استغفار تا هفت ساعت

تب‌های اولیه

5 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
استغفار تا هفت ساعت

با سلام
در اصول کافی، باب من یسم بالحسنه او السیئه، آمده است: اگر شخص گنهکار تا هفت ساعت بعد از انجام بدی از بدی خود آمرزش بطلبد چیزی برای او نوشته نمی‌شود.

خواهش دارم در این رابطه توضیحاتی بفرمایید که آیا شرایط دیگری برای پذیرش این استغفار لازم است؟ آیا برای گناهان کبیره نیز صادق است؟

رابطه این حدیث را با تشبیه مستغفر گنهکار به استهزا کننده پروردگار تبیین نمایید.

با تشکر.

با نام و یاد دوست





کارشناس بحث: استاد محسن

Akbari694;480139 نوشت:
با سلام
در اصول کافی، باب من یسم بالحسنه او السیئه، آمده است: اگر شخص گنهکار تا هفت ساعت بعد از انجام بدی از بدی خود آمرزش بطلبد چیزی برای او نوشته نمی‌شود.

خواهش دارم در این رابطه توضیحاتی بفرمایید که آیا شرایط دیگری برای پذیرش این استغفار لازم است؟ آیا برای گناهان کبیره نیز صادق است؟

رابطه این حدیث را با تشبیه مستغفر گنهکار به استهزا کننده پروردگار تبیین نمایید.

با تشکر.


به نام خدای متعال:
محضر گرامی پرسشگر محترم سلام عرض می کنم.
در پاسخ ابتدا به اصل حدیث توجه کنیم که امام صادق سلام الله علیه از طرف رسول گرامی اسلام صلوات الله علیه نقل کرد:
"أَرْبَعٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ لَمْ يَهْلِكْ عَلَى اللَّهِ بَعْدَهُنَّ إِلَّا هَالِكٌ- يَهُمُّ الْعَبْدُ بِالْحَسَنَةِ فَيَعْمَلُهَا فَإِنْ هُوَ لَمْ يَعْمَلْهَا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ حَسَنَةً بِحُسْنِ نِيَّتِهِ وَ إِنْ هُوَ عَمِلَهَا كَتَبَ اللَّهُ لَهُ عَشْراً وَ يَهُمُّ بِالسَّيِّئَةِ أَنْ يَعْمَلَهَا فَإِنْ لَمْ يَعْمَلْهَا لَمْ يُكْتَبْ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ إِنْ هُوَ عَمِلَهَا أُجِّلَ سَبْعَ سَاعَاتٍ وَ قَالَ صَاحِبُ الْحَسَنَاتِ لِصَاحِبِ السَّيِّئَاتِ وَ هُوَ صَاحِبُ الشِّمَالِ لَا تَعْجَلْ عَسَى أَنْ يُتْبِعَهَا بِحَسَنَةٍ تَمْحُوهَا فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ- إِنَّ الْحَسَناتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئاتِ أَوِ الِاسْتِغْفَارِ فَإِنْ هُوَ قَالَ- أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمَ الْغَيْبِ وَ الشَّهَادَةِ الْعَزِيزَ الْحَكِيمَ الْغَفُورَ الرَّحِيمَ ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ وَ أَتُوبُ إِلَيْهِ لَمْ يُكْتَبْ عَلَيْهِ شَيْ‏ءٌ وَ إِنْ مَضَتْ سَبْعُ سَاعَاتٍ وَ لَمْ يُتْبِعْهَا بِحَسَنَةٍ وَ اسْتِغْفَارٍ قَالَ صَاحِبُ الْحَسَنَاتِ لِصَاحِبِ السَّيِّئَاتِ اكْتُبْ عَلَى الشَّقِيِّ الْمَحْرُوم"‏(1)
رسول خدا صلوات الله علیه فرمود: چهار چيز است كه هر كس دارا باشد، در نزد خدا (به هنگام حساب) پس از داشتن آن ها هلاك نمى‏شود مگر آن كه سزاوار هلاكت باشد:
بنده‏اى اراده مى‏كند كار خوبى انجام دهد اگر انجام ندهد خداوند به دلیل نيت خوبش حسنه‏اى براى او مى‏نويسد و اگر انجام دهد خداوند برايش ده حسنه مى‏نويسد. و بنده‏اى نيت كار بد مى‏كند كه انجامش دهد، اگر انجام ندهد چيزى بر او نوشته نمى‏شود و اگر انجام دهد، هفت ساعت به او مهلت داده مى‏شود در اين هنگام فرشته موكل حسنات به فرشته موكل سيئات و بدي ها كه در سمت چپ انسان است، مى ‏گويد: شتاب (در نوشتن گناهش) نكن،‏ شايد كار نيكویى انجام دهد تا كار بدش را نابود كند، خداوند مى‏گويد: نيكى‏ها بدي ها را از بين مى‏برد. ( سوره هود،آیه 114) و استغفار براى او باقى مانده است كه اگر بگويد: آمرزش مى‏خواهم از خدایى كه نيست الهى مگر او، داننده غيب و ظاهر است، عزيز، حكيم، صاحب جلالت و كرامت است و بسوى او توبه مى‏كنم، چيزى بر او نوشته نمى‏شود، و اگر هفت ساعت بگذرد و كار نيكو و استغفار نكند موكل حسنات به موكل سيئات مى‏گويد: بنويس بر تيره دل و محروم (گناهش) را.
البته لازم به توضیح است که عدد هفت لزوما معنایی تعیین کننده ندارد با این تفسیر که اگر کسی در این مدت توبه نکند، در وقت دیگر توبه اش پذیرفته نشود. بلکه انسان چون همواره در معرض خطا است، پس همواره راه بازگشت به درگاه حق متعال برای او باز است. پس اگر در اثر جهل مرتکب گناه جدیدی شد، باید با توبه ای جدید آثار آن را بشوید.
اما در پاسخ به پرسش می بایست گفت: بله، اگر کسی گناهی مرتکب شد و زود (تا پیش از هفت ساعت) متوجه گناه و اشتباه خویش شود و توبه کند، نه تنها گناهش بخشیده می شود، بلکه آثار تیرگی و ظلمت گناه نیز از قلب او زدوده می شود.ولی مفهوم جمله این نیست که اگر بعد از هفت ساعت ( چند روز یا چند سال دیگر) توبه حقیقی کرد، گناهش بخشیده نمی شود و توبه اش پذیرفته نیست؛ بلکه مفهوم روایت این است که زمینه برای پذیرش توبه و محو شدن آثار گناه از قلب تا هفت ساعت بعد از گناه بیش تر است و هر چه توبه به تاخیر افتد، ممکن است باعث سلب توفیق و فراموشی اش از توبه شود و حتی شیطان او را به انجام گناه دیگری وسوسه کند و به تدریج، توفیق توبه کردن از او سلب شود.باب استغفار و توبه و بازگشت به درگاه پروردگار، همیشه به روی بندگان خدا باز است.
توبه از گناه و لغزش ها اگر حقیقی باشد و با لوازم و شرایط روحی و عملی آن همراه گردد، سبب آمرزش گناه می شود؛ ولی اگر توبه شخص، لفظی و ظاهری و صرفا با گفتن استغفرالله باشد، بدون آن که تصمیم جدی بر ترک گناه داشته و پشیمان شده باشد، نه تنها با چنین توبه ای گناهان وی بخشیده نمی شود، بلکه چون با این کارش ارزش ها و احکام پروردگار را به تمسخر گرفته است، بر گناهانش افزوده می شود.
امام رضا سلام الله علیه فرمود: "المستغفر من ذنب و یفعله کالمستهزئ بربّه" (2)
کسی که از گناهی استغفار می کند و آمرزش می طلبد، در حالی که آن را انجام می دهد، مانند کسی است که خدا را مسخره می کند.. چنین فردی، از یک سو گناه و از سوی دیگر، کلمه "استغفر لله و اتوب الیه" را بر زبان جاری می کند. در حالی که هنوز لذت گناه در کام او هست؛ به گونه ای که هر وقت صحنه گناه در ذهن و خاطرش مجسم می شود،او را به وجد می آورد.اما توبه کار واقعی سوز و اندوه و ترس از عذاب الهی و رسوایی روز قیامت وجودش را فرا می گیرد،اگر چه ممکن است گاهی غفلت و بی توجهی یا عوامل دیگری وی را مجدداً به سوی آن گناه یا گناه دیگری بکشاند، ولی اگر چراغ ایمان در دلش روشن باشد، فوراً از کار خود پشیمان می شود و ناراحتی شدیدتر از توبه اول، درونش را فرا می گیرد و باز توبه می کند. در این صورت، توبه اش پذیرفته می شود .
البته میزان سنجش توبه هر کسی به خود او مربوط است، زیرا توبه امری درونی است که از بیرون قابل مشاهده نیست پس خود شخص می داند که آیا استغفاری واقعی انجام داده یا نه!
مولای متقیان سلام الله علیه در باره شرایط توبه واقعی فرمود:
توبه چهار شرط دارد: "التّوبة ندم بالقلب، و استغفار باللّسان، و ترك بالجوارح و إضمار أن لا يعود"(3)
توبه پشيمانى دل،طلب آمرزش به زبان، ترك كردن گناه، و تصميم به عدم بازگشت به گناه است.
پس توبه کننده اگر قلباً پشیمان شود و تصمیم بگیرد که دیگر گناه را مرتکب نشود، توبه اش پذیرفته است.
و اما در پاسخ به این پرسش که توبه تا هفت ساعت نسبت به گناهان کبیره هم صادق است؟بهتر است قاعده ای کلی بیان کنیم.
از آیات و روایات استفاده می‏شود که توبه مخصوص گناه خاصی نیست یا شامل حال فرد معینی نمی شود. خدای متعال نسبت به هر عمل زشت و هرظلم و ستم و اسرافی، وعده پذیرش توبه را داده و در آیه "توبوا الی الله جمیعاً"(4) هرگناه کاری دعوت به توبه شده ‏است. پس در این جهت فرقی بین گناه کبیره وصغیره نیست.وعده پذیرش توبه به صورت مطلق و دعوت به توبه به صورت همگانی، مستلزم مطلوبیت توبه برای همه گناهان است.
پی نوشت ها:
1.شیخ کلینی، الكافي،تهران،انتشارات اسلامیه،سال 1362 خورشیدی، چاپ دوم، ج‏2، ص 430
2.همان،تهران،سال 1365 خورشیدی،ج2،ص 504
3.آمدی تمیمی عبد الواحد بن محمد،تصنيف غررالحکم،قم،انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، ص 194
4. سوره نور،آیه 31

[="Navy"]با سلام.
يه نکته ديگه هم اينکه: «ساعت» در عرف روايات به معناي شصت دقيقه نيست بلکه به معناي وقت و لحظه است،
مثلاً «يک ساعت تفکّر از هفتاد سال عبادت، افضل است»
يا «هر کس دو ساعت نزد عالم بنشيند از او دو کلمه استفاده کند اينقدر ثواب دارد» و مانند اينها.
[/]

Hadi99g;481829 نوشت:
با سلام.
يه نکته ديگه هم اينکه: «ساعت» در عرف روايات به معناي شصت دقيقه نيست بلکه به معناي وقت و لحظه است،
مثلاً «يک ساعت تفکّر از هفتاد سال عبادت، افضل است»
يا «هر کس دو ساعت نزد عالم بنشيند از او دو کلمه استفاده کند اينقدر ثواب دارد» و مانند اينها.

به نام خدا:
البته چنین است ساعت به معنایی که ما امروزه از آن می فهمیم که در تقسیم دقایق شکل می گیرد؛ در آن زمان وجود نداشت.با این حال همواره و در هر دوره ای از حیات بشر، وقت و زمان تعریف و معیار خودش را داشته و این گونه نیست ساعت که شامل بخشی از زمان می شود، یعنی لحظه ای که ما در ذهن خودمان درک می کنیم. پس یه طور حتم، ساعت در بیان روایات،مقداری از زمان بوده که از معنای یک لحظه که شاید کمتر از یکدهم ثانیه باشد، منصرف است.

موضوع قفل شده است