جمع بندی درد دل از گناه

برادر عزيز!‌
چه خوب به ارزيابي و شناخت خويش همت گماشتي و بر خود چيره آمدي . اين حال خوش و تداوم راهِ خود شناسي را از دست مده. بدان که حقيقت توبه، پشيماني است.
علامتش، آه و اندوه و حسرتي است که جانش را فرا مي گيرد. از خوف و بيم آثار گناه رنج مي برد. تا سوز و اندوه و خوف و بيم بر جان کسي نيفتد، توبه کامل حاصل نشده است. در سايه چنان سوز دروني است که آثار هلاکت بار معصيت از قلب و روح زدوده مي‌شود. دل، صاف و رقيق مي گردد. در شما اين‌ آثار و نشانه ها به خوبي مشهود است.
بنابراين از اين فرصت استفاده کرده و از راه رفته به درگاه الهي ابراز پشيماني کنيد. با خدا عهد ببنديد که از این به بعد هیچگاه مرتکب گناه نخواهيد شد.
زيرا توبه از گناه دو رکن دارد:
يکي ابراز پشيماني از عملي که انجام داده است.
ديگري عزم و اراده بر ترک و عدم تکرار آن.

ثانیا :
به رحمت الهي اميدوار باشيد.تنها شيطان است که از درگاه خداوند رانده شده و رجيم است. کَرَم و لطف خداوند چنان وسيع و گسترده است که اگر فرعون و ساير طاغوت هاي تاريخ هم توبه مي کردند،حق تعالي توبه آنان را مي پذيرفت و از گناه آنان مي گذشت. فراموش نکنيد که نااميدي از خدا، گناهش از گناهانی که مرتکب شده اید بالاتر است.
در صورت تحقق توبه از انسان شکي نيست که خداوند آن را مي‌پذيرد. اين بشارت را خداوند در قرآن داده است: «هو الّذي يقبل التوبة عن عباده ويعفو عن السيئات؛(1) خدا است که توبة بندگانش را مي‌پذيرد و گناهان آنان را عفو مي‌نمايد».

چه کسي در وفاي به عهد راستگوتر از خداوند است؟ قرآن مجيد وعده داده که خداوند توبه را از بندگانش مي‌پذيرد.

اين درگه ما درگه نوميدي نيست صد بار اگر توبه شکستي باز آي

پي نوشت :
1. شورى (42) آيه 25.

يکي از نشانه هاي قساوت قلب و سختي دل، نداشتن اشک است اما اين گونه نيست که هر کس اشک نداشت، قساوت دل و يا سختي دل داشته باشد، بلکه دليل ديگري نيز مي تواند داشته باشد. از جمله وراثت .
چرا که انسان ها در در استعدادها, عواطف و روحيات متفاوتند.
بيش تر تفاوت ها ناشي از شرايط و زمينه ها و امکانات متفاوتي است که افراد در آن پرورش يافته اند. بعضى به خاطر عامل توارث، کم تر مي توانند گريه کنند. بارها ديده شده است اين گونه افراد حتى در فوت عزيزان شان آن گونه که بعضى واکنش نشان مى دهند، متأثر نمى شوند.
بعضي هم راحت گريه مي کنند و هم راحت مي خندند.
بعضي نمي توانند به آساني بخندند و به سختي گريه مي کنند.
به هر صورت چنان چه اشک نريختن به جهت قساوت قلب، يا بر اثر گناه باشد با توبه اثر آن از بين خواهد رفت. نباید از رحمت خدا ناامید شد.

عالم بزرگوار سید بن طاووس می‌‌فرماید:
شبی در سامرا وارد سرداب امام زمان شدم، صدای ملکوتی امام را در حال مناجات با خالق یکتا شنیدم که می‌فرمودند:
اَللّهُمَّ اِنَّ شیعَتَنا مِنّا خُلِقُوا مِنْ فاضِل طینَتِنا وَ عَجِنُوا بِماءِ وِلایَتِنا اَللّهُمَّ اَغْفِرْ لَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ ما فَعَلُوهُ اِتّکالاً عَلی حُبَّنا وَ وِلائِنا یَوْمَ الْقِیامَهِ وَ لا تُوأخِذْهُمْ بِما اَقْتَرَفُوهُ مِنَ السَّیّاتِ اِکْراماً لَنا وَ لا تُقاصَّهِمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ مُقابِلَ اَعْدائِنا فَاِنْ خَفَّفَتْ مَوَازینُهُمُ فَثَقَّلْها بِفاضِلِ حَسَناتِنا.(1)

پروردگارا، شیعیان ما از ما هستند، از زیادی گِلِ ما خلق شده‌اند و به آب ولایت ما عجین گشته‌‌اند، خدایا آنها را بیامرز و گناهانشان را عفو فرما.

با این تفاصیل باز هم گمان می کنید از لطف اهل بیت محروم بمانید ؟!

پی نوشت :
1. علامه مجلسی، بحارالانوار، چاپ بیروت، ج 53، ص 303

پرسش:
من آدم گناه کاری بودم ولی توبه کردم اما یه گناه هست که هر وقت یادش می افتم ناامید می شوم.هر چی مي خواهم براي امام حسین (ع) گریه کنم نمی توانستم.لطفا راهنماييم كنيد.

پاسخ :
برادر عزيز!‌
چه خوب به ارزيابي و شناخت خويش همت گماشتي و بر خود چيره آمدي . اين حال خوش و تداوم راهِ خود شناسي را از دست مده. بدان که حقيقت توبه، پشيماني است.
علامتش، آه و اندوه و حسرتي است که جانش را فرا مي گيرد. از خوف و بيم آثار گناه رنج مي برد. تا سوز و اندوه و خوف و بيم بر جان کسي نيفتد، توبه کامل حاصل نشده است. در سايه چنان سوز دروني است که آثار هلاکت بار معصيت از قلب و روح زدوده مي‌شود. دل، صاف و رقيق مي گردد. در شما اين‌ آثار و نشانه ها به خوبي مشهود است.
بنابراين از اين فرصت استفاده کرده و از راه رفته به درگاه الهي ابراز پشيماني کنيد. با خدا عهد ببنديد که از این به بعد هیچگاه مرتکب گناه نخواهيد شد.
زيرا توبه از گناه دو رکن دارد:
يکي ابراز پشيماني از عملي که انجام داده است.
ديگري عزم و اراده بر ترک و عدم تکرار آن.

ثانیا :
به رحمت الهي اميدوار باشيد.تنها شيطان است که از درگاه خداوند رانده شده و رجيم است. کَرَم و لطف خداوند چنان وسيع و گسترده است که اگر فرعون و ساير طاغوت هاي تاريخ هم توبه مي کردند،حق تعالي توبه آنان را مي پذيرفت و از گناه آنان مي گذشت. فراموش نکنيد که نااميدي از خدا، گناهش از گناهانی که مرتکب شده اید بالاتر است.
در صورت تحقق توبه از انسان شکي نيست که خداوند آن را مي‌پذيرد. اين بشارت را خداوند در قرآن داده است: «هو الّذي يقبل التوبة عن عباده ويعفو عن السيئات؛(1) خدا است که توبة بندگانش را مي‌پذيرد و گناهان آنان را عفو مي‌نمايد».
چه کسي در وفاي به عهد راستگوتر از خداوند است؟ قرآن مجيد وعده داده که خداوند توبه را از بندگانش مي‌پذيرد.

اين درگه ما درگه نوميدي نيست *** صد بار اگر توبه شکستي باز آي

نكته اول :
يکي از نشانه هاي قساوت قلب و سختي دل، نداشتن اشک است اما اين گونه نيست که هر کس اشک نداشت، قساوت دل و يا سختي دل داشته باشد، بلکه دليل ديگري نيز مي تواند داشته باشد. از جمله وراثت .
چرا که انسان ها در در استعدادها, عواطف و روحيات متفاوتند.
بيش تر تفاوت ها ناشي از شرايط و زمينه ها و امکانات متفاوتي است که افراد در آن پرورش يافته اند. بعضى به خاطر عامل توارث، کم تر مي توانند گريه کنند. بارها ديده شده است اين گونه افراد حتى در فوت عزيزان شان آن گونه که بعضى واکنش نشان مى دهند، متأثر نمى شوند.
بعضي هم راحت گريه مي کنند و هم راحت مي خندند.
بعضي نمي توانند به آساني بخندند و به سختي گريه مي کنند.
به هر صورت چنان چه اشک نريختن به جهت قساوت قلب، يا بر اثر گناه باشد با توبه اثر آن از بين خواهد رفت. نباید از رحمت خدا ناامید شد.

نكته دوم :
عالم بزرگوار سید بن طاووس می‌‌فرماید:
شبی در سامرا وارد سرداب امام زمان شدم، صدای ملکوتی امام را در حال مناجات با خالق یکتا شنیدم که می‌فرمودند:
اَللّهُمَّ اِنَّ شیعَتَنا مِنّا خُلِقُوا مِنْ فاضِل طینَتِنا وَ عَجِنُوا بِماءِ وِلایَتِنا اَللّهُمَّ اَغْفِرْ لَهُمْ مِنَ الذُّنُوبِ ما فَعَلُوهُ اِتّکالاً عَلی حُبَّنا وَ وِلائِنا یَوْمَ الْقِیامَهِ وَ لا تُوأخِذْهُمْ بِما اَقْتَرَفُوهُ مِنَ السَّیّاتِ اِکْراماً لَنا وَ لا تُقاصَّهِمْ یَوْمَ الْقِیامَهِ مُقابِلَ اَعْدائِنا فَاِنْ خَفَّفَتْ مَوَازینُهُمُ فَثَقَّلْها بِفاضِلِ حَسَناتِنا.(2)
پروردگارا، شیعیان ما از ما هستند، از زیادی گِلِ ما خلق شده‌اند و به آب ولایت ما عجین گشته‌‌اند، خدایا آنها را بیامرز و گناهانشان را عفو فرما.

با این تفاصیل باز هم گمان می کنید از لطف اهل بیت محروم بمانید ؟!

پي نوشت ها :
1. شورى (42) آيه 25.
2. علامه مجلسی، بحارالانوار، چاپ بیروت، ج 53، ص 303