیستانی در خصوص حدود تبعیت از امر پدر و مادر چنین ذکر شده :"١. اینکه اذیت شدن پدر یا مادر از روی دلسوزی بر فرزند باشد ، پس حرام است انجام آن فعل که سبب اذیت شود اگر چه او را از این عمل نهی نکرده باشد.
٢. اینکه اذیت شدن ایشان به خاطر خصلت های ناپسندشان باشد همانند اینکه خیر خواه فرزندشان نباشند چه به لحاظ امور دنیوی وچه به لحاظ امور اخروی که در این صورت اذیت شدن والدین به این سبب اثری ندارد و واجب نیست که فرزند تسلیم این چنین خواسته های آنها بگردد ، و از این گفته روشن می شود که اطاعت پدر و مادر در امر و نهی شان که مربوط به امور شخصی خودشان است به خودی خود واجب نیست وخدا دانا تر است."
در صورت امکان فتوی و نظر حضرت آیه الله سیستانی را در خصوص متن ذیل اعلام فرمایید :
در ابتدای بلوغ پدرم به جهت "دلسوزی" به فرزند خود و به تصور اینکه ضعیف هستم مرا از روزه گرفتن منع مینمود.
اگر به مصداق آیات قران تهذیب نفس و پاک شدن از رذایل اخلاقی را واجب بدانیم (قد افلح من زکیها و قد خاب من دسیها) ، به تبع آن مقدمات تهذیب نفس (که بعضا ممکن است شامل سفر یا مهاجرت به شهر دیگری باشد: قَالُواْ أَلَمْ تَکُنْ أَرْضُ اللَّهِ وَاسِعَةً فَتُهَاجِرُواْ فِیَها فَأُولَئِکَ مَأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ وَسَآءَتْ مَصِیراً) نیز واجب خواهد بود. اگر در روزه گرفتن دلسوزی پدر به جهت ضعف بنیه سبب افطارمکلف نشود در این مورد نیز قایدتا نباید به دلسوزی پدر در خصوص عدم رضایت بر سفر یا مهاجرت به شهر دیگری به خاطر ترس از تصادف جاده ای توجهی نمود.
با تشکر فراوان