گناهمو چه جوری جبران کنم؟ (از عرش به فرش رسیدم)
تب‌های اولیه
به نام حقسلام . کاربران اسک دین .سریع برم سر اصل مطلب . دوستان نمیخوام از خودم تعریف کنم اما حقیقتش اینه که من یه مدتی یه بنده ی مخلص خدا و عاشق خدا و اهل بیتش بودم . تعریف از خود نباشه . من مقامم نزد خدا بسیار بالا بود خیلی صمیمی بودیم . در پرگناه ترین محیط و شرایط ، سربلند میومدم بیرون . فقط عشقم شده بود لحظه شماری تا فرا رسیدن تابستون و اردوی مشهد تا امام رضا رو زیارت کنم و براش گریه کنم .اما ....به خودم مغرور شده بودم پیش خودم میگفتم چه تقوایی دارم من . خدا جوابمو داد .به گناه اینترنتی مبتلا شدم . عکس های نا مربوط اینترنتی . این اواخرم یه مدت بود از گناه فاصله گرفته بودم و تو همین مدت دوری از گناه به خدا نزدیک تر شده بودم وقتی دو روز پیش نمازصبحم غذا شد خیلی خیلی حسرت خوردم و دوست داشتم سرمو بکوبونم به دیوار .اما امروز صبح دوباره نمیدونم چی شد تا فضا رو مناسب برای گناه اینترنتی دیدم سریعا روی آوردم بهش .نمیدونم دیگه چی بگم . به ائمه بی تفاوت نیستم . اما عشقی که قبلا به ائمه داشتم در مقابل این عشق مانند دریا در مقابل قطره میمونه .نمیدونم واقعا از خودم بیزارم . دوست دارم این گناهمو جبران کنم و اشتیاقشم دارم اما راهشو نمیدونم .کمکم کنید .
به نام حق سلام . کاربران اسک دین .سریع برم سر اصل مطلب . دوستان نمیخوام از خودم تعریف کنم اما حقیقتش اینه که من یه مدتی یه بنده ی مخلص خدا و عاشق خدا و اهل بیتش بودم . تعریف از خود نباشه . من مقامم نزد خدا بسیار بالا بود خیلی صمیمی بودیم . در پرگناه ترین محیط و شرایط ، سربلند میومدم بیرون . فقط عشقم شده بود لحظه شماری تا فرا رسیدن تابستون و اردوی مشهد تا امام رضا رو زیارت کنم و براش گریه کنم .اما ....به خودم مغرور شده بودم پیش خودم میگفتم چه تقوایی دارم من . خدا جوابمو داد .به گناه اینترنتی مبتلا شدم . عکس های نا مربوط اینترنتی . این اواخرم یه مدت بود از گناه فاصله گرفته بودم و تو همین مدت دوری از گناه به خدا نزدیک تر شده بودم وقتی دو روز پیش نمازصبحم غذا شد خیلی خیلی حسرت خوردم و دوست داشتم سرمو بکوبونم به دیوار .اما امروز صبح دوباره نمیدونم چی شد تا فضا رو مناسب برای گناه اینترنتی دیدم سریعا روی آوردم بهش .نمیدونم دیگه چی بگم . به ائمه بی تفاوت نیستم . اما عشقی که قبلا به ائمه داشتم در مقابل این عشق مانند دریا در مقابل قطره میمونه .نمیدونم واقعا از خودم بیزارم . دوست دارم این گناهمو جبران کنم و اشتیاقشم دارم اما راهشو نمیدونم .کمکم کنید .
باسلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز
خداوند متعال ان شاءالله از سرتقصیرات همه ما بگذرد.
اگر که خطایی انجام داده ایم، لازم است که توبه کرده و پشیمان از کرده ی خود باشیم، و مطمئن باشید که خداوند متعال خواهد بخشید و جبران گذشته خواهد شد و چه بسا که بعضی از گناهان وسیله ای باشد برای این که بتوانیم با عجب و خودپسندی خود مبارزه کنیم ، بدین صورت که خود را مذمت کرده و باد عجب و غرور را از سرِ خود خالی کنیم، البته این که باد عجب و غرور خالی شود، این به دست خداست و اوست که گاهی ممکن است به مصلاحی ما را در فضای گناهی که خود میداند توان مقابله با آن را نداریم بیندازد، تا به گناه بیفتیم و بفهمیم که چقدر ضعیف هستیم تا در موقع عبادت خیلی به خود ننازیم و غرورِِ خوب بودن ما را نگیرد. اما اینکه خودمان بخواهیم با دست خود، به گناه بیفتیم تا بعد توبه کنیم و بگوییم با این کار سکوی پرشی برایمان خواهد بود، این دسیسه ی شیطان و حربه ی اوست که این کار را با دیگران هم کرده است.
در حدیث قدسی داریم که گاهی خداوند برای بنده ی مومن خود که ممکن است دچار عجب و غرور از اعمال نیک خود بشود، خواب و چرتی را ایجاد می کند تا نمازش به تاخیر بیفتد یا قضا بشود، بعد شروع کند به مذمت کردنِ خود و با این کار عجب او از بین برود و بیشتر به سمت امور خیر باشد و عجب او مانع از پیشرفتش نشود.
بهترين وسيله بازيابى خود:
بدون ترديد، هنگامى كه انسان به ماديات و لذّت حاصل از آن مشغول باشد و همواره در جهت ثروت اندوزى و جاه طلبى و بى بندوبارى گام بردارد، به تدريج خدا را، كه مبدأ آفرينش موجودات است، فراموش كرده و از تذكّر و يادآورى او غفلت مىورزد و بالمآل، خود واقعى خويش را فراموش مى كند.
با دعاست كه انسان خود واقعى خويش را، كه پرتوى از عالم ربوبى است، باز مى يابد و هر چه توجه او به خدا بيشتر مى شود، به همان نسبت با خود آشنا مى گردد و او را از غفلت و بى توجهى نجات داده، جانى تازه و آرامشى ويژه به او مى بخشد.
در دعا و نيايش است كه انسان خود را آن گونه كه هست، مى بيند، به نقص و عيب خويش آگاه مى گردد و مانع اين مى شود كه در او «خودپندارى» جايگزين «خود حقيقى»شود و هرگز اين دو را با يكديگر خلط نكرده، پيوسته از هم تميز دهد.
ويليام جيمز درباره دعا و نيايش مى گويد: «انگيزه نيايش و دعا نتيجه ضرورى اين امر است كه در عين اينكه درونى ترين قسمت از خودهاى اختيارى و عملى هر كس خودى از نوع اجتماعى است، با وجود اين، مصاحب كامل خويش را تنها در جهان انديشه مى تواند پيدا كند. اغلب مردم، خواه به صورت پيوسته، خواه تصادفى، در دل خود به آن رجوع مى كنند. حقيرترين فرد در روى زمين با اين توجه عالى، خود را واقعى و با ارزش مى كند.
هم نشينى با مؤمنان و انسان هاى صالح موجب آرامش انسان مى شود; چرا كه انسان در همنشينى با آن ها به ياد خدا مى افتد و ياد خدا موجب آرامش دل است.
امام صادق(عليه السلام) مى فرمايد: «مؤمن به وسيله مؤمن آرامش مى يابد; همان گونه كه تشنه با آب خنك و گوارا آرامش مى يابد
از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) سؤال شد كه با چه كسانى مجالست و مصاحبت كنيم؟ حضرت در پاسخ فرمودند: «كسى كه ديدارش شما را به ياد خدا اندازد و سخنانش بر علم و دانش شما بيفزايد و رفتارش آخرت را به ياد شما آورد.»
كسى كه انسان را به ياد خدا اندازد، علاوه بر اينكه خود موجب تسكين نفس انسان است، با تذكر ياد الهى نيز موجب آرامش دل مى گردد.
با سلام - از راهنمایی گرفتن این انجمن سپاسگزاریم
محبت خدا به ما مثل تو و همه کم نمیشه اونا کارای به ما برای متوجه کردن که گناه نمیپنداری گناه است با روش ها روزمره خواب و ... متوجه میکنه
شما فقط میتونین جبران کنین خب تا میشه نگران نیست مثل اینکه نورانیتی از دست دادین یا کم شده بله جبران میشه
جوانی بود در حرم امام رضا (علیه السلام) زیارت کرده و بعدا چشمش به یه دختر زیبایی افتاد اینقذر نیگاه کرد لذت زیبایی خیره شد
و ان شب جوان خواب دید تیری به قلب نازنین امام فرو رفت جوان از ترس بلند شد فهمید ان گناه بوده و سپس رفت توبه کرد
وقتی اونو متوجه کرده که به گناه الود شده تا به دست جبران کنه اینم نشانه محبت بودن به ماست و خب شما هم جزو اینایی
من بیشتر توضیحی میدم برای بقیه و شما با اطلاع باشین هرچند ربطی موضوع اصلی منافاتی نباشه