بین دعا و شفا چه رابطه ای هست؟

تب‌های اولیه

1 پست / 0 جدید
بین دعا و شفا چه رابطه ای هست؟


سئوال : اگر كسى براى ديگرى كه بيمارى مزمن و ديرينه‌اى دارد، دعا كند و با توسّل به ائمه معصومين ‏‏(عليهم‌السّلام) شفاى او را بخواهد، آيا اين كار مطلوب است؟ يا اينكه ممكن است از خدا سختى ‏در زندگى طلب كند و خدا برخى مشكلات را براى او قرار دهد، تا در آخرت اجر و پاداش زيادى ‏دريافت كند. با اين وجود جواب چيست؟


جواب : هنگامى كه خداوند قلب بيمار يا يكى از دوستان وى را به نيايش جذب نمود و دل با بال كشش غيبى ‏ميل دعا پيدا كرد، معلوم مى‌شود كه شفا رقم خورد. وقتى ايوب (عليه‌السّلام) به طور جدّ عرض كرد:
«إنّى ‏مسنّى الضّرّ و أنت أرحم الرّاحمين»(1)،
معلوم شد كه چنين خواسته مسبوق به خواسته خداى سبحان ‏بوده است، زيرا رجال الهى، چونان ملائكه، بدون اذن سابق قول يا فعلى ندارند؛
«لا يسبقونه بالقول»(2).‏
اگر صاحبدلى پيام الهى را در محرم‌خانهٔ دل نسبت به درخواست علاج بيمارى كهن و مرض عتيق دريافت ‏نمود، دريغ نكند. البته بيمارى كه در منزل صبر به سر مى‌برد، آن را بيدرنگ تحمّل مى‌كند و مريضى كه در ‏مرحلهٔ رضا قرار دارد، از آن خشنود مى‌شود و مبتلايى كه فارغ از حضور خويش و غافل از درد خود است و در ‏منزلت رفيع تفويض سير مى‌نمايد، از خود طرحى ندارد، بلكه مى‌پسندد آنچه را جانان پسندد.‏
چون دعاى پدر براى فرزند طبق حديث نبوى (صلّى‌الله‌عليه‌وآله) همسان دعاى پيامبر براى امّت خود ‏است؛ «دعاء الوالد لولده كدعاء النبي (صلّى‌الله‌عليه‌وآله) لاُمّته»(3)،
و كهن‌سالانى كه از عهد ديرين ‏به تعليم كتاب و حكمت اشتغال داشتند، به مثابهٔ پدر فرزندان علمى ـ بلاواسطه يا مع‌الواسطه‌ ـ اند، اميد ‏است دعايمان بدرقهٔ سير و سلوك علمى و عملى همهٔ تقى‌السيره و نقى‌السريره‌ها باشد.‏ مستحضريد كه عمر سرمآيهٔ است نه درآمد، از هزينه نمودن سرمآيهٔ جز در تحصيل دلمآيهٔ پرهيز شود.‏
به وقـت صبــح شـود همچـو روز معلومت كـه با كه باخته‌اى عشق در شب ديجـور بر اساس استوار:
«قُل الله ثمّ ذرهم فى خوضهم يلعبون»(4) در عين اشتغال به علم‌الدّراسة از ‏جاذبهٔ علم‌الوراثة غفلت نشود، البته با فيض ربوبى و فوز قدسى؛ در تو كجا رسد كسى، تا نرود به پاى تو مرغ تو كى شــود ولى، تا نَپَرد به بال تو‏ ولاى اهل‌بيت عصمت چونان قرآن كريم قداست دارد، از اعتصام به آن محروم نمانيم كه حِرمان از قرآن ‏كريم را به همراه دارد و انتظار مى‌رود، راقم و مرقوم له از محتواى پاسخ و پرسش بهره‌مند گردند.‏

پی نوشت :

‏(1) سورهٔ انبياء، آيهٔ 83.‏ ‏(2) سورهٔ انبياء، آيهٔ 27.‏ ‏(3) نهج‌الفصاحه، ج 1، ص 322.‏ ‏(4) سورهٔ انعام، آيهٔ 91.‏ جوادى آملى، آذر 1381‏

پاسخگو : حضرت آیت الله جوادی آملی حفظه الله