سوالی در باره حدیث (اجازه شفاعت)
تب‌های اولیه
سلام
حدیثی شنیدم با این مضمون از امام علی (ع)
"در روز قیامت بعضی از شیعیان ما در جهنم می افتند و سیصد هزار سال که در جهنم عذاب می کشند ما اجازه شفاعت انها را پیدا می کنیم"
میخواستم ببینم ایا معتبره اگه هست منبع ان و ذکر دقیق حدیث
ممنونم
سلام یک دسته از روایات شیعه را اهل دوزخ نمی داند مانند:
«تفسير فرات بن إبراهيم» از حسين بن سعيد از عبدالله بن وَضّاح لؤلؤي از إسماعيل بن أبان از عَمرو بن شِمر از جابر، از حضرت باقر عليه السّلام روايت كرده است كه گفته‌اند:
قَالَ عَلِيٌّ عَلَيْهِ السَّلَامُ: إِذَا كَانَ يَوْمُ القِيَمَةِ نَادَي مُنَادٍ مِنَ السَّمَآءِ: أَيْنَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ؟ قَالَ: فَأَقُومُ أَنَا، فَيُقَالُ لِي: أَنْتَ عَلِيٌّ؟! فَأَقُولُ: أَنَا ابْنُ عَمِّ النَّبِيِّ وَ وَصِيُّهُ وَ وَارِثُهُ! فَيُقَالُ لِي:صَدَقْتَ، ادْخُلِ الْجَنَّةَ فَقَدْ غَفَرَ اللَهُ لَكَ وَ لِشِيعَتِكَ، فَقَدْ أَمَّنَكَ اللَهُ وَ أَمَّنَهُمْ مَعَكَ مِنَ الْفَزَعِ الاكْبَرِ، ادْخُلُوا الْجَنَّةَ ءَامِنِينَ لَا خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَ لَا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ.
«أميرالمؤمنين عليه السّلام فرموده‌اند: چون روز قيامت شود، منادي‌اي از آسمان ندا مي‌كند: عليّ بن أبي‌طالب كجاست؟! من مي‌ايستم، و پس از آن گفته مي‌شود: تو عليّ هستي؟! من ميگويم: من پسر عموي پيامبر مصطفي و وصيّ او و وارث او هستم! به من گفته مي‌شود: آري راست گفتي! اينك در بهشت داخل شو، خداوند تو و شيعه‌ات همه را مورد غفران خود قرار داد، و تو را از دهشت و وحشت فزع اكبر ايمن كرد، و شيعيان تو را نيز با تو از دهشت و وحشت فزع اكبر در ايمني قرار داد. اينك همه داخل بهشت گرديد؛ همه در امن و امان خداوندي هستيد! و هيچ گونه خوف و ترسي، و هيچ گونه غصّه و اندوهي براي شما نخواهد بود!»
«تفسير فرات» ص 153
مفهوم شیعه از دیدگاه امامان معصوم (ع)
از مجموع روایات نقل شده از اهل بیت استفاده می شود که مراد آنها از شیعه طرفداری محض و دوستداری صرف نیست، بلکه عنایت ائمه اطهار (ع) در عنوان نمودن صفت شیعه بر پیروان خود تأکید بر این نکته است که ملاک شیعه بودن اقتدا و پیروی از آنان در رفتار و کردار است، لذا ائمه در مناسبت هایی در مواجهه با گروه هایی که خود را شیعه می نامیدند تا به این وسیله اعمال خود را توجیه نمایند، با جدیت برخورد می نمایند. برای روشن شدن بهتر این مطلب به چند روایت از ائمه اطهار (ع) اشاره می نماییم.
روایاتی از امامان معصوم به دست ما رسیده است که در آنها به شیعه راستین اشاره شده و در ضمن اندیشه مصون ماندن از عقاب خداوند به دلیل عنوان شیعه داشتن را مورد مذمت قرار می دهد و ادعای چنین اشخاص را دروغی بیش نمی داند.
مردى می گوید به امام صادق (ع) عرض کردم: گروهى از دوستان شما مرتکب گناهان می شوند و می گویند- ما امیدواریم، فرمود: دروغ می گویند. دوست ما نیستند، آنها مردمى هستند که آرزوها ایشان را به این سو و آن سو می برد، هر که به چیزى امیدوار باشد، در راه رسیدن به آن تلاش کند، و هر که از چیزى ترسد از آن بگریزد.(کلینی، محمد بن یعقوب ،الکافی، ج2، ص: 68 دارالکتب الإسلامیة ،تهران ،چاپ چهارم ، 1365 ش.)
امام باقر (ع) فرمود: "اى جابر کسى که خود را به تشیع می بندد به همین اکتفا می کند که خود را دوست ما داند؟! به خدا نیست شیعه ما مگر کسى که تقوایى از خدا دارد و فرمان او برد و شناخته نشوند جز به تواضع و خشوع و کثرت ذکر خدا و روزه و نماز و احوالپرسى همسایگان فقیر و مستمند و قرض داران و یتیمان و راست گوئى و خواندن قرآن و نگهدارى زبان از مردم جز به خیر و آنها امینان عشیره خود باشند".
مجلسی محمد باقر ،بحار الانوار ج 65 ص167 مؤسسة الوفاء، بیروت - لبنان،چاپ چهارم،1404 ق.
امام رضا (ع) در فرازی به برادر خود معروف به زید النار می فرماید:
"اى زید! آیا قول بقالهاى کوفه را که مىگویند: فاطمه خویشتن را حفظ کرد و خداوند فرزندان او را به آتش جهنّم حرام کرد، تو را مغرور نموده است! به خداوند سوگند که این مطلب جز براى حسن و حسین (ع) و فرزندانى که از رحم آن بانو متولّد شدهاند نخواهد بود. آیا مىشود گفت حضرت موسى بن جعفر (ع) خداوند را اطاعت کند، روزها روزهدار و شب ها به تهجّد و شبزندهدارى و نماز شب مشغول باشد و تو معصیت خداوند را انجام دهى و فرداى قیامت نزد خداوند با او مساوى باشى و یا این که تو نزد خداوند عزیزتر باشى"؟!
مجلسی محمد باقر، بحارالأنوار ج 43 ص 230، مؤسسة الوفاء، بیروت - لبنان،چاپ چهارم،1404 ق.
دسته دوم مانند این روایت که شیعه ای وارد دوزخ شده وشفاعت می شود.
ندا می رسد: فاطمه! راست گفتی; من تو را فاطمه نامیدم و به وسیله تو، دوستان و پیروانت و دوستان فرزندانت و پیروانشان را از آتش دور گردانیدم. وعده من حق است و هرگز تخلف نمی کنم.
اینکه می بینی دستور دادم بنده ام را به دوزخ برند، بدین جهت بود که درباره اش شفاعت کنی و شفاعتت را بپذیرم تا فرشتگان، پیامبران، رسولان و همه مردم از منزلت و مقامت آگاهی یابند. حال بنگر، دست هرکه بر پیشانی اش «مؤمن » نوشته شده، بگیر و به بهشت ببر.
بحارالانوار، ج 43، ص 15.