خاطرات و نظرات یک ایرانی در لبنان

[="Tahoma"][="Blue"][h=2]کمی از حزب الله[/h] محمود علوی | شنبه, ۱۳ ارديبهشت ۱۳۹۳، ۰۲:۰۹ ب.ظ |

[=&quot]شروع کردم از حزب الله لبنان بنویسم، از روحیه شان، از اعتقاد راسخشان، از احترام فوق العاده شان به امام زمان، از خلوصشان، از ولایتشان، از کم لطفی هایی که دیگران در حق آنها می کنند، از تنگدستیشان، از جهادشان، اخلاقشان و برنامه هایشان.
[=&quot]شروع به نوشتن که کردم تبدیل شد به مقاله ای که به تاریخ شیعه در لبنان و تاسیس حرکت امل و سپس حزب الله می پردازد و مراحل پیشرفت حزب الله را بررسی می کند.
[=&quot]یادم افتاد 25 ایار یعنی 5 خرداد سالروز آزادسازی لبنان بدست حزب الله است. بهتر دیدم مقاله در آن تاریخ منتشر شود. اما اینجا چند جمله ای می نویسم که در نوشته های جدی نمی توان نوشت.
[=&quot]وقتی وارد یکی از مساجد ضاحیه یا جنوب می شوی، جوانهای زیادی را می بینی که برای نماز در مسجد جمع شده اند. بعضی ها با لباسهایی به مسجد می آیند که اگر در ایران با آن از جلوی مسجد رد شوند حتما یک پس گردنی می خورند یا لااقل فحشی نصیبشان می شود! مثلا یکی با شلوارک جینز و تیشرت و موهای عجیب و غریب و خالکوبی در صف جماعت ایستاده، یکی با زیرپیراهنی درحال نماز خواندن است، دیگری با بیژامه یا گرم کن ورزشی و.... بعضی ها سر سجده اسلحه شان از کمرشان بیرون می زند، البته در لبنان هرکسی می تواند اسلحه حمل کند.
[=&quot]از تعداد زیاد جوانان به فکر فرو می روی و از مسجدهای خلوت (بقول خودمون پیرمردی) کشور خودت خجالتزده می شوی. ظاهرا اینقدر انقلاب اسلامی را صادر کردیم که برای خودمان کم آمده!
[=&quot]با چند نفرشان که زیاد رفیق باشی می فهمی کدام به سوریه رفته و جنگیده. از خاطراتشان می گویند و از صحنه هایی که تو را قانع می کند تروریستها مشتی زامبی بی مغز هستند. وقتی می فهمی عراقی هایی که برای گردانهای مدافع حرم به سوریه می روند ماهی چقدر دلار حقوق می گیرند کل تصوراتت از مدافعان عراقی به هم می ریزد. وقتی می فهمی عراقی ها از اینکه لبنانی ها چیز خاصی بابت دفاع مقدسشان در سوریه نمی گیرند تعجب می کنند، دلیل برتری حزب الله در سوریه را می فهمی: اخلاص. آن کسی که برای پول آمده مطمئنا برای جان بیخیال می شود؛ و آنکه برای عکس گرفتن آمده، از گلوله فرار می کند.
[=&quot]بعد از تمام شدن نماز لا اله الا الله می گویند و تسبیحات می خوانند، سپس دعا خوانده می شود و بلند شده و به ائمه سلام می دهند. جالب است که هنگام سلام، برعکس ما که دستمان را روی سینه میگیریم، دست راستشان را بالا می گیرند بطوریکه کف دست رو به جلو است، دقیقا مثل وقتی ما از دور به کسی سلام می دهیم و دستمان را کنار صورتمان می گیریم. وقتی به سلام بر امام زمان می رسد یا دارند دعای فرج می خوانند، همه دستشان را در طول دعا، بر سر نهاده و سرشان را خم می کنند. اینجا یاد سخن نیشدار یک ایرانی می افتم که می گفت لبنانی ها ولایتشان ضعیف است! زهی ولایت آن ایرانی که هیچ فایده عملی برای اهل بیت پیامبر نداشته و ندارد.
[=&quot]حزب اللهی ها حقوق خیلی کمی می گیرند، تازه فقط آنها که کادر اداری هستند حقوق می گیرند، بقیه حالت بسیجی دارند و حقوق بگیر ثابت نیستند. این افراد که تمام شبانه روزشان در خدمت حزب الله است، حتی از یک معلم هم کمتر دریافت می کنند. این درحالی است که زندگی در لبنان خیلی گران است و برای داشتن یک زندگی معمولی رو به پایین اقلا باید ماهی هزار دلار درآمد داشت. حتی دانشجوهای ایرانی که کلی هم صرفه جویی می کنند مجبورند ماهانه بین 400 تا 600 دلار هزینه کنند.
[=&quot]حزب اللهی ها تفاوت عمده ای با دیگر شیعیان دارند، معلومات مذهبی بالاتر در اخلاق و رفتارشان اثر محسوسی دارد و می بینید عموما یک جوان حزب اللهی جدای از تدین و ایمانش، اخلاق نرم تر و خلق و خوی بهتری دارد.
[=&quot]البته هیچکس معصوم و بی عیب و ایراد نیست. خود حزب الله هم به عنوان یک حزب، بی عیب و ایراد نیست. اما عیب و ایرادهایی که به حزب الله نسبت می دهند عموما بی پایه و اساس است. عیب و ایرادهای اساسی که به هدفشان و کارشان صدمه می زند را نه دشمن می داند نه مخالفان. با این حال از نظر من سالم ترین و بهترین مجموعه ای است که سراغ دارم. یعنی اگر ایران در داخل یا خارج کشور فقط یک جا درست برنامه ریزی کرده باشد و کاری انجام داده باشد، قطعا تاسیس حزب الله است. حزبی که بیشترین بازده و سود را داشته و گاهی از تاسیس کنندگان خود جلوتر رفته و بهتر شده است.[/]

بعضی عادات و رسوم لبنانی ها

[SPOILER]محمود علوی | سه شنبه, ۲۵ آبان ۱۳۸۹، ۰۳:۲۰ ب.ظ |

گنجاندن عادات و رسوم یک قوم در یک صفحه کاری محال است چه برسد به قومی که خود از اقوام و ادیان مختلف تشکیل شده و هر دسته هم به واسطه موقعیت اجتماعی و خانوادگی خود شاخه های مختلفی دارد.
سعی من در اینجا بر این خواهد بود که عادتهای عمده و نمایان لبنانی ها را گزارش کنم و در حالت های دیگر، خاص بودن آن را معین کنم.
یکی عادتهای فرهنگی نامناسبی که در تمام لبنان وجود دارد و اذیت کننده است عادت سیگار کشیدن و قلیان کشیدن است. قلیان کشیدن ابدا اعتیاد یا عادت زشتی محسوب نمی شود و همه روزه غالب افراد اقلا یک گعده (دور هم نشینی) حاوی قلیان را در برنامه خود دارند. این برنامه در تابستان و روزهای تعطیل بیشتر دیده می شود. سیگار را شاید در دست و جیب بیش از 65 درصد مردم بتوان یافت. سیگار کشیدن در میان خانمها به شکل زننده ای زیاد است و وقتی می نشینند و سیگاری روشن می کنند یک دقیقه بعد از اتمام آن سیگار بعدی روشن می شود. می بینید در یک مجلس ناهار یا شام دقیقا بعد از صرف غذا ، همه سیگاری ها به شکل اعتیاد واری سیگار در می آورند و خدمت ریه های خود و دیگران می رسند! البته بین هر سیگار یک استکان چای غلیظ با شکر زیاد هم صرف می شود. خلاصه شاید فقط در یک مجلس دو سه ساعته شش سیگار دود کنند یعنی خیلی ها در روز خیلی کم بکشند یک پاکت است! حالا از بحث سلامتش هم که بگذریم ببینید چقدر پول این مملکت صرف دود جات! می شود و از آنجا که عمدتا صنعت سیگار در انحصار کمپانی های خاصی است که در اختیار جریانات خاصی است می بینید که خود لبنانی ها چقدر به دشمنانشان سود می رسانند! سن سیگار کشیدن هم خیلی پایین است و تبلیغات سیگار در رسانه ها آزاد است. تبلیغاتشان و بسته بندیشان آنقدر زیباست که آدم هوس میکند دو پک بزند و خودش را بیچاره کند.
عادت بد دیگری که بیشتر در قسمتهای جنوبی بیروت و کلا بین مسلمانان دیده می شود فرهنگ افتضاح رانندگی و بوق زدن های اعصاب خرد کن است. کلا در رانندگی بسیار خودخواه و خودبین هستند و جوری رانندگی می کنند که گویا راه فقط برای آنهاست: هرجا دلشان خواست دقیقا وسط خیابان می ایستند نه یک سانت اینور نه یک سانت اونور! هر جا دلشان خواست پارک می کنند حتی جلوی ماشین شما و اگر کسی همین بلا را سرشان بیاورد نیم ساعت بوق می زنند تا صاحب ماشین بیاید آن را بر دارد صبح یا شبش هم فرق نمی کند. یکبار نیمه شب از صدای بوق بیدار شدیم. طرف نیم ساعت دستش را گذاشته بود روی بوق، احتمالا جای او پارک کرده بودند یا همچین چیزی! این چیز ها را جزو حق دیگران حساب نمی کنند و فکر نمی کنند این هم حق الناس است و آزار مردم چقدر مشکل آفرین است از نظر معنوی و دنیوی. کلا خیلی ها از صدا در آوردن خوششان می آید: بچه ها و جوان ها در مناسبت های مختلفی مثل عروسی، جشن، اعلام نتایج امتحانات، بعد از صحبت رئیس یک حزب و ... ترقه و فشفشه در می کنند که بعضی از آنها صدای توپ و تانک دارد و کل منطقه می لرزد! خیلی وقتها هم اصلا هیچ مناسبتی ندارد و فقط شخص مذکور دارای مقادیر عظیمی کرم و انگل می باشد و از آزار دیگران خوشش می آید! گاهی از اوقات هم جدا گلوله شلیک می کنند: عموما در هنگام عروسی و تشییع جنازه. نوع دیگر صدا بوق است که بی دلیل نواخته می شود. همه موتوری ها که خیلی شان بچه های 10 دوازده ساله هستند با اینکه مسیر باز است مثلا در 500 متری خود ماشین یا آدمی را که ببیند از سر خیابان بوق می زند تا وقتی که از او رد شود! تاکسی ها هم برای همه بوق میزنند چه ایستاده باشید چه نشسته چه خوابیده! چه در خلاف جهت او در حرکت باشید. نوع دیگر صدا آژیر های پلیسی است که جوانها روی ماشین یا موتور خود می گذارند و صدایشان همه را کر می کند. می بینید شیشه ماشین خود را دودی کرده و بوق پلیسی گذاشته و احساس می کند راه فقط برای اوست و باید آژیر کشان از بقیه سبقت بگیرد.
برسیم به تیپ و ظاهر مردم. همگی با ظاهر آراسته و مرتب و زیبا و معطر در اجتماع حاضر می شوند. چه کسی که وزیر و وکیل یا ثوتمند است چه کسی که کل زندگی اش شاید 1000 دلار هم نباشد، می بینید کسی خانه ای کوچک و درب و داغان و ترکش خورده دارد اما جلوی آن یک مرسدس بنز گرانقیمت پارک است. اینجا راحت می توان ماشین قسطی خرید. به قول دوست ایرانی ام می توان ماشین آرزوهایت در ایران را اینجا به راحتی تهیه کنی. بیشتر بنز و بی ام و هایی که در ایران میبینید اینجا قیمتی زیر 40 هزار دلار دارند یعنی شما به جای 120 میلیون 40 میلیون بده و گازشو بگیر! آرایش خانمها در اینجا مثل ایران نیست. حجاب ها و آرایشهایی در ایران به وفور دیده می شود که اینجا از نظر مردم فاحشه محسوب می شود. بسیاری از خانمها با لباس معمولی و بدون آرایش یا یک رژ لب ساده و کمرنگ بیرون می روند. البته دختران بی شوهر ظرافت بیشتری به خرج می دهند بلکه به خرج یک نفر برود که بیاید آنها را بگیرد! با این حال از حد اعتدال خارج نمی شود. عامه مردم اینگونه هستند اما از آنجا که یک کشور آزاد است می توانید انواع توریست ها با قیافه های خیلی ناجور یا فاحشه های داخلی را هم در محل های خاص توریستی مسیحی نشین مشاهده کنید. در میان مسلمانان ملتزم فقط تیپ طلبه هستند که شلوار پارچه ای و پیراهن ساده می پوشند آن هم به تقلید از ایران، بقیه حتی بسیاری از جوانان حزب الله تیپ درست و حسابی دارند: موی مرتب یا ژل زده یا مدل دار (البته خیلی ها دوست دارند مدل موهایشان کوتاه باشد مثل سرباز های ما! شاید برای اینکه دردسر شانه و تمیز کردن را متحمل نشوند.)، شلوار جینز (در ایران به لی معروف است) ، پیراهن یا تیشرت یا کاپشن های شیک.
خانم های ملتزم مسلمان در اینجا یا چادر لبنانی می پوشند (غالبا خانواده روحانیون) یا مانتوی گشاد و بسیار بلندی که به آن حجاب می گویند. بقیه زنان هم پیراهن و دامن یا پیراهن و شلوار و انواع پوششهای دیگر. زنان چادرپوش به خیلی از جا ها تردد نمی کنند مثل سینما یا تفریحگاه های ساحلی مختلط و ...
برای خریدن گوشت و مرغ در اینجا دقت های خاصی لحاظ می شود که حتما قصاب ذبح شرعی بیاورد و حتی در محله مسلمان نشین نمی توان از هر قصابی گوشت تهیه کرد. باید مطمئن باشید خودش ذبح می کند و گوشت یخی از خارج نمی آورند. خریدن هرگونه جنس خارجی از چیپس و شکلات گرفته تا دیگر محصولات غذایی باید با دقت خاصی همراه شود و حتما روی محصول نوشته باشد روغن خوک و الکل داخلش نباشد. ضمن اینکه محصولاتی که روغن حیوانی در آن باشد مورد استقبال ملتزمین نیست چرا که ذبحشان شرعی نبوده و نجس می باشد.
از عادتها کمی دور شدیم، یکی از عادتهای خوب این مردم سلام و علیک و به قول خودمان چاق سلامتی است که همه با همدیگر با روی باز و لبخند روبرو می شوند و چند کلمه ای حال همدیگر را می پرسند. از آنجا که کشور کوچکی است و جمعیت کمی دارد ، خیلی ها با هم فامیل اند و همدیگر را می شناسند. زیاد می بینید که در حال حرکت در خیابان به کسی می رسند و سلام می کنند. کلا روحیه جمعی و خوش اخلاقی دارند چیزی که الان در ایران خیلی کمرنگ شده.

یک اخلاق خوبی که در میان لبنانی ها هست احترام فوق العاده به مشتری است و هرچقدر مشتری بهانه گیر و بد قلق باشد باز هم با او راه می آیند. در ایران اگر کمی اینور اونور کنید صاحب مغازه مطمئنا میگوید برو بابا تو مشتری نیستی! اما اینجا اینقدر راه می آیند تا از آنها خرید کنید. در آخر هم با روی گشاده و لبخند می گویند خیلی خوش آمدید باز هم تشریف بیاورید و اینگونه است که برای خودشان مشتری می سازند نه مثل ایرانی ها که مشتری را می پرانند.

تاکسی های لبنان قدیم ها خیلی مرتب و نو بودند و این ناوگان از ماشین های بنز تشکیل شده بود که حالا فرسوده و قدیمی و بدشکل شده اند و انواع ماشین های ژاپنی و کره ای هم وارد آن شده. برای رفتن به هر نقطه می توانید از تاکسی استفاده کنید اما مواظب باشید لفظ تاکسی را بکار نبرید چون معادل دربست خودمان است و از شما اقلا 10 دلار پول خواهد گرفت در حالیکه هزینه معمولی آن 2000 لیره یعنی حدود هزار و ششصد تومان. در اینجا مانند مملکت خودمون تاکسی خطی وجود ندارد که فقط یک خط ثابت کار کند، همه تاکسی ها بسته به مسافرانشان اگر شما هم در مسیر باشید سوارتان می کنند. گاهی شما را تا نصفه راه برده و یک مسافر دیگر را سوار می کند که مسیرش جایی است که شما را سوار کرده، باید اینقدر پر رو باشید که سرش داد بزنید اول شما را برساند و بعد مسافر دیگر را و یا اینکه بدون دادن پول پیاده شوید. مسیرهای طولانی مشتری ندارد و یا باید دوبله حساب کنید (سرویسان= دو سرویس) یا چند نفر باشید تا برای راننده بصرفه باشد. در گذشته اینجور نبوده و تاکسی شما را به هر نقطه ای می رسانده اما الان به جهت ترافیک و شاید تنبل شدن راننده ها دیگر مسیرهای طولانی نمی روند. تاکسی هم وقتی می بیند کسی بغل خیابان است همان وسط خیابان می ایستد و سوال می کند مسیرتان چیست و صبر می کند تا همان وسط سوار شوید. برای پیاده شدن هم همین است، تا گفتید پیاده می شوم همان وسط می ایستد و پیاده تان می کند و سیل بوق پشت سری ها سرازیر می شود.

حالا برویم سراغ دید و بازدید مردم لبنان. آنها خیلی مهمان نوازند بخصوص اهالی ده و همیشه آماده پذیرایی از میهمانهای سرزده ای هستند که سر راهشان خواسته اند بیایند و حال و احوالی بکنند. همیشه چای و قهوه برای پذیرایی آماده می کنند و سیگاری می کشند و بعد هم می روند. اما اگر مهمانی رسمی باشد و میهمانان دعوت شده باشند میوه و شیرینی های مختلف عربی هم پذیرایی می کنند. بیشتر مواقع روزهای تعطیل نهار دعوت می کنند و بساط کباب و غذاهای لبنانی دیگر پهن است. اگر خیلی تحویلتان بگیرند ماهی که در لبنان گران است برایتان می پزند. تنوع و رنگ سفره لبنانی بسیار زیاد است و متحیر خواهید شد که چه بخورید.

کسانی که به دیدن تازه عروس می روند یا به دیدن کسی که خانه نو گرفته، هدیه ای با خود می برند و آن را کنار مبل می گذارند، بد می دانند آنرا تقدیم کنند، به نوعی احساس می کنند اگر بدهند دست صاحبخانه، دارند منت می گذارند که مثلا ما برایتان چیزی آوردیم. برای نوزاد تازه به دنیا آمده لباس می آورند یا لوازم بچه مثل کالسکه یا روروک. اگر خیلی نزدیک باشند قبلا می پرسند چه چیزی احتیاج دارید. گاهی هم پول هدیه می دهند. در مقابل صاحبخانه هم با آب میوه و شیرینی و آجیل از آنها پذیرایی می کند و سپس شکلات تعارف می کند. شکلاتهای مختلفی که مخصوص هر میهمانی رنگ و شرح مختلفی دارد. مثلا برای بچه دار شدن شکلاتی می گیرند که رویش یک عروسک کوچک چسبیده یا چیز دیگری از این قبیل و در یک سینی تزیین شده پذیرایی می کنند.
حاجی هم که از مکه می آید با عرقچینی بر سر به شما یک لیوان کوچولوی مینیاتوری آب زمزم و خرمای مکه تعارف می کند.

[/SPOILER]

مزایا و معایب زندگی در لبنان

[SPOILER]محمود علوی | جمعه, ۳ تیر ۱۳۹۰، ۱۰:۲۱ ب.ظ |

[=B Nazanin]بسیاری از ایرانی ها به لبنان علاقه دارند. هر کس به فراخور حال خویش! یکی لبنان را به خاطر حزب الله و پیروزی هایش دوست دارد یکی به خاطر غذاهایش یکی به خاطر طبیعت خاصش بعضی ها هم به خاطر خواننده ها و رقاص هایش! بعضی ها هم دستشان به گوشت نمی رسد می گویند فقط آمریکا خوب است. ما به نظر همه احترام می گذاریم اما یک تحلیل بی طرفانه ارائه می دهیم تا کسانی که سطح فکر پایینی دارند بفهمند دنیا چیز دیگری است و جور دیگری است و باید برای گذر از آن ، راه را خوب شناخت.
[=B Nazanin]همیشه مرغ همسایه غاز است. یعنی یک هموطن ایرانی عموماً فکر می کند به هر دلیلی کشورهای خارجی بهتر از وطنش است گاهی خارج را برای علم و پیشرفت و تکنولوژی می ستایند و گاهی هم برای به اصطلاح خودشان آزادی و وجود تفریحات! ما که نفهمیدیم تفریحات که می گویند در ایران نیست و جوان ایرانی تفریح ندارد یعنی چه! هر کاری بخواهند فعلا دارند می کنند حتی کارهایی که در کشورهای دیگر جرم است. مثلا جوانی می آید به دختری تیکه می اندازد. شما در خیلی از کشورها اجازه ندارید زل بزنید به دختر (یا پسر) مردم! چرا؟ چون فکر می کند می خواهید ازش دزدی کنید یا هر چیز دیگر و به شدت قابل پیگیری و تعقیب است. حتی در ترکیه اگر بخواهید به یک خانم ایرانی که داخل تور خودتان است کوچکترین آزار زبانی برسانید می تواند به پلیس شکایت کند و حالا بیا و درستش کن. علم و تکنولوژی اش هم که جوانان خودمان اونجا تحقیق کردند و به اونها خدمت کردند پس این هم در این شرایطی که داخل کشور کارهای علمی خوبی دارد می شود دلیل خوبی برای عشق ورزیدن به خارج نیست. زرق و برق های فیلم ها هم واقعاً فقط فیلم است. کسی که زندگی های آنچنانی بخواهد باید یا بسیار دانشمند باشد و از دانشش سود سرشاری بدست آورد یا سیاستمدار و یا تاجر موفق. به لطف تحریم ها و بدبینی به ایرانی ها ما فقط می توانیم عالم شویم! (خدا را شکر تحریمها این مزیتو دارن) علم هم با بیکاری و دنبال لذات و شهوات رفتن به دست نمیاد. علم با زحمت و درس خواندن و گرسنگی و سختی کشیدن بدست میاد. اگه راحت تر از این بدست اومد مطمئن باشید تبدیل میشید به مهندس داخل شرکتی که به خاطر بحران مالی یکهویی میاد 6 هزار نفرو اخراج میکنه و اولویت اخراج هم مسلماً با ایرانی ها و در درجه بعد مسلمونا و بعد هم آسیایی هاست! پس به فیلم ها دل نبندید که برنامه روزانه یک نفر در کشوری غیر کشور خودمون اینه که مثل روبوت از صبح بره سر کار و عصر ساعت 6 برگرده و یکشنبه ها هم آزاد باشه و دوشنبه بره مالیاتشو بده و سه شنبه قبضاشو و خلاصه جونش دراد و تا 45 سالگی هم نتونه ازدواج کنه!
[=B Nazanin]جدول مقایسه ای زیر حاوی موارد متعددی است که در زمینه های مختلف به بیان تفاوت هایی می پردازد که حاصل مشاهده میدانی خودم است از مناطقی که تا به حال در لبنان دیده ام و رفته ام. قضاوت با خودتان:

[/SPOILER]

[="Tahoma"][="Blue"][h=2]ایرانی زده ها[/h] محمود علوی | سه شنبه, ۲۳ فروردين ۱۳۹۰، ۰۹:۵۱ ب.ظ |

[=B Homa]این عنوانی است که به لبنانی های عشق ایران میدهیم! ایرانی ها غرب زده می شوند اما اینها ایران زده! این هم نمونه ای از ایرانی زدگی:
[=B Homa]پس از سفر آقای احمدی نژاد (یا به قول اینها الرئیس نجاد) به لبنان به دلیل اینکه روی تابلو های استقبال از وی به فارسی نوشته بودند خوش آمدید دیگر همه مردم لبنان این کلمه را یاد گرفتند. این هم رستورانی با نام خوش آمدید!
[=B Homa]
یک چیز جالب اینکه بعضی ها فکر کرده بودند اسم کوچک آقای احمدی نژاد، خوش آمدید است!

[="Tahoma"][="Blue"][h=2]مسجد و آداب آن در لبنان[/h] محمود علوی | سه شنبه, ۲۷ دی ۱۳۹۰، ۱۲:۱۳ ب.ظ | ۰ نظر

[=B Nazanin]مساجد لبنان بسیار جذاب هستند. زیبایی و تمیزی و بوی خوش مسجد به همراه نماز اول وقت شیعیان مقاوم و استوار در عقیده، به همراه نظم و ترتیبشان و خلوص در عبادت و قرآن و دعا خواندن بعد نماز آنان، محیط گرم و روحانی ویژه ای پدید می آورد.
[=B Nazanin]عموم مساجد شیعه کاشی کاری ایرانی دارند و از ایران در فرهنگ شیعی الگو گرفته اند. نباید فراموش کرد که اکثر امام جماعت های مساجد ، درس خوانده های حوزه علمیه قم هستند. مردم با شنیدن صدای اذان به مسجد می شتابند و کسانی که بخواهند به وضوخانه می روند. عموما وضوخانه داخل خود مسجد است و یا در زیر زمین. اما بوی بدی به مشام نمی رسد. چرا که اولا کفش خود را قبلا در آورده اید و از دمپایی های مسجد استفاده می کنید دوم اینکه بعد از بیرون آمدن از محیط وضوخانه حتما باید پایتان را در حوضچه ای که سر راه است بشویید و رد شوید.
[=B Nazanin]نماز که همان نماز است اما نماز خواندن با شیعیان مخلص لبنان و لهجه عربی آنان و دعاهای بعد نمازشان حس روحانی خاصی القا می کند.
[=B Nazanin]عموم مساجد فرش انداخته اند و در مراسم های عزاداری اگر جا کم بیاید جاهای مختلف حصیر پهن می کنند. به جهت رطوبت بالای هوا در بیروت مساجد کولرگازی های بزرگ دارند. همچنین به جهت بهداشتی نبودن آب لوله ها، آب آشامیدنی برای نمازگزاران گذاشته شده است.
[=B Nazanin]تصاویر زیر مسجد رسول اعظم در راه فرودگاه است که مدتها پیش، زمان ریاست جمهوری پیر جمیل که دستور تخریب آن را داده بود، جنگی بین شیعیان منطقه ی برج البراجنه و اوزاعی با ارتش درگرفت و ارتش را فراری داده و موفق به حفظ مسجد شدند؛ جوانهایی که دست پرورده امام موسی صدر و شهید چمران بودند. هرکسی وارد بیروت شود باید از جلوی این مسجد عبور کند که حالا به همراه بیمارستان رسول که ایران آنرا تجهیز کرده واقعا خواری در چشم کینه توزان است.
[=B Nazanin]همانطور که در عکس می بینید مسجد کتابخانه ی کوچکی دارد و هفته نامه ی دیواری فرهنگی هم بر روی دیوار نصب می شود. مساجدشان در جذب جوانها از مساجد ما بهتر عمل می کنند و با اینکه عموما حزب الله در آنها فعالیت فرهنگی می کند بوی تک حزبی و سیاسی نمی دهد.

کفشداری و راهروی وضوخانه

[=B Nazanin]ازدواج شیعیان ایران و شیعیان لبنان
[SPOILER]محمود علوی | جمعه, ۲۳ دی ۱۳۹۰، ۱۲:۰۱ ب.ظ | ۰

[=B Nazanin][=B Nazanin]

[/SPOILER]

[="Tahoma"][="Blue"]پایی که وارد بهشت شد

[SPOILER] محمود علوی | پنجشنبه, ۷ فروردين ۱۳۹۳، ۰۳:۱۹ ب.ظ |

[=&quot][=&quot]هشام جوانی جنوبی بود که از من چند سالی کوچکتر بود. کشاورز زاده ای ساده و پاک و با صفا. وقتی شنیدم پایش قطع شده و در بیمارستان است با خودم گفتم خوب است به دیدنش بروم.
[=&quot]از جلوی بیمارستان رد می شدم که عزمم را جزم کردم بروم داخل، از جلوی نگهبان مسلح سیاهپوش که داشت با یکی رو[=&quot]بوسی می کرد رد شدم. وارد شدم، جلوی اطلاعات ایستادم. خانمی با حجاب لبنانی نشسته بود و داشت با تلفن حرف میزد. بعد از چند ثانیه تلفنش تمام شد و پرسید چه کار دارم. گفتم فلانی در کدام اتاق است. در کامپیوترش سرچ کرد و شماره اتاق را گفت. سوار آسانسور شدم و رفتم بالا. اتاق را پیدا کردم و داخل شدم. سلام و روبوسی کردیم. برای مزاح گفت الان تو نماینده جمهوری اسلامی هستی دیگه؟ خندیدم و پیشانی اش را بوسیدم.
[=&quot]برادر بزرگش هم آنجا بود. وقتی چند تا از فامیلهایشان که آنجا بودند داشتند با هشام خداحافظی می کردند آرام به من[=&quot] گفت: برادرم خیلی روحیه اش خوب است. محکم محکم است.
[=&quot]واقعا هم محکم بود. بی هیچ ناله یا نگرانی یا ترس. انگار که فقط بیماری ساده ای باشد. نه اشکی نه آهی نه ترسی نه بهتی نه هیچ نگرانی از آینده. شنیده بودم که به فامیلهایشان سفارش کرده اند کسی برای همدردی تسلیت نگوید. هر کسی هم می آمد و وارد می شد می گفت «سلامتک، سلامة قلبک» و برای او ودیگر جوانها دعا می کرد. با وجود این جوانها و این ایثارگری و فداکاری و بزرگمنشی، دیگر خجالت می کشم در دعاها و زیارت ها بگویم یا لی[=&quot]تنا کنا معکم. چرا که ادعایی بیش نیست. جوانهایی با این سن کم برای دفاع از اهل بیت جان می دهند و جانباز می شوند و من ....
[=&quot]پ.ن: خواستم بنویسم پایی که جا ماند اما دیدم نه، پا به مقصد رسید و بدن جا ماند.

[/SPOILER][/]

[="Tahoma"][="Blue"][h=2]خسارت زدگان[/h] محمود علوی | پنجشنبه, ۲۱ فروردين ۱۳۹۳، ۰۶:۰۱ ق.ظ

[=&quot]بچه ها در ماشین خواب بودند. من هم خوابم می آمد. اینجا محله ساقیه الجنزیر است. کمی قبل از روشه اگر پشت به دریا از شیب خیابان بالا بروید به دانشکده جامعه شناسی دانشگاه لبنانیه می رسید. در آینه ماشین دیدم پیرزنی از پشت نزدیک می شود. قلاده سگش را به دست گرفته بود و آرام آرام، قدم زنان، شیب خیابان را بالا می آمد. لباسش شبیه لباس خواب سفید گلدار بلندی بود. عینک آفتابی گربه ای درشتی بر چشم داشت و موهایش را هم خیلی معمولی پیرایش کرده بود. به سر خیابان که رسید سگش وارد باغچه شده و به کار خودش مشغول شد!
رفتگری سبز پوش وارد خیابان شد. مردی میانه سال و بسیار لاغر. احتمالا مصری بود. در صورت سیه چرده و لاغرش، تنها سبیل سیاهی خودنمایی می کرد. چند کلمه با پیرزن حرف زد و آمد درست جلوی ماشین من نشست روی سنگفرش پیاده رو. [=&quot]کیسه زباله و انبرک مخصوص جمع کردن زباله را روی زمین گذاشت. از کیسه نایلونی که دستش بود یک جعبه سیگار درآورد و در جیبش نهاد. بعد یک کیک و آب میوه در آورد و آرام مشغول خوردن آنها شد. آنقدر در افکارش غرق بود که اصلا مرا نمی دید. بعد از خوردن ناهار محقرانه اش سیگاری بر لب گذاشت. روبروی او یک میتسوبیشی سفید رنگ شیک در طرف راست کوچه توقف کرد. مردی با کت شلوار و کراوات شیک پشت آن بود. او هم ظاهرا راننده بود. منتظر دختر صاحب کارش بود تا از کلاس برگردد. کمی که نشست، پیاده شد و درست روبروی رفتگر سبزپوش، ایستاد و با دستی در جیب شلوار و دستی بر لب مشغول سیگار کشیدن شد. هردو خارجی، اما این کجا و آن کجا.
شاید رفتگر به این فکر می کرد که اگر کمی درس خوانده بود می توانست جای این راننده باشد. حقوق خوب، لباس شیک، همراهی دختر رییس، غذای خوب، موبایلی در جیب و....
شاید به خانواده اش در کشورش فکر می کرد، شاید اصلا زن و بچه هم نداشته باشد و به پدر و مادرش فکر می کرد.
از عمق تفکر او من هم به فکر فرو رفتم. در این چند ثانیه، چند نفر پیرامون من در خیابان بودند، پیرزن لبنانی تنها با سگش، رفتگر سبزپوش، و راننده. عمر چقدر سریع می گذرد. و انسان چه زود پیر می شود. وَمَن نُّعَمِّرْ‌هُ نُنَکِّسْهُ فِی الْخَلْقِ ۖ أَفَلَا یَعْقِلُونَ ﴿٦٨یس﴾[=&quot] هرکسی که پیر می شود از خلقتش کاسته می شود (شکسته تر می شود)
ارزش انسان در پیری به چیست؟ علم و خودساختگی. پیرزنِ تنها اگر فرزندان زیادی داشت الان مجبور نبود لنگ لنگان سربالایی خیابان را بالا بیاید تا سگش را به گردش ببرد، بچه ها و نوه هایش او را به گردش می بردند. اگر استاد دانشگاه بود الان راننده داشت و ماشین گرانقیمت و رفاه و عزت و احترام.
اگر آن رفتگر سواد داشت الان مجبور نبود زیر آفتاب گرم لبنان در هوای شرجی خیابانها را تمیز کند. هرکسی هرچقدر هم تلاش و پیشرفت کند روزی انگشت به دهان می گزد و خود را مغبون می بیند. چرا که إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ‌ ﴿عصر٢﴾ [=&quot]این سوره را امام موسی صدر همیشه قبل و بعد از جلساتش با فرماندهان حرکت امل می خواند تا یادشان باشد به خوبی از وقتشان بهره ببرند. عادتی که هنوز هم در میان آنان زنده است.[/]