اسرافکاران ، برادران شیطان

تب‌های اولیه

3 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
اسرافکاران ، برادران شیطان

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش
هنگامی که ارتباط با شیطان از حد متعارف فراتر برود و آن قدر تنگاتنگ و صمیمی بشود که به مرحله برادری برسد، شیطان آن‌ها را به عنوان برادران صمیمی خویش می‌پذیرد و این نهایت سقوط برای انسان است.
قرآن برادران شیطان را کسانی معرفی می‌کند که در خرج اموال و صرف دارایی خود حد و مرزی قائل نیستند و اهل اسراف و تبذیر هستند: «وَآتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَالْمِسْكِینَ وَابْنَ السَّبِیلِ وَلاَ تُبَذِّرْ تَبْذِیرًا إِنَّ الْمُبَذِّرِینَ كَانُواْ إِخْوَانَ الشَّیاطِینِ وَكَانَ الشَّیطَانُ لِرَبِّهِ كَفُورًا»؛ «و حق خویشاوند را به او بده و مستمند و در راه‏مانده را [دستگیرى كن] و ولخرجى و اسراف مكن؛ چرا كه اسرافكاران برادران شیطان‌هایند و شیطان همواره نسبت به پروردگارش ناسپاس بوده است». (اسراء 26 -27) تعبیر به برادران شیطان یا به خاطر این است که اعمالشان هم‌ردیف و هماهنگ اعمال شیطان است که همچون برادرانی که یکسان عمل می‌کنند و یا اینکه قرین و همنشین شیطان در دوزخ‌اند.

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش
اسراف و مصرف گرایی در قران وحدیث در قرآن کریم واژه اسراف ومشتقات آن، با معنای واحد و مصداقهای متعدد به کارگرفته است تجاوز از حد یا در خصوصیات نفسانی و صفات اخلاقی است که، سبب سلب تعادل انسان در معنویات و شخصیت باطنی آن می شود، یا در افعال خارجی است که از مهمترین آنها مسائل متعلق به داشتن و مصرف کردن است و باید دانست که قسمت دوم نیز منشا نفسی دارد چرا که اصل حاکم بر طبیعت آدمی و هویت وجودی او، در مادی و روحی، اصل میانه روی، اعتدلال است و اسراف خروج از حد و مرز فطرت و چاچوب انسانی؛ پس شخصیت مسرف انسان متعدلی نیست.بلکه فردی متجاوز است به عبارت دیگر: اسراف با واقعیت وجودی انسان در تضاد است.همانگونه که تجاوز از حد در خصوصیات نفسی و روحی، سبب از بین رفتن تعادل انسان و توازن شخصیت او می شود، گذشتن از حد در قضایای اقتصادی، و در مالک شدن و مصرف کردن لوازم معیشت و زندگی مادی نیز سبب از بین رفتن تعادل رفتاری و واقعیت راستین انسانی می شود.گذشتن از حد در قضایای اقتصادی و در مالک شدن و مصرف کردن لوازم معیشت و زندگی مادی نیز سبب از بین رفتن تعادل رفتاری و واقعیت راستین انسانی می شود.در این تاپیک ما به دنبال پاسخ به این سئوال هستیم که آیا اسراف فقط مالی است یا غیر مالی را هم شامل می شود ؟
استفاده از آیات و روایات تعمیم اسراف قابل بحث و بررسی است[="Tahoma"]. [="Tahoma"][="Tahoma"] واژه اسراف، در قرآن و حدیث در همان معانی لغوی به کار رفته اند لیکن مفهوم و مصداق قرآنی و وحیانی آنها با توجه به روایات، ویژگی خاص خود رادارد که به چند نمونه اشاره می کنیم[="Tahoma"]:
[="Tahoma"]پیامبر گرامی اسلام(ص) در تفسیر آیه (والذین اذا انفقوا لم نفقوا لم یسرفوا و لم یقتروا (کسانی که چون خرج کنند نه اسراف کنند و نه خست ورزند) اسراف را چنین تعریف کرده اند:«هر کس در غیر مورد لازم خرج کند اسراف کرده است...»
[="Tahoma"] الحياة / ترجمه احمد آرام، ج‏4، ص: 308

سلام بر بقیةالله الاعظم ومنتظرانش پیامبر (ص) به روایت امام صادق (ع) میفرماید « ..... گروههايى از امّت من دعايشان مستجاب نمى‏شود ... و مردى كه خدا مال فراوانى روزى او سازد، و او آن مال را خرج (و ولخرجى) كند، سپس رو به دعا آورد و بگويد: پروردگارا به من روزى بده! خداوند بزرگ به چنين كسى مى‏گويد: «مگر به تو روزيى گسترده ندادم، چرا- چنان كه به تو امر كرده بودم- ميانه‏روى نكردى و به اسراف پرداختى، در صورتى كه من تو را از اسراف نيز نهى كرده بودم؟». الحياة / ترجمه احمد آرام، ج‏4، ص: 305
* اين تعليم نبوى دليل بر آن است كه هر كس كه خدا روزيى‏گسترده به او داد، حق ندارد آن را هر گونه دلش خواست به مصرف برساند، زيرا اين كار با قانونمندى جهان و توازن روزيها و ارزاق در تضادّ است؛ پس بر توانگر نيز لازم است كه ميانه‏روى اختيار كند. و چون ميانه‏روى كند رزق او افزون مى‏شود، و هم مى‏تواند افزونى را به ديگران ببخشد و آنان را بهره‏مند سازد. و فضيلت واسطه شدن در رساندن خير به ديگران- كه چنين وسعتى در زندگى نداشته‏اند- از آن او خواهد بود. پس اسلام به هيچ روى روا نمى‏دارد كه آنان كه از امكانات وسيعى برخوردارند، به هر گونه كه دلشان خواست مصرف كنند، در صورتى كه در كنار ايشان شكمهايى گرسنه و جگرهايى سوخته وجود داشته باشد؛ نه، چنين چيزى از مسلمانى نيست.
در اين باره، تعليمى بزرگ، از امام علىّ بن الحسين سجّاد «ع»، در «صلوات شعبانيّه» رسيده است:«... و ارزقني مؤاساة من قتّرت عليه من رزقك، بما وسّعت عليّ من فضلك‏ ... - به من توفيق ده، تا كسانى را كه روزى كمترى داده‏اى، در آن بيشتر كه بهره من كرده‏اى، سهيم سازم و بهرى را به آنان دهم ...». پس كسى كه روزيى وسيع دارد، بايد نسبت به كسانى كه با تنگى و سختى رو به رو هستند، «مؤاسات» داشته باشد، يعنى بهرى و بخشى از مال و امكانات خود را به آنان ببخشد، كه خداوند متعال او را واسطه قرار داده است‏ وَ أَنْفِقُوا مِمَّا جَعَلَكُمْ مُسْتَخْلَفِينَ فِيهِ‏- از آنچه خدا شما را در آن جانشين (ديگران) قرار داده است، انفاق كنيد).

موضوع قفل شده است