پایانی بر یک آغاز

بسم الله الرحمن الرحیم

#من یک پسر 18 ساله ام و علاقه زیادی به کسب دین و معرفت دارم.شاید سال های اول و دوم راهنمایی بود که علاقه ام شروع شد و با مطالعه کتب دینی شور و شوقی بیش از پیش گرفتم.
از اولین کتاب هایی که خوانده بودم "منتخب اصول کافی" بود که در حدود سیصد تا چهارصد صفحه داشت و واقعا برایم جالب بود و بارها آن را مطالعه میکردم.
بعد یک سال(سال دوم راهنمایی) تصمیم به تحقیق در بحث دین کردم،خانواده ام مقید نیست،در سال اول دبیرستان پس از آشنایی با فردی از حوزه قم علاقه مند به حوزه علمیه شدم،در آن زمان با بحث هایی که داشتم اکثرا راضی بودند(جز خانواده) و سعیم این بود چشم بسته قدم نگذارم،بعد یک سال بحث با آن فرد حوزوی بالاخره تصمیم در رابطه با حوزه محکم شد و برای شرکت در حوزه در آزمون آن شرکت کردم و به خواست خدا قبول شدم.
(رابطه خانوادگی خوبی نداشتم و آن ها به حوزه مخالفت داشتند.)
در زمان تحصیل در دبیرستان کتب "نهج الفصاحه"،"نهج البلاغه"،زندگی نامه ایمه و چند کتاب دیگر مطالعه میکردم.
و در حفظ قرآن کار میکردم(خودم به تنهایی) و در مدت یک تا دوروز چند سوره کوتاه(مثل قدر) حفظ کردم،تا قبل آن فقط سه سوره حفظ بودم که به بیش از هفت سوره(در مدت همان یکی دوروز) رسید،علاقه بسیاری داشتم و وقتی مطلع قبولی در حوزه شدم خوشحال،نمازهایم(از قبل سن تکلیف) میخواندم هرچند به مدت کوتاهی(حدود چندماه)،و بعد آن از سیزده سالگی شروع به نماز خواندن کردم...(البته این ها وظایف من بوده و قصد من تنها نشان دادن وضع آن زمانم است)

بعد گذشت چندماه و قبول و تثبیت شدن در حوزه خیلی محدود شدم و تقریبا تمامی مطالعات دینی ام لغو شد و تمام بحثم شد درس!(به اصرار و اجبار حوزه)
اول اینکه بیشتر سوره ها و احادیثی که حفظ بودم و داستان ها و زندگی نامه های ایمه فراموش کردم.
دوم اینکه از نظر روحی بسیار افسرده و ناراحت شدم به حدی که نتنها از مستحبات که از واجبات هم افتادم و درسم را درحدقبولی میخواندم چون کشش و انگیزه نداشتم.
سوم اینکه اکثریت افراد(حتی طلاب،اساتید و . . .) میگفتند تو چرا نرفتی رشته کامپیوتر(بخاطر یادداشتن تعمیرات،برنامه،برنامه نویسی و . . . )و آمدن به حوزه را اشتباه میخواندند و من حقیقتا وقتی دیدم که اکثریت حرفشان این است ناراحت شدم،از طرفی به حوزه علاقه دارم از طرفی از حرکت باز ایستاده ام و حتی درحال سقوطم!
نمیدانم چه کنم!
باور کنید بارها موقعیت های حرام و رسیدن به خواسته های نفسانی ام بود (هرچند میدانم این هم لطف خداست) از آن ها گذشتم و از خدا خواستم نعمت هدایتشو افزون کنه و شکرشو کردم.
اما روز به روز وضع سخت تر شد تا جایی که کارم شده بود فقط درس و حتی از تفریحات سالمم منع شده بودم و واقعا حالم بد بود،هرشب گریه میکردم،شکر میکردم،از خدا طلب بخشش و هدایت میکردم،ولی باز هم وضع همینطور ادامه داشت و حتی از نماز هم افتادم و محرماتی انجام دادم،واقعا اوج دلشکستگی بود و فکر میکردم خدایا چه کار کردم که اینطور شده؟اگه قراره بندت نباشم پس این زندگی رو بگیر و . . .
من این حرفارو اینجا میزنم و نه غروری دارم و نه ادعایی،حتی دوستانم از گذشتم و اخلاق و خانوادم و . . . اطلاع ندارند.

بعد چند وقت بخاطر نارضایتی خانواده و پس از آن بهانه گیری مدیر حوزه دیگر از حوزه نا امید شدم و حتی از امام رضا(ع) و امام مهدی(عج)،و ناراحت.
صبح ها که بیدار میشدم دیگه نا امید بودم و تنها برای "انجام وظیفه" سر کلاس درس و مباحثه شرکت میکردم.
نا امیدی وجودمو گرفته بود،دیگه از نماز لذت نمیبردم و این باعث شد دلشکسته تر بشم.
هرشب آرزوی مرگ داشتم و دوست داشتم نباشم،کارم گریه و بود و خوشبختانه حتی یک نفر هم نفهمید،دلشکسته تر از همیشه بودم.
با هرکسی صحبت میکردم میگفت تو استعدادت اینجا نیست و . . . ولی من باور داشتم جای من دقیقا همین جا هست و . . .
بارها و بارها به " خودکشی " فکر کردم،نه از جهنم ترس دارم(ولی به دردناک بودنش ایمان دارم) و نه به بهشت شوقی(چون نعماتش هرچقدر شیرین باشد اغلب مادی است و هرچند لذت بسیاری دارد ولی آرامش روح(رضای خدا) چیز دیگریست)،ولی همیشه در دلم صبر میخواهد و صبر کرده ام(ترسی از مرگ ندارم).
اما با گذشت زمان بازهم وضع همانطور پیش میرفت...
حقیقت مطلب نه از آن دین چیزی(زیادی)برایم مانده و نه از شور و شوق و انرژی...
خسته شدم از تمام این مسایل و آن بسیار مسایلی که نه جایش هست و زمانش...
...دلشکسته ام از خودم...که دستم به چه حرامی خورد...چشمانم به چه افتاد...به کجا رفتم...با که بودم که اینطور شد...دامنم را کی آلوده کردم...من تمام این قضایا را تقصیر خودم میدانم و بارها توبه کردم و اشک ریختم ولی هیچی نشد...بدتر هم شد...نا امید شدم...از خودم و هدف های خودم دست کشیدم...نه امیدی دارم و نه دل خوشی...فقط میروم تا در انتها روزی برسد که یا من مرگ را بطلبم یا او مرا...[emoji24]
اینکه تقصیر از من است قبول،ولی من امید داشتم و "خدا نا امیدم کرد"...
شاید این هم بخاطر اشتباه منه...
من حتی قدم هایم را برای خدا خواستم،زندگیم،فکر و ذهنم(هرچند همه نعمت های خود خداست) اما توقع نداشتم تنهایم بگذارد...
من شاید جسمم را نکشتم،اما تمام آرزوها،تفریح ها،سرگرمی ها و خواسته هایم را کشتم،اگه قسمت بود چند صباحی بندگی میکنم و اگر نبود که هیچ...
من همه چی خودمو تسلیم خدا میکنم،حتی اگه وضعم بدتر بشه،حتی اگه نبخشم،من از تمام دنیا فقط خدارو دوست دارم...اگر اشتباهی بوده از من بوده...چون بعضی از اشتباهاتمو متوجه شدم...من پایان میدهم به آغاز آن پسری که هیچ وقت نخواست هیچکسی از دستش ناراحت بشه،ادامه میدم،نه برای خودم،که برای خدا،و از همه چیزم دست میکشم جز حد ضرورت.
پایانی بر یک آغاز#

فرستنده:ناشناس(نوجوان تقریبا18ساله)

این نوشته دوست عزیزیه که نخواست خودش بذاره و از من خواست.
کارشناسان عزیز مشاوره ای بدید خوشحال میشم،لطفا بگید.با تشکر

و من الله التوفیق

بعد گذشت چندماه و قبول و تثبیت شدن در حوزه خیلی محدود شدم و تقریبا تمامی مطالعات دینی ام لغو شد و تمام بحثم شد درس!(به اصرار و اجبار حوزه)

اینکه اکثریت افراد(حتی طلاب،اساتید و . . .) میگفتند تو چرا نرفتی رشته کامپیوتر(بخاطر یادداشتن تعمیرات،برنامه،برنامه نویسی و . . . )و آمدن به حوزه را اشتباه میخواندند و من حقیقتا وقتی دیدم که اکثریت حرفشان این است ناراحت شدم،از طرفی به حوزه علاقه دارم از طرفی از حرکت باز ایستاده ام و حتی درحال سقوطم!

ز به روز وضع سخت تر شد تا جایی که کارم شده بود فقط درس و حتی از تفریحات سالمم منع شده بودم و واقعا حالم بد بود،هرشب گریه میکردم،شکر میکردم،از خدا طلب بخشش و هدایت میکردم،ولی باز هم وضع همینطور ادامه داشت و حتی از نماز هم افتادم و محرماتی انجام دادم،واقعا اوج دلشکستگی بود و فکر میکردم خدایا چه کار کردم که اینطور شده؟اگه قراره بندت نباشم پس این زندگی رو بگی

پیش مشاوره ولی گفت به مشاوره اعتماد نداره و احتمال میده به خانوادش اطلاع بدن و خوشش نمیاد.