بررسی متون طنزآمیز عامیانه ایرانی

تب‌های اولیه

1 پست / 0 جدید
بررسی متون طنزآمیز عامیانه ایرانی

[h=1][/h]


[/HR] طنز و شوخی‌های عامیانه، بخشی از فرهنگ عامیانه و فولکلور به شمار می‌آید. درباره فرهنگ عامیانه و نیز طنزهای عامیانه کتابهایی به فارسی نوشته یا ترجمه شده که هر کدام از زاویه‌ای خاص به موضوع مورد نظر پرداخته است. دکتر نعمت‌الله فاضلی و امیر هاشمی مقدم تلاش کردند نشان دهند چگونه می‌توان از این شوخی و طنزهای عامیانه، برنامه‌هایی برای رادیو و تلویزیون ساخت. این اثر پژوهشی پس از پنج سال، در سال جاری در قالب کتاب به بازار ارائه شده است.
[/HR] نعمت‌الله فاضلی و امیر هاشمی مقدم (1393)، بررسی متون طنزآمیز عامیانه ایرانی، تهران: نشر علم و مرکز تحقیقات صدا و سیما. 200 صفحه.

در اواخر دهه 40 و اوایل دهه 50 خورشیدی که برنامه فرهنگ مردم از رادیو پخش می‌شد، فرهنگیاران بسیاری از سراسر کشور هر آنچه درباره ادبیات عامیانه و فولکلور منطقه خودشان می‌دانستند، برای این برنامه نوشته و پست می‌کردند. حدود 40 سال بعد و در سالهای 1386 و 1387 بخش فرهنگ مردم که اکنون دیگر زیرمجموعه صدا و سیما شده بود، تصمیم گرفت این متون را در اختیار پژوهشگران قرار دهد تا پیشنهاد دهند چگونه می‌توان بر اساس آنها برنامه‌هایی برای صدا و سیما ساخت. گروه قابل توجهی از این اسناد، مربوط به شوخی‌های عامیانه و طنزآمیز بود.
طنز و شوخی‌های عامیانه، بخشی از فرهنگ عامیانه و فولکلور به شمار می‌آید. درباره فرهنگ عامیانه و نیز طنزهای عامیانه کتابهایی به فارسی نوشته یا ترجمه شده که هر کدام از زاویه‌ای خاص به موضوع مورد نظر پرداخته است. دکتر نعمت‌الله فاضلی و امیر هاشمی مقدم تلاش کردند نشان دهند چگونه می‌توان از این شوخی و طنزهای عامیانه، برنامه‌هایی برای رادیو و تلویزیون ساخت. این اثر پژوهشی پس از پنج سال، در سال جاری در قالب کتاب به بازار ارائه شده است.
این کتاب در 4 بخش اصلی و دو پیوست تنظیم شده است. در بخش نخست بیشتر به ضرورت توجه به طنزهای عامیانه برای ساخت برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی پرداخته و در بخش دوم ابتدا به تعاریف و دیدگاه‌های مختلف درباره طنز پرداخته و سپس روش مورد بررسی‌شان را شرح داده‌اند. ریخت‌شناسی قصه‌ها که باعث شناخته شدن ولادیمیر پراپ روسی شد، روشی است که در این کتاب کاربردش را نشان داده است.
ولادیمیر پراپ در این روش تلاش کرد تا خویشکاری‌های قصه‌های پریان را نشان دهد و بدین روش، ثابت کند که فارغ از نامها و القابی که در این قصه‌ها رایج است، هر شخصیت در جریان داستان دارای خویشکاری یا کارکردی خاص است و همه قصه‌های پریان در این خویشکاری‌ها به یکدیگر شبیه‌اند. او نهایتاً پس از بررسی و تطبیق قصه‌های پریان موفق شد 31 کارکرد و هفت شخصیت را شناسایی کند.
نویسندگان با این توجیه که چنانچه سازندگان برنامه‌های رادیویی و تلویزیونی بتوانند خویشکاری‌های شوخی عامیانه و طنز ایرانی را بشناسند، می‌توانند تعداد بسیار زیادی داستان برای نگارش فیلمنامه و... بیافرینند، این روش را برگزیده‌اند.
این کتاب بیش از آنکه مناسب خوانندگان عام باشد، به افرادی توصیه می‌شود که علاقمند به فهم ساختار و کارکردهای شوخی‌های عامیانه، نوشتن فیلمنامه و داستان طنز، یا آگاهی از شرایط اجتماعی دهه 1340 خورشیدی هستند

در بخش سوم نویسندگان توضیح داده‌اند که ارائه یک گونه کارکرد برای همه داستانهای شوخی و طنز ایرانی ممکن نیست و بنابراین ابتدا باید داستانها را دسته‌بندی کرد و سپس برای هر دسته، خویشکاری‌ها یا کارکردهایش را برشمرد. از همین رو داستانهای طنز را به پنج دسته کلی تقسیم کرده‌اند: «داستانهایی که در آنها شخصیت رند، شخصیت ساده‌لوح را فریب می‌دهد؛ داستانهایی که شخصیت ساده‌لوج حایش را به شخصیت هوشیار می‌دهد که دیگر از رند فریب نمی‌خورد؛ داستانهایی که شخصیت ساده‌لوح بدون حضور رند، خودش دست به کارهای ابلانه می‌زند، داستانهایی که موضوعات متلک‌پرانی‌ها، جملات قصار و رویدادهای خنده‌دار در مرکز توجه آنها قرار دارند؛ و بالاخره سایر داستانها که با وجود تعداد نسبتاً زیاد آنها، نه در دسته‌های چهارگانه بالا می‌گنجیدند و نه امکان در نظر گرفتن دسته جداگانه‌ای برای آنها بود» (ص: 187).
پژوهشگران در ابتدا و به تبعیت از پراپ، شخصیتهای داستانهای طنز عامیانه ایرانی را در شش دسته مشخص کرده‌اند: ساده‌لوح، رند، دانای ساده‌لوحان، همراه ساده‌لوح، هوشیار و دانای هوشیار (صص: 60-58). برای هر دسته از داستانهای بالا (به جز دسته پنجم) خویشکاری‌ها مشخص شده است.
بخش چهارم، زمینه اجتماعی این داستانها را تحلیل کرده است. در ابتدا به مواردی همچون زمان و مکان داستانها، شخصیتهای افراد، موقعیتها و اعمال؛ منشأ طنزها و... پرداخته و در بخش دیگر، چند داستان طنز مشهور از بین این داستانها را برگزیده‌اند تا شرایط اجتماعی آن زمان را از خلال این داستانها به اختصار شرح دهند.
این کتاب بیش از آنکه مناسب خوانندگان عام باشد، به افرادی توصیه می‌شود که علاقمند به فهم ساختار و کارکردهای شوخی‌های عامیانه، نوشتن فیلمنامه و داستان طنز، یا آگاهی از شرایط اجتماعی دهه 1340 خورشیدی هستند.
پیوست نخست کتاب شامل برخی داستانها است که به باور نویسندگان طنز نبوده و به اشتباه یا بر اساس تفاوت مفهوم طنز در آن زمان با دوره حاضر در بین این اسناد قرار دارد، و پیوست دوم نیز تطبیق داستانهای شوخی کتاب اولریش مارزلف است با طنزهای کتاب حاضر. نهایتاً لیستی از 35 فرهنگ‌یاری که این داستانها را نوشته و فرستاده‌اند، در پایان کتاب امده است.
این کتاب علی‌رغم کارکرد و کاربرد بسیار مفیدی که برای ساخت فیلمنامه تلویزونی یا رادیویی و یا حتی نوشتن داستان طنز دارد، از نواقصی نیز برخوردار است.

طنز و شوخی‌های عامیانه، بخشی از فرهنگ عامیانه و فولکلور به شمار می‌آید. درباره فرهنگ عامیانه و نیز طنزهای عامیانه کتابهایی به فارسی نوشته یا ترجمه شده که هر کدام از زاویه‌ای خاص به موضوع مورد نظر پرداخته است. دکتر نعمت‌الله فاضلی و امیر هاشمی مقدم تلاش کردند نشان دهند چگونه می‌توان از این شوخی و طنزهای عامیانه، برنامه‌هایی برای رادیو و تلویزیون ساخت. این اثر پژوهشی پس از پنج سال، در سال جاری در قالب کتاب به بازار ارائه شده است

نخست آنکه علی‌رغم تلاش نویسندگان برای توجیه استفاده از اصطلاح «متون طنزآمیز عامیانه» برای داستانهایی که بررسی کرده‌اند، به نظر نمی‌آید که این داستانها را بتوان «متن» نامید. هرچند توسط فرهنگ‌یاران نوشته شده و برای برنامه فرهنگ مردم فرستاده شده است، لیکن اینها همان ادبیات شفاهی است که صرفاً برای ثبت شدن و فراموش نشدن از گفتار به نوشتار در آمده است و ویژگی متون که ادبیات خاص خود را دارد، دارا نیست. دست‌کم آنکه به ادبیات شفاهی بسیار نزدیکتر است تا ادبیات کتبی.
همچنین کتاب، فرمت و ساختار پژوهشی‌اش را حفظ کرده است. بهتر بود پیش از تبدیل شدن به کتاب، مواردی همچون «ضرورت و اهمیت پژوهش، پیشینه پژوهش، پرسشهای پژوهش و...» حذف شود یا به شکلی متناسب با ساختار کتاب ارائه گردد.
نکته دیگر به برخی ایرادات محتوایی باز می‌گردد. با وجودی‌که نویسندگان اعتراف کرده‌اند می‌شد خویشکاری‌ها را به شیوه‌های دیگری نیز چید یا بیان کرد، اما آنها بهترین روش را برگزیده‌اند، در درستی این ادعا نمی‌توان یقین داشت. برخی از خویشکاری‌ها به نظر نمی‌آید سر جای‌شان قرار گرفته باشند. برای نمونه فرار کردن در پایان یکی از داستانها (ص: 96) با خویشکاری «رند با نیرنگی دیگر، جلوی آشکار شدن واقعیت را می‌گیرد» تطبیق داده شده است؛ در حالی‌که این فرار کردن دقیقاً زمانی رخ می‌دهد که نیرنگ رند آشکار شده است. همچنین در داستانهایی که رند آنها، ملامکتبی‌های قدیمی است، هیچ اثری از ملامکتبی‌های قدیمی دیده نمی‌شود. حتی در یک جا (ص: 108) داستان حیوانات زیرمجموعه ملامکتبی‌های قدیمی آمده و هیچ انسانی در این داستان حضور ندارد.
نهایتاً آنکه طراحی جلد خشک و بی‌روح کتاب هیچ اثر و نشانه‌ای از طنز عامیانه ایرانی ندارد.
به نظر می‌آید بخش قابل توجهی از این ایرادات به دلیل اعمال تغییرات گسترده از سوی مرکز تحقیقات صدا و سیما بر محتوای متن پژوهش، پیش از انتشار به صورت کتاب است.
این کتاب بیش از آنکه مناسب خوانندگان عام باشد، به افرادی توصیه می‌شود که علاقمند به فهم ساختار و کارکردهای شوخی‌های عامیانه، نوشتن فیلمنامه و داستان طنز، یا آگاهی از شرایط اجتماعی دهه 1340 خورشیدی هستند.