جمع بندی شبهه اي پيرامون عزاداری: «نوحه‌خوانی از کارهای دوران جاهلیت است»

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
شبهه اي پيرامون عزاداری: «نوحه‌خوانی از کارهای دوران جاهلیت است»

با سلام. شبهه اي در برخي سايت ها زياد مطرح ميشه كه عينا ميذارم. لطفا بررسي بفرماييد:

- قال رسول الله ص: «النیاحة من عمل الجاهلیة». (من لا یحضره - شیخ صدوق - جزء 4) پیامبر خدا فرمود: «نوحه‌خوانی از کارهای دوران جاهلیت است».

2- قال رسول الله ص: «ضرب المسلم بیده علی فخذه عند المصیبة إحباط لأجره». (فروع کافی) پیامبر خدا فرمود: مسلمان به هنگام مصیبت چون با دست خویش بران خود بکوبد مزدش نابود می‌شود.

3- شیخ مفید در کتاب ارشاد جلد 2 صفحه 97 آورده که امام حسین به خواهرش زینب(س) فرمود: «ای خواهر جان من، تورا سوگند دادم و تو به سوگند من وفادار باش که چون کشته شدم گریبان برمن چاک مکن و چهره مخراش و در مرگ من واویلا واثبورا (عذاب برمن باد خدایم مرگ دهد)مگو» .

4- شیخ کلینی در فروع کافی ج 3 ص 225 از امام موسی بن جعفر آورده که فرمود: «مردی که به هنگام مصیبت دست خود بر رانش بکوبد موجب تباه کردن اجر خویش می شود».

5- شیخ صدوق در من لا یحضره الفقیه ج 1 ص 520 از حضرت صادق آورده که فرمود: «هرکس به هنگام مصیبت دست خود بر رانش بکوبد اجرش تباه میشود».

در نهج البلاغه آمده است که علی ؛ گفت: «أن علیاً؛ قال: من ضرب یده عند مصیبة على فخذه فقد حبط عمله».هر کسی به هنگام مصیبت و بلایی دستش را بر رانش بزند و تأسف بخورد، عمل او نابود گردیده است[1].

و حسین در کربلاء چنان که صاحب منتهی الامال نقل کرده به خواهرش زینب گفت[2]: «یا أختی، أحلفك بالله علیك أن تحافظی على هذا الحلف، إذا قتلت فلا تشقی علیّ الجیب، ولا تخمشی وجهك بأظفارك، ولا تنادی بالویل والثبور على شهادتی».

«خواهرم تو را به خدا سوگند می‌دهم که وقتی من کشته شدم گریبانت را پاره مکن، و چهره‌ات را با ناخن‌هایت خونین مکن، و به خاطر شهادت من فریاد واویلا سر مده».

حالا ما اهل بدعت هستیم!

[1]- نهج البلاغة ص 576 و نگا: مستدرک الوسائل 2/445.

[1]- نگا: الخصال صدوق ص (621) و وسائل الشیعة (3/270).

[1]- 1/248

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: استاد هادی

با سلام و عرض ادب
عاشورای حسینی را خدمت عزادارن و سروران ارجمند تسلیت و تعزیت عرض می کنم
بله جزع در برابر مصائب از دیدگاه ائمه معصومین علیهم السلام مذموم است اما باید دید در مورد چه مصایبی نباید جزع کرد، روایاتی که حضرت عالی نقل قول فرمودید جزع را مذموم می دانند اما آنکه این نوع روایات را جع اوری کرده توجه نداشته که این روایات مربوط به چه جزعی می باشد! جزع اقسام متفاوتی دارد؛ جزع از حیث حكم به سه قسم حرام، مكروه و مستحب تقسیم مى شود. از حیث موضوع نیز به سه نوع قابل تقسیم است:
الف. جزعى كه از روى نارضایتى به قضا و قدر الهى صورت گیرد. چنین جزعى قطعا حرام است، حتى اگر در مصیبت اولیاى خدا باشد، زیرا عدم رضایت به قضاى الهى استثنا بردار نیست و به هرشكلى و از هر كسى رخ دهد، حرام است و از اعمال جاهلیت به شمار مى رود. فقها نیز بر آن اتفاق نظر دارند، بلكه هیچ مسلمانى یافت نمى شود كه چنین عملى را حلال بداند.
ب. جزعى كه در مصیبت هاى عادى و براى فرونشاندن غم و غصه شخصى صورت مى گیرد. در این نوع از جزع، هر چند نارضایتى از قضاى الهى در كار نیست، اما هدف و جهت الهى هم ندارد. چنین جزعى نیز به طور مطلق حرام نیست، بلكه به اتفاق فقها مكروه است.
ج. جزعى كه در مصیبت اولیاى خدا، براى اظهار خشم و غضب بر دشمنان و برائت جستن از كردار و رفتار آنان و بروز محبت به اولیاى الهى كه در حقیقت همان محبت به خداوند است صورت مى گیرد. چنین جزعى كه جزع بر سیدالشهدا(ع) نیز از بارزترین مصادیق آن است، مستحب و از عبادت هاى بزرگ شمرده مى شود، چون اولا مصیبت وجهه الهى دارد و ثانیا نیت جزع كننده فرونشاندن غم و غصه خود نیست، بلكه بى تابى كردن در مصیبت ولى خدا و به قصد اظهار نفرت از ظلم ظالمان و اعلان آن به جهانیان و زنده نگاه داشتن بزرگى و عظمت صاحب مصیبت و ظلم انجام شده است.
لذا جزعی که اعتراض به مقدرات الهی باشد از دیدگاه روایات مذموم است، این نوع نوحه سرایی از اعمال زمان جاهلیت بود که حضرت این را نهی فرمودند.

از روایات نیز بدست می آید که جزع و فزع بر مصائب اهل بیت علیهم السلام بالاخص امام حسین علیه السلام استثناء شده است.
قال الإمام الصادق(ع): «إِنَّ الْبُكَاءَ وَ الْجَزَعَ مَكْرُوهٌ لِلْعَبْدِ فِي كُلِّ مَا جَزِعَ- مَا خَلَا الْبُكَاءَ وَ الْجَزَعَ عَلَى الْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍ‏ع فَإِنَّهُ فِيهِ مَأْجُور»گریه و جزع برای عبد مکروه است به جز گریه و جزع برای حسین بن علی علیه السلام، کسی که در مصیبت امام حسین علیه السلام گریه کرده و جزع کند اجر دارد. (کامل الزیارات ص 100 الباب 32)
اگرچه صبر، صفتی پسندیده و نیک است اما صبر در مصیبت حضرت سیدالشهداء علیه السّلام و خودداری از بی تابی نمودن در مصیبت ایشان، صبری مذموم و قبیح می باشد. همین مطلب در مورد مصیبت شهادت پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلّم وارد شده است که امیرالمؤمنین هنگام دفن بدن مبارک پیامبر صلی الله علیه وآله وسلّم نموده و فرمودند:
«إنّ الصبرَ لجمیلٌ إلاّ عَنکَ وَ إنّ الجزعَ لَقبیحٌ إلاّ عَلیکَ» ( غررالحکم ص ۱۰۹) همانا صبر زیباست اما در مصیبت غیر تو و همانا جزع و بی تابی زشت و قبیح است مگر برتو.
امام باقر علیه السّلام فرمودند:
جزع و بی تابی در مصائب ائمۀ اطهار علیهم السّلام از درجۀ اهمیتّی برخوردار است که عده ای از یاران خاص اهل البیت علیهم السّلام را به نام «اهل الجزع» می خوانند و بالاترین نوع بشارت را به ایشان می دهند:
مسمع می گوید:… حضرت سؤال فرمودند: «آیا یادی از مصائب امام حسین علیه السّلام می نمائی؟ عرض کردم: آری، حضرت فرمودند: آیا جزع و فزع می کنی؟ عرض کردم: آری به خدای قسم، به خاطر این یادآوری، اشکم جاری می شود تا آنجا که خانواده ام اثر آن را در صورتم می بینند و نیز از خوردن غذا امتناع می کنم تا آن که اثر آن در صورتم پدید می آید. سپس امام محمّد باقر علیه السّلام فرمودند:
«رحم الله دمعتک أما إنک من الّذین یعدون من أهل الجزع لنا و الّذین یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا و یخافون لخوفنا و یأمنون إذا أمنا…» ( کامل الزیارات ص۱۰۱) خدا رحمت کند اشک های تو را. بدان که قطعاً تو از کسانی محسوب می شوی که به خاطر ما جزع نموده و به واسطۀ سرور و فرح ما مسرور گشته و به خاطر حزن ما محزون گردیده و به خاطر خوف ما خائف بوده و هنگام ایمنی ما در امان است.

فردا از آن ماست;590004 نوشت:
با سلام. شبهه اي در برخي سايت ها زياد مطرح ميشه كه عينا ميذارم. لطفا بررسي بفرماييد:

- قال رسول الله ص: «النیاحة من عمل الجاهلیة». (من لا یحضره - شیخ صدوق - جزء 4) پیامبر خدا فرمود: «نوحه‌خوانی از کارهای دوران جاهلیت است».

2- قال رسول الله ص: «ضرب المسلم بیده علی فخذه عند المصیبة إحباط لأجره». (فروع کافی) پیامبر خدا فرمود: مسلمان به هنگام مصیبت چون با دست خویش بران خود بکوبد مزدش نابود می‌شود.

3- شیخ مفید در کتاب ارشاد جلد 2 صفحه 97 آورده که امام حسین به خواهرش زینب(س) فرمود: «ای خواهر جان من، تورا سوگند دادم و تو به سوگند من وفادار باش که چون کشته شدم گریبان برمن چاک مکن و چهره مخراش و در مرگ من واویلا واثبورا (عذاب برمن باد خدایم مرگ دهد)مگو» .

4- شیخ کلینی در فروع کافی ج 3 ص 225 از امام موسی بن جعفر آورده که فرمود: «مردی که به هنگام مصیبت دست خود بر رانش بکوبد موجب تباه کردن اجر خویش می شود».

5- شیخ صدوق در من لا یحضره الفقیه ج 1 ص 520 از حضرت صادق آورده که فرمود: «هرکس به هنگام مصیبت دست خود بر رانش بکوبد اجرش تباه میشود».

در نهج البلاغه آمده است که علی ؛ گفت: «أن علیاً؛ قال: من ضرب یده عند مصیبة على فخذه فقد حبط عمله».هر کسی به هنگام مصیبت و بلایی دستش را بر رانش بزند و تأسف بخورد، عمل او نابود گردیده است[1].

و حسین در کربلاء چنان که صاحب منتهی الامال نقل کرده به خواهرش زینب گفت[2]: «یا أختی، أحلفك بالله علیك أن تحافظی على هذا الحلف، إذا قتلت فلا تشقی علیّ الجیب، ولا تخمشی وجهك بأظفارك، ولا تنادی بالویل والثبور على شهادتی».

«خواهرم تو را به خدا سوگند می‌دهم که وقتی من کشته شدم گریبانت را پاره مکن، و چهره‌ات را با ناخن‌هایت خونین مکن، و به خاطر شهادت من فریاد واویلا سر مده».

حالا ما اهل بدعت هستیم!

[1]- نهج البلاغة ص 576 و نگا: مستدرک الوسائل 2/445.

[1]- نگا: الخصال صدوق ص (621) و وسائل الشیعة (3/270).

[1]- 1/248

سلام عليكم

به همه اين شبهات در لينك ذيل پاسخ گفته ايم

http://www.askdin.com/thread44502-2.html#post593646

موضوع قفل شده است