جمع بندی چندتا سوال؛ چرا ما دنبال خداییم؟

تب‌های اولیه

11 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
چندتا سوال؛ چرا ما دنبال خداییم؟

سلام
من دچار چالشی احساسی شدم لطفا کمکم کنید.
راستش من آدمیم که به هر دلیلی خوشم میاد از اسلام و همیشه هم سعی کردم جوابهای منطقی برای سوالام پیدا کنم و اکثر مواقع موفق بودم.
اما الان در مقطعی از زندگی هستم که فکر می کنم از نظر احساسی دارم گم می شم یا اونطوری که باید باشم نیستم. شایدم باشم! خودم هم نمی دونم...
مدتی هستش که یه سری سوال که شاید پیش پا افتاده باشه واسم پیش اومده که فکر می کنم جوابشون را از ته قلب به صورت واضح ندارم. می خواستم کمکم کنید.

1- ما به چه امیدی زندگی می کنیم؟ بهشت؟ واقعا ارزش داره؟ قطعا جای بهتری هستش از جهنم اما راضی کننده نیست... اصلا از زندگیمون چی می خوایم؟ بندگی خدا؟ خب که چی؟ چرا وقتی بندگیشو می کنیم حال خوبی دست می ده؟ اصلا از کجا معلوم این یه چیز القایی الکی نباشه؟
2- چرا وقتی بقیه رو می بینیم که از دستورات اسلام پیروی نمی کنن ناراحت می شیم؟ اصلا به ما چه؟ مگه خدا خودش نیست که ما ناراحت می شیم؟ چرا دوست داریم بقیه هم بیان این راهی که ما میریم؟ آیا اینا خودخواهی نیست؟ چرا وقتی میبینیم بعضی از مردمان بقیه مذاهب هم بسیار احساسی مشابه به ما در مورد خدا دارند همچنان دوست داریم اونها هم مسلمان شوند؟ چرا اونها هم همان احساس خوبی که ما داریم دارند؟ یعنی اونها این احساس خوب را از خدا ندارند؟
3- سوال اساسی تر اینه که اصلا چرا ما خدا را دوست داریم؟
4- چرا ما نمی تونیم مثل خیلی ها وقتی موقعیت گناه پیش اومد بدون عذاب وجدان انجامش بدیم؟
5- واقعا انگیزمون از اینکه بخوایم خوب باشیم چیه؟
6- چرا دوست داریم امام زمان (ع)بیاد؟ این همه امام اومدن همه رو شهید کردن. چطور انتظار داریم آخرین امام رو هم مثل بقیه شهید نکنن؟ واقعا فکر می کنین حالا مردم هر چی امام زمان (ع) بگن میان قبول بکنن ؟ مگه مردم زمان بقیه امام ها قبول کردند که اینا بکنند؟

خیلی ممنون می شم اگر هر چه سریعتر جوابمو بگیرم. هر چند می دونم شاید جوابی هم نداشته باشن...
ممنون

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: استاد بصیر

باسلام و احترام

Hrm;482662 نوشت:
1- ما به چه امیدی زندگی می کنیم؟ بهشت؟ واقعا ارزش داره؟ قطعا جای بهتری هستش از جهنم اما راضی کننده نیست... اصلا از زندگیمون چی می خوایم؟ بندگی خدا؟ خب که چی؟ چرا وقتی بندگیشو می کنیم حال خوبی دست می ده؟ اصلا از کجا معلوم این یه چیز القایی الکی نباشه؟

پس از این که فهمیدیم جهان خالقی دارد و ما هم مخلوق او هستیم و همه ی نعمتها از اوست، عقل حکم می کند از باب شکر منعم، نعمت دهنده را شکرگزاری کنیم و از کسی که تمام نعمتهایمان از اوست تبعییت نماییم. خالقی که عالمِ قادرِ حکیم است و کار عبث و بیهوده انجام نمی دهد، مالکی که همه ی هستی ما از او و به دست اوست، عزیزی که همه لذتهایی که درک می کنیم و نمی کنیم، بواسطه ی او ایجاد شده است. چنین حکیمی توسط فرستادگان خود، از ما بندگی و عبادت خواسته، عبادتی که منافعش عائد خودمان می شود نه او، عبادتی که از طریق آن به بالاترین لذتها دست پیدا می کنیم، چه امیدی بالاتر از این که با گوش فرادادن به فرامین او به بهترین ها برسیم که لقای اوست. یعنی رسیدن به عزیزترین، لذیذترین، زیباترین موجود عالم. بهشت و نعمتهای بهشتی و لذتهای بهشتی همه بهانه هستند برای رسیدن به او.
عبادت به سو نحو است، از ترس جهنم، به شوق بهشت و سوم رسیدن به خدا و لقای او. بهترین نوع بندگی، قِسم سوم است. با این وجود شخصی که با منبع خیرات جهان،یعنی خدای عزیز و لذیذ ارتباط برقرار می کند، از این ارتباط حال خوشی کسب می کند.
اما این که فرمودید از کجا معلوم این حالات القایی نباشد، باید بگویم، بعد ازاین که سالک متوجه شد خدایی هست و صفات او راشناخت و متوجه شد همه ی خیرات از اوست و او کار عبس و بیهوده نمی کند و اهل حُقه و حیله نیست، پس وقتی به اوامر او عمل می کنیم و حال خوشی به ما دست می دهد، چون در این عبادت، اطاعت او را انجام داده ایم و طبق دستور او عمل کرده ایم، پس حالاتی هم که به مادست می دهد، از اوست و چون این اوامر واقعی هستند، پس حالاتی را هم که برای ما ایجاد می کند واقعی هستند و خیالی و عبث نیستند.

Hrm;482662 نوشت:
2- چرا وقتی بقیه رو می بینیم که از دستورات اسلام پیروی نمی کنن ناراحت می شیم؟ اصلا به ما چه؟ مگه خدا خودش نیست که ما ناراحت می شیم؟ چرا دوست داریم بقیه هم بیان این راهی که ما میریم؟ آیا اینا خودخواهی نیست؟ چرا وقتی میبینیم بعضی از مردمان بقیه مذاهب هم بسیار احساسی مشابه به ما در مورد خدا دارند همچنان دوست داریم اونها هم مسلمان شوند؟ چرا اونها هم همان احساس خوبی که ما داریم دارند؟ یعنی اونها این احساس خوب را از خدا ندارند؟

این خصوصیت هر انسانی است که خیرخواه عالم باشد و دوست دارد خیر و نیکی را در عالم منشتر کند و از چیزی که لذت می برد به همه معرفی کند و نشان بدهد. یک عاشق، هر جا که می نشیند از معشوق خود سخن می گوید، دوست دارد هر جا که می رود فقط ذکر و خیر معشوق او بشود. هر کسی بر ضد معشوقش سخن بگوید ناراحت می شود و می خواهد جواب او را بدهد و معشوق زیبای خود را به عالم معرفی کند و بگوید که تو اشتباه فکر می کنی. دوست دارد همه معشوق او را بشناسند و مانند او از آن لذت ببرند. دوست ندارد سخنی غیر محبوبش بشنود، این حالت در یک عاشق زمینی هم یافت می شود، حال اگر این معشوق، کسی باشد که بر همه ی خلائق منت دارد و اوست که همه را خلق کرده و نعمت می دهد، عاشق وقتی می بیند که محبوب او را نمی شناسند، خیلی ناراحت می شود و نمی تواند آرام بنشیند و از جهالت مردم حرص می خورد و سعی دارد که محبوب خود را به همه معرفی کند. پس این حالت، حالتی فطری در وجود همه ی عاشقان و عالمان عالم وجود دارد.

Hrm;482662 نوشت:
3- سوال اساسی تر اینه که اصلا چرا ما خدا را دوست داریم؟

میل به خدا و میل به تمام خیرات و خوبیها، و انزجار از شیطان و همه بدیها، چیزی است که به طور فطری در نهاد آدمی قرار داده شده است. و علت آن هم خداست.

Hrm;482662 نوشت:
4- چرا ما نمی تونیم مثل خیلی ها وقتی موقعیت گناه پیش اومد بدون عذاب وجدان انجامش بدیم؟

این همه به خاطر علم و معرفتی است که به زشتی گناه و حسن و زیبایی ثواب پیدا کرده ایم، از این رو چون می دانیم گناه چیز خوبی نیست، فطرت ما آن را نمی پسندد و عقل و وجدان از آن نهی می کند.

Hrm;482662 نوشت:
5- واقعا انگیزمون از اینکه بخوایم خوب باشیم چیه؟

همه ی این انگیزه های خوب و امیال خوب، چیزی است که خداوند متعال به طور فطری در نهاد آدمی قرار داده است.

Hrm;482662 نوشت:
6- چرا دوست داریم امام زمان (ع)بیاد؟ این همه امام اومدن همه رو شهید کردن. چطور انتظار داریم آخرین امام رو هم مثل بقیه شهید نکنن؟ واقعا فکر می کنین حالا مردم هر چی امام زمان (ع) بگن میان قبول بکنن ؟ مگه مردم زمان بقیه امام ها قبول کردند که اینا بکنند؟

تقریبا جواب سوالهای شما، یکی است ودر مطالب قبلی جوابتان ذکر شد. دوست داشتن هر خیری در نهاد ما قرار داده شده است و به خاطر همان فطرت و روحی است که خداوند در ما دمیده است. اگر همه ائمه ی ما را شهید کردند، قرار نیست امام زمان هم بدون محقق شدن اهدافشان شهید شوند ، اصلا به خاطر همین است که ظهور به تاخیر می افتد تا مردم لیاقت پیداکنند و احساس نیاز به وجود منجی در آنها ایجاد شود، وقتی که لیاقت را پیدا کردند، ایشان تشریف می آورند و خداوند ایشان را از شر بلیات محفوظ می دارد و امام زمان طبق روایات، دستی بر سر مردم عالم می کشند و عقل و معرفت مردم آن زمان از همه زمانها بیشتر خواهد شد و مردم موافق او خواهند بود.

Hrm;482662 نوشت:
هر چند می دونم شاید جوابی هم نداشته باشن...

باسلام و احترام
اگر باز هم سوالی داشتید، بفرمایید.

ممنون از سوالا و ممنون از پاسخ ها

اما نمیدونم چرا نمیتونم با پاسخ ها ارتباط برقرار کنم!

به نام خداي مهربانيها
با عرض سلام و خدا قوت.
جناب استاد بصير. به خاطر نكات ظريفي كه فرموديد از شما سپاس گزارم.
اما تصور مي كنم به پاسخ هاي كاربرديتري نياز داريم. توضيح اينكه من معتقدم اسلام ديني است كه با قلب مردم سر و كار دارد و پذيرش اين نكاتي كه فرموديد نياز به منطق بيشتري دارد.
در مورد مسأله ظهور آقا امام زمان (ع) من نيز مشكلي دارم و آن اين است كه من آقا را خيلي دوست دارم، اما حس مي كنم بعضي افرادي كه ظاهرا براي ظهور دعا مي كنند، واقعا آقا را نميشناسند. اگر آقا ظهور كنند مطمئن هستم خيلي از افرادي كه ظاهرا منتظر آقا هستند با عدالت آقا مشكل پيدا ميكنند. پس چرا بايد شعار بدهيم؟ چرا بايد دروغ بگوييم؟ چرا خودمان را گول بزنيم؟ ما كه منتظر نيستيم.
فقط ميدانم كه آقا خيلي خيلي غريب هستند.

بصیر;483919 نوشت:
میل به خدا و میل به تمام خیرات و خوبیها، و انزجار از شیطان و همه بدیها، چیزی است که به طور فطری در نهاد آدمی قرار داده شده است. و علت آن هم خداست.

با عرض سلام خدمت کارشناس محترم
منم سوالی داشتم گرچه شاید ربطی به این تاپیک نداشته باشد
چطور ممکن است برخی اشخاص در یک زمانی یا بر اثر حادثه ای یا .... عاشق خدا میشوند چنانکه به خاطر او حاضرند از هر چی لذت های دنیوی است دست بکشند و این احساس تا آخر عمر ادامه دارد اما در ما این عشق فقط در زمانی خاص به وجود میاد و از بین میره مثلا فقط در رمضان یا محرم یا هر وقت مشکلی برامون پیش میاد و بعد از این زمان دوباره فراموش میکنیم

گداي اهل بيت;484937 نوشت:
در مورد مسأله ظهور آقا امام زمان (ع) من نيز مشكلي دارم و آن اين است كه من آقا را خيلي دوست دارم، اما حس مي كنم بعضي افرادي كه ظاهرا براي ظهور دعا مي كنند، واقعا آقا را نميشناسند. اگر آقا ظهور كنند مطمئن هستم خيلي از افرادي كه ظاهرا منتظر آقا هستند با عدالت آقا مشكل پيدا ميكنند. پس چرا بايد شعار بدهيم؟ چرا بايد دروغ بگوييم؟ چرا خودمان را گول بزنيم؟ ما كه منتظر نيستيم.
فقط ميدانم كه آقا خيلي خيلي غريب هستند.

بله درست می فرمایید. بعضی افراد شناختی روی حضرت حجت عجل الله تعالی ندارند، و حتی ممکن است وقتی آقا تشریف بیاورند مقابل او بایستند. اما شیعیان واقعی که عاشق و دلداده او هستند، هر چند معصیت کار باشند، جلوی امام خویش نخواهند ایستاد. آن علمایی هم که در روایات آمده که مقابل امام زمان می ایستند و او را انکار می کنند، منظور علمای شیعه نیست. چون کسی که معرفت به امام زمان نداشته باشد، معرفت واقعی، شیعه نیست. شیعه را با امامش می شناسند.

ونوس;484949 نوشت:
چطور ممکن است برخی اشخاص در یک زمانی یا بر اثر حادثه ای یا .... عاشق خدا میشوند چنانکه به خاطر او حاضرند از هر چی لذت های دنیوی است دست بکشند و این احساس تا آخر عمر ادامه دارد اما در ما این عشق فقط در زمانی خاص به وجود میاد و از بین میره مثلا فقط در رمضان یا محرم یا هر وقت مشکلی برامون پیش میاد و بعد از این زمان دوباره فراموش میکنیم

باسلام و عرض ادب
در ایام خاص، مثل محرم یا رمضان، به خاطر فضای معنوی که در جامعه حاکم است، و یا به خاطر غل و زنجیر بودن شیطان، دیگر قدرت تسلط بر انسان را ندارد، این است که گناه و معصیت در این ایام کمتر می شود و این از لطف پروردگار است، اما اولیای الهی این ایام را قدر می دانند و از این رحمت نیز استفاده می کنند و پله ای برای ترقی خود قرار می دهند.
[=Traditional Arabic] چنان كه پيغمبر صلى اللَّه عليه و آله فرمايد: ان لربكم في ايام دهركم‏ نفحات‏، الا فتعرضوا لها «براى پروردگار شما در دوران عمرتان نسيمهاى رحمتى است، بهوش باشيد و خود را در معرض آنها در آوريد».(عوالی اللئالی، ج 1،ص 246)

با انجام و اجبات و ترک محرمات(البته قبل از آن، شناخت این دو) می توان به مقامی رسید که همیشه در حال لذت بردن از مناجات با خدا هستند. اما وقتی مشغول به دنیا و لذائذ مادی بشویم، لذتهای معنوی رخت بر می بندند.

[="Tahoma"][="Navy"]

Hrm;482662 نوشت:
سلام
من دچار چالشی احساسی شدم لطفا کمکم کنید.
راستش من آدمیم که به هر دلیلی خوشم میاد از اسلام و همیشه هم سعی کردم جوابهای منطقی برای سوالام پیدا کنم و اکثر مواقع موفق بودم.
اما الان در مقطعی از زندگی هستم که فکر می کنم از نظر احساسی دارم گم می شم یا اونطوری که باید باشم نیستم. شایدم باشم! خودم هم نمی دونم...
مدتی هستش که یه سری سوال که شاید پیش پا افتاده باشه واسم پیش اومده که فکر می کنم جوابشون را از ته قلب به صورت واضح ندارم. می خواستم کمکم کنید.

1- ما به چه امیدی زندگی می کنیم؟ بهشت؟ واقعا ارزش داره؟ قطعا جای بهتری هستش از جهنم اما راضی کننده نیست... اصلا از زندگیمون چی می خوایم؟ بندگی خدا؟ خب که چی؟ چرا وقتی بندگیشو می کنیم حال خوبی دست می ده؟ اصلا از کجا معلوم این یه چیز القایی الکی نباشه؟
2- چرا وقتی بقیه رو می بینیم که از دستورات اسلام پیروی نمی کنن ناراحت می شیم؟ اصلا به ما چه؟ مگه خدا خودش نیست که ما ناراحت می شیم؟ چرا دوست داریم بقیه هم بیان این راهی که ما میریم؟ آیا اینا خودخواهی نیست؟ چرا وقتی میبینیم بعضی از مردمان بقیه مذاهب هم بسیار احساسی مشابه به ما در مورد خدا دارند همچنان دوست داریم اونها هم مسلمان شوند؟ چرا اونها هم همان احساس خوبی که ما داریم دارند؟ یعنی اونها این احساس خوب را از خدا ندارند؟
3- سوال اساسی تر اینه که اصلا چرا ما خدا را دوست داریم؟
4- چرا ما نمی تونیم مثل خیلی ها وقتی موقعیت گناه پیش اومد بدون عذاب وجدان انجامش بدیم؟
5- واقعا انگیزمون از اینکه بخوایم خوب باشیم چیه؟
6- چرا دوست داریم امام زمان (ع)بیاد؟ این همه امام اومدن همه رو شهید کردن. چطور انتظار داریم آخرین امام رو هم مثل بقیه شهید نکنن؟ واقعا فکر می کنین حالا مردم هر چی امام زمان (ع) بگن میان قبول بکنن ؟ مگه مردم زمان بقیه امام ها قبول کردند که اینا بکنند؟

خیلی ممنون می شم اگر هر چه سریعتر جوابمو بگیرم. هر چند می دونم شاید جوابی هم نداشته باشن...
ممنون


سلام
ان شاء الله این سوالات مقدمه تحقیقی شدن ایمان شما بعد از تقلیدی بودن باشد
1- حقایق معنوی ابعاد ناشناخته وجود خود ما هستند و دین راه کشف و شکوفایی آنهاست . پیشوایان دین حجت خدا بر ما در خصوص بودن این حقایق و امکان فعلیت یافتن این استعدادهای خدادادی است
2- دین اسلام آخرین و برترین نسخه تکامل انسانی است ما دوست داریم دیگران هم از این موهبت الهی برخوردار شده و محروم نمانند
3- ما خدا را دوست داریم چون او ما را دوست دارد بیش از آنچه که به تصور آید یا جانها تحملش را داشته باشند
4- این نشانه پاکی فطری است
5- خوب بودن اصل واقعیت انسانی است و برای اصل خود بودن دلیلی لازم نیست هرچند فواید آن هم بر عاقلی پوشیده نیست
6- امام زمان انقلابی پیروز و عدل گستر جهان است این وعده خلف ناشدنی خداست
یا علیم[/]

سوال
1. ما به چه امیدی زندگی می کنیم؟ بهشت؟ واقعا ارزش داره؟ قطعا جای بهتری هستش از جهنم اما راضی کننده نیست... اصلا از زندگیمون چی می خوایم؟ بندگی خدا؟ خب که چی؟ چرا وقتی بندگیشو می کنیم حال خوبی دست می ده؟ اصلا از کجا معلوم این یه چیز القایی الکی نباشه؟
2. چرا وقتی بقیه رو می بینیم که از دستورات اسلام پیروی نمی کنن ناراحت می شیم؟ اصلا به ما چه؟ مگه خدا خودش نیست که ما ناراحت می شیم؟ چرا دوست داریم بقیه هم بیان این راهی که ما میریم؟ آیا اینا خودخواهی نیست؟ چرا وقتی میبینیم بعضی از مردمان بقیه مذاهب هم بسیار احساسی مشابه به ما در مورد خدا دارند همچنان دوست داریم اونها هم مسلمان شوند؟ چرا اونها هم همان احساس خوبی که ما داریم دارند؟ یعنی اونها این احساس خوب را از خدا ندارند؟
3. سوال اساسی تر اینه که اصلا چرا ما خدا را دوست داریم؟
4 . چرا ما نمی تونیم مثل خیلی ها وقتی موقعیت گناه پیش اومد بدون عذاب وجدان انجامش بدیم؟
5. واقعا انگیزمون از اینکه بخوایم خوب باشیم چیه؟
6. چرا دوست داریم امام زمان (ع)بیاد؟ این همه امام اومدن همه رو شهید کردن. چطور انتظار داریم آخرین امام رو هم مثل بقیه شهید نکنن؟ واقعا فکر می کنین حالا مردم هر چی امام زمان (ع) بگن میان قبول بکنن ؟ مگه مردم زمان بقیه امام ها قبول کردند که اینا بکنند؟

جواب

1. پس از این که فهمیدیم جهان خالقی دارد و ما هم مخلوق او هستیم و همه ی نعمتها از اوست، عقل حکم می کند که شکر منعم، واجب است و از کسی که تمام نعمتهایمان از اوست باید تشکر و تبعییت نماییم. خالقی که عالمِ قادرِ حکیم است و کار عبث و بیهوده انجام نمی دهد، مالکی که همه ی هستی ما از او و به دست اوست، عزیزی که همه لذتهایی که درک می کنیم و نمی کنیم، بواسطه ی او ایجاد شده است. چنین حکیمی توسط فرستادگان خود، از ما بندگی و عبادت خواسته، عبادتی که منافعش عائد خودمان می شود نه او، عبادتی که از طریق آن به بالاترین لذتها دست پیدا می کنیم، چه امیدی بالاتر از این که با گوش فرادادن به فرامین او به بهترین ها برسیم که لقای اوست. یعنی رسیدن به عزیزترین، لذیذترین، زیباترین موجود عالم. بهشت و نعمتهای بهشتی و لذتهای بهشتی همه بهانه هستند برای رسیدن به او.

عبادت به سو نحو است، از ترس جهنم، به شوق بهشت و سوم رسیدن به خدا و لقای او. بهترین نوع بندگی، قِسم سوم است. با این وجود شخصی که با منبع خیرات جهان،یعنی خدای عزیز و لذیذ ارتباط برقرار می کند، از این ارتباط حال خوشی کسب می کند.
اما این که فرمودید از کجا معلوم این حالات القایی نباشد، باید بگویم، بعد ازاین که سالک متوجه شد خدایی هست و صفات او راشناخت و متوجه شد همه ی خیرات از اوست و او کار عبس و بیهوده نمی کند و اهل حُقه و حیله نیست، پس وقتی به اوامر او عمل می کنیم و حال خوشی به ما دست می دهد، چون در این عبادت، اطاعت او را انجام داده ایم و طبق دستور او عمل کرده ایم، پس حالاتی هم که به مادست می دهد، از اوست و چون این اوامر واقعی هستند، پس حالاتی را هم که برای ما ایجاد می کند واقعی هستند و خیالی و عبث نیستند.

2. این خصوصیت هر انسانی است که خیرخواه مردمِ عالم باشد و دوست دارد خیر و نیکی را در عالم منشتر کند و از چیزی که لذت می برد به همه معرفی کند و نشان بدهد. یک عاشق، هر جا که می نشیند از معشوق خود سخن می گوید، دوست دارد هر جا که می رود فقط ذکر و خیر معشوق او بشود. هر کسی بر ضد معشوقش سخن بگوید ناراحت می شود و می خواهد جواب او را بدهد و معشوق زیبای خود را به عالم معرفی کند و بگوید که تو اشتباه فکر می کنی. دوست دارد همه معشوق او را بشناسند و مانند او از آن لذت ببرند. دوست ندارد سخنی غیر محبوبش بشنود، این حالت در یک عاشق زمینی هم یافت می شود، حال اگر این معشوق، کسی باشد که بر همه ی خلائق منت دارد و اوست که همه را خلق کرده و نعمت می دهد، عاشق وقتی می بیند که محبوب او را نمی شناسند، خیلی ناراحت می شود و نمی تواند آرام بنشیند و از جهالت مردم حرص می خورد و سعی دارد که محبوب خود را به همه معرفی کند. پس این حالت، حالتی فطری در وجود همه ی عاشقان و عالمان عالم وجود دارد.

3. میل به خدا و میل به تمام خیرات و خوبیها، و انزجار از شیطان و همه بدیها، چیزی است که به طور فطری در نهاد آدمی قرار داده شده است. و علت آن هم خداست.

4. این همه به خاطر علم و معرفتی است که به زشتی گناه و حسن و زیبایی ثواب پیدا کرده ایم، از این رو چون می دانیم گناه چیز خوبی نیست، فطرت ما آن را نمی پسندد و عقل و وجدان از آن نهی می کند.

5. همه ی این انگیزه های خوب و امیال خوب، چیزی است که خداوند متعال به طور فطری در نهاد آدمی قرار داده است.

6. تقریبا جواب سوالهای شما، یکی است و در مطالب قبلی جوابتان ذکر شد.
دوست داشتن خیرات و خوبی ها، در نهاد ما قرار داده شده است و به خاطر همان فطرت و روحی است که خداوند در ما دمیده است. اگر همه ائمه ی ما را شهید کردند، قرار نیست امام زمان هم بدون محقق شدن اهدافشان شهید شوند ، اصلا به خاطر همین است که ظهور به تاخیر می افتد تا مردم لیاقت پیداکنند و احساس نیاز به وجود منجی در آنها ایجاد شود، وقتی که لیاقت را پیدا کردند، ایشان تشریف می آورند و خداوند ایشان را از شر بلیات محفوظ می دارد و امام زمان طبق روایات، دستی بر سر مردم عالم می کشند و عقل و معرفت مردم آن زمان از همه زمانها بیشتر خواهد شد و مردم موافق او خواهند بود.

بعضی افراد شناختی روی حضرت حجت عجل الله تعالی ندارند، و حتی ممکن است وقتی آقا تشریف بیاورند مقابل او بایستند. اما شیعیان واقعی که عاشق و دلداده او هستند، هر چند معصیت کار باشند، جلوی امام خویش نخواهند ایستاد. آن علمایی هم که در روایات آمده که مقابل امام زمان می ایستند و او را انکار می کنند، منظور علمای شیعه نیست. چون کسی که معرفت به امام زمان نداشته باشد، معرفت واقعی، شیعه نیست. شیعه را با امامش می شناسند.

موضوع قفل شده است