ولایت فقیه در احادیث

تب‌های اولیه

9 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
ولایت فقیه در احادیث

احسنت

جوابی در خور و کامل مرحبا بر شما دوست گرامی

دوستان بحث جدید که البته زخمی کهنه را دارد بحث ولایت فقیه است....

امروزه تعدادی اندک بدنبال ایجاد خدشه میان مسلمانان هستند

به هر طریق و هر حربه ای

بدنبال جوابی جامع الشرایط برای اقسام بیگانگان

عده ای بنا به دلایلی اعم از اینکه حکومت به نام اسلامی پر از مفسده است...به نام دین تیشه به دین میزنند....وخیلی مثائل دیگه براشون حجت نیست

آقا بی پروا بگم اصولا چنین جامعه ای هم قبول ندارند

دائم بدنبال آوردن احادیثی از قرآن و تعبیر آن به این گونه شرایط است و ضربه زدن به اسلام

تفکر اسلام ستیزی در بحث جامع الشرایط بودن

عده ای هم میگویند ماهم در گذشته ارادتی داشتیم اما حال....

نمونه هایی از مثال هایی که می آورند رو بیان میکنم

(در اشاره به صحبتهای من)
شما کتاب سید قطب که یک ناصبی و دشمن اهل بیت هست و توسط اقای خامنه ای ترجمه شد رو از قلم انداختی . 2-رسول اکرم صل الله و علیه واله فرمود : اگر کسی کار کوچک یا بزرگ این امت را به عهده بگیرد وبه عدالت بین آنها فتار نکند خداوند او را به صورت در آتش جهنم می اندازد و فرمودند :اگر کسی رهبری 10 نفر را به عهده بگیرد ودر میان آنها عالم تر از او باشد. این شخص(رهبر) ملعون است.3- امام صادق فرمودند:هر پرچمی که قبل از ظهور بر افراشته شود.پرچم طاقوت است. و الی ماشاءالله در این باره حدیث داریم. البته شما و2 امامتان مثل عمر و ابوبکر در مقابل فرمان پیامبر وائمه اظهار نظر میکنین به طور نمونه(حکم شطرنج-ماهی اوزون برون- بانکهای ربوی- جوانهایی که به اجبار به جنگ فرستادن - وارد کردن تفکرات صوفیه از قبیل مولوی,ابن عربی.....وعمریه در مذهب شیعه , اختلاصهای چند میلیاردی,خرج کردن بیت المال بدون اجازه مردم)4-اینکه گفتی همه مردم دور ایشان هستند این یک دروغ عجیب است چون مردم ایران 3 دسته شدند یک دسته کسانیکه مثل شما ایشان را نماینده اسلام میدانند و چشم خود را روی همه چیز بسته اند واطاعت کورکورانه میکنن دسته دیگر اینها را نماینده اسلام میدانند و از اسلام گریزان شده اند ودسته آخر تعداد کمی اند که مطیع اهل بیت هستند.
خداوند در قرآن می فرماید :اکثرهم لا یعقلون , اکثرهم لا یشعرون و اکثرهم لا

میگویند دین مهم تراست یا حکومت؟

آیا میشود به خاطر اجرای حکومت دین را نقض کرد،یا برعکس؟

بنده به دنبال جواب این سوالها هستم...

اثبات اینکه جامعه امروزی کفر است یا شرع؟
اثبات اینکه میتوان این جامعه رو ان شالله مقدمه ظهور آقا بدونیم
دلایل اثبات ولایت فقیه در زمان حال به عنوان عادل و نماینده آقا مهدی
آیا در این جامعه ای که زندگی میکنیم دین اسلام به درستی اجرا میشود یا اگر خیر چرا؟
اعلمیت امام خامنه ای در میان بقیه علما
حکم عدل مصوبه مجلس خبرگان در مورد آقا

و هرچیز دیگه ای که به ذهنتون میرسه و میتونه مفید باشه

اجرتون با خدا

هدف من مقابله هست ولاغیر.....

با سلام وعرض ادب و صلوات بر محمد وآل محمد
و عرض تسلیت به مناسبت رحلت بی بی فاطمه معصومه (ع)
دلایل اثبات ولایت فقیه

دلایلى كه براى اثبات ولایت فقیه اقامه شده به دو دسته
1-ادلّه عقلى
2- ادلّه نقلى
تقسیم مى گردد. باید توجّه داشت كه علماى شیعه معتقدند براى اثبات به یك حكم شرعى ممكن است به چهار نوع دلیل استناد كنیم:
1ـ كتاب
2ـ سنّت معصومین(علیهم السلام)
3ـ اجماع
4ـ عقل
از نظر علماى شیعه لازم نیست براى اثبات یك حكم شرعى حتماً آیه یا روایتى در دست داشته باشیم بلكه مى توان با استفاده از عقل و دلیل عقلى معتبر نیز به حكمى از احكام شریعت اسلام دست یافت و آن را اثبات نمود. بنابر این، از نظر فقهى ارزش استناد به دلیل عقلى براى اثبات ولایت فقیه به هیچ روى كم تر از ارزش استناد به ادلّه نقلى و آیات و روایات نیست. ما در این جا ابتدا دو دلیل عقلى و بدنبال آن دو دلیل نقلى را براى اثبات ولایت فقیه ذكر مى كنیم.

الف ـ ادلّه عقلى

دلیل عقلى اوّل: این دلیل بطور خلاصه از مقدمات ذیل تشكیل مى شود:

1 ـ براى تأمین مصالح فردى و اجتماعى بشر و جلوگیرى از هرج و مرج و فساد و اختلال نظام، وجود حكومت در جامعه ضرورى و لازم است.

2 ـ حكومت ایده آل و عالى ترین و مطلوب ترین شكل آن، حكومتى است كه امام معصوم(علیه السلام) در رأس آن باشد و جامعه را اداره كند.

3ـ بر این اساس كه هنگامى كه تأمین و تحصیل یك مصلحت لازم و ضرورى در حدّ مطلوب و ایده آل آن میسّر نباشد باید نزدیك ترین مرتبه به حدّ مطلوب را تأمین كرد، لذا در بحث ما هم هنگامى كه مردم از مصالح حكومت معصوم(علیه السلام)محروم بودند باید بدنبال نزدیك ترین مرتبه به حكومت معصوم باشیم.

4 ـ اقربیت و نزدیكى یك حكومت به حكومت معصوم(علیه السلام) در سه امر اصلى متبلور مى شود: یكى علم به احكام كلّى اسلام (فقاهت)، دوّم شایستگى روحى و اخلاقى به گونه اى كه تحت تأثیر هواهاى نفسانى و تهدید و تطمیع ها قرار نگیرد (تقوى)، و سوّم كارآیى در مقام مدیریت جامعه كه خود به خصلت ها و صفاتى از قبیل درك سیاسى و اجتماعى، آگاهى از مسائل بین المللى، شجاعت در برخورد با دشمنان و تبهكاران، حدس صائب در تشخیص اولویت هاو... قابل تحلیل است.

بر اساس این مقدمات نتیجه مى گیریم: پس در زمان غیبت امام معصوم(علیه السلام)كسى كه بیش از سایر مردم واجد این شرایط باشد باید زعامت و پیشوایى جامعه را عهده دار شود و با قرار گرفتن در رأس حكومت، اركان آن را هماهنگ نموده و بسوى كمال مطلوب سوق دهد. و چنین كسى جز فقیه جامع الشرایط شخص دیگرى نخواهد بود.

اكنون به توضیح این دلیل و هر یك از مقدّمات آن مى پردازیم:

[=arial]مقدّمه اوّل این دلیل، همان بحث معروف ضرورت وجود حكومت است كه در فصل هاى پیشین هم از آن سخن گفته ایم.(در کتاب نگاهی گذرا به ولایت فقیه) در آن بحث به پیش فرض هاى نظریه ولایت فقیه اشاره كردیم كه یكى از پیش فرض هاى نظریه ولایت فقیه، پذیرش اصل ضرورت حكومت براى جامعه است و در همان جا گفتیم كه اكثریت قاطع اندیشمندان علوم سیاسى و غیر آنها این اصل را قبول دارند و كسى در مورد آن تردیدى ندارد و تنها آنارشیست ها و ماركسیست ها در این مسأله مناقشه كرده اند. به هر حال دلایل محكم متعدّدى در مورد ضرورت وجود حكومت در جامعه وجود دارد كه این مسأله را قطعى و یقینى مى سازد. امیر المؤمنین على(علیه السلام) در این رابطه مى فرمایند:

[=arial]لاَبُدَّ لِلْنَّاسِ مِنْ اَمِیرِ بَرٍّ اَوْ فَاجِر.([1])

[=arial]وجود حاكمى براى مردم، چه نیكو كار و عادل یا ستم گر و زشت كار، لازم است.

[=arial]كه این عبارت به روشنى گویاى ضرورت وجود حكومت در جامعه است.

[=arial]مقدّمه دوّم این دلیل هم بدیهى است و نیاز به توضیح چندانى ندارد. مراد از معصوم در این جا همان پیامبر و دوازده امام(علیهم السلام) هستند كه به اعتقاد ما شیعیان از ویژگى عصمت بر خوردارند; یعنى نه عمداً و نه سهواً گناه و یا اشتباه نمى كنند و هیچ گونه نقص و اشكالى در رفتار و اعمال و گفتار و كردار و تصمیم هاى آنان وجود ندارد. این ویژگى باعث مى شود كه آنان واجد بالاترین صلاحیت براى به عهده گرفتن امر حكومت باشند. زیرا حاكمان و فرمانروایان یا بخاطر منافع شخصى و شهوانى خود ممكن است از مسیر حقّ و عدالت منحرف شوند و حكومتشان به فساد جامعه بینجامد و یا این كه در اثر عملكرد سوء و اشتباه و تصمیمات نادرست و غیر واقع بینانه، موجبات فساد و تفویت مصالح جامعه را فراهم كنند. اما فردى كه معصوم است همان طور كه گفتیم به علّت برخوردارى از ویژگى عصمت، نه مرتكب گناه مى گردد و نه دچار اشتباه در فكر و عمل مى شود. از طرف دیگر در جاى خود و در علم كلام بحث مى شود كه ویژگى عصمت نیز ریشه در علم و بصیرت كامل و وافرى دارد كه معصوم(علیه السلام) از آن برخوردار است. بنابراین به تعبیرى مى توان معصوم را انسان كاملى دانست كه با برخوردارى از عقل و علمى كه در سر حدّ كمال است عمداً و سهواً در دام هیچ گناه و اشتباهى گرفتار نمى شود. با چنین وضعى عقل هر عاقلى تصدیق خواهد كرد كه حكومت چنین فردى داراى تمامى مزایاى یك حكومت ایده آل و مطلوب خواهد بود و بالاترین مصلحت ممكن را براى جامعه تأمین و تحصیل مى نماید.

[=arial]مقدّمه سوّم این استدلال شاید به تعبیرى مهم ترین مقدمه آن باشد. براى توضیح این مقدّمه بهتر است از یكى، دو مثال استفاده كنیم:

[=arial]فرض كنید ده نفر انسان، آن هم انسان هاى ممتاز و برجسته كه وجود هر یك براى جامعه بسیار مفید و مؤثّر است در حال غرق شدن هستند و ما اگر با همه امكانات و تجهیزات و افراد نجات غریقى كه در اختیار داریم وارد عمل شویم فقط مى توانیم جان هفت نفر از آنها را نجات دهیم و سه نفر دیگر غرق خواهند شد. در چنین وضعیتى عقل سلیم چه حكمى مى كند؟ آیا مى گوید چون نجات جان همه این ده نفر ممكن نیست و سه نفر آنان قطعاً غرق خواهند شد، دیگر لزومى ندارد شما دست به هیچ اقدامى بزنید؟ یا مى گوید اگر نجات جان همه ممكن بود البتّه باید براى نجات جان همه ده نفر اقدام كنیم امّا اگر نجات جان همه ده نفر ممكن نبود در مورد هفت نفر باقى مانده تفاوتى نمى كند همه هفت نفر را نجات دهیم یا شش نفر را نجات دهیم یا پنج نفر را و یا آن كه فقط براى نجات جان یك نفر اقدام كنیم و به هر حال در صورتى كه نجات جان همه ممكن نباشد آن چه ضرورت دارد اصل اقدام براى نجات است امّا على رغم امكان نجات جان همه هفت نفر باقى مانده، تفاوتى نمى كند كه براى نجات جان همه هفت نفر اقدام كنیم یا این كه مثلاً فقط جان دو نفر یا حتّى یك نفر را نجات دهیم؟ و یااین كه قضاوت و حكم قطعى عقل این است كه اگر نجات جان همه ده نفر (مصلحت تام و كامل) ممكن نیست باید براى نجات جان همه هفت نفر باقى مانده (نزدیك ترین مرتبه به مصلحت تامّ و كامل) اقدام كنیم و مجاز نیستیم حتّى یك نفر را كنار بگذاریم; تا چه رسد به این كه بخواهیم مثلا پنج یا شش نفر دیگر را هم به حال خود رها كنیم و براى نجات جان آنان هیچ اقدامى ننماییم؟ مسلّم است كه قضاوت و حكم قطعى عقل همین گزینه سوّم خواهد بود و هیچ گزینه دیگرى از نظر عقل قابل قبول نیست.

[=arial]و یا فرض كنید انسانى در دریا مورد حمله كوسه واقع شده و ما اگر براى نجاب جان او هم اقدام كنیم قطعاً كوسه یك یا دو پاى او را قطع خواهد كرد و خلاصه اگر هم موّفق شویم او را نجات دهیم حتماً دچار نقص عضو خواهد شد.

[=arial]سؤال این است كه در این صحنه عقل ما چه حكمى مى كند؟ آیا مى گوید چون بالاخره نمى توانیم او را كاملاً صحیح و سالم بیرون بیاوریم بنابراین دیگر لازم نیست كارى انجام دهیم بلكه كافى است بنشینیم و تماشا كنیم چه پیش مى آید؟ یا عقل هر انسان عاقل و با وجدانى قطعاً حكم مى كند كه گر چه یقیناً یك یا دوپاى او قطع مى شود و دچار نقص عضو خواهد شد امّا به هر حال باید براى نجات جانش اقدام كرد و عدم امكان نجات او بطور كاملاً صحیح و سالم (مصلحت صد در صد) مجوّز عدم اقدام براى نجات یك انسانِ یك پا(مصلحت ناقص) و تماشاى خورده شدن او توسّط كوسه نخواهد بود؟ به نظر مى رسد پاسخ روشن است.

[=arial]قضاوت و حكم عقل در این دو مثال در واقع بر مبناى یك قاعده كلّى است كه مورد قبول و اذعان عقل است; همان قاعده اى كه مقدّمه سوّم استدلال ما را تشكیل مى دهد: «هنگامى كه تأمین و تحصیل یك مصلحت لازم و ضرورى در حدّ مطلوب و ایده آل آن میسّر نباشد باید نزدیك ترین مرتبه به حدّ مطلوب را تأمین كرد.» و بحث فعلى ما هم در واقع یكى از مصادیق و نمونه هاى همین قاعده كلّى است. مصلحت وجود حكومت، یك مصلحت ضرورى و غیر قابل چشم پوشى است. حدّ مطلوب و ایده آل این مصلحت، در حكومت معصوم(علیه السلام) تأمین مى شود. امّا در زمانى كه عملاً دسترسى به معصوم و حكومت او نداریم و تأمین این مصلحت در حدّ مطلوب اوّلى و ایده آل میّسر نیست آیا باید دست روى دست گذاشت و هیچ اقدامى نكرد؟ و یا این كه على رغم امكان تحصیل مصلحت نزدیك تر به مصلحت ایده آل مجازیم كه از آن چشم پوشى كرده و به مصالح مراتب پایین تر رضایت دهیم؟ حكم عقل این است كه به بهانه عدم دسترسى به مصلحت ایده آل و مطلوب حكومت، نه مى توان از اصل مصلحت وجود حكومت بطور كلّى صرف نظر كرد و نه مى توان همه حكومت ها را على رغم مراتب مختلف آنها یكسان دانست و رأى به جواز حاكمیت هر یك از آنها بطور مساوى داد بلكه حتماً باید بدنبال نزدیك ترین حكومت به حكومت معصوم و نزدیك ترین مصلحت به مصلحت ایده آل باشیم.

[=arial]و امّا مقدّمه چهارم و در واقع آخرین مقدّمه این استدلال باید بگوییم آن چه كه موجب تأمین بالاترین مرتبه مصلحت حكومت در حكومت معصوم مى شود همه ویژگى هاى وى اعمّ از رفتارى،اخلاقى، علمى، جسمى و ظاهرى، روحى و روانى، خانوادگى و.. نیست بلكه آن چه در این زمینه دخالت اساسى دارد یكى آگاهى كامل و همه جانبه او به اسلام و احكام اسلامى است كه بر اساس آن مى تواند جامعه را در مسیر صحیح اسلام و ارزش هاى اسلامى هدایت كند و دوّم مصونیت صد در صد او از هر گونه فساد و لغزش و گناه و منفعت طلبى و... است و بالاخره بصیرت و درك جامع و كامل، و مهارتى است كه در مورد شرایط اجتماعى و تدبیر امور مربوط به جامعه دارد. بنابراین، وقتى در مقدّمه سوّم مى گوییم باید به دنبال نزدیك ترین حكومت به حكومت معصوم(علیه السلام)باشیم، این حكومت حكومتى است كه در رأس آن شخصى قرار داشته باشد كه از نظر این سه ویژگى در مجموع بهترین و بالاترین فرد در جامعه باشد. و چون در میان این سه ویژگى، یكى از آنها آگاهى و شناخت نسبت به احكام اسلامى است قطعاً این فرد باید «فقیه »باشد زیرا كسى كه بتواند از روى تحقیق بگوید احكام اسلام چیست و كدام است همان فقیه است. البتّه فقاهت به تنهایى كافى نیست و برخوردارى از دو ویژگى دیگر یعنى «تقوا و كارآیى در مقام مدیریت جامعه» نیز لازم است.

[=arial]بنابراین بر اساس این مقدّمات كه صحّت هر یك از آنها را جداگانه بررسى كردیم نتیجه منطقى و قطعى این است كه در زمانى كه دسترسى به معصوم(علیه السلام) و حكومت او نداریم حتماً باید به سراغ« فقیه جامع الشرایط» برویم و اوست كه حقّ حاكمیت دارد و با وجود چنین كسى در میان جامعه، حكومت و حاكمیت دیگران مجاز و مشروع نیست.

[=arial]دلیل دوّم عقلى: این دلیل نیز از مقدمات ذیل تشكیل مى شود:

[=arial]1ـ ولایت بر اموال و اعراض و نفوس مردم، از شئون ربوبیت الهى است و تنها با نصب و اذن خداى متعال مشروعیت مى یابد.

[=arial]2 ـ این قدرت قانونى و حق تصرف در اعراض و نفوس مردم، از جانب خداى متعال به پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله) وامامان معصوم(علیهم السلام) داده شده است.

[=arial] در زمانى كه مردم از وجود رهبر معصوم محروم اند یا باید خداوند متعال از اجراى احكام اجتماعى اسلام صرف نظر كرده باشد یا اجازه اجراى آن را به كسى كه اصلح از دیگران است داده باشد.

[=arial]4 ـ امّا این كه خداوند در زمان عدم دسترسى جامعه به رهبر معصوم، از اجراى احكام اجتماعى اسلام صرف نظر كرده باشد مستلزم ترجیح مرجوح و نقض غرض و خلاف حكمت است; بنابراین فرض دوّم ثابت مى شود كه ما به حكم قطعىِ عقل كشف مى كنیم اجازه اجراى احكام اجتماعى اسلام توسّط كسى كه اصلح از دیگران است داده شده است.

[=arial]5- فقیه جامع الشرایط، یعنى فقیهى كه از دو ویژگى تقوا و كارآیى در مقام مدیریت جامعه و تأمین مصالح آن برخوردار باشد صلاحیتش از دیگران براى این امر بیش تر است.

[=arial]پس: فقیه جامع الشرایط همان فرد اصلحى است كه در زمانى كه مردم از وجود رهبر معصوم محروم اند از طرف خداى متعال و اولیاى معصوم(علیهم السلام) اجازه اجراى احكام اجتماعى اسلام به او داده شده است.

[=arial]اكنون به توضیح این دلیل و مقدّمات آن مى پردازیم:

[=arial]مقدّمه اول همان مقدّمه اى است كه تاكنون چندین بار به آن اشاره كرده ایم و هم در بحث پیش فرض هاى نظریه ولایت فقیه و هم در بحث نقش مردم در حكومت اسلامى و مبناى مشروعیت، نسبتاً به تفصیل به آن پرداختیم. حاصل سخن این بود كه از آن جا كه خداوند، آفریننده و مالك همه هستى و از جمله انسان هاست واز طرفى هم به حكم كلّى عقل، تصرّف در ملك دیگران و بدون اجازه آنان كارى ناپسند و ظالمانه است بنابراین حقّ تصرّف در انسان و متعلّقات او اوّلاً و بالذّات در اختیار خداوند است و در مرتبه بعد مى تواند این حق از طرف خداوند به افراد و انسان هاى دیگرى داده شود.

[=arial]مقدّمه دوّم نیز در بحث نقش مردم در حكومت اسلامى مورد بحث قرار گرفت و گفتیم كه بر اساس اعتقاد همه مسلمانان، حقّ تصرّف در اموال و اعراض و نفوس مردم از طرف خداوند به پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله) داده شده است. همچنین شیعیان معتقدند این حق بعد از پیامبر به دوازده نفر دیگر كه از ویژگى عصمت برخوردارند نیز داده شده است.

[=arial]مقدّمه سوّم و چهارم در واقع پاسخ به این سؤال است كه اگر در زمانى مثل زمان ما مردم به پیامبر و امام معصوم دسترسى نداشتند تكلیف چیست؟ آیا على رغم وجود احكام اجتماعى فراوان در اسلام، كه اجراى آنها مستلزم داشتن تشكیلات حكومتى و قدرت سیاسى است، خداوند متعال از این احكام صرف نظر كرده و آنها را به كنار مى نهد و تنها به احكام فردى اسلام و اجراى آنها بسنده مى كند یا همچنان بر اجراى احكام اجتماعى اسلام تأكید دارد؟ به عبارت دیگر، در زمان عدم حضور معصوم در جامعه، عقلاً دو فرض بیش تر متصوّر نیست: یا غرض خداوند به اجراى احكام اجتماعى اسلام تعلّق مى گیرد یا تعلّق نمى گیرد. اكنون صحّت و سقم هر یك از این دو گزینه را بررسى مى كنیم.

[=arial]اگر بگوییم در زمان عدم حضور معصوم(علیه السلام) غرض خداوند به اجراى احكام اجتماعى اسلام تعلّق نگرفته و خداوند از آنها دست بر مى دارد و آنها را تعطیل مى كند و تنها به احكام فردى اسلام از قبیل نماز و روزه و حج و طهارت و نجاست اكتفا مى كند لازمه این فرض، نقض غرض و خلاف حكمت و ترجیح مرجوح از جانب خداوند است كه محال است. توضیح این كه:

[=arial]اصولاً ما معتقدیم برقرارى تشكیلاتى بنام دستگاه نبوّت و فرستادن پیامبران و شرایع آسمانى بر این اساس بوده كه خداى متعال، این جهان و از جمله انسان را بیهوده و عبث نیافریده بلكه غرضش به كمال رساندن هر موجودى به تناسب و فراخور ظرفیت وجودى آن موجود بوده است. انسان هم از این قاعده مستثنى نیست و براى رسیدن به كمال انسانى خلق شده است. امّا از آن جا كه عقل بشر به تنهایى براى شناسایى كمال نهایى انسان و حدود و ثغور و مسیر دقیق آن كافى نبوده لذا خداوند متعال با فرستادن پیامبران و ابلاغ احكام و دستوراتى در قالب دین، راه كمال را به انسان نشان داده و او را راهنمایى كرده است و تمامى دستورات و احكامى كه در دین آمده است به نوعى در كمال انسان تأثیر دارد. بنابراین، دین در واقع همان برنامه اى است كه براى به كمال رسیدن انسان ها ارائه شده است. با چنین تحلیلى، اكنون اگر فرض كنیم كه خداى متعال بخش زیادى از احكام اسلام را تعطیل كرده و از آنها دست برداشته است این بدان معناست كه خداوند غرض خود را كه به كمال رسیدن انسان بوده نقض كرده باشد زیرا آن چه كه سعادت انسان راتأمین مى كند و او را به كمالى كه در خور و متناسب با ظرفیت وجودى اوست مى رساند مجموعه احكام و دستورات دین است نه فقط بخشى از آن; و به همین دلیل هم، ایمان و عمل به بخشى از تعالیم دین و نپذیرفتن و انكار بخش دیگر آن، بشدّت در قرآن نفى شده است:

[=arial]«اَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الكِتَابِ وَ تَكفُرُونَ بِبَعْض فَمَا جَزَاءُ مَنْ یَفْعَلُ ذَلِكَ مِنْكُمْ اِلاَّ خِزْىٌ فِى الحَیَوةِ الدُّنْیَا وَ یَومَ القِیَمَةِ یُرَّدُّونَ اِلَى اَشَدِّ العَذَابِ([2]آیا پس به برخى از كتاب ایمان مى آورید و به برخى كفر می ورزید؟ پس پاداش هر كس از شما كه چنین كند نیست مگر ذلّت و خوارى در زندگى دنیا و در قیامت به سخت ترین عذاب دچار خواهد شد.»

[=arial]و اصولاً اگر احكام اجتماعى اسلام هیچ تأثیرى در سعادت و كمال انسان نداشت از ابتدا وضع نمى شد. بنابراین، تأثیر این دسته از احكام در سعادت و كمال انسان قطعى است و با این حساب بدیهى است كه تعطیل آنها مخلّ به كمال و سعادت انسان و خلاف حكمت است واز خداوند حكیم على الاطلاق محال است.

[=arial]همچنین، همان طور كه در توضیح یكى از مقدّمات دلیل اوّل عقلى گفتیم بنا به حكم عقل، هنگامى كه تحصیل و تأمین یك مصلحت لازم و ضرورى در حدّ اعلا و كامل آن میسّر نبود تحصیل نزدیك ترین مرتبه به مرتبه اعلا و كامل، واجب و لازم مى شود و به بهانه عدم امكان تحصیل مصلحت كامل، نه مى توان به كلّى از آن مصلحت چشم پوشید و نه مى توان على رغم امكان نیل به مراتب بالاتر، به مراتب پایین تر از آن اكتفا نمود. اكنون با توجّه به این قاعده مى گوییم لازمه اجراى احكام اجتماعى اسلام، تشكیل حكومت است كه مصلحت و مرتبه كامل آن در حكومت معصوم(علیه السلام)تأمین مى شود امّا در صورت دسترسى نداشتن به معصوم و عدم حضور وى در بین مردم و جامعه، امر دایر است بین این كه:
[=arial]1- ـ با اجازه اجراى این احكام به فردى كه اصلح از دیگران است، بالاترین مرتبه مصالح حاصل از اجراى این احكام بعد از حكومت معصوم(علیه السلام) را تحصیل و تأمین كنیم.
[=arial]2 ـ على رغم امكان نیل به مصالح مراتب بالاتر، حكم كنیم كه تمام مراتب مصلحت یكسان اند و تأمین مراتب بالاتر لازم نیست.
[=arial]3 ـ على رغم امكان وصول به بعض مراتب حاصل از اجراى احكام اجتماعى اسلام، به كلّى از این مصلحت صرف نظر كرده و آنها را تعطیل نماییم. روشن است كه از میان این سه گزینه، گزینه اول راجح و گزینه دوم و سوّم مرجوح هستند و ترجیح مرجوح بر راجح، عقلاً قبیح و از شخص حكیم محال است.

[=arial]با این بیان، مقدمه سوّم و چهارم نیز برهانى شد و تا این جا ثابت شد كه به حكم عقلى كشف مى كنیم كه در زمان عدم دسترسى مردم جامعه به معصوم(علیه السلام)، اجازه اجراى احكام اجتماعى اسلام توسّط كسى كه اصلح از دیگران است داده شده است و در غیر این صورت، نقض غرض و خلاف حكمت و ترجیح مرجوح از ناحیه خداى متعال خواهد بود.

[=arial]اكنون پس از آن كه تا این جا ثابت شد اجازه اجراى احكام اسلام در صورت عدم حضور معصوم(علیه السلام) به فردى كه اصلح از دیگران است داده شده طبعاً این سوال پیش مى آید كه این فرد اصلح كیست و چه ویژگى هایى باعث مى شود كه یك فرد براى این منصب اصلح از دیگران باشد؟ پاسخ این سؤال را نیز در توضیح مقدمه چهارم از دلیل اوّل عقلى روشن ساختیم و گفتیم از میان همه خصوصیات و صفات معصوم(علیه السلام) آن چه كه باعث مى شود حكومت وى كامل ترین حكومت باشد در واقع سه ویژگى عصمت، علم و آگاهى كامل به احكام و قوانین اسلام،و درك و شناخت وى نسبت به شرایط و مسائل اجتماعى و كار آمدى اش در تدبیر آنها مى باشد. بنابراین كسى كه در مجموع این سه صفت، شباهت و نزدیكى بیش ترى به امام معصوم(علیه السلام) داشته باشد اصلح از دیگران است; و این فرد كسى نیست جز فقیه اسلام شناس باتقوایى كه كارآمدى لازم را نیز براى تدبیر امور مردم و جامعه داشته باشد.

[=arial]اكنون با اثبات این مقدّمات نتیجه مى گیریم كه فقیه جامع الشرایط، همان فرد اصلحى است كه در زمانى كه مردم از وجود رهبر معصوم در میان جامعه محروم اند از طرف خداوند و اولیاى معصوم اجازه اجراى احكام اجتماعى اسلام به او داده شده است. [=arial]

[=arial]ب ـ ادلّه نقلى

[=arial]گفتیم براى اثبات ولایت فقیه، هم به ادلّه عقلى و هم به ادلّه نقلى استناد شده است. ادلّه نقلى این مسأله عبارت از روایاتى است كه دلالت بر ارجاع مردم به فقها براى رفع نیازهاى حكومتى (بویژه مسائل قضایى و اختلافات حقوقى) دارد و یا فقها را به عنوان «اُمنا» یا «خُلفا» و «وارثان» پیامبران و كسانى كه مجارى امور بدست ایشان است معرّفى كرده است. درباره سند و دلالت این روایات بحث هاى فراوانى انجام گرفته كه دراین جا مجال اشاره به آنها نیست و باید به كتاب ها و رساله هاى مفصّل و تخصّصى این موضوع مراجعه كرد. در میان این روایات، مقبوله عمر بن حنظله و مشهوره ابو خدیجه و توقیع شریف كه در پاسخ اسحاق بن یعقوب صادر شده بهتر قابل استناد است و به نظر ما تشكیك در سند چنین روایاتى كه از شهرت روایى و فتوایى برخوردارند، روا نیست. و از نظر دلالت هم به نظر ما دلالت آنها بر نصب فقها به عنوان كارگزاران امام مقبوض الید روشن است و اگر احتیاج به چنین نصبى در زمان غیبت بیش تر نباشد كم تر نخواهد بود. بنابراین با سرایت ملاك نصب فقیه در زمان حضور به زمان غیبت، و باصطلاح علمى و فنّى به «دلالت موافقه»، نصب فقیه در زمان غیبت هم ثابت مى شود و احتمال این كه نصب ولىّ امر در زمان غیبت به خود مردم واگذار شده باشد گذشته از این كه كوچك ترین دلیلى براى آن وجود ندارد با توجّه به ربوبیت تشریعى خداوند (مفاد آیه ان الحكم الاّ للّه و دلایل دیگر) سازگار نیست و هیچ فقیه شیعه اى (جز در این اواخر) آن را به عنوان یك احتمال هم مطرح نكرده است.

[=arial]به هر حال، روایات مزبور مؤیّدات بسیار خوبى براى ادلّه عقلى كه ذكر كردیم به شمار مى رود و بر فرض هم كه كسى در سند یا دلالت آنها مناقشه اى داشته باشد استناد ما به دلایل عقلى همچنان پا بر جا خواهد ماند.

[=arial]پس از این توضیح مقدّماتى، اكنون برخى از ادلّه نقلى مسأله ولایت فقیه را در این جا ذكر مى كنیم.

[=arial]1ـ روایتى كه در بین فقهاء به «توقیع شریف» مشهور است. این توقیع را عالم بزرگ و كم نظیر شیعه، مرحوم شیخ صدوق در كتاب اكمال الدین خود آورده است. این توقیع در واقع پاسخى است كه حضرت ولى عصر امام زمان(علیه السلام) در جواب نامه اسحاق بن یعقوب مرقوم داشته اند. اسحاق بن یعقوب در این نامه سؤالاتى را به محضر شریف آن حضرت ارسال داشته كه از جمله آنها این است كه در مورد «حوادث واقعه» كه در زمان غیبت پیش خواهد آمد وظیفه ما چیست؟ آن حضرت در این باره مى فرمایند:« وَ اَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةِ فَارْجِعُوا فِیهَا اِلَى رُوَاةِ حَدِیثِنَا فَاِنَّهُمْ حُجَّتِى عَلَیكُمْ وَ اَنَا حُجَّةُ اللَّهِ عَلَیهِمْ([3]و امّا رخدادهایى كه پیش مى آید پس به راویان حدیث ما مراجعه كنید زیرا آنان حجت من بر شمایند و من حجت خدا بر آنان هستم.»

[=arial]اگر منظور از «حوادث واقعه» و «رواة حدیث» در این توقیع معلوم گردد آن گاه دلالت آن بر مدّعاى ما كه اثبات ولایت فقیه است روشن خواهد شد.

[=arial]در مورد توضیح مراد از «حوادث واقعه» كه در متن توقیع شریف آمده باید بگوییم بسیار بعید است كه منظور اسحاق بن یعقوب از آن، احكام شرعى و همین مسائلى كه امروزه معمولاً در رساله هاى عملیه نوشته مى شود بوده باشد زیرا اوّلاً براى شیعیان معلوم بوده كه در این گونه مسائل باید به علماى دین و كسانى كه با اخبار و روایات ائمه و پیامبر(علیهم السلام)آشنایى دارند مراجعه كنند و نیازى به سؤال نداشته است. همان گونه كه در زمان حضور خود ائمه(علیهم السلام) به علّت مشكلاتى نظیر دورى مسافت و امثال آنها كه وجود داشته امامان شیعه مردم را در مورد مسائل شرعى به افرادى نظیر یونس بن عبدالرحمن، زكریا بن آدم و امثال آنان ارجاع مى دادند. همچنین نوّاب اربعه در زمان غیبت صغراى امام زمان(علیه السلام) (كه هر چهار نفر آنان از فقها و علماى دین بوده اند) گواه روشنى بر این مطلب است; وخلاصه این مسأله براى شیعه چیز تازه اى نبوده است. و ثانیاً اگر منظور اسحاق بن یعقوب از حوادث واقعه، احكام شرعى بود قاعدتاً باید تعبیراتى نظیر این كه «وظیفه ما در مورد حلال و حرام چیست؟» و یا «در مورد احكام الله چه تكلیفى داریم؟» و مانند آنها را بكار مى برد كه تعبیر شایع و رایجى بوده و در سایر روایات هم بسیار بكار رفته است و به هر حال، تعبیر «حوادث واقعه» در مورد احكام شرعى به هیچ وجه معمول و متداول نبوده است. و ثالثاً اصولاً دلالت الفاظ، تابع وضع آنهاست و كلمه «حوادث واقعه» به هیچ وجه از نظر لغت و دلالت وضعى به معناى احكام شرعى نیست بلكه معناى بسیار وسیع ترى دارد كه حتماً شامل مسائل و مشكلات و رخدادهاى اجتماعى نیز مى شود.بنابراین، سؤال اسحاق بن یعقوب از محضر حضرت ولى عصر(علیه السلام) در واقع این است كه در مورد مسائل و مشكلات اجتماعى جامعه اسلامى كه در زمان غیبت شما پیش مى آید وظیفه ما چیست و به چه مرجعى باید مراجعه كنیم؟ و آن حضرت در جواب مرقوم فرموده اند كه در این مورد به «راویان حدیث ما» مراجعه كنید. اكنون ببینیم مراد از «راویان حدیث» چه كسانى هستند.

[=arial]ممكن است كسى بگوید منظور از «راویان حدیث» هر كسى است كه مثلاً كتاب اصول كافى یا وسائل الشیعه یا هر كتاب روایى دیگر را بر دارد و احادیث و روایات آن را براى مردم بخواند و نقل كند. امّا با اندكى دقّت و توجّه معلوم مى گردد كه این تصوّر درست نیست. زیرا كسى كه در زمان ما مى خواهد از قول پیامبر(صلى الله علیه وآله) یا امام صادق و سایر ائمه(علیهم السلام) حدیث و روایتى را نقل كند باید به طریقى احراز كرده باشد كه این حدیث واقعاً از پیامبر یا امام صادق یا امام دیگر است، و در غیر این صورت حق ندارد و نمى تواند بگوید امام صادق چنین فرموده و اگر در حالى كه آن حدیث و روایت به هیچ طریق معتبرى برایش ثابت نشده معهذا آن را به امام صادق و یا سایر ائمه و معصومین(علیهم السلام) نسبت دهد از مصادیق كذب و افتراى بر پیامبر و امامان خواهد بود كه گناهى بزرگ است. به عبارت دقیق تر، اگر كسى بخواهد حدیثى را از پیامبر یا امامى نقل كند حتماً باید بتواند بر اساس یك حجّت و دلیل شرعى معتبر آن را به امام معصوم نسبت دهد. و واضح است كه این گونه نقل حدیث كردن نیاز به تخصّص دارد و تخصّص آن هم مربوط به علم پزشكى یا مهندسى یا كامپیوتر و سایر علوم نیست بلكه مربوط به علم فقه است و «فقیه» كسى است كه از چنین تخصّصى برخوردار است. بنابراین، مقصود از «راویان حدیث» در واقع همان فقها و علماى دین هستند.

[=arial]با توجّه به توضیحى كه درباره دو واژه «حوادث واقعه» و «رواة حدیث» دادیم اكنون معناى توقیع شریف این مى شود كه امام زمان(علیه السلام)فرموده اند «درباره مسائل و مشكلات و رخدادهاى اجتماعى كه در زمان غیبت من در جامعه اسلامى پیش مى آید به فقها و علماى دین مراجعه كنید زیرا آنان حجّت من برشمایند و من حجّت خدا بر آنان هستم.» و دلالت چنین جمله اى بر ولایت فقیه در زمان غیبت بسیار روشن و واضح است.

[=arial]2ـ روایت دیگرى كه مى توان در اثبات ولایت فقیه به آن استناد كرد حدیثى است كه به مقبوله عمربن حنظله مشهور است. در این حدیث، امام صادق(علیه السلام) در بیان تكلیف مردم در حلّ اختلافات و رجوع به یك مرجع صلاحیت دار كه حاكم بر مسلمین باشد چنین مى فرماید:

[=arial]«... مَنْ كَانَ مِنْكُمْ قَد رَوَى حَِدیثَنَا وَ نَظَرَ فِى حَلاَلِنَا وَ حَرَامِنَا وَ عَرَفَ اَحْكَامَنَا فَلْیَرْضَوْا بِهِ حَكَماً فَاِنِّى قَدْ جَعَلْتُهُ عَلَیكُمْ حَاكِماً فَاِذَا حَكَمَ بِحُكْمِنَا فَلَم یَقْبَلْهُ مِنْهُ فَاِنَّمَا اِسْتَخَفَّ بِحُكْمِ اللَّهِ وَ عَلَیْنَا رَدَّ وَ الرَّادُّ عَلَیْنَا كَالرَّادِّ عَلَى اللَّهِ وَ هُوَ عَلَى حَدِّ الشِّرْكِ بِاللَّهِ([4]... هر كس از شما كه راوى حدیث ما باشد و در حلال و حرام ما بنگرد و صاحب نظر باشد و احكام ما را بشناسد او را به عنوان داور بپذیرید. همانا من او را حاكم بر شما قرار دادم. پس هر گاه حكمى كرد و از او قبول نكردند، حكم خدا را سبك شمرده اند و ما را رد كرده اند و آن كس كه ما را رد كند خدا را رد كرده و رد كردن خدا در حدّ شرك به خداى متعال است.

[=arial]بدیهى است كه عبارت «قَد رَوَى حَدِیثَنَا وَ نَظَرَ فِى حَلاَلِنَا وَ حَرَامِنَا وَ عَرَفَ اَحْكَامَنَا» در این حدیث جز بر شخصى كه فقیه و مجتهد در احكام و مسائل دین باشد قابل تطبیق نیست و قطعاً منظور امام(علیه السلام) فقها و علماى دین هستند كه آن حضرت ایشان را به عنوان حاكم بر مردم معرّفى كرده و حكم فقیه را نظیر حكم خویش قرار داده است; و بدیهى است كه اطاعت حكم امام معصوم(علیه السلام) واجب و الزامى است. بنابراین، اطاعت حكم فقیه نیز واجب و الزامى است و همانگونه كه خود امام(علیه السلام) فرموده، رد كردن و قبول نكردن حاكمیت و حكم فقیه به منزله نپذیرفتن حاكمیت امام معصوم(علیه السلام) و استخفاف به حكم ایشان است كه آن نیز گناهى است بزرگ و نابخشودنى; زیرا كه نپذیرفتن حكم امام معصوم(علیه السلام) عیناً رد كردن و نپذیرفتن حاكمیت تشریعى خداى متعال است كه در روایت گناه، آن در حدّ شرك به خداوند دانسته شده و قرآن كریم درباره شرك مى فرماید:

[=arial]«اِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِیمٌ([5]همانا شرك، ستمى بس بزرگ است.»

[=arial]«اِنّ اللَّهَ لاَیَغْفِرُ اَنْ یُشْرَكَ بِهِ وَ یَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَنْ یَشَاءُ([6]همانا خداوند این را كه به او شرك ورزیده شود نمى آمرزد و پایین تر از این حد را براى هر كس كه بخواهد مى آمرزد.»

[=arial]بنابراین براساس این روایت شریف، سرپیچى از حاكمیت فقیه و نپذیرفتن حكم او ستمى است بس بزرگ و گناهى است كه خداوند آن را نمى بخشد.

[=arial]اشكالى كه معمولاً در استدلال به این روایت مطرح مى شود این است كه گفته مى شود این روایت در پاسخ به یك سؤال صادر شده كه راوى از حضرت در مورد اختلافات حقوقى و نزاع هایى كه بین شیعیان پیش مى آید سؤال مى كند كه وظیفه ما چیست؟ آیا به همین تشكیلات قضایى و قضاتى كه در دستگاه حكومت غاصب عبّاسى وجود دارند مراجعه كنیم یا وظیفه دیگرى داریم؟ و حضرت در پاسخ به چنین سؤالى این فرمایش را فرموده اند; و مقبوله عمربن حنظله در واقع مربوط به مسأله قضاوت و اجراى احكام قضایى اسلام است كه تنها بخشى از مسائل حكومت است در حالى كه بحث ولایت فقیه مربوط به كلّ حكومت و اجراى تمامى احكام اسلام و حاكمیت فقیه بر تمامى شئون جامعه اسلامى است. بنابراین اگر هم این روایت را قبول كنیم و در سند آن مناقشه و اشكال نكنیم، این روایت فقط حق حاكمیت و دخالت در امور قضایى را براى فقیه اثبات مى نماید و بیش تر از این دلالتى ندارد.

[=arial]امّا در پاسخ به این اشكال مى توان گفت كه اوّلاً درست است كه سؤال راوى از مورد خاص (مسأله قضاوت) بوده امّا در فقه مشهور است كه مى گویند همه جا این طور نیست كه خصوصیت سؤال باعث شود كه پاسخ فقط اختصاص به همان مورد و محدوده داشته باشد و موارد دیگر را شامل نشود بلكه ممكن است گرچه از یك مورد خاص سؤال شده امّا پاسخى كه داده شده عام و كلّى باشد. مثلاً در باب نماز، روایات فراوانى داریم كه راوى سؤال مى كند مردى در حال نماز خواندن است و چنین و چنان مى شود و... در مورد این روایات هیچ فقیهى نگفته و نمى گوید پاسخى كه امام معصوم (علیه السلام) در جواب این قبیل سؤالات داده فقط حكم مرد نمازگزار را بیان مى كند و اگر همین مسأله عیناً براى زن نمازگزارى پیش بیاید دیگر حكم آن از این روایت استفاده نمى شود و باید روایت دیگرى پیدا كنیم. بلكه برخورد فقها با این قبیل روایات این گونه است كه با این كه در این قبیل روایات از مورد خاص، یعنى مرد نمازگزار، سؤال شده امّا حكمى را كه حضرت در پاسخ فرموده مربوط به هر نمازگزارى اعمّ از زن و مرد مى دانند.

[=arial]و ثانیاً در مقبوله عمربن حنظله فرموده چنین كسى را (رَوَى حَدِیثَنَا وَ نَظَرَ فِى حَلاَلِنَا وَ حَرَامِنَا وَ عَرَفَ اَحْكَامَنَا)«حاكم» همه موارد حكومت و حاكمیت را شامل مى شود. بر شما حاكم قرار دادم و نفرموده او را قاضى بر شما قرار دادم و بین این كه بفرماید «جعلته علیكم حاكما» تا این كه بفرماید «جعلته علیكم قاضیاً» تفاوت وجود دارد و عمومیت و اطلاق واژه .

[=arial]به هر حال با توجّه به ادلّه عقلى و نقلى كه نمونه اى از آن ها ذكر گردید به نظر ما تردیدى در این مسأله وجود ندارد كه در زمان غیبت امام معصوم(علیه السلام)تنها فقیه جامع الشرایط است كه از طرف خداى متعال و امام معصوم (علیه السلام)حق حكومت و حاكمیت براى او جعل شده و اذن اِعمال حاكمیت به او داده شده است و هر حكومتى كه فقیه در رأس آن نباشد و امور آن با نظر و اذن او اداره نشود هر چه و هر كه باشد حكومت طاغوت است و كمك كردن به آن نیز گناه و حرام است. همان گونه كه اگر در زمانى فقیه جامع الشرایطى بسط ید پیدا كرد و شرایط براى او فراهم شد و تشكیل حكومت داد به حكم ادلّه اى كه گفتیم، اطاعت او واجب و تخلّف از حكومت و حاكمیت او حرام است زیرا امام (علیه السلام)فرمود:« فهو حجّتى علیكم: پس او حجت من بر شماست.» و یا فرمود :«فاذا حكم بحكمنا فلم یقبله منه فانما استخفّ بحكم الله و علینا ردّ: پس هرگاه حكمى كرد و از او نپذیرفتند، حكم خدا را سبك شمرده اند و ما را رد كرده اند.» نظیر این كه اگر در زمان حكومت امیرالمؤمنین (علیه السلام) آن حضرت شخصى را براى حكومت یك منطقه منصوب مى كرد اطاعت او واجب بود و مخالفت با او مخالفت با امیرالمؤمنین (علیه السلام)محسوب مى شد. مثلاً اگر آن حضرت مالك اشتر را براى حكومت مصر فرستاد كسى حقّ مخالفت با فرمان مالك را نداشت و نمى توانست بگوید با این كه مى دانم على (علیه السلام)مالك را تعیین كرده و به او فرمان حكومت داده اما بالاخره چون مثلاً مالك معصوم نیست و خودِ على نیست پس اطاعت از مالك اشتر لزومى ندارد و با این كه مالك در محدوده حكومت خود دستورى داده و قانونى وضع كرده من مخالفت مى كنم و هیچ اشكال شرعى هم ندارد. بدیهى است كه چنین استدلال و سخنى باطل و غلط است و مخالفت با مالك اشترى كه از جانب على براى حكومت نصب شده قطعاً جایز نیست. مفاد ادلّه اى هم كه ذكر گردید دقیقاً همین است كه فقیه در این زمان نماینده و منسوب از طرف خدا و امام زمان (علیه السلام)است و همان گونه كه خودِ امام (علیه السلام) نیز فرمود مخالفت با او شرعاً جایز نیست.

[=arial][1]ـ نهج البلاغه / خ 40.

[=arial][2]ـ بقره / 85.

[=arial][3]ـ اكمال الدین، ج 1، ص 483.

[=arial][4]ـ اصول كافى، ج 1، ص 67; وسایل الشیعه، ج 18، ص 98.

[=arial][5]ـ لقمان/ 13.

[=arial][6]ـ نساء /48.

يوسف زهرايي;194541 نوشت:
میگویند دین مهم تراست یا حکومت؟ آیا میشود به خاطر اجرای حکومت دین را نقض کرد،یا برعکس؟ بنده به دنبال جواب این سوالها هستم... اثبات اینکه جامعه امروزی کفر است یا شرع؟ اثبات اینکه میتوان این جامعه رو ان شالله مقدمه ظهور آقا بدونیم دلایل اثبات ولایت فقیه در زمان حال به عنوان عادل و نماینده آقا مهدی آیا در این جامعه ای که زندگی میکنیم دین اسلام به درستی اجرا میشود یا اگر خیر چرا؟ اعلمیت امام خامنه ای در میان بقیه علما حکم عدل مصوبه مجلس خبرگان در مورد آقا و هرچیز دیگه ای که به ذهنتون میرسه و میتونه مفید باشه


با سلام

افراط وتفریط از روز ازل در بشر وجود داشته در زمان رسول الله(ص) و امام علی (ع) هم خوارج وجود داشتند که مسلمانتر از رسول خدا (ص) بودند !!!!!

بنابراین هم اکنون در زمان غیبت ما بین خوب و خوبتر باید خوب را انتخاب کنیم تا زمان ظهور که خوبتر است ان شاء الله بتوانیم در رکاب مولایمان استقامت داشته باشیم.

البته دشمن همواره حرفی برای اشکال دارد در زمان ائمه علیهم السلام هم دل ایشان خون بود عده ای از این طرف بام افتادند وعده ای از آنطرف :

روي عن الصادق (عليه
السلام) أنه قال قطع ظهري إثنان: عالم متهتك، وجاهل متنسك، هذا يصد الناس عن علمه

بتهتكه، وهذا يصد الناس عن نسكه بجهله.
غوالي اللئالي

با سلام وعرض ادب و صلوات بر محمد وآل محمد
[=Book Antiqua]دوست گرامی جناب یوسف زهراآنها که می خواهند ایراد بگیرند ،ایراد می گیرند،و در زمان امام علی هم ایراد گرفتند و علی (ع)را کافر دانستند ،وعلیه او خروج کردندو حضرتش را خانه نشین کردند ،اماوظیفه ما این است که طبق ادله ای که وارد شده و در مقاله فوق خدمتتان عرض شد عمل کنیم، و استدلالاتی از عقل ونقل وآیات الهی که ارائه شد، می تواند معید این مطالب باشد .
:Gol::Gol::Gol::Gol::Gol:

دوستان نقل حدیثی از امام جعفر صادق هست که این بزرگوار میفرمایند:

هر پرچمی که قبلا از ظهور بر افراشته شود پرچم طاغوت است لذا:

بدیهیست در انتها به جواب این سوال ها برسیم:

1:ریشه اصلی حدیث و حدیث های مشابه

2:از کجا بفهمیم که حکومت کنون حکومت طاغوت نیست(دلایل اثبات)

3:وظیفه منتظر در ارتباط با اینگونه احادیث

4:ریشه یابی طاغوت از نظر امام و اینکه چرا برخی اعتقاد به طاغوت بودن حکومت دارند

و من الله توفیق

خوب در ادامه سوال های بالا چند حدیث دیگه هم عنوان شده که عرض میکنیم

فضل كاتب گويد: خدمت امام صادق (عليه السلام ) بودم كه نامه ابومسلم خراسانى براى ایشان آمد،
حضرت فرمودند: نامه تو جواب ندارد از نزد ما بيرون شو، ما شروع كرديم با يكديگر آهسته سخن گفتن ، فرمودند: اى فضل چه سخنى آهسته با هم مى گوئيد؟ همانا خداى عزوجل براى شتاب بندگان شتاب نمى كند، و به راستى كه از جا كندن كوهى از جاى خويش ‍ آسانتر است از واژگون كردن حكومتى كه عمرش به آخر نرسيده ، سپس ‍ فرمودند: همانا فلان پسر فلان تا به هفتمين فرزند فلان (يعنى عباس ) رسيد (يعنى اينها به خلافت رسند) من عرض كردم : پس چه نشانه اى ميان ما و شما است ، قربانت گردم ؟ فرمودند: اى فضل از جاى خود حركت نكن تا سفيانى خروج كند و چون سفيانى خروج كرد به سوى ما رو آوريد و سه بار اين كلام را تكرار كردند - و اين جريان از نشانه هاى حتمى (ظهور حضرت قائم ) است .

1- از حضرت على بن الحسين (عليهما السلام ) روايت كرده اند كه فرمود: به خدا سوگندهيچيك از ما پيش از ظهور حضرت قائم (عليه السلام ) خروج نكند جز آنكه حكايتش حكايت جوجه اى است كه پيش از درآمدن بالهايش از ميان آشيانه خود پرواز كند، پس كودكان او را بگيرند و با او بازى كنند.

2- سدير از امام صادق (عليه السلام ) روايت كرده كه فرمود: اى سدير ملازم خانه ات باش و چون پلاسى ازپلاسهاى خانه (كه روى زمين انداخته اند) باش و تا شب و روز آرامش دارند تو هم آرام و ساكت باش ، و چون به تو خبر رسيد كه سفيانى خروج كرده (بى درنگ ) به سوى ما كوچ كن اگر چه پاى پياده باشى

عمربن حنظلة گويد: شنيدم از امام صادق (عليه السلام ) كه مىفرموند:

پنج نشانه پيش از قيام حضرت قائم صورت خواهد گرفت : صيحه آسمانى ، خروج سفيانى ، فرو رفتن (لشگر سفيانى در بيداء)، كشته شدن نفس زكيه ، خروج يمانى .

من عرض كردم : قربانت گردم اگر يكى از خاندان شما پيش از وقوع اين نشانه ها خروج كند، با او خروج كنيم ؟ فرموند: نه.
و چون فردا شد اين آيه را براى آنحضرت خواندم : (اگر بخواهيم برايشان آيه و نشانه اى از آسمان نازل كنيم كه گردنهايشان در مقابل آن خاضع گردد) (سوره شعراء آيه 4) و بدو عرض كردم : آيا اين نشانه همان صيحه آسمانى است ؟ فرمود: آگاه باش كه اگر آن باشد گردن دشمنان خدا در برابرش خاضع گردد.

سید ابوالقاسم خویی
(زادهٔ ۱۳۱۷ در خوی و درگذشتهٔ ۱۴۱۳ در كوفه) از فقها و مراجع تقلید شیعه است. پدرش بنا به تقلید از نام محمد، پیامبر اسلام، نام او را ابوالقاسم گذاشت.
تحصیلات
علوم مقدماتی را تا ۱۳ سالگی در زادگاه خویش آموخت.
در سال ۱۳۳۰ به نجف رفت و در درس خارج اصول فتحالله شریعت اصفهانی، مهدی مازندرانی، آقا ضیاء‌الدین عراقی، محمدحسین غروی اصفهانی، محمدحسین نائینی حضور یافت. کلام، تفسیر و فن مناظره را از محمدجواد بلاغی نجفی فراگرفت.
او به خاطر علاقه اش به یادگیری حکمت و فلسفه در درس سید حسین بادکوبهای حاضر شد.
ریاضیات، حساب استدلالی، هندسه فضائی و مسطحه و جبر را نزد سید ابوالقاسم خوانساری آموخت.
***برخی از شاگردان معظم له***
حسین وحید خراسانی
محسن کوچه‌ باغی تبریزی
سید علی سیستانی
محمدتقی بهجت
محمد صادقی تهرانی
میرزا جواد تبریزی
سید عبدالکریم موسوی اردبیلی
موسی شبیری زنجانی
سید صادق روحانی
***برخی از نظرات معظم له***
"ولایت در زمان غیبت با هیچ دلیلی برای فقیهان اثبات نمی‌شود. ولایت تنها اختصاص به پیامبر وائمه دارد. فقها نه تنها در امور عامه ولایت ندارند، بلکه در امور حسبیه هم ولایت شرعی ندارند."
التنقیح فی شرح العروه الوثقی، الاجتهاد والتقلید، آیت‌الله خویی،
تقریرات از میرزا علی غروی تبریزی؛ قم، ص ۴۲۴

خوب اینها تعدادی چند از نقطه نظرات اون افراد هست که بله این حکومت مشروعیط نداره و.. با استناد به این احادیث

خوب چطور میشه خلافش رو ثابت کرد؟

لطف به راهنمایی کنید


با سلام


قبلا مفصل بحث کردیم ،
http://forum.msadra.ir/thread-789.html


اما اگر به همه احادیث وشرایط صدور وزمان آنها توجه کنید مثلا میبینید که یکی به سدیر دیگری به زید بن علی و .... در شرایطی صادر شده که همگان ادعا و طلب حکومت داشتند وائمه علیهم السلام را از حق مسلم خویش دور کرده بودند وامام هم بهمین سبب در حدیث فرمود :

عن ابن رباح عن أحمد بن علي الحميري عن الحسن بن أيوب عن عبد الكريم الخثعمي
عن أبان عن أبي الفضل قال: قال أبو جعفر عليه السلام: من ادعى مقامنا يعني الامامة
فهو كافر، أو قال: مشرك.الغیبه نعمانی


یعنی حکومت و دستگاهی که در مقابل امام قد علم کند وپرچمی در عرض پرچم امام ایجاد شود مثل ابوحنیفه ومالک و....تا مردم از هدایت بازمانند ...

بنابراین با توجه به سایر اخباری که ائمه دستور مراجعه به فقهای عادل در زمان غیبت دادند تعارض فوق بر طرف میشود .

عمر بن حنظله، نقل است كه گويد:
از امام ششم پرسيدم: در صورتى كه دو تن از دوستان و ياران شما در مسئله اى مثل ارث يا دِيْن، اختلاف داشتند، آيا مى توانند براى داورى به حاكم و قاضى دستگاه خلافت رجوع كنند؟ حضرت فرمودند: در اين صورت نزاع را نزد طاغوت مطرح كرده اند و هر آنچه كه به نفع آنان حكم كند، هرچند حق مسلّمشان باشد، حرام است; زيرا حقّ خود را با حكم طاغوت ستانده اند درحالى كه، خداوند در قرآن كريم، فرمان داده است كه به طاغوت كفر ورزند. پرسيدم: پس چه كنند؟ فرمودند: يُنْظُرانِ اِلى مَنْ كانَ مِنْكُمْ، قَد رَوى حَديثِنا وَ نَظَرَ فى حَلالِنا وَ حَرامِنا وَ عَرَفَ اَحْكامَنا فَلْيَرضُوا بِهِ حَكَماً فَاِنّى قَد جَعَلْتُهُ عَلَيْكُمْ حاكِماً، فَاِذا حَكَمَ بِحُكْمِنا فَلَمْ يَقْبَلْهُ مِنْهُ، فَاِنَّما بِحُكْمِ اللّهِ اسْتَخَّفَ وَ عَلَيْنا رَدَّ وَ الرّادُّ عَلَيْنا اَلرّادُّ عَلَى اللّهِ فَهُوَ عَلى حَدِّ الشِّرْكِ بِاللّهِ; از ميان خود كسى را پيدا كنند كه راوى حديث ماست و در حلال و حرام، صاحب نظر است، حكم خود را به او واگذار كنند، تا ميان ايشان داورى نمايد; چرا كه من، چنين شخصى را بر شما حاكم قرار داده ام و هرگاه او به حكم ما داورى نمود و حكم او پذيرفته نشد، يقيناً حكم خداوند را كوچك شمرده و ما را انكار كرده اند و كسى كه ما را انكار كند و نپذيرد خدا را انكار كرده است، و اين در حدّ شركِ به خداست.گفتم: اگر هر كدام از آن دو يكى از اصحابمان را (از شيعيان) انتخاب كرده، بنظارت او در حق خويش راضى شد و آن دو در حكم اختلاف كردند و منشأ اختلافشان، اختلاف حديث شما بود، فرمود: حكم درست آنست كه عادلتر و فقيه‏تر و راستگوتر در حديث و پرهيزكارتر آنها صادر كند و بحكم آن ديگر اعتنا نشود. گفتم: اگر هر دو عادل و پسنديده نزد اصحاب باشند و هيچ يك بر ديگرى ترجيح نداشته باشد، چه كنند؟ فرمود: توجه شود بآن كه مدرك حكمش حديث مورد اتفاق نزد اصحاب باشد بآن حديث عمل شود و حديث ديگرى كه تنها و غير معروف نزد اصحابست رها شود زيرا آنچه مورد اتفاق است ترديد ندارد و همانا امور بر سه قسمند: 1- امرى كه درستى و هدايت آن روشن است و بايد پيروى شود. 2- امرى كه گمراهيش روشن است و بايد از آن پرهيز شود. 3- امرى كه مشكل و مشتبه است و بايد دريافت حقيقت او بخدا و رسولش ارجاع شود، پيغمبر (صلی الله علیه و آله) فرموده است: حلالى است روشن و حراميست روشن و در ميان آنها اموريست مشتبه (پوشيده و نامعلوم) كسى كه امور مشتبه را رها كند از محرمات نجات يابد و هر كه مشتبهات را اخذ كند مرتكب محرمات هم گردد و ندانسته هلاك شود. گفتم اگر هر دو حديث مشهور باشند و معتمدين از شما روايت كرده باشند؟ فرمود: بايد توجه شود، هر كدام مطابق قرآن و سنت و مخالف عامه باشد اخذ شود، و آنكه مخالف قرآن و سنت و موافق عامه باشد رها شود. گفتم: قربانت بمن بفرمائيد اگر هر دو فقيه حكم را از قرآن و سنت بدست آورده باشند، ولى‏
يكى از دو خبر را موافق عامه و ديگرى را مخالف عامه بيابيم، بكداميك أخذ شود؟ فرمود: آنكه مخالف عامه است حق است. گفتم فدايت شوم، اگر هر دو خبر موافق دو دسته از عامه باشد؟ فرمود: نظر شود بخبرى كه حاكمان و قاضيان ايشان بيشتر توجه دارند ترك شود و آن ديگر اخذ شود. گفتم: اگر حاكمان عامه بهر دو خبر با توافق نظر دهند؟ فرمود: چون چنين شد صبر كن تا امامت را ملاقات كنى، زيرا توقف در نزد شبهات از افتادن بمهلكه بهتر است.


وعقلا هم چنین امری منطقی است .

با صلوات بر محمد وآل محمد
وسلام بر روان کسانی که در بر افراشته نگه داشتن دین خون پاک خود را فدای اسلام کردند .
در این تاپیک یکی از سوالات مطر ح شده این بود که «هر پرچمی که قبل ازظهور برز افراشته شود پرچم طاغوت است .»
در جواب باید گفت:
از جمله رواياتي که بر عدم مشروعیت تشکیل حکومت در عصر غیبت مورد احتجاج برخی شده است، رواياتي است که به ظاهر قيام مسلحانه را پيش از ظهور مهدي[=arial]«عليه السلام»منع مي کنند و تاکيد دارند که اين گونه قيامها به ثمر نمي رسند. روايات ياد شده را شيخ حر عاملي در «وسائل الشيعه» و محدث نوري در «مستدرک الوسائل» گرد آورنده اند.
یکی از این روایات روایتی از امام صادق[=arial]«عليه السلام»است که آن حضرت فرمودند:
«کل رايه ترفع قبل قيام القائم فصاحبها طاغوت يعبد من دون الله»[1].
هر پرچمي پيش از قيام قائم بر افراشته شود، صاحب آن طاغوتي است که در برابر خدا پرستش مي شود.همچنین در روایتی دیگر امام باقر [=arial]«عليه السلام»فرمودند:«هر پرچمي پيش از پرچم مهدي[=arial]«عليه السلام»بلند شود، پرچمدار آن ظاغوت است.»[2]

نقد و بررسي
بر افراشتن پرچم، کنايه از اعلان جنگ با نظام حاکم و تلاش براي تأسيس ‍ حکومت جديد است.
«طاغوت» يعني انساني که به حدود الهي تجاوز کرده و مي خواهد که مردم حاکميت او را در برابر حاکميت خداوند بپذيرند.
واژه «طاغوت» و جمله: «يعبد من دون الله» در دو حديث فوق، به خوبي بيانگر آن است که مقصود از «پرچم بر افراشته شده پيش از قيام قائم» پرچمي است که در مقابل خدا و رسول و امام [=arial]«عليه السلام»برافراشته گردد و برافرازنده در مقابل حکومت خدا حکومتي تأسيس کند و در پي آن باشد که به خواسته هاي خود، جامه عمل، بپوشاند. بنابراين، نمي توان شخص صالحي که براي حاکميت دين، قيام و اقدام کرده، طاغوت خواند؛ زيرا در اين صورت، چنين پرچمي، نه تنها در مقابل پرچم قائم برافراشت نشده که در مسير و طريق و جهت او خواهد بود.
بر اين سخن گواه از سخن معصوم داريم، از جمله:
امام محمد باقر [=arial]«عليه السلام» مي فرمايد:
«و انه ليس من احد يدعو الي ان يخرج الدجال الا و سيجد من يبايعه و من رفع رايه ضلاله فصاحبها طاغوت.»[3]
هيچ کس مردم را تا خروج دجال فرا نمي خواند، مگر اين که افرادي يافت مي شوند که با او بيعت کنند. هر کس پرچم گمراهي برافراشت، صاحب آن طاغوت است.
در اين روايت، امام[=arial]«عليه السلام»با قيد «ضلالت» براي «راية» آن قيام کننده اي را طاغوت خوانده است که پرچم گمراهي برافرازد.
مؤ يد ديگر، صحيحه «عيص بن قاسم» است. امام [=arial]«عليه السلام» در اين روايت قيامها را به دو دسته تقسيم مي فرمايد:
قيامهايي که جلوداران آنها به خود دعوت مي کنند.
قيامهايي که براي مقابله با باطل و اقامه حق صورت مي گيرد.
امام «عليه السلام» قيامهاي دسته دوم را تأييد مي کند و قيام «زيدبن علي» و مانند وي را از اين نوع مي داند و به پيروان خود هشدار مي دهد که هر قيامي را به قيام زيد قياس نکنند، تا به گمراهي دچار نشوند:
«هنگامي که کسي براي قيام به سوي شما آمد، توجه کنيد که براي چه هدفي قيام مي کنيد. نگوييد که زيد هم خروج کرد. زيد، مردي عالم و راست گفتار بود. او، هرگز شما را به سوي رياست و حاکميت خويش ‍ دعوت نکرد، بلکه به آنچه رضاي آل محمد [=arial]«صلي الله عليه و آله» است، فرا خواند. و اگر پيروز مي شد، به عهد خود وفا مي کرد، او، براي شکستن قدرت طاغوتي بني اميه قيام کرد؛ اما آن که امروز قيام کرده است (محمد بن عبدالله) شما را به چيز ديگر مي خواند. ما شهادت مي دهيم که به دعوت او راضي نيستيم. او امروز، از ما پيروي نمي کند، تا چه رسد به روزي که پرچمها براي او بسته شود.»[4]
در روايات بالا، امام [=arial]«عليه السلام» قيام زيدبن علي[=arial]«عليه السلام» و مانند او را که داعي به حق هستند، تأييد مي کند و قيامهاي اشخاصي چون: محمد بن عبدالله[5] ، که مردم را به خود فرا مي خوانند، محکوم مي کند.
گواه ديگر اين که: ائمه[=arial]«عليهم السلام» قيام حسين بن علي، شهيد فخ را که در زمان حکومت هادي عباسی، برادر هارون الرشيد، انجام گرفته تأييد کرده اند.
بنابراين، قيام زيدبن علي و شهيد فخ و نهضتهايي از اين دست را، نمي توان از نمونه هاي طاغوت شمرد.

افزون بر اينها، اگر با استناد به اين روايات، هر گونه قيام و نهضتي را محکوم و غير مشروع بدانيم، اين گونه برداشت، با روايات جهاد، امر به معروف و نهي از منکر و همچنين با سيره پيامبر«[=arial]صلي الله عليه و آله» و ائمه معصومين«[=arial]عليهم السلام» تعارض دارد و در مقام تعارض، بايد از اين روايات صرف نظر کرد.

همچنين رواياتي وجود دارد که پيامبر«[=arial]صلي الله عليه و آله» و ائمه«[=arial]عليهم السلام» به برخي از قيامهاي پيش از قيام قائم [=arial]«عليه السلام» اشاره نموده اند و آنها را تأييد کرده اند.[6]
با توجه به مطالب فوق، معناي حديث اين است که:
هر پرچمي پيش از قيام قائم بر افراشت شود و رهبر آن مردم را به سوي خود فرا خواند، صاحب اين چنين پرچمي، طاغوت است.
اما اگر شخص صالحي در دوره غيبت قيام کند، به نيابت از امام[=arial]«عليه السلام»و تشکيل حکومت دهد، بدون ترديد، مشمول اين روايات نخواهد بود.
التماس دعا:Gol::Gol::Gol::Gol::Gol:

........................................................................................


[=arial][1] . «کافی»، کلینی،ج8،ص296؛ وسائل الشیعه،ج15،ص53.
[=arial][2] . «مستدرک الوسائل» ج 11: 34.
[=arial][3] . «فروع الکافي»، کليني، ج 8: 297 حديث 456، دارالتعارف، بيروت.
[=arial][4] . «وسائل الشيعه»، ج15،ص50؛ ح( 19964 )، محمد بن يعقوب ، عن علي بن إبراهيم ، عن أبيه ، عن صفوان بن يحيى ، عن عيص بن القاسم قال سمعت أبا عبد الله ( عليه السلام ) يقول : عليكم بتقوى الله وحده لا شريك له وانظروا لأنفسكم ، فوالله إن الرجل ليكون له الغنم فيها الراعي ، فإذا وجد رجلا هو أعلم بغنمه من الذي هو فيها يخرجه ويجئ بذلك الرجل الذي هو أعلم بغنمه من الذي كان فيها ، والله لو كانت لأحدكم نفسان يقاتل بواحدة يجرب بها ثم كانت الأخرى باقية تعمل على ما قد استبان لها ، ولكن له نفس واحدة إذا ذهبت فقد والله ذهبت التوبة فأنتم أحق أن تختاروا لأنفسكم ، إن أتاكم آت منا فانظروا على اي شئ تخرجون ، ولا تقولوا خرج زيد ، فان زيدا كان عالما وكان صدوقا ولم يدعكم إلى نفسه ، وإنما دعاكم إلى الرضا من آل محمد ( صلى الله عليه وآله ) ولو ظهر لوفى بما دعاكم إليه إنما خرج إلى سلطان مجتمع لينقضه ، فالخارج منا اليوم إلى اي شئ يدعوكم إلى الرضا من آل محمد ( صلى الله عليه وآله وسلم ) فنحن نشهدكم انا لسنا نرضى به وهو يعصينا اليوم وليس معه أحد ، وهو إذا كانت الرايات والألوية أجدر أن لا يسمع منا إلا من اجتمعت بنو فاطمة معه ، فوالله ما صاحبكم إلا من اجتمعوا عليه إذا كان رجب فاقبلوا على اسم الله ، وإن أحببتم أن تتأخروا إلى شعبان فلا ضير ، وإن أحببتم أن تصوموا في أهاليكم فلعل ذلك يكون أقوى لكم ، وكفاكم بالسفياني علامة.
[=arial][5] . «مقاتل الطالبين»، ابي الفرج اصفهاني، 157 - 165؛ «بحار الانوار»، ج 47: 277؛ «اصول کافي»، ج 1: 363 - 367.
[=arial][6] . «بحارالانوار»، ج 52: 243، «کتاب الغيبة» نعماني: 256، 273.

سلام علیکم

خیر البریه;196596 نوشت:
قال: قال أبو جعفر عليه السلام: من ادعى مقامنا يعني الامامة
فهو كافر، أو قال: مشرك

آیا کسی که ادعا میکند ولایتش ، همان ولایت رسول الله است ادعای مقام امامت را نکرده؟ آیا در حال حاضر ولایت مطلقه فقیه فرقش با مقام امام معصوم چیست؟

خیر البریه;196596 نوشت:
یعنی حکومت و دستگاهی که در مقابل امام قد علم کند

چرا امانت در ترجمه را رعایت نمیکنید؟ در کجای روایت آمده که مقابل؟

موضوع قفل شده است