جمع بندی پاک بودن منی بدن انسان از دید گاه مذاهب فقهی اهل سنت

تب‌های اولیه

4 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
پاک بودن منی بدن انسان از دید گاه مذاهب فقهی اهل سنت

بنام الله

با سلام و ادب

آیا از دیدگاه مذاهب فقهی اهل سنت عزیز، منی انسان پاک است؟

قبلا از پاسخ گویی به سوالم کمال تشکر را دارم، کارشناس محترم پاسخگو.

خدانگهدارتان

[=arial]

[=arial]با نام الله


[=arial]:Sham::Sham::Sham::Sham:


[=arial] کارشناس بحث: استاد صدرا

said2013;496639 نوشت:

آیا از دیدگاه مذاهب فقهی اهل سنت عزیز، منی انسان پاک است؟

با سلام و عرض ادب

الف) در مورد نجاست و یا عدم نجاست منی در نزد مذاهب فقهی اهل سنت عرض می شود: دو مذهب حنفی و مالکی قائل به نجاست منی انسان می باشند، و دو مذهب شافعی و حنبلی قائل به طهارت آن می باشند.

در موسوعه ی فقهی کویتیه[1] آمده است: حکم منی مرطوب با خشک در نزد جمهور فقها مورد اختلاف است. فتوای حنفیه بر این است که محل منی ای که خشک است به واسطه ی مالیدن وپاک نمودن آن (از لباس) پاک می گردد، ودر این صورت باقی ماندن اثر آن ضرری نمی رساند. اما در صورتی که منی مرطوب باشد لازم است که شسته شود.

ودر نزد مالکیه نجاست منی پاک نمی گردد مگر آنکه محل آن با آب شسته گردد.

اما در نزد شافعیه(که قائل به عدم نجاست آن می باشند) شستن منی مستحب می باشد، خواه اینکه منی مرطوب بوده باشد و یا اینکه خشک بوده باشد. ودر نزد حنابله(که باز قائل به عدم نجاست می باشند) مستحب آن است که منی اگر مرطوب است شسته شود و اگر خشک می باشد از لباس به واسطه ی مالیدن جدا گردد.[2]


شوکانی در کتاب فقهی مفصل خویش«نیل الاوطار» که کتابی است مورد توجه سلفیون می نویسد:

اهل علم در مورد حکم منی اختلاف نموده اند: مذهب عترت[3] و ابوحنیفه و مالک بر این است که منی نجس می باشد؛ الا اینکه ابوحنیفه قائل است در صورتی که منی خشک می باشد در طهارت آن کافی است که منی از لباس به واسطه ی مالیدن جدا شود.[4]

ب) بیان نحوه ی طهارت منی در کتب روائی اهل سنت:

در کتاب صحیح البخاری، در باب 64کتاب الوضوء، چهار روایت که مضمون آنها واحد است[5] و همگی از عایشه می باشند، آمده است: از عایشه نقل شده است که گفت: من اثر جنابت(منی) را از جامه ی پیامبر صلی الله علیه وآله می شستم و آن حضرت به نماز می رفت و همانا لکه های آب در جامه نمودار بود(در جامه ی خشک نشده نماز می گزاردند).[6]

در روایت دیگری آمده است: سلیمان بن یسار می گوید: از عایشه در مورد جامه ای که منی بدان می رسد سؤال نمودم. وی گفت: من منی را از جامه ی رسول خدا صلی الله علیه وآله می شستم و آنحضرت به نماز می رفتند و اثر شستن که لکه ی آب بود در جامه ی ایشان نمودار بود.[7]

در روایت دیگری که در صحیح مسلم از عایشه نقل شده است آمده است که وی منی را از جامه ی پیامبر صلی الله علیه وآله پاک می نموده است بدون اینکه آنرا بشوید: «عَنْ عَائِشَةَ فِى الْمَنِىِّ قَالَتْ كُنْتُ أَفْرُكُهُ مِنْ ثَوْبِ رَسُولِ اللَّهِ -صلى الله عليه وسلم».[8]

ودر روایت ديگری که دارقطنی آنرا روایت نموده است آمده است که منی به منزله ی آب دهان و بینی می باشد، که در جواز خواندن نماز با لباس آلوده ی به آن کافی است که از لباس جدا شود.[9]

ج) نکته ای که در این روایات قابل توجه است آن است که حکم چنین مساله ای تبعا به واسطه ی اهمیت آن از سوی پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله تشریع و تبیین گردیده و امری نبوده که آن حضرت حکم آنرا بیان نفرموده باشند، تا نیاز به بیان عایشه باشد. با این حال مشاهده می گردد اکثر روایاتی که در رابطه با بیان حکم این مساله اند از سوی عایشه نقل گردیده اند که بیان چنین مطالبی دور از ساحت حیا برای ازواج آنحضرت می باشد، که البته مسائلی بسیار رکیک از سوی عایشه نقل گردیده که با ساحت قدس نبی مکرم اسلام صلی الله علیه وآله هرگز سازگاری ندارند.

موفق باشید.


[/HR] [1]. این مساله در کتاب:«المغنی»، ابن قدامة، ج1،ص771؛ ودر کتاب:«الفقه علی المذاهب الاربعة»،الجزیری، در مجلد اول، دار احیاء التراث العربی، ص13؛ ودر کتاب:«الفقه علی المذاهب الخمسة»، محمد جواد مغنیة، در ص24 آمده است.

[2].الموسوعة الفقهیة الکویتیة، ج22،ص261:«يَخْتَلِفُ حُكْمُ الْمَنِيِّ الرَّطْبِ عَنِ الْمَنِيِّ الْيَابِسِ عِنْدَ جُمْهُورِ الْفُقَهَاءِ . فَذَهَبَ الْحَنَفِيَّةُ إِلَى أَنَّ مَحَل الْمَنِيِّ الْيَابِسِ يَطْهُرُ بِفَرْكِهِ ، وَلاَ يَضُرُّ بَقَاءُ أَثَرِهِ ، فَإِنْ كَانَ رَطْبًا فَلاَ بُدَّ مِنْ غَسْلِهِ وَلاَ يُجْزِئُ الْفَرْكُ ، وَعِنْدَ الْمَالِكِيَّةِ لاَ تَطْهُرُ النَّجَاسَةُ إِلاَّ بِالْغَسْل فِيمَا لاَ يَفْسُدُ بِالْغَسْل . وَعِنْدَ الشَّافِعِيَّةِ يُسَنُّ غَسْل الْمَنِيِّ مُطْلَقًا سَوَاءٌ كَانَ رَطْبًا أَوْ جَافًّا . وَعِنْدَ الْحَنَابِلَةِ يُسَنُّ غَسْلُهُ رَطْبًا وَفَرْكُهُ جَافًّا ؛ لِقَوْل عَائِشَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهَا فِي الْمَنِيِّ : لَقَدْ رَأَيْتُنِي أَفْرُكُهُ مِنْ ثَوْبِ رَسُول اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَرْكًا ، فَيُصَلِّي فِيهِ (عِلْمًا بِأَنَّ الْحَنَفِيَّةَ وَالْمَالِكِيَّةَ يَقُولُونَ بِنَجَاسَةِ الْمَنِيِّ خِلاَفًا لِلشَّافِعِيَّةِ وَالْحَنَابِلَةِ الَّذِينَ يَقُولُونَ بِطَهَارَتِهِ».

[3]. این سخن خود اعترافی است که اطلاق عترت تنها بر ائمه ی شیعه علیهم السلام صادق است.

[4] . نیل الاوطار، ج1، ص65:«وقد اختلف أهل العلم في المني فذهبت العترة وأبو حنيفة ومالك إلى نجاسته إلا أن أبا حنيفة قال : يكفي في تطهيره فركه إذا كان يابسا وهو رواية عن أحمد . وقالت العترة ومالك : لا بد من غسله رطبا ويابسا».


[5]. در این روایات تنها امر شستن آمده است.

[6]. عن سليمان بن يسار عن عائشة قالت: كنت أغسل الجنابة من ثوب النبي صلى الله عليه و سلم فيخرج إلى الصلاة وإن بقع الماء في ثوبه.


[7] . عن سليمان بن يسار قال : سألت عائشة عن المني يصيب الثوب فقالت كنت أغسله من ثوب رسول الله صلى الله عليه و سلم فيخرج إلى الصلاة وأثر الغسل في ثوبه بقع الماء.


[8] . صحیح مسلم، باب 32، باب حکم المنی.

[9] .سنن الدارقطنی، (باب: 46 باب ما ورد في طهارة المني وحكمه رطبا ويابسا )، عن بن عباس قال : سئل النبي صلى الله عليه و سلم عن المني يصيب الثوب قال إنما هو بمنزلة المخاط والبزاق وإنما يكفيك أن تمسحه بخرقة أو بإذخرة.


بنام خدا

با سلام و تشکر ویژه از پاسخگویی کارشناس بزرگوار به سوال من پرسشگر به نحوه شایسته.

در ادامه ی، پاسخ بسیار سنجیده کارشناس محترم پاسخ گویی، که جای تقدیر و تشکر دارد، و اگر جسارت به محضر گرانقدر

کارشناس محترم پاسخگویی نباشد، بیان این مطالب و روایت از امامصادق (ع) که طی جستجو از سایت اینترنتی اسلام

کوئست، برداشته ام و در این جا بیان میکنم، خالی از لطف نخواهد بود.

امیداست، مورد استفاده کاربران انجمن قرار بگیرد.

اولا، آنچه که در دین اسلام، جزو نجاسات شمرده شده است، تقریباً مورد اتفاق همه مذاهب اسلامی است، اما

اهل سنت، منی را نجس نمی‌دانند.

جناب آقای سید مرتضی در بیانی که درباره نجاست منی دارد، می‌گوید:

از فتاوایی که مخصوص شیعه است، نجاست منی است که جز با شستن از بین نمی‌رود؛زیرا ابو حنیفه اگر چه نجاست آن‌

را قبول دارد، اما به نظر وی با ساییدن خشک شده آن، نجاست بر طرف می‌شود؛ و شافعی نیز آن‌ را پاک می‌داند. اما نظری

که از مالک نقل شده است که او آن‌ را نجس می‌داند و در مورد آن شستن را لازم می‌داند نیز موافق با نظر شیعه نیست؛

زیرا او در هیچ یک از نجاسات؛ شستن را واجب نمی‌داند؛ بلکه شستن را مستحب می‌داند؛ اما شیعه؛ شستن آن‌ را واجب

می‌داند [2و1].

طبق روایاتی که از طریق اهل بیت، درباره سنت پیامبر(ص) در مورد نجاست منی رسیده، این است که منی نجس می‌باشد.

بن ابی یعفور از امام صادق(ع) روایت می‌کند:

از ایشان درباره لباسی پرسیدم که به آن؛ منی اصابت کرده است؟

آن ‌حضرت فرمود:

« اگر می‌دانی موضعی را که منی ریخته است؛ کجاست؟ همان مکان را با آب شستشو ده، و اگر

نمی‌دانی؛ همه لباس را با آب؛ پاک کن ».

بنابراین، اختلاف نظر در این زمینه مبتنی بر پذیرش مرجعیت دینی اهل بیت و یا عدم پذیرش آن است [3و1].

والسلام

التماس دعا


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


منابع و ماخذ

1). به نقل از سایت اینترنتی اسلام کوئست:

http://www.islamquest.net/fa/archive/question/ur21560

.(2 سید مرتضی، علی بن حسین، الانتصار فی انفرادات الإمامیة، ص 95، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، 1415ق.

3). کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 3، ص 53، دار الکتب الإسلامیة،

تهران، چاپ چهارم، 1407ق.

موضوع قفل شده است