بررسی مضامین مشترك عرفانی اشعار امام خمینی و حافظ

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
بررسی مضامین مشترك عرفانی اشعار امام خمینی و حافظ

[h=1][/h][h=2]سخنی در شعر خواجه حافظ و امام خمینی[/h]
از میان قالبهای گوناگون شعر فارسی، غزل بیشترین مورد استفاده را در دیوان این دو بزرگوار دارد و شكی نیست كه در بافت غزلهای آنان، وجوه تمایزی وجود دارد بطوریكه می‏توان گفت‏حافظ شاعری است‏حرفه‏ای، اما حضرت امام (ره) هرگز بصورت جدی به شعر نپرداخته است.
البته این بدان معنا نیست كه ما دیوان لسان الغیب را فقط هنرنمایی محض بدانیم و از روح عرفان خالی و تهی فرض كنیم بلكه بقول شهید مطهری او با این وسیله به زیبایی بیان عرفانی افزوده است. همچنانكه تاثیر قرآن كریم در قلوب، تا حدی مرهون زیبایی ادبی و هنری آنست، در سطح پایین تر نیز دیوان حافظ چنین حكمی را دارد.نیك می‏دانیم كه لسان الغیب، همه رمز و راز كلام را دریافته و سخن فارسی را به ذروه اعجاز رسانده است. آگاهی او، بر تكامل، شكوه و شیوایی شعرش تا آنجاست كه با اطمینان و جرات تمام سوگند می‏خورد كه:
ندیدم خوشتر از شعر تو حافظ
به قرآنی كه‏اندر سینه داری
حافظ/447
در عین حال كه اشعار حضرت امام بویژه غزل های او در مقام انصاف در سطحی خوب و قابل قبول بوده و تعداد قابل ملاحظه‏ای از غزل ها از بعد هنری قویتری برخوردارند شكی نیست كه حیث هنر شعری در مقایسه با غزلهای حافظ در مقامی پایین تر قرار دارد، اما الحق شعر امام از جنبه غنای علمی و مباحث عرفانی دارای ارزش و اعتبار فوق‏العاده‏ای است. و ناگفته پیداست كه آن بزرگوار شاعرپیشه نبودند بلكه شعر برای اظهار و ابراز جلوه‏های روح بلند و متعالی ایشان ابزاری بیش نبوده و شاید بتوان گفت كه در شعر حضرت امام كفه مضمون بر بعد هنری می‏چربد برخلاف حافظ كه جنبه هنری، بعد عرفانی (مضمون) آنرا تحت‏الشعاع خود قرار داده است. بهمین دلیل نمی‏توان همچون حافظ در امام خمینی بعنوان یك شاعر عارف نگریست. چون "امام نخواسته شعر بگوید; شعر امام از سر تفنن نیست، از سر شاعری نیست و (ما ینبغی له) ، اگر از امام به شاعر تعبیر كنیم، نوعی تنزل رتبه ست‏برای آن بزرگ" (1) او مقصدش شعر و شاعری نبود بلكه شعر نیز جلوه‏ای از جلوه‏های روح بلند و متعالی او بود، شعر او به مثابه " ارحنا یا بلال" است.
شعر امام نجوای عاشقانه روح هیجان زده و بی تابی است كه در خلوت تنهایی با بكارگیری كلمات، راز دل دردمند را با محبوب باز گفته و با معبود به راز و نیاز پرداخته است. او قافیه‏اندیش نبوده و به گفته مولانا هرگاه خون در درونش جوشش كرده از شعر بدان رنگی داده است. امام (رض) در باب شعرگویی خویش فرموده است: "باید بحق بگویم كه نه در جوانی، كه فصل شعر و شعور است و اكنون سپری شده و نه در فصل پیری، كه آن را هم پشت‏سر گذاشته‏ام، و نه در حال ارذل‏العمر، كه اكنون با آن دست‏بگریبانم، قدرت شعرگویی نداشتم. "
نكته قابل توجهی كه در تمامی غزلیات حافظ بچشم می‏خورد سبك بیان است; خواجه معمولا با هنرنمای خاصی، نكات عرفانی را با آرایش‏ها و صنایع ادبی، عجین كرده و به زبان ساده بگوییم بازی با كلمات كرده تا جاییكه انسان احتمال می‏دهد اگر چنین كاری صورت نمی‏گرفت‏خواجه نمی‏توانست درون عرفانی و آتشین خود را به بیرون انتقال دهد، اما در مورد اشعار حضرت امام (ره) قضیه برعكس است. امام (ره) بی‏قافیه‏اندیش، بدون تعمد تكلف، بلكه با سادگی خاصی، هر آنچه را كه از دل برخاسته بر زبان آورده و بر نوك خامه رانده و به روی كاغذ آورده است. لذا غزلهای دیوان امام از این سادگی، حلاوت گرفته است. البته ناگفته نماند كه صنایع گوناگونی كه لازمه شعر است در دیوان حضرت امام بطور طبیعی و خالی از حالت تصنع بكار گرفته شده است كه برای توضیح بیشتر می‏توان به بخش (شناسنامه سروده ها) در ملحقات دیوان رجوع كرد.
[h=2]مشرب عرفان خواجه حافظ و حضرت امام (رض)[/h]پیش از این در بحث‏سیر تصوف و عرفان، بررسی اجمالی از عرفان قرن هفتم داشتیم. باید گفت كه این قرن، قرن ظهوراندیشه‏ای نو و بدیع بنام "وحدت وجود" است كه ابداع كننده آن محی الدین ابن عربی است.
شهید مرتضی مطهری در كتاب "عرفان حافظ" یا "تماشاگه راز" می‏گویند: آنكسی كه عرفان را بصورت یك علم در آورد و آنرا به اصطلاح متفلسف كرد و بصورت یك مكتب در آورد و در مقابل فلاسفه آنرا عرضه داشت و فلاسفه را در واقع تحقیر كرد و اثر گذاشت روی فلسفه، و فلاسفه‏ای كه بعد از او آمدند چاره‏ای جز اعتنا به نظریات او نداشتند; محی الدین ابن عربی است. بدون شك "پدر عرفان نظری" در اسلام محی‏الدین ابن عربی، این اعجوبه روزگار است.
محی الدین، هم در عرفان عملی قدمی راسخ داشته یعنی از اول عمرش اهل ریاضت و مجاهده بوده و هم در ارائه عرفان نظری بی‏نظیر بوده است. بحث وحدت وجود كه محور عرفان است‏برای اول بار توسط محی‏الدین بیان گردید. عرفان نظری بدینصورت كه علمی مدون باشد و در مسائل به شكل فلسفی اظهار نظر كند اگرچه بیش و كم سابقه دارد لیكن مسلما تدوین كننده آن در دوره اسلامی محی‏الدین ابن عربی طایی‏اندلسی است.
عرفان نظری قبل از محی‏الدین نظیر منطق قبل از ارسطو است كه هم بود و هم نبود، بود از این لحاظ كه مردم بالفطره تا حدود زیادی طبق قواعد منطقی عمل می‏كردند و نبود یعنی بصورت یك علم مدون نبود. بر تمام مسائل عرفان نظری، می‏توان شواهدی از آیات قرآنی و كلمات اولیاء بزرگ حق، مخصوصا حضرت امیر - علیه السلام - یافت ولی محی‏الدین اول كسی است كه عرفان نظری را بصورت علمی كه موضوعش ذات حق است در آورد.
بعد از او عرفان رنگ و بوی دیگری پیدا كرد. شاخص بودن او در عرفان كه بطور مطلق تحت عنوان شیخ از او یاد كرده‏اند از شاخص بودن بوعلی كه شیخ در فلسفه و شیخ طوسی كه شیخ مطلق فقه است در میان قدما و شیخ انصاری كه شیخ مطلق فقه و اصول است در صد سال اخیر و شیخ‏عبدالقادر كه شیخ مطلق فن و بلاغت است، بیشتر است كه كمتر نیست.
محی‏الدین، غوغایی عرفانی در جهان اسلام ازاندلس گرفته تا مصر و شام و ایران و هند برانگیخت. صدرالدین قونوی، فخرالدین عراقی، ابن فارض مصری، داود قیصری، عبدالرزاق كاشانی، مولوی بلخی، محمود شبستری، حافظ و جامی، همه شاگردان مكتب اویند. به احتمال بسیار بسیار قوی حكمت ذوقی و اشراقی شیخ شهاب الدین سهروردی مقتول بیشتر تحت تاثیر محی‏الدین ابن عربی بوده است تا تحت تاثیر دیگران چون اوقات زیادی با محی‏الدین ملاقات و گفتگو داشته است. (2)

تاثیر حافظ از محی‏الدین ابن عربی آنقدر واضح و آشكار است كه باسیری در دیوان خواجه می‏توان به آن پی برد، دكتر احمد علی رجایی بخارایی در كتاب "فرهنگ اشعار حافظ" در تمامی مواردی كه برای بیان دیدگاههای حافظ به مستنداتی نیاز پیدا كرده بیش از هر بزرگی، نظر ابن عربی را مدرك ساخته و به آن استناد می‏نماید; (3) برای مثال به دو نمونه اشاره می‏كنیم:
1- در بحث‏حجاب می‏نویسد: "ابن عربی، حجاب را هر چیزی می‏داند كه مطلوب را از چشم مستور دارد" و این بیت را از حافظ
می‏آورد كه همسو با نظر محی‏الدین است.
میان عاشق و معشوق هیچ حایل نیست
تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز
حافظ/266
حجاب چهره جان می‏شود غبار تنم
خوشا دمی كه ازین چهره پرده برفكنم
حافظ/342
2- و در تعریف سالك گوید: ابن عربی می‏نویسد: "سالك آن كسی است كه علم او به درجه عین الیقین رسیده باشد". و حافظ گوید:
به می‏سجاده رنگین كن گرت پیر مغان گوید
كه سالك بیخبر نبود ز راه و رسم منزلها
حافظ/1
اما در خصوص مشرب عرفانی حضرت امام خمینی (ره) آقای محمد جواد گوهری با درایت كافی، در مروری بر كتاب ارزشمند " تعلیقات علی شرح فصوص الحكم و مصباح الانس" مقاله‏ای تحت عنوان "یك‏فروغ رخ ساقی" نوشته‏اند كه در جای‏جای آن به الهام‏گیری امام از ابن عربی اشاره دارد كه ما در این قسمت گزینه‏هایی را سند قرار می‏دهیم:
"مهمترین مساله، تبلور برخی از عقاید شیخ اكبر، ابن عربی است در گفتارها و نوشتارهای مستقل امام. این مساله یكی از پراهمیت ترین و با ارزشترین ابعاد بررسی افكار واندیشه‏های امام را تشكیل می‏دهد.... در اظهارات یكی از بستگان حضرت امام بود كه ایشان از آن رو به كودكان، خصوصا تازه تولدیافتگان علاقه داشتند كه آنها را قریب العهد به پروردگارشان می‏دانستند كه نظیر چنین امری را در فصوص [ابن عربی] می‏توان یافت; در جایی كه سخن از تسخیر است. در این مبحث‏شیخ تاكید می‏كند كه: مخلوق هر چقدر به خداوند نزدیكتر و متشبه‏تر باشد قدرت و توانایی او در تسخیر مخلوقات دیگر بیشتر است، از همین روست كه اطفال برغم همه ضعف و ناتوانیشان حتی در تسخیر قدرتمندترین شخصیتها موفقند. این از آن روست كه ایشان قریب العهد - یا به تعبیر شیخ - "جدیدالعهد" به پروردگارشان هستند.
اینكه (عالم محضر خداست) و اینكه عشق خداوند با جهاد در راه او به لقاءالله منتهی می‏شود جمله مطالبی هستند كه شاید امروزه از بدیهی‏ترین تصورات به حساب آیند، ولی باید دانست كه این مفاهیم در گذشته‏ای نه چندان دور و تحدیدا قبل از انقلاب اسلامی بسیار محتاطانه بكار گرفته می‏شدند. "بی تردید یكی از مهمترین مراجعی كه به صراحت و با جرات تمام این امور را مورد بحث قرار داده كتاب شریف "فصوص" است. انطباق مشهود و ملحوظ برخی نظریات حضرت امام (رض) با دكترینهای عرضه شده در كتاب فصوص شیخ كاملا در تعلیقات بر شرح فصوص نمایان است. (4)
واضح است كه تاثر شخصی از شخصی دیگر فقط محدود به نقل قول نبوده و در استفاده از كتب علمی نمودار نمی‏گردد بلكه اگر تاثیر عمیق باشد در غیر مورد یاد شده مثلا رفتار و عمل و در صحنه زندگی نیز خود را نمایان می‏سازد و این، كاری است كه در زندگی سیاسی و اجتماعی حضرت امام (ره) رخ داده است. امام تا جایی از عرفان ابن عربی الهام پذیرفته‏اند كه در نامه تاریخی خودشان به گورباچف كه فروپاشی و اضمحلال سیستم كمونیستی را پیش‏بینی كرده‏اند می‏فرمایند:
"اگر جنابعالی میل داشته باشید در این زمینه‏ها تحقیق كنید، می‏توانید دستور دهید كه صاحبان اینگونه علوم علاوه بر كتب فلاسفه غرب در این زمینه به نوشته‏های فارابی و بوعلی سینا - رحمة الله علیهما - در حكمت مشاء مراجعه كنند تا... ، دیگر شما را خسته نمی‏كنم و از كتب عرفا، بخصوص محی‏الدین عربی نام نمی‏برم كه اگر خواستید از مباحث این بزرگمرد مطلع گردید... ". (5) از آنچه گذشت معلوم می‏گردد مشرب عرفانی این دو بزرگمرد در عین حال كه برگرفته از مفاهیم اصیل اسلام منبعث از قرآن كریم و سیره و كلام نبی اكرم (ص) و معصومین (ع) است، از فكر و نظریات مشاهیر عرفای اسلامی نیز بهره‏ها گرفته‏اند. ناگفته نگذریم كه در خصوص مكتب حافظ آقای دكتر منوچهر مرتضوی می‏گویند: "حافظ را صوفی و متصوف نمی‏توان نامید و عنوان عام (عارف) نیز برای نشان دادن تمام مختصات و مشخصات مكتب حافظ رسا، نیست و تنها نام و عنوانی كه به هدایت صریح خود خواجه بر او و مكتبش می‏توانیم انتخاب كنیم (رند و رندی) است". (6)
قصر فردوس بپاداش عمل می‏بخشند
ما كه رندیم و گدا دیر مغان ما را بس
حافظ/268
عاشق و رند و نظر بازم و می‏گویم فاش
تا بدانی كه به چندین هنر آراسته‏ام
حافظ/311
همچو حافظ برغم مدعیان
شعر رندانه گفتنم هوس است
حافظ/42
و "اگر بخواهیم نام مناسبی برای مشرب و مكتب حافظ كه امتزاجی بدیع از افكار فلسفی عمیق و بدبینانه و تجلیات عرفانی عاشقانه و روح ملامتی و آزادمنشی قلندرانه و ذوق شاعرانه است‏برگزینیم نام و عنوانی شایسته تر از مكتب رندی نخواهیم یافت. (7)

[h=2]حافظ كیست؟[/h]در این قسمت می‏خواهیم آنچه را كه از جانب حافظ شناسان پیرامون حافظ بیان شده است فهرست وار نقل كرده سپس به اختصار، محورهای فكری حافظ را نشان دهیم.
ناقدان حافظ با توجه به دیوان غزلیاتش، تصاویر كاملا متفاوتی از حافظ ترسیم كرده‏اند كه بقول شهید مطهری همه از فكر و دید و درك ناقص است، تصاویری را كه این بیخبران از عالم عشق و عرفان از خواجه ارائه داده‏اند می‏توان به چهار دسته تقسیم كرد:
1- گروهی معتقدند كه حافظ فقط یك شاعر و یك هنرمند است و نباید اشعار صنعتی و پر از اصطلاحات او را عرفانی دانست و نباید محتوایش را جدی گرفت.
2- گروه دوم بر این عقیده‏اند كه گوناگونی حالات اشعار حافظ دلیل بر اینست كه او تحت تاثیر حالات مختلفه شعر گفته است. یعنی هر جا كه به فكر خدا و عشق خدایی بوده اشعار عارفانه سروده و جایی كه عشق مجازی و شاهد بازی و میخوارگی بر روح و دلش مسلط شده غزلیاتی در این باب ردیف كرده است.
3- عده‏ای دیگر اشعار حافظ را به دو دوره جوانی و پیری تقسیم كرده و یك محدوده مشخصی برای هر دوره تعیین نموده‏اند.
4- دسته دیگری نیز دیوان و اشعار حافظ را تهی از روح مثبت عرفانی دانسته و همه آن را سخنانی از روی لاابالیگری و عشق آلوده و پوچ فرض كرده‏اند.
اما با همه این نظرات و عقیده‏های متفاوت و رنگارنگ، عده دیگری از محققین اسلامی كل دیوان خواجه شیراز را كاملا عرفانی می‏دانند بطوری كه بقول شهید مطهری سوم قرآن و صحیفه است. او كه در عرفان غوری و غوصی داشته در پاسخگویی به این منتقدان، بنحو احسن و توام با استدلال عالمانه به دفاع از شاعر شیرین سخن - لسان‏الغیب - پرداخته و از زیر غبار غلیظ تحریف اغیار، سیمای ملكوتی حافظ را نمایان ساخته و الحق حقی بزرگ به گردن حافظ دارد و خدمتی كم نظیر به او كرده است.
در مجموع باید گفت كه دیوان حافظ یك دیوان عرفانی است در حقیقت‏یك كتاب عرفان است‏بعلاوه جنبه فنی شعر، به عبارت دیگر، دیوان حافظ عرفان است‏بعلاوه هنر، دیوانی است كه از عرفان سرچشمه گرفته و بصورت شعر بر زبان سراینده جاری گشته است.
عرفا اصطلاحات خاصی دارند و كلمات ویژه‏ای بكار می‏برند و حافظ هم بدون شك تابع همان اصطلاحات و تعبیرات و الفاظ خاص می‏باشد و بدون اطلاع از چنین واقعیتی، محكوم نمودن شخصی مثل حافظ از نادانی است.

[h=2]عرفان امام خمینی (ره)[/h]گفته می‏شود یكی از ابعاد شخصیتی حضرت امام (ره) عرفان است، بلكه باید اضافه كرد كه عرفان محور اصلی شخصیت امام است و دیگر ابعاد فرع بر آن.
امام پیش از آنكه یك فقیه یا فیلسوف باشند و پیش از آنكه یك سیاستمدار و انقلابی باشند، یك عارف هستند. "امام با عرفان انقلاب كرد و حماسه امام هم جلوه‏ای از عرفان اوست". (8)
همه حركات و رهبریهای امام در طول سالهای مبارزات نشات گرفته از عرفان آن بزرگوار بود. "امام دلها را به سرانگشت عرفان، شهود و معنویت تكان می‏داد، جهت می‏داد و به مقاومت وامی‏داشت". (9)
اغلب محققان و صاحبنظران، عرفان امام را بوجهی نو تعریف كرده و از نوع منحصر به شخصیت آن حضرت بعد از انبیاء عظام و ائمه معصومین (ع) دانسته‏اند و آن عرفان اسلامی است. و این تعریف و نظر صائب و بحقی است چون "در بین نایبان حضرت [حجت] كسی كه عرفان پویا را با نهضت علیه ستم شرق و غرب جمع كرد حضرت امام خمینی (ره) بودند". (10)
بر همین اساس برازنده و شایسته نیست كه روش معرفتی امام (ره) را، حتی در اصطلاح یابی نیز به كلمه‏ای غیر از عرفان مثلا " تصوف "بیالاییم چون آنچه كه از آن اصطلاحات و كلمات و شناسه‏ها دیدیم عمدتا دستاویزی بود برای توجیهات نفسانی بعضی از خود و دنیا بریده‏ها; در حالیكه شعر امام، كلام امام و فكر امام همه ذكر و عرفان توام با حماسه است "این همان ویژگیهای تشیع است و اگر خواسته باشیم برجسته‏ترین مشخصه شعر شیعی را در یك عبارت بیان كنیم باید بگوییم: شعر شیعی شعری است كه در آن حماسه و عرفان دست در آغوش یكدیگر دارند". (11)
امام همواره مدافع عرفان ناب و راستین بودند و طبعا با عرفان منفی كه به غیر از خودپروری و تقواكشی ثمری ندارد مخالفت می‏ورزیدند كه ذم صوفی و زاهد در بسیاری از اشعار، نشانگر چنین حقیقتی است. البته امام خود نیز دقیقا از همان اصطلاحات و واژه‏های عرفانی كه دیگران بكار برده‏اند بهره جسته‏اند اما نه عینا به همان معنایی كه فرق و مسالك مختلف بكار می‏برند. امام عارفی نیست كه مطلق عرفان را هدف و آنرا از هر آفتی مبرا بدارند، بلكه ایشان "برای عرفان آفاتی قایل هستند كه در دو بعد فردی و اجتماعی آنرا برمی‏شمرند: هوای نفس، عجب و خودپرستی و غفلت از حق، یاس از رحمت واسعه خداوند، گوشه‏گیری و انزواطلبی، رد كردن و رها كردن مسوولیت، غیبت دیگران، آزار مومنین، كشف اسرار، عیب‏جویی و تهمت‏به آنان و... ". (12)
امام را از همه عرفایی كه تا حال شناخته‏ایم ممتاز می‏بینیم، اكثر یا اغلب عارفان یك بعدی هستند علیرغم اینكه انسان وقتی به دیوان امام می‏نگرد گویا دیوان اشعار حافظ را پیش رو دارد ولی حافظ نیز فقط از بعد شاعری به عرفان نگاه می‏كند.
حافظ اگرچه خود عارف وارسته‏ای است اما در بعد اجتماعی و در پیاده نمودن معیارهای عرفانی در اجتماع چندان نمودی ندارد و می‏توان گفت كه در جهت اجتماعی فقط یك عرفان تبلیغاتی سراغ داریم. خواجه حافظ و امام خمینی (ره) آب عرفان را از یك سرچشمه می‏نوشند اما امام با دید دیگری به قضیه نگریسته و در حیات خود نیز به آن عینیت‏بخشیده است.
"عرفان امام، عرفان حقیقی است، تصوف نیست، عرفان مسلكی نیست، عرفان صومعه و دیر و گوشه‏گیری و بی اعتنایی نیست". (13)
امام در عرفان بدنبال انسان كامل است و ناگفته نماند كه خودانسانی كامل می‏باشد، بقول شهید مطهری، فلسفی از زاویه‏ای به انسان می‏نگرد و عارف از زاویه‏ای دیگر، هر كدام انسان كامل را از دید خود تعریف می‏كنند. (14) اما در بررسی شخصیت امام خمینی (ره) معظم له را با ابعاد مختلف شخصیتی، انسان كامل می‏بینیم كه هم عارف است، هم فیلسوف، هم فقیه است و هم فرمانده نظامی و هم رهبر یك حكومت‏به تمام معنا سیاسی، و دارای چند بعد دیگر.
بدور از هرگونه تعصب و جانبداری وقتی سیمای ملكوتی و عرفانی و ذو ابعاد امام خمینی (ره) را مورد مداقه قرار می‏دهیم عرفان امام را بالاتر از عرفان حافظ می‏بینیم. و باید به این نكته اشاره شود كه اگرچه حافظ شجاعتهای خاصی در موارد مختلف از خود نشان داده و مكتب عرفان را حال و هوای دیگری بخشیده است. ولی وجود امام (ره) مشحون از خصائص انسان به كمال رسیده است. امام عملا با عرفانش همچون پیامبر (ص) امتی را آگاه و بیدار نمود، به آنها بینش داد، به قیام واداشت، انقلاب عظیم را شخصا رهبری كرد، فرماندهی سپاهیان را بعهده گرفت كه بنام اسلام بدون دیدن مدرسه عرفان، همه عارف شدند و عارفانه و عاشقانه از اسلام دفاع كردند. چهره سرخ و خونین جوانان و نوجوانان عارف شهید و ایثارگریهای آنان، مبین حماسی بودن عرفان امام و اوج كمال اوست. بالاخره می‏بینیم كه امام با دمیدن روح حماسی و عرفانی در زن و مرد مسلمان آنها را "تا اوج زهرا شدن و علی شدن تقویت می‏كند". (15)

[h=2]مشخصه‏های عرفان ناب امام خمینی (ره)[/h]1- امام با علم به اینكه عرفان در طول تاریخ به انحرافات و صوفی زدگی آلوده شده بود در مقام دفاع از عارفان دلسوخته برآمده و با انگشت نهادن بر انحرافات آنان، نفرت و بیزاری خود را چنین ابراز می‏دارند:
این جاهلان كه دعوی ارشاد می‏كنند
در خرقه شان به غیر منم تحفه‏ای میاب
دیوان امام/48
و در جای دیگر در مقام دفاع از مقام شامخ عرفان راستین چنین متذكر می‏شوند:
"انكار مقامات عارفین و صالحین را نكنی و معاندت با آنان را از وظایف دینی نشمری... چون ما جاهلان از آنها محرومیم با آن به معارضه برخاستیم; نمی‏خواهم مدعیان را تطهیر بكنم كه (ای بسا خرقه كه مستوجب آتش باشد) می‏خواهم اصل معنی و معنویت را انكار نكنی". (16)
2- امام جامع بین سیاست و معنویت‏بودند كه تبلور آن در ایجاد حكومت اسلامی مشهود است و از طرفی دایره ارشاد عرفانی را توسعه بخشیده و آنرا عمومی كردند نه اینكه تنها عده‏ای بعنوان اهل دل مورد ارشاد و هدایت قرار گیرند بلكه همه اقشار اجتماع را با این فكر وارد جرگه نمودند تا اگر اهلیت داشته باشند از این ارشاد بهره گیرند و دیدیم كه مخلصین این امت‏با الهام‏گیری از امام و ارشادهای ایشان چگونه به اوج كمال رسیدند. بطوری كه طفل یكشبه ره صد ساله را پیمود و....
3- گرچه امام در تمام زمینه‏ها شجاعانه و با صراحت مسایل را مطرح می‏كردند اما شجاعتی كه در بیان مسایل عرفانی بخرج داده‏اند قابل توجه است و بسا كسانی بودند و باشند كه در اشعار عرفانی او انگشت تحیر و تعجب به دندان می‏گیرند. و در صدور چنان مضامین، با اصطلاحات خاص عارفانه از سوی آن بزرگوار شگفت زده و مبهوت می‏شوند. گذشته از مطلب فوق، امام (رض) اگر انتقادی بر كسی و سخنی دارد آنرا بی‏پرده و بدون در نظر گرفتن شخصیت طرف مقابل بیان می‏كند برای مثال آن حضرت درجواب منصور حلاج كه ندای اناالحق سر می‏دهد می‏گویند:
بر فراز دار فریاد اناالحق می‏زنی
مدعی حق طلب، انیت و انا چه شد
دیوان امام/94
یعنی بالای دار حتی اگر بگویی "اناالحق" شرك است، یعنی تو هستی، باز "من" خویش را قبول داری، باز انانیت هست، بر فراز دار
هم از انانیت تبلیغ می‏كنی. یا:
خار راه منی‏ای شیخ، ز گلزار برو از سر راه من‏ای رند تبهكار برو تو و ارشاد من‏ای مرشد بی رشد و تباه از بر روی من‏ای صوفی غدار برو ای گرفتار هواهای خودای دیرنشین از صف شیفتگان رخ دلدار برو ای قلندر منش،ای باد بكف، خرقه بدوش خرقه شرك تهی كرده و بگذار برو
دیوان امام/176
امام را در عالم عرفان باید مصلحی دانست كه آنرا از جهات مختلف نجات دادند و نیز عرفا را. و نیز خدمتی شایان به آنها نمودند. امام در مقام یك فقیه متشرع و مجتهد عادل عالم و از سوی دیگر یك عارف كامل و واصل و در همان حال یك سیاستمدار و فرمانده كل قوای اسلامی، هم دیدگاههای منفی، علیه عرفان را عوض كردند و هم نقاب تزویر از چهره دروغین مدعیان تصوف و عرفان را كنار زدند. "عرفان در شعر فضایی بوده كه تجربه‏های ادبی در آن كمال یافته و گسترده شده است; اما باز هم در قداست و حرمت‏شعر و ادب جای سوالی باقی مانده بود كه غزلیات امام این مشكل را در ادبیات انقلاب گشود و ثابت كرد كه یك وارسته تمام عیار می‏تواند از (خال) و (موی) و (می) و (ساغر) و (باده) صحبت كند. خرده‏گیریهایی كه به حافظ می‏شد از هیمن جا مایه گرفته است كه حاضر نبودند ادب را تا اوج قداست عرفان بالا ببرند ولی امام با اشعار خود شعر و ادب را اوجی بخشیدند و قضاوتها را نسبت‏به شعر و شاعری عوض كردند، اگر روزی بحث‏بود كه آیا می‏شود از (می) و (ساغر) و... تلقی درست و صحیح متناسب با شرع داشت، امام ثابت كرد كه شدنی است". (17)

[h=2]مقایسه كلی امام خمینی (ره) و خواجه حافظ در شعر و عرفان[/h]1- از حیث قدرت و هنر شعری: در این بعد یقینا حافظ قویتر است چون او در دیوانش مسایل عرفانی را با به صیقل كشیدن كلمات برای رسیدن به گونه ایده آل و نهایی شعر و با هنرنمایی خاص بیان می‏كند. در حالیكه حضرت امام، از سر ذوق عارفانه، برای دل شیدا و عاشق خود شعری سراید و فقط هدفش رساندن پیام عرفانی است‏بدون ایجاد پیچیدگی صنعتی در شعر.
2- از حیث عرفان: آنچنان كه در بررسی عرفان امام توضیح داده شد آن حضرت با توجه به سیره و احوال عینی و ملموسش در بعد عرفانی، گوی سبقت را از حافظ و دیگران ربوده و در واقع عرفان را از حیث نظری و عملی معنایی تازه و كامل بخشیده است.
3- از حیث‏بكارگیری اصطلاحات عرفانی: می‏توان گفت كه هر دو شخصیت عرفانی ما بطور یكسان و در حد كامل از اصطلاحات معمول عرفا بهره برده و از سنت ادب عرفان كناره نگرفته‏اند. ناگفته نماند كه از بوستان غزلهای امام بوی سنایی و عطر عطار و مولوی و محی‏الدین ابن عربی و دیگر مشاهیر عرفانی اسلامی به مشام جان می‏رسد اما عنایتی كه آن بزرگوار نسبت‏به حافظ داشته قابل مقایسه با دیگران نیست.


[/HR]پاورقی:
1- صادقی رشاد، علی اكبر. مقاله جهان بینی شهودی امام خمینی (ره) ، مجموعه مقالات سمینار بررسی ادبیات انقلاب اسلامی.
2- رك، تماشاگه راز، مرتضی مطهری.
3- رك، فرهنگ اشعار حافظ، احمد علی رجایی بخارایی، ذیل حجاب و سالك.
4- گوهری، محمد جواد. مقاله یك فروغ رخ ساقی، مجله حضور، شماره 4، خرداد 71 ص‏70.
5- جوادی آملی، آوای توحید (متن نامه حضرت امام خمینی (ره) به گورباچف رئیس جمهور وقت‏شوروی سابق و شرح نامه) ص‏72.
6- مرتضوی، منوچهر. مكتب حافظ، ص‏94.
7- همان، ص‏95.
8- صادقی رشاد، علی اكبر، مقاله جهان بینی شهودی...
9- همان.
10- جوادی آملی، عبدالله. عرفان و حماسه، ص‏46.
11- صادقی رشاد، علی اكبر، مقاله جهان بینی شهودی...
12- طباطبایی، فاطمه. مقاله جنبه‏های عرفانی و حماسی آثار امام خمینی (ره) ، مجموعه مقالات سمینار بررسی ادبیات انقلاب اسلامی.
13- صادقی رشاد، مقاله جهان بینی شهودی...
14- رك، كتاب انسان كامل، مرتضی مطهری (بحث انسان كامل از دید عقلیون و عرفا).
15- طباطبایی، فاطمه، مقاله...
16- امام خمینی (ره) ، ره عشق، سازمان چاپ و انتشار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ص 35.
17- طباطبایی، فاطمه، مقاله...
برچسب: 

[h=1]شعر بی واهمه[/h]


[/HR] شعر امام(ره)،در زمان حیاتشان از نگاه مردم دور مانده ، این خواسته ی خود شان است . کسی که هیچ کس نمی داند، چه زمانی خودی خویشتن را فراموش کرده
[/HR]

داستان پروانه هایی که می خواستند بروند و از نور خبر بیاورند کار دستمان داده. پروانه ی اول رفت، به نزدیکی شعله که رسید تاب نیاورد و بازگشت و از آتش و نور حدیث ها گفت و آن وقت بود که پیر پروانه ها گفت که این پروانه خبری نیاورده است. پروانه ی دوم رفت و حتی به آتش زد و بال هایش سوخت ولی او هم تحمل نکرد و بازگشت. هر چه گفت و بال های زخمی و نیم سوخته را نشان داد، فایده ای نکرد و باز پیر پروانه ها گفت این پروانه هم بی خبر است. پروانه ی سوم که رفت، باز نگشت و آن موقع بود که پیر پروانه ها گفت «آن را که خبر شد، خبری باز نیامد» و از همین جا دعوای شریعت و طریقت و حقیقت شروع شد. خیلی ها که تن و روح به فرایض و پرهیز از منهیات ندادند، هر که متشرع بود را بی خبر از طریقت و حقیقت دانستند. ولی راه حقیقت از شرع می گذرد، شرعی که مبانی نقل را هم بر اساس عقل می پذیرد.
امروز که تصویر و مصاحبه ای از حافظ و مولوی در دست نداریم و شاید حکایت هایی از زندگی شان را در برخی از کتاب های تذکره بخوانیم، به این نتیجه می رسیم که فارغ از هر حکایت یا افسانه ای باید شعرشان را بررسی کنیم. و هرگز شاعری نمی تواند واقعیت روحش را در پس شعر محض خوب و خالی پنهان کند. اگر احیاناً شاعری، به تقلید یا ریا شعری بسازد که اشارات عرفانی و جنبه های اخلاقی داشته باشد، قطعاً استمرار نخواهد داشت و اگر این استمرار دیده شود ناگزیر، حدیث نفس یا به قول امروزی ها دغدغه و دلمشغولیش بوده است.
ادبیات امام خمینی (ره)، ادبیات منحصر به فردی است. کلام امام وقتی به طلبه هایشان درس می گویند با زمانی که بر منبر مدرسه ی فیضیه سال ها پیش از انقلاب پنجاه و هفت، شاه کشور را به استنطاق می کشند فرق دارد. آن زمان که برای مردمی در حال مبارزه از خارج از مرزها پیامی می فرستند، این کلام قوام دیگری دارد. موقع پیروزی ها، بحران ها، در غم از دست دادن یاران و شاگردان، در نامه های انتصاب و یا حتی در کلام خداحافظی آن گونه که شایسته ی زمان و شنونده است این کلام هم تفاوت می کند. اما همه ی این ها امضای حاج آقا روح ا... را دارد. چه، درس هایی که نیاز به پیش زمینه ی دانشی دارد چه دلداری های خودمانی برای قشر ساده ای از مردم. این امضا فقط به مناسبات کلامی و ادبی بازنمی گردد دو ویژگی دارد اول این که «من» در آن ها نیست و دوم این که قاطعیت دارد:
«این جاهلان که دعوی ارشاد می کنند در خرقه شان غیرمنم تحفه ای میاب»
شعر امام هم از کلام زندگی و درس و رهبری، مستنثی نیست.
راز دل را نتوان پیش کسی باز نمود جز بر دوست که خود حاضر و پنهانش نیست نتوان بست زبانش ز پریشان گویی آنکه در سینه به جز قلب پریشانش نیست

«هر کجا پا بنهی حُسن وی آنجا پیداست هر کجا سر بنهی سجده گه آن زیباست»
در زمان حیات امام جز چند شعر- آن هم نه در منظر عموم- شناخته شده نبود.
اشعاری که از امام باقی مانده بیش از آن که محمل مباحثات ادبی و بررسی عناصر زیبایی سخن باشد، شرح حال های درونی است که به مناسبات رهبریشان نمی توانسته اند با کسی بگویند.
وقتی پدر خانواده ای باشی که باید این خانواده را از سختی ها و بحران ها عبور بدهی، در تمام لحظات امیداورشان کنی و ترس را از، از دست دادن ها و خطرها از وجودشان دور کنی، ناچار هم خواهی بود که دغدغه هایت را برای خودت نگه داری و همه ی این ها در شعر امام دیده می شود.
دست از دامنت ای دوست نخواهم برداشت تا من دلشده را یک رمق و یک نفس است
داد خواهم غم دل را به کجا عرضه کنم که چو من دادستان و چو فریادرس است

از دیدگاه صرف ادبی، شعر امام، شعری عراقی است بر همان اساس و اسلوبی است که در شعر و غزل حافظ سراغ داریم اما نکته سنجی ها و تصویرشناسی های سبک هندی هم در آن دیده می شود، یکی از ویژگی های لفظی شعر امام گزینش منطبق وزن و محتواست. در شعر شاعرانی که شاید اسم و رسمی هم داشته باشند، این تناقض فرم و محتوا دیده می شود. شعری که در رثاست در بحری شاد عرضه می شود یا مضمونی اخلاقی به بحر حماسی، سروده می شود. اما در شعر امام این دقت وجود داشته که زحاف رایج در شعر فارسی درست انتخاب شوند. سرشاری شعر از عناصر زیبایی سخن و آرایه ها منجر به از دست رفتن مضمون شعر نمی شود و از همه جالب تر، ایجاز مضمونی است که از ویژگی های غزل متعالی است. محدوده ی تنگ بندهای شعر، ایجازگویی می طلبد و این در هر بیت شعر امام دیده می شود.
گوش من و تو وصف رخ یار نشنود ورنه جهان ندارد جز گفت و گوی دوست
هر کسی را از افعالی که از او سر زده یا از میراثی که برای آیندگان به یادگار گذاشته می توان شناخت. اما اگر آن شخص هرگز از خودش حرفی نزده باشد، خودی برایش نمانده باشد، چطور می شود از آن حال شخصی اش باخبر شد؟ چطور می شود باخبر شد که در تنهایی های روحش با خودی که برای خدا استحاله اش کرده چه می گفته. تنها حدیثی که آیینه دار این حال درونی است، شعر امام است حدیثی که در نامه ی وداع امام با مردمش هم، عیان نمی شود، چون قرار نیست از خویشتنی که سال ها پیش ترکش گفته حرفی بزند. خویشتن امام شاید در شعرش پنهان باشد.
راز دل را نتوان پیش کسی باز نمود جز بر دوست که خود حاضر و پنهانش نیست
نتوان بست زبانش ز پریشان گویی آنکه در سینه به جز قلب پریشانش نیست

[h=1][/h]

شاعر اگر سعدى شیرازى است بافته ‏هاى من و تو بازى است (صحیفه امام، ج‏20، ص: 167)


[/HR]
یکی از برجسته ترین ویژگی ها امام پیش از آن که یک رهبر معنوی یا سیاسی باشد، شاعر بودن وی است. اکثر سیاستمداران دنیا به خاطر داشتن روحیه خشن از نعمت لطافت در کلام بی بهره اند.


[/HR]
اما یک اگر امام خمینی(س) را از نظر علم طب سنتی از جمله افراد «دَمَوی» بدانیم داشتن ویژگی رهبر بودن و شاعر بودن برای ایشان مسئله ای دور از انتظار نیست زیرا از جمله خصوصیات افراد دموی داشتن ویژگی رهبری در جامعه و داشتن لطافت کلام و شاعری در وجود خودشان است.
امام چه پیش از آن که رهبر انقلاب اسلامی ایران شود و چه بعد از آن همواره این موهبت الهی خود را در قالب نگارش شعر و متون ادبی حفظ کرده اند. نکته جالب این است که امروز رهبری ایران آیت الله خامنه ای هم از این دو ویژگی رهبری و شاعری در کنار هم نیز بی بهره نیستند.
آثار امام بدون توجه به جایگاه ایشان یعنی قبل از انقلاب، در جایگاه طلبه و مدرس و بعد از انقلاب هم در جایگاه رهبر انقلاب، دارای ارزش می باشد. اما از نظر فنی کاملا بی نقص بوده و قدرت کلام ایشان در اسلوب کار های ادبی اجتماعی و سیاسی به قدری بالا بود که بعدها در حین جمع آوری دیوان ایشان بعضأ تشخیص آثار ایشان بین آثار صاحبان سبکی همچون ملک الشعراء بهار و یا وحید دستگردی برای مولفان کار دشواری بود. اکثر شاعران بر این باورند که به دلیل روح لطیف شاعر، یک شخصیت سیاسی توانایی شعرسرایی ندارد. اما دیدگاه شاعران درباره امام به گونه ای دیگر است؛ نظراتی متفاوت اما به هم نزدیک.
حمید سبزواری در این باره گفت: امام ، یک شخصیت ممتاز سیاسی- مذهبی بودند و به خاطر صداقتی که بین مردم و ایشان وجود داشت، خود را به عنوان شاعر معرفی نمی کردند. شخصیت عرفانی امام در شعرشان موج می زند که وی را به شاعری عارف تبدیل کرده است. عرفان، انسان را به جایگاهی والامی رساند و به همین واسطه، اشعار امام نجات بخش جامعه خواهند بود.
جواد محقق نیز معتقد است: شعر امام، در ادامه آثار شاعران حوزوی سروده شده و از سبک شعری عالمان دینی پیروی کرده است. عرصه شعر علمای مذهبی، مانند شاخه ای تناور از شعر فارسی سر برآورده است. این گروه، بهترین اشعار را به ادبیات فارسی عرضه کرده اند.با این حال، بسیاری از این شعرا ناشناخته اند.
نظر عبدالجبار کاکایی هم این است که امام، داعیه شاعری نداشتند و پایبند انتشار آثارشان نبودند. علمای مشهوری چون؛ خواجه نصیر طوسی، حاج ملاهادی سبزواری، علامه طباطبایی و شهید مطهری در کنار پرداختن به علم، به سرودن شعر هم می پرداختند. اما امام در دوران جوانی با غزلیات و قصاید خود، در بین طلاب شهرت داشتند. اشعاری که ایشان در جوانی سروده اند از لحاظ زبان و تکنیک، و اشعاری که بعد از آن سروده اند، از لحاظ محتوایی قابل اهمیتند.
رحیم زریان نیز در این باره گفت: اشعار امام خمینی(س)، متاثر از حافظ و مایه های عرفانی اشعار اوست. غزلیات و رباعیات ایشان قوی، ناب و تاثیرگذارند و مضامین عرفانی و مذهبی در اشعار ایشان وجود دارند. امام خمینی(س) قبل از آنکه به عنوان سیاستمداری توانا شناخته شوند، شخصیتی صاحب نظر در فقه، فلسفه و عرفان بودند که توانایی ایشان در شعرسرایی، پس از رحلتشان آشکار شد.
محمدعلی بهمنی هم یکی از مهم ترین دلایل استقبال از اشعار امام خمینی(س) را شخصیت ایشان دانست و افزود: به همین دلیل، باید با توجه به جایگاه امام، بعضی از شعرها از دیوان ایشان حذف و استواری اشعارشان حفظ شود؛ چون بعضی از اشعار، ممکن است برای زمان کوتاهی باارزش باشند و پس از آن اهمیت خود را از دست بدهند؛ این نکته درباره همه شاعران صدق می کند و هرگز از ارزش سایر اشعار نمی کاهد و چه بسا باعث توجه بیشتر به قوت سایر اشعار نیز بشود. اما در کل، غزلیات امام خمینی(س) از پختگی و استواری خاصی برخوردارند.
کامران شرفشاهی نیز در این باره اظهار داشت: اشعار امام خمینی(س)، شان ادبیات و شعر را در دیدگاه جامعه بالابرد. امام، در اوج تواضع خود را شاعر نمی دانستند، اما آثار ایشان سرشار از شور عرفانی و تعالیم دینی است. در واقع، شعر مجالی برای بیان برخی از عقاید و اندیشه های امام بوده است.
سعید بیابانکی هم با اشاره به این نکته که در زمان حیات امام خمینی(س)، کمتر کسی از شاعربودن امام اطلاع داشت و با چاپ اولین شعر ایشان در روزنامه کیهان، خبر شعرسرایی امام منتشر شد، گفت: به دلیل عجله کردن در انتشار اشعار امام، آثار ایشان بدون کارشناسی منتشر شد، در صورتی که اگر گزیده اشعار امام منتشر شود، ارزش آن بیشتر خواهد بود.
اما صابر امامی اشعار امام خمینی(س) را متاثر از سبک عراقی دانست و گفت: ایشان با استفاده از مضامین عرفانی، به هنجارشکنی، نوآوری و جسارت در شعرگویی پرداخته اند. امام ادعای شاعری نداشتند، ولی در ادامه اسطوره های شعر فارسی مانند: سعدی، حافظ و مولوی به خلق اثر پرداختند. ما در آثار امام خمینی(س)، آشکارا شاهد سنت شکنی در شعر، توسط یک عالم دینی هستیم که این ویژگی، سروده های امام را ممتاز کرده است.
عباس چشامی نیز معتقد است: عرفان گرایی به سبک حافظ گرته برداری از مباحث فلسفی ملاصدرا، از خصوصیات آثار ادبی امام خمینی(س) است. این ویژگی، وابسته به درک عرفانی ایشان است. همچنین بهترین اشعار امام، در دوران میانسالی ایشان سروده شده اند.
و امیر مرزبان هم درباره دیوان اشعار امام خمینی(س) گفت: ذوق عرفانی و بلاغت اشعار حاف1 در دیوان شعر امام خمینی(س) نمایان است. استفاده از مضامین فلسفی و زبان کهن، از خصوصیات اشعار ایشان است. بنابراین نباید غزلیات امام را با اشعار دوره های جدید مقایسه کرد. همچنین بسیاری از سروده های ایشان، از نظر آئینی از جایگاه خاصی برخوردارند.
با این حال امام در مورد جایگاه ادبی خود اینگونه فرموده اند که:«باید بحق بگویم که نه در جوانی، که فصل شعر و شعور است و اکنون سپری شده، و نه در فصل پیری، که آن را هم پشت سر گذاشته‏ام، و نه در حال ارذل العمر، که اکنون با آن دست به گریبانم، قدرت شعرگویی نداشتم... » (صحیفه امام، ج‏20، ص: 167)

شالوده و بن مایه اصلی اشعار امام خمینی (س) به لحاظ ذهنی و اندیشه، عرفان اسلامی و به لحاظ تکنیکی نیز آمیزه ای از سبک هندی و عراقی است. عمده ترین قالب هایی که امام برای سرودن اشعارشان استفاده می کردند غزل است و از رباعی نیز برای بیان اندیشه ها و افکار خود به درستی استفاده کرده اند.
بر اساس کتاب زیبایی شناسی شعر امام خمینی(س) اثری از حمید رضا خان محمدی که به کوشش پژوهشکده امام خمینی(س) انقلاب اسلامی در سال 88 آماده و در شمارگان1000 نسخه توسط موسسه چاپ و نشر عروج (وابسته به موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی) به چاپ رسیده، امام خمینی از سنین نوجوانی شروع به استنساخ در اشعار عرفانی و سیاسی ملک شعرای بهار، میرزا اشرف الدین قزوینی و حجت لاری نموده اند. ایشان به دلیل ارتباط عمیق با فرهنگ ایرانی اسلامی، در آثار خود به اشعار شاعران عارفی چون خواجه حافظ شیرازی و مولانا در بیش از 100 مورد استشهاد کرده اند .
از قدیمی ترین کتب اشعار امام می توان به «آثار الحجه» و «آینه دانشوران» اشاره کرد. مجموعه های اشعار امام در حوادث مختلفی مفقود شدند. پس از پیروزی انقلاب به اصرار دکتر فاطمه طباطبایی امام اشعاری در قالب های متنوع و با مضامین عرفانی سرودند که پس از رحلتشان در چند دفتر با عناوین «سبوی عشق» ، «باده عشق» ، «نقطه عطف» و «محرم راز» منتشر گردید و در نهایت تمامی آثار امام در مجموعه ای به نام «دیوان امام» به چاپ رسید.
امام هیچ گاه خود را یک شاعر نمی دانست اما قریحه ی شاعریش او را همواره یک شاعر برجسته عرفانی معرفی می کند. امام در بعضی از اشعار خود با سرمشق گرفتن از بزرگانی چون حافظ و سعدی و مولوی اشعاری به وزن و قافیه مشابه سروده اند که از جمله آنان می توان به:

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها (حافظ)
الا یا ایها الساقی برُون بر حسرت دل ها که جامت حل نماید یکسره اسرار مشکل ها (امام)
اشاره نمود. همچنین امام به سرودن رباعی علاقه بسیار زیادی داشتند و شاید سرودن رباعی های متعدد و پیگیری های مستمر بانو فاطمه طباطبایی زمینه ساز سرودن اشعار بیشتر از سوی امام شد. در شعر امام استفاده از مضامین مشترک با شاعران بزرگ بسیار مشهود است مانند:
از قیل و قال مدرسه حالی دلم گرفت یک چند نیز صحبت معشوق و می کنم (حافظ)
از قیل و قال مدرسه ام حاصلی نشد جز حرف دلخراش پس از آن همه خروش(امام)
همچنین استشهاد به آثار حافظ و مولانا از جمله ویژگی های شعر امام بود که در ابتدای بحث نیز به آن اشاره شد. مهم ترین جنبه ی اشعار امام عرفانی بودن آنان بود اما در این میان بسته به شرایط مختلف جنبه های حماسی، غنایی نیز در آثار امام مشاهده می شود.
اگر اشعار را با توجه به سطح مفهومشان به دو دسته بیرونی و درونی بخواهیم تقسیم کنیم ، اشعار امام را باید درونگرا بدانیم. بعد از سطح مفهومی در سطح لغوی در اشعار امام یک دایره گسترده واژگانی از حوزه های لغوی قرآنی، احادیث، عربی، فرنگی، ابداعی، اِتباعی، عامیانه و کهن را می توان مشاهده کرد و در نهایت در بررسی سطح نحوی اشعار امام به استفاده بعضی افعال خاص مانند آمد(شد) و می نرسد (نمی رسد) در آثار خود برخورد خواهیم کرد.
در پایان همانگونه که ذکر شد، مهم ترین مضمون آثار امام به خصوص در زمینه شعر، عرفان است. شعر بیشترین سهم را در تجلی افکار و معرفی شخصیت امام خمینی(س) در میان انواع هنرها دارد، به طوری که مهمترین ابعاد وجودی امام در شعر معاصر امروز به تصویر کشیده شده است. امام پیش از آنکه یک فقیه یا فیلسوف یا سیاستمدار و یا حتی یک شاعر باشد، یک عارف است. عرفان امام عرفان حماسی است و این به آن معنی است که تصوف و عرفان مسلکی نیست. بهترین مأخذ برای شناخت جهان بینی عرفانی اشعار ایشان است که از روی تفنن سروده نشده اند و همچنین در لابه لای اشعار امام رایحه کلامی شاعران بزرگی هم چون عطار، مولانا، عراقی، حاف1 سعدی و ... استشمام می شود.

نقل قول ها برگرفته از کیهان، شماره 19105
منبع جانبی: کتاب زیبایی شناسی شعر امام خمینی اثر حمید رضا خان محمدی

امام به سرودن رباعی علاقه بسیار زیادی داشتند و شاید سرودن رباعی های متعدد و پیگیری های مستمر بانو فاطمه طباطبایی زمینه ساز سرودن اشعار بیشتر از سوی امام شد.

او نه تنها پیشوا است در غزل
در رباعی و ثنایی بی بدل
بلکه در عرفان و فقیه و فلسفه
هست بی همتا و بی مِثل و مّثل
در سیاست بی نظیر و بی بدیل
در دیانت بی ریا و بی خلل
مثل البرز و دماند استوار
او فراتر از زمان و از محل