جانبازان و بغض هایی که تمام نمی شوند...

به او نزدیک می‌شوم. سر و صورتش خیس عرق است. لولهٔ اکسیژن به بینی‌اش وصل است و یکی از همراهانش کپسول اکسیژنی که به چرخی متصل است را می‌کشد. سخت نفس می‌کشد و کم‌کم سرفه‌اش شروع می‌شود. می‌خواهم سؤالی بپرسم، اما حالش خوب نیست. نفس کشیدن برایش سخت‌تر می‌شد. صورتش زرد شده بود و سرفه‌ها تندتر می‌شدند. یک لحظه احساس کردم بی‌حال شده است. زیر بغلش را می‌گیرم و چند نفر جایی را برای نشستنش فراهم می‌کنند.

از پلاستیکی که به همراه دارد اسپری‌اش را بیرون می‌آورد؛ اولی، دومی، سومی... سه اسپری مختلف را بیرون می‌آورد و آن‌ها را توی دهانش فشار می‌دهد. سرفه‌ها از بین می‌روند و کم‌کم نفس کشیدنش هم بهتر می‌شود. چند دقیقه‌ای کنارش می‌نشینم تا حالش رو به راه شود. پیرمردی آب تعارف می‌کند و او به صدایی خفه می‌گوید روزه است. او روزه است و به دلیل وضعیت جسمانی‌اش تنها از اسپری‌های تنگی نفس استفاده می‌کند.

هرچه صبر می‌کنم نفس کشیدنش بهتر نمی‌شود و همچنان صدای خس‌خس نفس‌هایش را می‌شنوم. اسمش «محمد خدابخش» است. می‌گویم حاج آقا وقتی این همه مردم آمده‌اند، دیگر نیازی نبود شما خودتان را به زحمت اندازید. می‌گوید: "اگر من نیایم پس چه کسی بیاید؟ نفسم نمی‌آید، اما راه که می‌توانم بروم"؛ بریده بریده از خاطرات اعزام به جبهه‌اش برایم تعریف می‌کند و یاد رفقایش می‌افتد. بغض می‌کند و می‌گوید: "ما قابل نبودیم که برویم، آن‌ها که رفتند لیاقت داشتند."

به فکر فرو می‌روم و یاد رزمندگانی می‌افتم که در گرمای ۵۵ درجه جنوب روزه می‌گرفتند و می‌جنگیدند. توی همین فکرها هستم که می‌بینم بین جمعیت در حال قدم زدن هستم. از بلندگوها، صدای اذان بلند می‌شود؛ بشتابید به‌سوی بهترین عمل... .