چه كساني مشمول شفاعت نمي شوند

تب‌های اولیه

1 پست / 0 جدید
چه كساني مشمول شفاعت نمي شوند

نمونه آیاتی كه شفاعت را در باره برخی از گروه‌ها نفی می‌كنند، عبارتند از:
1 ـ «وكنّا نكذّب بیوم الدّین حتی أتینا الیقین فما تنفعهم شفاعة الشّافعین» یعنی كافران گویند: ما روز رستاخیز را انكار می‌كردیم، تا آن كه برای ما یقین آمد. در این هنگام شفاعت شافعان به حال آنان سودی نمی‌بخشد.(مدّثّر/ 46 ـ 48)
اینان رشته ارتباط با خدا و دستورهای او را قطع كرده‌اند؛ چنان كه در آیات قبل آمده است: «ماسلككم فی سقر قالوا لم نك من المصلّین و لم نك نطعم المسكین وكنّا نخوض مع الخائضین» یعنی از آنان می‌پرسند چه چیز شما را در دوزخ افكند، می‌گویند: از نمازگزاران نبودیم، مستمندان را اطعام نمی‌كردیم و همراه باطل گرایان در باطل فرو می‌رفتیم.(مدّثّر/42 ـ 45)
از این‌ رو مفسران می‌گویند: شفاعت فرشتگان، شهیدان، و مؤمنان در باره كافران ناسپاس سودی نمی‌بخشد. اجماع دین پژوهان بر این است كه كیفر كافران با شفاعت ساقط نمی‌شود.("مجمع‌ البیان"، ج 1، ص223)
2 ـ «إذ نسویّكم بربّ العالمین وما أضلنا إلاّ المجرمون فما لنا من شافعین ولا صدیق حمیم» یعنی هنگامی كه آنان با معبودهای خود به آتش افتادند رو به معبودهای خود كرده گویند: ما شما را در پرستش با خداوند جهان یكسان قرار می‌دادیم. ما را جز گروه مجرمان كسی گمراه نكرد. نه برای ما شافعی هست و نه دوست گرم و مهربانی.(شعراء/98 ـ 101)
در روایات اسلامى نیز تعبیرات فراوانى در مورد شفاعت مى بینیم. از جمله:
1- از امام كاظم (علیه السلام) از على (علیه السلام) نقل شده كه مى فرماید: از پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلم) شنیدم: «شفاعتى لاهل الكبائر من امتى» یعنی شفاعت من براى مرتكبین گناهان كبیره است. راوى حدیث مى گوید: از امام كاظم (ع) پرسیدم: چگونه براى مرتكبان گناهان كبیره شفاعت ممكن است، در حالى كه خداوند مى فرماید: «ولا یشفعون الا لمن ارتضى» مسلم است كسى كه مرتكب كبائر شود مورد ارتضاء و خشنودى خدا نیست. امام (ع) در پاسخ فرمود: هر فرد با ایمانى كه مرتكب گناهى شود طبعا پشیمان خواهد شد و پیامبر(ص) فرموده پشیمانى از گناه توبه است ... و كسى كه پشیمان نگردد مؤمن واقعى نیست، و شفاعت براى او نخواهد بود و عمل او ظلم است. و خداوند مى فرماید: ظالمان دوست و شفاعت كننده اى ندارند. (البرهان، ج 3، ص 57)
مضمون ابتدای حدیث این است كه شفاعت شامل مرتكبان كبائر مى شود. ولى انتها و ذیل حدیث روشن مى كند كه شرط اصلى پذیرش شفاعت واجد بودن ایمانى است كه مجرم را به مرحله ندامت و خود سازى و جبران برساند، و از ظلم و طغیان و قانون شكنى برهاند.
2- از امام صادق (ع) در نامه اى كه براى اصحابش نوشت، چنین فرمود: «من سره ان ینفعه شفاعة الشافعین عند الله فلیطلب الى الله ان یرضى عنه»
لحن این روایت نشان مى دهد كه براى اصلاح اشتباهاتى كه در زمینه شفاعت براى بعضى از یاران امام، خصوصا، و جمعى از مسلمانان، عموما، رخ داده است صادر شده، و با صراحت شفاعتهاى تشویق كننده به گناه در آن نفى شده است. حضرت در حدیث فوق می فرماید: هر كس دوست دارد مشمول شفاعت اولیای الهی واقع گردد، باید خشنودى خدا را جلب كند.(بحارالانوار، ج3، ص304، چاپ قدیم)
منبع:تبيان