جمع بندی آیا پیش آمدن شرایط گناه و اشتباهات راهی است برای جلوگیری از طغیان انسانها؟

تب‌های اولیه

11 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیا پیش آمدن شرایط گناه و اشتباهات راهی است برای جلوگیری از طغیان انسانها؟

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام و عرض ادب خدمت اساتید گرامی

سوالم را اینطور مطرح کنم که گهگاه پیش میاید انسان ناخواسته مرتکب عملی میشود که بواقع قصدانجام آن را ندارد. یا سخنی میگوید که برخلاف میل درونی اش است.

مثالش را درباره خودم میزنم که هیچگونه اشکالی به آن وارد نباشد. مثلا من آدمی هستم که خیلی مراعات حال دیگران را میکنم و تا آنجاییکه بشود سعیم اینست که کسی را بدون دلیل از خود نرنجانم.

اما با اینحال یکباره پیش میاید که به شخصی بی توجهی کنم. به این ترتیب که در آن لحظه این فکر به ذهنم خطور میکند که اینکار من باعث ناراحتی او نمیشود اما به محض اینکه از آن فضا خارج میشوم و به کار خودم که فکر میکنم مرتب خود را سرزنش میکنم که چرا کاری کردم که یک نفر ناراحت شود؟

یا اینکه گاهی ممکن است پیش بیاید که کاری را انجام دهم که اصلا رغبتی به آن ندارم و با این کار باعث آزار دیگری شوم.درصورتیکه زمانی که دست به آنکار زدم گویا اختیار از من سلب شده بود و چاره ای نداشتم جز انجام آن کار ...

این مثالها اکثرا درمورد حق الناس است درصورتیکه بنده آدمی هستم که به حقوق دیگران احترام میگذارم همچنین اهل اغماز و چشم پوشی از خطاهای دیگران و حتی از حقوق خود هستم.

اما مثلا گاهی پیش میاید که میبینم حقوق خودم درحال پایمال شدن است و با اینکه میتوانم از آن صرف نظر کنم اما اینکار را نمیکنم. گویا در آن لحظه همه چیز دست به دست هم میدهد تا من فراموش کنم که در آن زمان کار صحیح چیست.

وقتی که کار از کار گذشت تازه عاقبت آن کارم را چنان میبینم که گویا از یک بلندی با سر سقوط کرده ام.

این برایم سوال بود که چرا گاهی اختیار از انسان سلب میشود تا مرتکب خطا و گناه شود،

تا اینکه یک سخنرانی شنیدم که انسان زمانی که احساس بی نیازی میکند (طبق آیه شریفه: ان الانسان لیطغی ان رءا ه استغنی)

خداوند گوشمالی اش میدهد به اینطریق که رهایش میکند تا مرتکب اشتباه شود.یا اینکه اتفاقی برایش میفتد تا متنبه شود. و اگر چنین نکند انسان طغیانگر میشود.

با یک نگاه به افکار خودم دیدم که بله من گاهی سوالاتی برایم پیش میاید لاینحل و تنها پاسخی که برای خودم دارم اینست که جهلم نسبت به حقایق هستی باعث بروز این افکار میشود.

مثلا مدتی بود (اینهم که میگویم ناخواسته مرتب در نظرم میامد) که این چه کاریست که خدا به یک عده اجازه داده به انسانها ظلم کنند تا یک عده آدم بیگناه مظلوم واقع شوند و........
و با اینکه برای همه این مسائل هم پیش خودم دلیل داشتم اما این فکر لحظه ای رهایم نمیکرد.

یا این سوال که بعضی از خطاها و بلاها و ناکامیهای ما انسانها ناشی از شرایطی است که به اجبار در آن واقع شده ایم. چرا باید خواست خدا این باشد که انسان در شرایطی واقع شود که باعث انحراف و بدبختی همنوعش شود

و با این افکار حسی پیدا میکردم که گویا یک انسان تنهایی هستم که حتی با خدایش هم نسبتی ندارد

سوالم اینست که آیا این افکار که به نظر غیرطبیعی هم نیست گناه است؟ آیا همینها باعث ایجاد شرایط گناه میشود؟

اگر نه این چه چیزی است که دست انسان را بسته و اختیار انسان را سلب میکند تا با مغز در خطاها و گناهان سقوط کند؟

دیگراینکه ما که با خدایمان دشمنی نداریم چرا باید شرایطی برایمان پیش بیاید که به درگاهش سرشکسته شویم؟

فرق اولیای الهی با ما چیست که ما باید با نفسمان درگیر باشیم اما آنها با دشمنان خدا ....

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: جناب استاد

.امین.;565573 نوشت:
سوالم اینست که آیا این افکار که به نظر غیرطبیعی هم نیست گناه است؟ آیا همینها باعث ایجاد شرایط گناه میشود؟

بسمه تعالی
نخست باید عرض کنم که یک وقت مسأله گناه است و یک وقت مسأله موانع کمال.رابطه این دو عموم خصوص مطلق است بدین صورت که هر گناهی مانع کمال انسان هست اما هر مانعی گناه نیست.
از نوشته های شما بنده به دو ضعف پی بردم،یکی مسأله توحید و دومی مسأله جبر و اختیار.البته ممکن است شما اطلاعات خوبی هم در این دو زمینه داشته باشید ولی باید بدانید که معرفت تشکیکی است و جای دانستن بیشتر هم هست.
این افکار شما که برای خیلی ها هم پیش می آید در حقیقت نوعی رحمت الهی است که شما به ضعفهای خود پی برده و در صدد رفع آنها برآیید.اگر چنین نکنید آنگاه خسارت واقعی پیش می آید.

.امین.;565573 نوشت:
اگر نه این چه چیزی است که دست انسان را بسته و اختیار انسان را سلب میکند تا با مغز در خطاها و گناهان سقوط کند؟

البته ما در روایات داریم که خداوند گاهی به مصالحی مانند گرفتار نشدن بنده به عُجب وی را مبتلا به گناه می کند اما باید دانست ما نمی توانیم خطاهای خود را حمل بر این موارد کرده و در نتیجه خود را مُبری بدانیم،زیرا این مطلب چیزی است که ما بدان علم نداریم و در علم الهی است. لذا ما در مقابل خطاها وظیفه استغفار و توبه و جبران آنها را داریم.

.امین.;565573 نوشت:
دیگراینکه ما که با خدایمان دشمنی نداریم چرا باید شرایطی برایمان پیش بیاید که به درگاهش سرشکسته شویم؟

خداوند کمال مطلق است و هیچ نقصی در او راه ندارد،این کمال مطلق فقط در صدد رهنمون کردن بندگان به آن آستان است و هر چیزی که در این مسیر پیش آید باید در این راستا معنا شود مانند بلایا و گرفتاری های مختلف.لذا اگر چنین دیدی برای کسی پیش آید نه تنها با خدای خود احساس غربت نمی کند بلکه هر چه بیشتر احساس قرب به او جل و أعلا را خواهد داشت.و همچنین سعی می کند که خطاهای خود را شناسایی کرده و جبران نماید.حال این خطاها مربوط به أعمال باشد یا اعتقادات.

.امین.;565573 نوشت:
فرق اولیای الهی با ما چیست که ما باید با نفسمان درگیر باشیم اما آنها با دشمنان خدا ....

فرق ایشان با ما اینست که ایشان با أعدا عدو خود که نفسشان است جهاد مقدسی کرده و پیروز شده اند و ندای یا أیتها النفس المطمئنه را شنیده اند.

استاد;568089 نوشت:
بسمه تعالی
نخست باید عرض کنم که یک وقت مسأله گناه است و یک وقت مسأله موانع کمال.رابطه این دو عموم خصوص مطلق است بدین صورت که هر گناهی مانع کمال انسان هست اما هر مانعی گناه نیست.
از نوشته های شما بنده به دو ضعف پی بردم،یکی مسأله توحید و دومی مسأله جبر و اختیار.البته ممکن است شما اطلاعات خوبی هم در این دو زمینه داشته باشید ولی باید بدانید که معرفت تشکیکی است و جای دانستن بیشتر هم هست.
این افکار شما که برای خیلی ها هم پیش می آید در حقیقت نوعی رحمت الهی است که شما به ضعفهای خود پی برده و در صدد رفع آنها برآیید.اگر چنین نکنید آنگاه خسارت واقعی پیش می آید.

البته ما در روایات داریم که خداوند گاهی به مصالحی مانند گرفتار نشدن بنده به عُجب وی را مبتلا به گناه می کند اما باید دانست ما نمی توانیم خطاهای خود را حمل بر این موارد کرده و در نتیجه خود را مُبری بدانیم،زیرا این مطلب چیزی است که ما بدان علم نداریم و در علم الهی است. لذا ما در مقابل خطاها وظیفه استغفار و توبه و جبران آنها را داریم.

خداوند کمال مطلق است و هیچ نقصی در او راه ندارد،این کمال مطلق فقط در صدد رهنمون کردن بندگان به آن آستان است و هر چیزی که در این مسیر پیش آید باید در این راستا معنا شود مانند بلایا و گرفتاری های مختلف.لذا اگر چنین دیدی برای کسی پیش آید نه تنها با خدای خود احساس غربت نمی کند بلکه هر چه بیشتر احساس قرب به او جل و أعلا را خواهد داشت.و همچنین سعی می کند که خطاهای خود را شناسایی کرده و جبران نماید.حال این خطاها مربوط به أعمال باشد یا اعتقادات.

فرق ایشان با ما اینست که ایشان با أعدا عدو خود که نفسشان است جهاد مقدسی کرده و پیروز شده اند و ندای یا أیتها النفس المطمئنه را شنیده اند.

با عرض سلام و احترام و تشکر از پاسخگویی خوب شما

فکر میکنم پاسخش همان است که فرمودید، لازم است انسان سرسری از کنار این افکار نگذرد و به درگاه خداوند استغفار و طلب بخشش کند. با اینکار جلوی عواقب آن افکار هم گرفته خواهد شد.

ممنون از اینکه وقت گذاشته و پاسخ دادید

:Gol:

[=arial][=arial]حجت الاسلام پناهیان / طغیان و حالت استغنا در انسان /
[=arial]
حجت الاسلام پناهیان در این جلسه به بحث طغیان در انسان در حالت استغنا پرداختند.

ایشان راههای جلوگیری از طغیان در انسان را استغفار، محبت، خواندن قرآن، نماز و … برشمردند.



[=arial]
[=arial]
مکان و زمان سخنرانی : هیئت علمدار (مشهد مقدس) – مراسم وفات حضرت خدیجه (س) ۱۳۸۶

مدت زمان : ۵۵ دقیقه کیفیت : VCDRip (خیلی خوب)
تهیه و پخش : نورالزهرا (س)



class: cms_table align: right

[TD="align: center"][=arial]»» بخش تصویری
[/TD]

[=arial].::. دانلود با کیفیت بالا .::.

(فرمت: MP4 – ابعاد تصویر: ۵۷۶*۷۲۰)

[=arial]

(حجم کل: ۱۹۸ MB )

لینک اصلی قسمت ۱ | لینک کمکی قسمت ۱

لینک اصلی قسمت ۲ | لینک کمکی قسمت ۲

[TD="align: center"][=arial]
تاریخ ماندگاری لینک اصلی: نا محدود[/TD]
[TD="align: center"][=arial]منبع
[/TD]

[=arial]



استاد;568089 نوشت:
بسمه تعالی.

البته ما در روایات داریم که خداوند گاهی به مصالحی مانند گرفتار نشدن بنده به عُجب وی را مبتلا به گناه می کند اما باید دانست ما نمی توانیم خطاهای خود را حمل بر این موارد کرده و در نتیجه خود را مُبری بدانیم،زیرا این مطلب چیزی است که ما بدان علم نداریم و در علم الهی است. لذا ما در مقابل خطاها وظیفه استغفار و توبه و جبران آنها را داریم.
.[/][/]

باسلام
مگرنه اینگه هربدی به مارسدازجانب خودمان هست
خوب اگه قرارخداانسان رامبتلا به گناه کنه دیگه توجیهی نمیمونه
حتی اگربدرابرای جلوگیری ازبدتربرای ماپیش اورده ازیک جهت به مااحسان کرده وازجهت دیگرمارامبتلا به بدی کرده
این غیرممکن است
یاحق

استاد;568089 نوشت:
بسمه تعالیعتقادات.

فرق ایشان با ما اینست که ایشان با أعدا عدو خود که نفسشان است جهاد مقدسی کرده و پیروز شده اند و ندای یا أیتها النفس المطمئنه را شنیده اند.

پس چراخداوندبرای خلقت یک انسان شکست خورده اورااشرف مخلوقات خوانده وبه خوددرودفرستاده

استاد;568089 نوشت:
بسمه تعالی را داریم.

خداوند کمال مطلق است و هیچ نقصی در او راه ندارد،این کمال مطلق فقط در صدد رهنمون کردن بندگان به آن آستان است و هر چیزی که در این مسیر پیش آید باید در این راستا معنا شود مانند بلایا و گرفتاری های مختلف.لذا اگر چنین برای کسی پیش آید نه تنها با خدای خود احساس غربت نمی کند بلکه هر چه بیشتر احساس قرب به او جل و أعلا را خواهد داشت.و همچنین سعی می کند که خطاهای خود را شناسایی کرده و جبران نماید.حال این خطاها مربوط به أعمال باشد یا اعتقادات.

.[/][/]

باسلام
ایااین که فرمودیددرصددرهنمودکردن به سوی کمال است خب این کمال حدی دارد
چراوقتی اگاهی ازسرنوشت بندگان محیاست انتقال به این دنیاچه علتی میتواندداشته باشد
درحالی که میشوداین ظلم وزجراتفاق نیفتد که عدالت دران دنیابرقرارودراین دنیاکسی زجرکشد
مگرنمیشودبدون فرستادن برزمین حساب همه راداد
یاحق

استاد;568089 نوشت:
بسمه تعالی
نخست باید عرض کنم که یک وقت مسأله گناه است و یک وقت مسأله موانع کمال.رابطه این دو عموم خصوص مطلق است بدین صورت که هر گناهی مانع کمال انسان هست اما هر مانعی گناه نیست.
.
ند.

باسلام
مانع که دست مانیست پس قبول داریدگناهی که توسط انسان باشدمانع کمال است حال مانعی که توسط پروردگاربرای جلوگیری ازکمال کسی هست مقصرانسان نیست پس چرابایدمجازات شودوقتی مانعش به خواست خودش نبوده وهمان مانع سبب حرکت وی درمسیرخلاف کمال شده
یاحق

احمد;572947 نوشت:
پس چراخداوندبرای خلقت یک انسان شکست خورده اورااشرف مخلوقات خوانده وبه خوددرودفرستاده

البته شایان ذکراست همین انسان غافل راخداوندازحیوان گمراه ترمیداندپس ایالفظ اشرف مخلوقات شامل همه میشودیافقط مخاطب خاص خدا
یاحق

[="Book Antiqua"][="Navy"]

بسم الله الرحمن الرحیم



سوال:
آیا ممکن است در برخی موارد، خداوند اختیار را از انسان سلب کرده و او را در معرض گناه قرار دهد؟

پاسخ:
مقدمه؛ دانشمندان مسلمان در موضوع اختیار داشتن با نداشتن انسان به سه دسته تقسیم می شوند: اشاعره که معتقد به جبری بودن افعال انسان اند؛ معتزله که انسان را بطور کامل مختار می دانند و متكلمان اماميه که بر مبناي نظام علي و معلولي، فعل را در آن واحد،‌ هم به حق تعالي و هم به فاعلش منسوب مي دانند، بطوري كه فعل به فاعل بي واسطه يعني انسان، بصورت حقيقي و به فاعل با واسطه، يعني خداوند بصورت مجازي مستند مي‌شود(1). دیدگاه اخیر برگرفته از روایات معصومین(علیهم السلام) مانند روایت امام صادق(علیه السلام) که فرمود: لَا جَبْرَ وَ لَا تَفْوِيضَ وَ لَكِنْ أَمْرٌ بَيْنَ أَمْرَيْن‏؛ [در عالم]نه جبر و نه تفویض است و لکن امری بینابین آنهاست.(2)

با توجه به مقدمه مذکور و همچنین در نظر گرفتن عدالت خداوند، ممکن نیست خداوند کسی را به گناهی مبتلا کند و به همان گناه نیز او را بازخواست کند. با این وجود در برخی آیات و روایات، این گمراه کردن یا حتی به گناه مبتلا کردن انسان به خداوند نسبت داده شده است. خداوند در این باره می فرماید: یضل من یشاء و یهدی من یشاء؛ هر که را بخواهد گمراه و هر که را بخواهد هدایت می کند.(3) شبیه این تعبیر در آیاتی مانند سوره کهف: 17؛ اعراف: 186؛ زمر: 36-37 نیز وارد شده است. علامه طباطبایی در این رابطه می فرماید: مقصود از اضلال بعضی و هدایت بعضی، اضلال و هدایت ابتدایی نیست، بلکه مجازاتی است؛ زیرا همه آنان چه گمراهشان و چه در راهشان همه هدایت ابتدایی دارند و آن کسی که خدا می خواهد گمراهش کند کسی است که خودش راه ضلالت؛ یعنی معصیت را پیموده و پشیمان هم نمی شود.(4) بنابراین خداوند کسی را ابتداءاً گمراه نمی کند، بلکه نهایتا لطف و عنایت خویش را از او برمی دارد و او را به دلیل نافرمانی مستمر به حال خود واگذار می کند. به عبارتی انسان با دست خود زمینه هدایت یا ضلالت خود را فراهم می کند و خداوند نیز بر اساس همین مقدمات و تمهیداتی که بنده فراهم کرده با او برخورد می کند. در قرآن نیز به برخی از مقدماتی که باعث هدایت یا ضلالت عبد می شود، اشاره شده است. به عنوان مثال عصیان و نافرمانی خدا و رسول باعث ضلالت و گمراهی(5) و همچنین تقوا پیشه کردن باعث هدایت و روشن بینی(6) خواهد شد.

در برخی روایات عُجب نیز برای جلوگیری از سقوط مومن به ورطه عُجب، ابتلای او به گناه مطرح شده است. مانند روایت: إِنَّ اللَّهَ عَلِمَ أَنَّ الذَّنْبَ خَيْرٌ لِلْمُؤْمِنِ‏ مِنَ‏ الْعُجْبِ‏ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ مَا ابْتُلِيَ مُؤْمِنٌ بِذَنْبٍ أَبَداً؛ خداوند می دانست که گناه برای مومن بهتر از عجب است و اگر چنین نبود، هیچ گاه مومنی به گناه آلوده نمی شد.(7) در این روایت مبتلا شدن مومن به گناه در صورتی که او را از عجب بازدارد، به عنوان خیر و نافع بودن برای او معرفی شده است. البته در این روایات، تاکید بر مبتلا شدن است و حرفی از علت و عامل این ابتلا نیست. اما در برخی دیگر از روایات، عامل این ابتلاء، خداوند معرفی شده است: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ عَلِمَ أَنَّ الذَّنْبَ خَيْرٌ لِلْمُؤْمِنِ‏ مِنَ‏ الْعُجْبِ‏ لَوْ لَا ذَلِكَ مَا ابْتَلَى اللَّهُ مُؤْمِناً بِذَنْبٍ أَبَداً(8) بر مبنای دسته اول روایات، اشکالی وارد نیست، اما در مورد دسته دوم که این ابتلا را به خداوند نسبت داده است، باید دید منظور چیست؟ نسبت مذکور بر مبنای علت بعید بودن خداوند نسبت به افعال بندگان که در مقدمه به آن اشاره شد، قابل توجیه است؛ بطوری که خداوند با قادر ساختن انسانها به افعال خویش، علت بعید برای این افعال خواهد بود، اما این روشن است که فاعل قریب مسئول اعمال است. از سوی دیگر و بر مبنای توضیح علامه طباطبایی، می توان این نسبت ابتلا را به معنای واگذار کردن مومن در برخی موارد به خود، تعبیر نمود. برای وجه دوم نیز مویداتی در روایات یافت می شود که حاکی از رها کردن مومن در برخی موارد است؛ مانند: لَوْ لَا أَنَّ الذَّنْبَ خَيْرٌ لِلْمُؤْمِنِ‏ مِنَ‏ الْعُجْبِ‏ مَا خَلَّى اللَّهُ (عَزَّ وَ جَلَّ) بَيْنَ عَبْدِهِ‏ الْمُؤْمِنِ وَ بَيْنَ ذَنْبٍ أَبَداً(9)

اما اگر گفته شود: با وجود انسانهای زیادی که گمراه شده اند، چرا خداوند به خود عنوان «احسن الخالقین» را داده است؟ باید گفت: این عنوان ناظر به قابلیت انسان و نوعِ خلقی است که خداوند انجام داده و نمونه های بارز آن که انبیاء و اولیای الهی هستند را شاهد هستیم. به همین ترتیب، اطلاق «اشرف مخلوقات» به انسان نیز ناظر به قابلیت او و رسیدن به آنچه لایق آنست، بیان شده است. بنابراین اگر بر مبنای عقل، فطرت و هدایت تشریعی، خود را به خداوند نزدیک کرد، لایق این عنوان است، در غیر اینصورت ممکن است از حیوانات نیز پست تر(10) باشد.
در مورد چرایی آمدن انسان به این دنیا، با اینکه خداوند علم بی نهایت داشته و از عاقبت انسان با خبر است نیز باید عرض کرد: برای اتمام حجیت بر انسان این امر لازم است؛ چرا که برای محاکمه یا قضاوت در مورد کسی، صرف پیش بینی کفایت نمی کند و تا زمانی که کسی مرتکب کاری نشود، نمی توان در مورد او قضاوت کرده و بر او احتجاج نمود.


[/HR]1. لاهيجي، سرمايه ايمان در اصول اعتقادات، ص66.
2. کلینی، الكافي، ج‏1، ص160.
3. نحل: 93.
4. المیزان، ج 12؛ ص 48.
5. احزاب: 36.
6. انفال: 29.
7.
کلینی، الكافي، ج‏2 ، ص313.
8. مفید، الإختصاص ؛ النص ؛ ص242.
9. الأمالي(للطوسي)، النص، ص571.
10. اعراف: 179.

[/]
موضوع قفل شده است