جمع بندی توبه کردن بعد از 1000بار بازم قبوله؟؟؟؟کمک

تب‌های اولیه

4 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
توبه کردن بعد از 1000بار بازم قبوله؟؟؟؟کمک

سلام کمک کنید پس از مدتها دوباره گناه کردم چی کار کنم....!!!!!

[=arial]با نام الله


[=arial]

[=arial] کارشناس بحث: استاد سمیع

لبیک;504346 نوشت:
سلام کمک کنید پس از مدتها دوباره گناه کردم چی کار کنم....!!!!!

باسمه تعالی
با عرض سلام و خسته نباشید

«باز آ باز آ هر آن‌چه هستی باز آ/گر کافر و گبر و بت پرستی باز آ
این درگه ما درگه نومیدی نیست/صد بار اگر توبه شکستی باز آ»[1]

توبه از درهاي بزرگ لطف و رحمت الهي و موهبتي آسماني است . انسان مومني که مرتکب گناه شده واجب است، فورا توبه کند و روح تيره شده خود را با آب توبه واستغفار صيقلي دهد . توبه بعد از هر گناه، واجب شرعي است و اگر گناه، هزاران بار هم تکرار شود باز نه تنها توبه امر مطلوبي است بلکه واجبي شرعي و عقلي است . ممکن است انسان گنهکار از توبه کردن مکرر خسته و ملول گردد اما خداوند هرگز ازقبول توبه بنده و آمرزش او خسته نمي گردد. پس بنا براين هيچ موقع از درگاه خداوند نا اميد نشويد.
انسانى كه گاهى دچار گناه خطا مى‏گردد و بعد پشيمان مى‏گردد و خود را ملامت و سرزنش مى‏كند، به مرحله ‏اى رسيده كه داراى نفس لوّامه و سرزنشگر شده است و يك پله از مرحله نفس اماره يعنى نفسى كه به زشتى و بدى امر مى‏كند و از انجام آن ملول نمى‏گردد و بيمى ندارد، بالاتر آمده و يك قدم به هدف نزديك شده است. بايد خدا را شاكر بود و از او خواست كه توفيق رسيدن به مراحل بالاتر و هر چه بيشتر نزديكتر شدن به خود را به ما عنايت كند.
در زمينه تكرار گناه و توبه بايد هشيارانه توجه كرد كه ميان روش هدايتي خداوند و وسوسه هاي شيطان تفاوت اساسي وجود دارد:

«قبل از انجام گناه» خداوند آدمي را از نزديک شدن به حريم گناه به شدت هشدار مي دهد. اما شيطان گناه را در نظر انسان کوچک مي کند و آن را قابل جبران جلوه مي دهد.

«بعد از انجام گناه»، خداوند به کساني که پشيمان مي شوند و به فکر اصلاح و جبران مي باشند وعده آمرزش و حتي پذيرش بيش از گذشته به بندگان مي دهد. تا آدمي با اميدواري به رحمت بي پايان خدا هر چه سريع تر و پايدارتر به راستي و درستي گرايش پيدا کند.

اما شيطان نااميدي و بريدگي را در دل و جان آدمي رخنه مي دهد تا بيش از پيش در لجن زار آلودگي غوطه ور شود. با آگاهي به آن چه گفته شد حال بايد دانست؛ ياس از رحمت خداوند گناهي بزرگ است مگر خود او نفرموده است : «به آن بندگانم كه با عصيان بر نفس خويش اسراف كردند بگو: هرگز از رحمت خدا نااميد مباشيد البته خدا گناهان را خواهد بخشيد كه او بسيار آمرزنده و مهربان است»
و پيامبرش فرمود : «التائب من الذنب كمن لا ذنب له» توبه كننده از گناه همانند كسي است كه گناهي نكرده است» [3] پس چرا از رحمت او مايوس باشيم ؟!

به فرموده امام سجاد (علیه السلام ) در دعاي ابوحمزه : «خدايا آن گاه كه به گناهانم مي نگرم آه از نهادم بر مي آيد و جزع و فزع مي كنم و آن گاه كه به كرم تو مي نگرم طمع مي كنم».

از آيات و روايات استفاده مي‏شود كه توبه مخصوص گناه ويژه‏اي نيست و شخص خاصي را نيز شامل نمي‏شود. خداوند نسبت به هر عمل زشت و هر ظلم و ستم و اسرافي، وعده پذيرش توبه را داده و در آيه
«توبوا الي الله جميعاً» (1) هرگناهكاري دعوت به توبه شده‏ است. در اين جهت فرقي بين گناه كبيره وصغيره نيست.

خداوند در قرآن مي فرمايد:

«قل: يا عبادي الّذين اسرفوا علي انفسهم لا تقنطوا من رحمه الله أنّ الله يغفر الذنوب جمعياً، إنّه هوالغفور الرّحيم»[4] «بگو: اي بندگان من كه(با گناه کردن ) بر خود ظلم و ستم روا داشتيد، از رحمت خداوند مأيوس و نا اميد نشويد كه خدا همه گناهان را مي آمرزد.»
رسول اكرم(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: " هر مرضي دارويي دارد و داروي گناهان، استغفار و طلب عفو و آمرزش از خدا است.[5]

گناه هر چه باشد، قابل توبه است و توبه از آن در درگاه الهي پذيرفته مي شود. به شرط آن كه توبه حقيقي باشد؛ يعني انسان از عمق دل پشيمان شده باشد و با عزمي راسخ بخواهد آن گناه را ترک کند . در اين صورت خداوند نه تنها توبه را مي پذيرد. بلكه توبه كننده واقعي را دوست دارد. توبه كه به معني پشيماني واقعي از معصيت است، هم موجب بخشش گناه شده و هم صفحه قلب را از آلودگي به گناه پاك و تيرگي را مبدّل به روشنايي مي سازد.

«غرق گنه نا اميد مشو ز دربار ما/ که عفو کردن بود در همه دم کار ما
بنده شرمنده تو، خالق بخشنده من/ بيا بهشتت دهم ،مرو تو در نار ما
توبه شکستي ،بيا هر آنچه هستي بيا/ اميدواري بجو ز نام غفار ما»

امام باقر(علیه السلام) مي‌فرمايد:

«مؤمن هرگاه توبه كند، خداوند او را مي‌آمرزد، پس بايد براي آينده پس از توبه و آمرزش، كار نيك كند».
راوي مي‌گويد: عرض كردم: اگر پس از توبه و استغفار از گناهان، باز گناه كند و دوباره توبه كند. چگونه است، حضرت فرمود:
«آيا باور داري كه بنده مؤمن از گناه خويش پشيمان شود و از آن آمرزش خواهد و توبه كند و خداوند توبه‌اش را نپذيرد؟»
عرض كردم: اگر چند بار اين كار را كرد، گناه كرد و توبه، نموده چگونه است، فرمود:
«هرگاه مؤمن به استغفار و توبه باز گردد، خداوند نيز به آمرزش او بر مي‌گردد، زيرا خداوند آمرزنده و مهربان است».[6]

سعي کنيد خاطرات تلخ گذشته را به بوته فراموشي بسپاريد، و بر عهد توبه خود با حق تعالی استوار بمانید و البته از حلم حضرت حق سوء استفاده نکنید که ک

«حلم حق گر چه مساواها کند/چون‌که از حد بگذرد رسوا کند.»

موفق باشید.

پی‌نوشت:
[1].ابو سعید ابوالخیر
[2].بحار ج 2 ص 154
[3]. نور (24) آيه 31.
[4] .زمر(39) آيه 53.
[5]. محمد ري شهري، ميزان الحكمه، ماده ذنب، شماره 6655، ج 2، ص 997.
[6] . بحار الانوار، ج 6، ص 40.

پرسش:
مجددا پس از مدت‌ها مرتکب گناه شده ام، چه باید کرد؟

پاسخ:
«باز آ باز آ هر آن‌چه هستی باز آ/گر کافر و گبر و بت پرستی باز آ
این درگه ما درگه نومیدی نیست/صد بار اگر توبه شکستی باز آ» (1)
توبه از درهای بزرگ لطف و رحمت الهی و موهبتی آسمانی است. انسان مؤمنی که مرتکب گناه شده واجب است، فورا توبه کند و روح تيره شده خود را با آب توبه و استغفار صيقلی دهد. توبه بعد از هر گناه، واجب شرعی است و اگر گناه، هزاران بار هم تکرار شود باز نه تنها توبه امر مطلوبی است؛ بلکه واجبي شرعی و عقلی است.
ممکن است انسان گنه کار از توبه کردن مکرر خسته و ملول گردد؛ اما خداوند هرگز ازقبول توبه بنده و آمرزش او خسته نمی‌گردد. پس بنا براين هيچ موقع از درگاه خداوند نا اميد نشويد.
انسانى كه گاهى دچار گناه خطا مى‏‌‎گردد و بعد پشيمان مى‏‌گردد و خود را ملامت و سرزنش مى‏‌كند، به مرحله‌‏اى رسيده كه داراى نفس لوّامه و سرزنش‌گر شده است و يک پله از مرحله نفس اماره يعنى نفسى كه به زشتى و بدى امر مى‏‌كند و از انجام آن ملول نمى‏‌گردد و بيمى ندارد، بالاتر آمده و يک قدم به هدف نزديک شده است. بايد خدا را شاكر بود و از او خواست كه توفيق رسيدن به مراحل بالاتر و هر چه بيش‌تر نزديک‌تر شدن به خود را به ما عنايت كند.
در زمينه تكرار گناه و توبه بايد هشيارانه توجه كرد كه ميان روش هدايتي خداوند و وسوسه‌های شيطان تفاوت اساسی وجود دارد:
«قبل از انجام گناه» خداوند آدمی را از نزديک شدن به حريم گناه به شدت هشدار می‌دهد. اما شيطان گناه را در نظر انسان کوچک می‌کند و آن را قابل جبران جلوه می‌دهد.
«بعد از انجام گناه»، خداوند به کساني که پشيمان می‌شوند و به فکر اصلاح و جبران مي باشند وعده آمرزش و حتي پذيرش بيش از گذشته به بندگان می‌دهد. تا آدمی با اميدواری به رحمت بي پايان خدا هر چه سريع‌تر و پايدارتر به راستی و درستی گرايش پيدا کند.
اما شيطان نااميدی و بريدگی را در دل و جان آدمی رخنه می‌دهد تا بيش از پيش در لجن زار آلودگی غوطه‌ور شود. با آگاهی به آن چه گفته شد حال بايد دانست؛ يأس از رحمت خداوند، گناهی بزرگ است مگر خود او نفرموده است: «به آن بندگانم كه با عصيان بر نفس خويش اسراف كردند بگو: هرگز از رحمت خدا نااميد مباشيد البته خدا گناهان را خواهد بخشيد كه او بسيار آمرزنده و مهربان است»
و پيامبرش فرمود : «التَّائِبُ مِنَ‏ الذَّنْبِ‏ كَمَنْ‏ لَا ذَنْبَ‏ لَه‏ (2)
توبه‌كننده از گناه همانند كسی است كه گناهي نكرده است».
پس چرا از رحمت او مايوس باشيم ؟!
از آيات و روايات استفاده می‌شود كه توبه مخصوص گناه ويژه‏‌ای نيست و شخص خاصی را نيز شامل نمی‌‏شود. خداوند نسبت به هر عمل زشت و هر ظلم و ستم و اسرافي، وعده پذيرش توبه را داده و در آيه «تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَميعا (3) همگى به سوى خدا بازگرديد»
هرگناهكاري دعوت به توبه شده‏ است. در اين جهت فرقي بين گناه كبيره و صغيره نيست.
خداوند در قرآن می‌فرمايد: «
يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى‏ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ (4)
بگو: اي بندگان من كه (با گناه کردن) بر خود ظلم و ستم روا داشتيد، از رحمت خداوند مأيوس و نااميد نشويد كه خدا همه گناهان را می‌آمرزد.»
گناه هر چه باشد، قابل توبه است و توبه از آن در درگاه الهي پذيرفته مي شود. به شرط آن كه توبه حقيقی باشد؛ يعنی انسان از عمق دل پشيمان شده باشد و با عزمی راسخ بخواهد آن گناه را ترک کند. در اين صورت خداوند نه تنها توبه را می‌پذيرد. بلكه توبه‌كننده واقعی را دوست دارد. توبه كه به معنی پشيمانی واقعی از معصيت است، هم موجب بخشش گناه شده و هم صفحه قلب را از آلودگی به گناه پاک و تيرگی را مبدّل به روشنايی می‌سازد.
«غرق گنه نا اميد مشو ز دربار ما/ که عفو کردن بود در همه دم کار ما
بنده شرمنده تو، خالق بخشنده من/ بيا بهشتت دهم ،مرو تو در نار ما
توبه شکستي ،بيا هر آنچه هستي بيا/ اميدواري بجو ز نام غفار ما»
«عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ :
يَا مُحَمَّدَ بْنَ مُسْلِمٍ ذُنُوبُ الْمُؤْمِنِ إِذَا تَابَ مِنْهَا مَغْفُورَةٌ لَهُ فَلْيَعْمَلِ الْمُؤْمِنُ لِمَا يَسْتَأْنِفُ بَعْدَ التَّوْبَةِ وَ الْمَغْفِرَةِ أَمَا وَ اللَّهِ إِنَّهَا لَيْسَتْ إِلَّا لِأَهْلِ الْإِيمَانِ قُلْتُ فَإِنْ عَادَ بَعْدَ التَّوْبَةِ وَ الِاسْتِغْفَارِ مِنَ الذُّنُوبِ وَ عَادَ فِي التَّوْبَةِ قَالَ يَا مُحَمَّدَ بْنَ مُسْلِمٍ- أَ تَرَى الْعَبْدَ الْمُؤْمِنَ يَنْدَمُ عَلَى ذَنْبِهِ وَ يَسْتَغْفِرُ مِنْهُ وَ يَتُوبُ ثُمَّ لَا يَقْبَلُ اللَّهُ تَوْبَتَهُ قُلْتُ فَإِنَّهُ فَعَلَ ذَلِكَ مِرَاراً يُذْنِبُ ثُمَّ يَتُوبُ وَ يَسْتَغْفِرُ فَقَالَ كُلَّمَا عَادَ الْمُؤْمِنُ بِالاسْتِغْفَارِ وَ التَّوْبَةِ عَادَ اللَّهُ عَلَيْهِ بِالْمَغْفِرَةِ وَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ وَ يَعْفُو عَنِ السَّيِّئَاتِ فَإِيَّاكَ أَنْ تُقَنِّطَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّه‏

امام باقر عليه السّلام به محمد بن مسلم فرمود: اى محمد بن مسلم! گناهان مؤمن هر گاه از آنها توبه كند آمرزيده مى‏شود، پس مؤمن بايد براى آنچه كه بعد از توبه و مغفرت آغاز مى‏كند عمل كند. هان، به خدا سوگند كه توبه جز براى اهل ايمان نيست.
محمد بن مسلم گويد: عرض كردم: پس اگر بعد از توبه و استغفار از گناهان، دوباره به گناه باز گردد و دوباره توبه كند چگونه است؟
فرمود: اى محمد بن مسلم! آيا تو مى‏پندارى بنده مؤمنى كه بر گناهش پشيمان مى‏گردد و از آن استغفار و توبه مى‏كند خداوند توبه‏اش را نمى‏پذيرد؟
عرض كردم: آخر او اين كار را بارها انجام داده است گناه مى‏كند سپس توبه و استغفار مى‏كند.
حضرت فرمود: تا زمانى كه مؤمن با استغفار و توبه به سوى خداوند باز مى‏گردد خداوند نيز با مغفرتش به سوى او مى‏آيد و راستى كه خداوند آمرزنده مهربان است، توبه را مى‏پذيرد و از گناهان در مى‏گذرد پس بر حذر باش از اينكه مؤمنين را از رحمت خداوند مأيوس كنى‏.»(5)
سعي کنيد خاطرات تلخ گذشته را به بوته فراموشي بسپاريد، و بر عهد توبه خود با حق تعالی استوار بمانید و البته از حلم حضرت حق سوء استفاده نکنید که ک
«حلم حق گر چه مساواها کند/چون‌که از حد بگذرد رسوا کند.»
پی نوشت:
1.ابو سعید ابوالخیر
2.مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى،بحار الأنوار(ط- بيروت)،ج6،ص21،دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏، 1403 ق‏.
3.نور/31.
4.زمر/53.
5.مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى‏،بحار الأنوار(ط- بيروت)،ج6،ص40،دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏
، 1403 ق‏.

موضوع قفل شده است