کرامات؛ چگونگی و چرایی؟!
تب‌های اولیه
[="]سلام[/][="].
[/][="]من بحث فلسفی و عرفانی و ... بلد نیستم. اگه اجازه بدین به زبون خودم سوالام رو بپرسم[/][="].
[/][="]1- آیا کراماتی مانند چشم برزخی ، طی الارض و.... جزو معیارها و ملاک های انسانیت و تسلیم خداوند بودن هست؟
یعنی ما هایی که الان چشم برزخی نداریم یا طی الارض نمی کنیم یا ... یعنی یه جای کارمون می لنگه؟ برای این لنگش باید تو اون دنیا جواب هم پس بدیم؟ یعنی دچار عذاب میشیم؟[/][="]
اگر نه یعنی ممکنه کسی که چشم برزخی ندارد از کسی که چشم برزخی دارد مقام بالاتری نزد خداوند داشته باشد؟
[/][="]2- همیشه برام این سوال بوده چرا اکثر یا شاید همه کسایی که به این کرامات رسیدن کسایی بودن که درس دین و اخلاق و ... رو خوندن؟ گناه کسایی که تو رشته های دیگه مشغول به تحصیل هستن چیه؟[/][="]
[/][="]3- مگه خدا نگفته به هر کس به اندازه وسعش تکلیف کردم. یکی شاید تا جایی که میتونه از گناه دوری میکنه شاید هم گاهی از روی ناتوانی یا به هر دلیل مرتکب گناه میشه ولی سعیش رو میکنه که آلوده نشه. این شخص مستحق این کرامات نیست؟[/][="]
[/][="]البته قصدم از این سوالات نعوذ بالله تعیین تکلیف برای خدا نیست[/][="].
ممنون.
[/]
طی الارض نوعي كرامت است که در این حالت شخص بجاي گام برداشتن و رفتن، زمين در زير پاي او به تندي پيچيده می شود و اودر زمان بسیار کوتاه به مقصد خود هرچند دور باشد می رسدوالبته این امر به اراده ی الهیه به او افاضه می شود.بنابراین طی الارض کار هر کسی نیست وبه پیش زمینه ی معرفتی نیازمند است وشخص بایدقبل از آن مراحل سیر و سلوک راطی کرده باشد ودر این حالت شخص متناسب با میزان معرفت خود ممکن است دارای طی الارض کامل ویا ناقص باشدچراکه قدرت معنوی شخص در این امر موثر می باشد.البته توجه کنید که رسیدن به چنین درجاتی معلول ریاضت است منتها ریاضت چنانچه شرعی باشد و با رعایت آداب شرعی انجام گیردممدوح می باشد.
بنابراین این اعمال به خودي خود دليل بر حقانيت فاعل نیست چراکه انسان مي تواند با انجام کارهاي مشکل و رياضت هاي سخت، قدرت هاي غيرعادي روح و نفس خود را بازیابد و توانايي انجام اين امور از خواص نفس انساني است و ارتباطي مستقيم به ايمان و تقواي افراد نداردمگر این که از فیلتر دین رد شده باشد و نوع ریاضتش و هدفش شرعی باشد.در این صورت نوعی کرامت محسوب می شود.
انچه که ما،در آموزه های دین بدان سفارش شده ایم تهذیب نفس است و هدف از تهذیب نفس تقرب به خداست نه رسیدن به این نوع کرامات بنابراین چنانچه شخص قدم در مسیر تهذیب نفس بگذارد و به دنبال تخلیه (بیرون کردن رذائل اخلاقی از وجود) وبه تبع ان تحلیه( اراسته شدن به فضائل اخلاقی) باشد وظیفه ی خود را انجام داده است خواه در این مسیر صاحب کرامت باشد یا نباشد در واقع انچه که معیار و ملاک سنجش و برتری افراد قرار می گیرد بندگی خدا،طاعت خدا ،ترک معصیت و در یک کلام تقوای الهی است.چه بساافرادی که کارهای خارق العاده انجام دهند اما از تقوا بی بهره باشند.توجه کنید که وجود این نوع تصرفات برای انسان نتیجه ی تقرب به خداست(به شرط دارا بودن شرایط شرعی) نه انگیزه ی اصلی.پس ابتدا با کسب معرفت و شناخت بايد راه را باز کرد و ثانيا با انجام واجبات و ترک محرمات دل و قلب را صاف کرد .
1- آیا کراماتی مانند چشم برزخی ، طی الارض و.... جزو معیارها و ملاک های انسانیت و تسلیم خداوند بودن هست؟
چنانچه رسیدن به این حالات از طریق ریاضتهای شرعی باشد وپیش زمینه ی این امور تقوای الهی باشد بله دارا بودن این حالات معیار الهی بودن شخص است.
یعنی ما هایی که الان چشم برزخی نداریم یا طی الارض نمی کنیم یا ... یعنی یه جای کارمون می لنگه؟ برای این لنگش باید تو اون دنیا جواب هم پس بدیم؟ یعنی دچار عذاب میشیم؟
اگر نه یعنی ممکنه کسی که چشم برزخی ندارد از کسی که چشم برزخی دارد مقام بالاتری نزد خداوند داشته باشد؟
هرجا که ما در رسیدن به تقوای الهی کم کاری کنیم باید حساب پس دهیم .تقوای الهی : بندگی خدا،ترک معصیت، اطاعت خدا
2- همیشه برام این سوال بوده چرا اکثر یا شاید همه کسایی که به این کرامات رسیدن کسایی بودن که درس دین و اخلاق و ... رو خوندن؟ گناه کسایی که تو رشته های دیگه مشغول به تحصیل هستن چیه؟
وجود چنین حالتهایی حتی در بین افرادی که درس ناخوانده بوده اند اما تقوای لازم را داشته اند نیز مشهود بوده است ینابراین صرف حضور در رشته ی خاص نمی تواند ملاک باشد.
3- مگه خدا نگفته به هر کس به اندازه وسعش تکلیف کردم. یکی شاید تا جایی که میتونه از گناه دوری میکنه شاید هم گاهی از روی ناتوانی یا به هر دلیل مرتکب گناه میشه ولی سعیش رو میکنه که آلوده نشه. این شخص مستحق این کرامات نیست؟
همانطور که در نظام خلقت با سلسله قوانین علت و معلولی روبرو هستیم در امور معنوی نیز قوانین خاصی وجود دارد وجود این کرامات نیز تابع قانون خاص خودش است چنانچه شرایط روحی از نظر ظرفیت در شخص فراهم باشد می تواند به این مقام برسد واستحقاق رسیدن دارد اما چنانچه شرایطش نباشد شخص قادر نخواهد بود. بنابراین مرتکب گناه شدن شرط رسیدن به این مقام را از افراد سلب می کند.
[="Tahoma"][="Navy"] سلام.
من بحث فلسفی و عرفانی و ... بلد نیستم. اگه اجازه بدین به زبون خودم سوالام رو بپرسم.
1- آیا کراماتی مانند چشم برزخی ، طی الارض و.... جزو معیارها و ملاک های انسانیت و تسلیم خداوند بودن هست؟
یعنی ما هایی که الان چشم برزخی نداریم یا طی الارض نمی کنیم یا ... یعنی یه جای کارمون می لنگه؟ برای این لنگش باید تو اون دنیا جواب هم پس بدیم؟ یعنی دچار عذاب میشیم؟
اگر نه یعنی ممکنه کسی که چشم برزخی ندارد از کسی که چشم برزخی دارد مقام بالاتری نزد خداوند داشته باشد؟
2- همیشه برام این سوال بوده چرا اکثر یا شاید همه کسایی که به این کرامات رسیدن کسایی بودن که درس دین و اخلاق و ... رو خوندن؟ گناه کسایی که تو رشته های دیگه مشغول به تحصیل هستن چیه؟
3- مگه خدا نگفته به هر کس به اندازه وسعش تکلیف کردم. یکی شاید تا جایی که میتونه از گناه دوری میکنه شاید هم گاهی از روی ناتوانی یا به هر دلیل مرتکب گناه میشه ولی سعیش رو میکنه که آلوده نشه. این شخص مستحق این کرامات نیست؟
البته قصدم از این سوالات نعوذ بالله تعیین تکلیف برای خدا نیست.
ممنون.
سلام
صرف توانایی فرد برای ورود به عالم مجردات به معنای تقرب نیست چه اینکه کافر هم با مرگ از ماده جدا شده و به عالم مجردات می پیوندد اما قربی ندارد
اما برخی کرامات نشانه کمال انسانی است و آن کراماتی است که ناشی از عبودیت اخلاص معرفت و بندگی باشد لذا اگر چنین فردی بتواند وارد عالم مجردات شود نسبت به دیگران برتری دارد
و اما برای برخورداری از توانایی های معنوی راههای مشروع یا غیر شرعی وجود دارد لذا اگر کسی می خواهد در مسیر قرب به حق این مراتب را حائز شود باید با معیارهای خودش از جمله پاکی و طهارت درونی آنرا بدست آورد و نمیشود گنهکار بود و این مراتب را هم طی کرد
یا علیم[/]
سوال:
آیا کراماتی مانند چشم برزخی ، طی الارض و.... جزو معیارها و ملاک های انسانیت و تسلیم خداوند بودن هست؟
ممکنه کسی که چشم برزخی ندارد از کسی که چشم برزخی دارد مقام بالاتری نزد خداوند داشته باشد؟
پاسخ:
طی الارض نوعي كرامت است که در این حالت شخص بجاي گام برداشتن و رفتن، زمين در زير پاي او به تندي پيچيده می شود و او در زمان بسیار کوتاه به مقصد خود هرچند دور باشد می رسد و البته این امر به اراده ی الهیه به او افاضه می شود.بنابراین طی الارض کار هر کسی نیست و به پیش زمینه ی معرفتی نیازمند است و شخص باید قبل از آن مراحل سیر و سلوک را طی کرده باشد و در این حالت شخص متناسب با میزان معرفت خود ممکن است دارای طی الارض کامل و یا ناقص باشد چرا که قدرت معنوی شخص در این امر موثر می باشد.البته توجه کنید که رسیدن به چنین درجاتی معلول ریاضت است منتها ریاضت چنانچه شرعی باشد و با رعایت آداب شرعی انجام گیرد ممدوح می باشد.
بنابراین این اعمال به خودي خود دليل بر حقانيت فاعل نیست چرا که انسان مي تواند با انجام کارهاي مشکل و رياضت هاي سخت، قدرت هاي غيرعادي روح و نفس خود را بازیابد و توانايي انجام اين امور از خواص نفس انساني است و ارتباطي مستقيم به ايمان و تقواي افراد ندارد مگر این که از فیلتر دین رد شده باشد و نوع ریاضتش و هدفش شرعی باشد.در این صورت نوعی کرامت محسوب می شود.
آنچه که ما،در آموزه های دین بدان سفارش شده ایم تهذیب نفس است و هدف از تهذیب نفس تقرب به خداست نه رسیدن به این نوع کرامات بنابراین چنانچه شخص قدم در مسیر تهذیب نفس بگذارد و به دنبال تخلیه (بیرون کردن رذائل اخلاقی از وجود) وبه تبع آن تحلیه( اراسته شدن به فضائل اخلاقی) باشد وظیفه ی خود را انجام داده است خواه در این مسیر صاحب کرامت باشد یا نباشد در واقع آنچه که معیار و ملاک سنجش و برتری افراد قرار می گیرد بندگی خدا،طاعت خدا ،ترک معصیت و در یک کلام تقوای الهی است.
چه بسا افرادی که کارهای خارق العاده انجام دهند اما از تقوا بی بهره باشند.توجه کنید که وجود این نوع تصرفات برای انسان نتیجه ی تقرب به خداست(به شرط دارا بودن شرایط شرعی) نه انگیزه ی اصلی.پس ابتدا با کسب معرفت و شناخت بايد راه را باز کرد و ثانيا با انجام واجبات و ترک محرمات دل و قلب را صاف کرد .
وجود چنین حالت هایی حتی در بین افرادی که درس ناخوانده بوده اند اما تقوای لازم را داشته اند نیز مشهود بوده است بنابراین صرف حضور در رشته ی خاص نمی تواند ملاک باشد.
همانطور که در نظام خلقت با سلسله قوانین علت و معلولی روبرو هستیم در امور معنوی نیز قوانین خاصی وجود دارد وجود این کرامات نیز تابع قانون خاص خودش است چنانچه شرایط روحی از نظر ظرفیت در شخص فراهم باشد می تواند به این مقام برسد و استحقاق رسیدن دارد اما چنانچه شرایطش نباشد شخص قادر نخواهد بود. بنابراین مرتکب گناه شدن شرط رسیدن به این مقام را از افراد سلب می کند.