توجیه گناه، یک بیمارى خطرناک!

هر قدر گناه سنگین باشد به سنگینى توجیه گناه نیست،
زیرا گناهکار معترف به گناه، غالبا به سراغ توبه مى رود، اما وقتی پاى توجیه گری به میان می آید، نه تنها راه توبه را به روى انسان مى بندد، بلکه او را در گناه راسختر و حریصتر مى سازد.

این توجیه گرى گاه براى حفظ آبرو و جلوگیرى از رسوائى در برابر مردم است، اما از آن بدتر زمانى است که براى فریب وجدان صورت گیرد.

بسیارند کسانى که:
ترس خود را به عنوان احتیاط،
و حرص را به تأمین آینده
و تهور را به قاطعیت
و ضعف نفس را به حیا
و بى عرضگى را به زهد
توجیه می نمایند.

اینان ارتکاب حرام را با انواع کلاه های شرعى
و فرار از زیر بار مسئولیت را با بهانه ای واهی، پوشش میدهند.
ضعف ها و کوتاهی هاى خود را نیز به گردن قضا و قدر می اندازند!

و چه دردناک است که انسان با دست خود راه نجات را به روى خود ببندد؟!
آری این توجیه کردن ها، فریب دادن به خود است و باعث می شود آدمی راه توبه و پشیمانی و عذرخواهی را به روی خود ببندد؛
زیرا به مرور، به جای شرمنده شدن، حق را به خود میدهد و انتظار پاداش و تشکر نیز دارد!

و چه مصیبتی از این بالاتر که انسان هرگز متوجه اشتباه خود نشود؛
به مرز حیوانیت سقوط کند و از حال خود بی خبر باشد!

خداوند همه ما را از این بلاى بزرگ و خانمان سوز حفظ کند.