جمع بندی اگر در زمان پیامبران یا امامان زندگی می کردیم و ازایشان می خواستیم که ...

کارشناس بحث: استاد صفا

با سلام و عرض ادب
سوال بسیار لطیفی است، ولی قبل از پاسخ کویی به سوال از دوستان محترم خواهشمندم نقطه نظرات شخصی خود را منعکس بفرمایند
منتظر حضور فعال دوستان هستیم.

با کمال مهربانی رفتار میکردن همانطوری که شخصی در کربلا به امام گفت، پدرت گفته بود که اینجا شهید میشوی امام گفت، حالا با ما هستی یا نه؟ گفت من زنو بچه دارم و نگران اونها هستم امام گفت پس تا میتوانی دور شو، اگر صدای غریبی من رو بشنوی کاری نکنی در جهنم خالد میشوی امام همچین آدمی رو از خالد بودن در جهنم بودن نجات میده، صدهزار میلیارد میلیارد میلیارد سال در جهنم موندن در برابر خالد بودن هیچه! حالا شما حساب کن با ما چطور رفتار میکنن .... خودشون گفتن نمک غذاتون، بند کفشتون رو هم از ما بخواین آدمها رو نمک گیر میکنه، نمک گیر این خاندان هم هرکس بشه ....................

دوست دارم اینجوری فکر کنم که بهمون می دادن و می گفتن که هر وقت گیر افتادیم به در خونه اونها بریم.البته واقعیت اینه که ما به جز اونها دیگه کسی رو نداریم که بخواد ما رو اجابت کنه.

منی وجود ندارم که از من شفا بخواهی وجود من و همه موجودات وابسته به ذات مقدس احدیت است اگر او صلاح بداند به وسیله من حاجت روا خواهی شد.
و اگر هم من کاری انجام میدهم بخاطر خواست و اراده اوست.

اگر منظور از فقط منع واسطیت -با خداوند متعال-باشه خوب معلومه که دچار اشتباه شدیم، اما اگر منظور از فقط این باشه که تنها به دست تو با واسطه خداوند مشکل من حل میشه (و دیگران توان حل مشکل من رو ندارند) که اشکالی نداره.

سلام
به نظر من اگه اونموقع هم زندگی می کردیم قدر اونها رو نمی دونستیم چون اینقدر بی وفاییم که حد نداره.
یه مثال می رنم وقتی تو عروسی هستیم همه کاری که می خواهیم می کنیم آهنگ آنچنانی رقص اونطوری و جدیدا مشروب خوری هم که مد شده و غیره و وقتی توی مجالس عذا داری می ریم می خواهیم خدا ما رو ببخشه و غیره و وقتی که در رابطه با دین و اسلام حرف می زنیم کلا بحث به اینجا می کشه که دین بدرد نمی خوره و ال و بله خلاصه بگم ما هیچ وقت نمی خواهیم یک رنگ باشیم و همیشه خواستیم همه کارا رو انجام بدیم.با رقاصه برقصیم با مداحه سینه بزنیم و ...

به نظر من
یا حاجتمون به صلاحمون بود و میدادن یا اگه نبود می گفتن فلانی ضرر رو داره مثلا دینت رو در خطر میندازه که ما باز اصرار میکردیم که بدن و میدادن و ضرر میکردیم
مثلا همون روایتی از پیامبر(ص) که یه نفر میاد پیششون میگن دعا کن خیلیییی ثروتمند بشم پیامبر اولش میگن که به صلاحت نیست ولی انقدر اصرار میکنن که پیامبر دعا میکنن و در آخر اون فرد حتی دیگه به حرف پیامبرم گوش نمیده و انقدر پولدار میشه خمس و زکات رو نمیده
اما اون موقع باز خوبیش این بود که حداقل طرفو راهنمایی میکردن میگفتن چی به چیه
الان که ما امام زمان و نمیبینیم چی؟ همینجوری سرگردونیم

با سلام و عرض ادب
این سوال از چند حیث قابل تامل است:
1)پرسشگر طلب حاجت از پیامبران و ائمه در زمان وفات ایشان را قبول ندارد، لذا سوال را معطوف به زمان حیات ایشان نموده است این فرض خود دو حالت دارد:
الف) مقصود از کلمه «فقط» در سوال مذبور این است که؛ فقط از شما نیاز مادی می خواهم نه نیاز های معنوی!
ب) مقصود از کلمه «فقط» در سوال مذبور این است که؛ شما به تنهایی برآورده کننده نیاز های من باشی بدون اینکه خداوند دخالتی داشته باشد!.
2)پرسشگر توجهی به امور فوق نداشته و فقط می خواهد پاسخ ائمه را در مورد طلب حاجتهایمان از ایشان بداند. این مورد برداشتی است که اکثر شرکت کنندگان در بحث از این سوال داشته اند و پاسخ های ایشان مطابق با معارف دینی ماست.
بنده از پرسشگر گرامی درخواست دارم؛ مقصود اصلی خویش را از سوالش برای بنده روشنتر نماید تا در حد وسع در خدمت ایشان و دیگر عزیزان باشیم.
با تشکر
منتظر حضور فعال دیگر دوستان نیز هستیم

سوال: اگر ما در زمان هریک از پیامبران یا امامان یا در زمان حضرت عیسی (ع) زنده بودیم و به ایشان میگفتیم ((من فقط از تو شفا میخواهم من فقط از تو رفع حاجتم را میخواهم و....)) چه جوابی میشنیدیم؟

کارشناس محترم با دقت ،سوال را به سه قسمت تبدیل کرده اند اما به نظر می رسد منظور پرسشگر همان قسمت آخر است که : «پرسشگر توجهی به امور فوق نداشته و فقط می خواهد پاسخ ائمه را در مورد طلب حاجتهایمان از ایشان بداند. این مورد برداشتی است که اکثر شرکت کنندگان در بحث از این سوال داشته اند و پاسخ های ایشان مطابق با معارف دینی ماست.»

اغلب جواب های شرکت کنندگان هم لطیف و قابل استفاده بود ، من فقط متن دقیقی را از کتاب «تو می آیی» استاد علی صفایی حائری در این زمینه اضافه می کنم و البته برای آن که لطافت ادبی متن از دست نرود عین آن را می آورم:

«آنچه ما در برابر امام داريم هنوز تا اين عشق فاصله دارد. ما از امام نه خودش و نه خودمان، كه خانه و زندگى را مى‏خواهيم و از او به جاى مغازه و بيل و كلنگ استفاده مى‏كنيم. ما بيشترها را فداى كم‏ترها كرده‏ايم. و اين است كه عشق نيست بازى است. مثل بازى بچه‏هايى است كه متكاها را زير پايشان مى‏گذارند، تا به عروسك‏هايشان برسند و همين كه رسيدند، فرار مى‏كنند. سوداگرى است مثل سوداگرى آن رند كه مى‏گفت حيف است كه انسان از غير امام چيزى بخواهد. در حالى كه حيف است از امام، غير از امام، چيزى بخواهيم. ما از امام، امامت را مى‏خواهيم و اين عشق ماست و از او وسيله‏ى راه يافتن و جهت گرفتن مى‏سازيم و اين توسل ماست. جز اين عشق و توسل، ظلم است، جفاست.
امام وسيله است، براى چه؟ براى نان و آب و زن و فرزند؟
اين‏ها كه وسيله‏ هايى ديگر دارند. او وسيله‏ى رسيدن است، جهت يافتن است، حركت كردن است. پس توسل به او، به كار گرفتن او در جايى است كه جايگاه اوست و در خور اوست. از او بايد حركت، جهت و هدايت گرفت. او را براى اين كارها گذاشته‏اند.
توسل به امام اين نيست كه از او به جاى دست و پا و بيل و كلنگ كار بكشيم و او را وسيله‏ى هوس‏ها و پل توقع‏ها بسازيم.(1)

1. صفایی حائری ، علی ،تو می آیی ، ص 75