ثواب گفتن ذكر بسم الله الرحمن الرحيم

[="Tahoma"][="Red"]
ذكر به معنى ياد كردن به زبان است .
ذكر به معنى ياد كردن به دل است .
ذكر به معنى نگاه داشتن است .
ذكر به معنى انديشه كردن است .
ذكر به معنى پيدا كردن است .
ذكر به معنى توحيد است .
ذكر سيره عملى انبيا و ائمه اطهار (عليهم السلام ) و اولياى خداست ، و انسان به وسيله ذكر، خود را در سه عالم (دنيا و برزخ و قيامت ) بيمه مى كند.
حديث قدسى است كه هر گاه بنده اى ملاقات با من را دوست بدارد، من نيز ملاقات با او را دوست مى دارم و هر گاه پيش خود مرا ياد كند، او را پيش ‍ خود ياد كنم و هر گاه در ميان گروهى يادم كند، او را در ميان جمع بهتر از آن گروه يادش كنم و هر گاه بنده ام به اندازه يك وجب به من نزديك شود، به اندازه يك ذراع به او نزديك شوم و هر گاه به قدر ذراعى به من تقرب جويد، به اندازه باعى (باع واحد طول است از سر انگشت دست راست تا سر انگشت دست چپ ، آن گاه كه دستها را افقى به طرفين باز كنند) به او نزديك مى شوم .
براى ذكر گفتن ، رعايت چند شرط لازم است :
1- با وضو باشد.
2- دائم الذكر باشد، پيوسته ذكر خدا را بگويد.
3- حضور قلب داشته باشد، مثلا زبان با قلب هماهنگ باشد.
4- زمان و مكان و تعداد آن ميسر است .
5- در محيط گناه نباشد.
6- در همه حال ياد او باشيم ، هم در حال راحتى و هم در حال سختى ها و مشكلات . امام حسين (ع ) در بحبوحه جنگ ، و مقارن شهادت اصحاب و فرزندانش ، همواره ياد خدا بود و در هر صحنه اى ذكر خدا مى گفت و نيرو مى گرفت .
7- نيت بايد خالص باشد.
8- دهان خود را طاهر كند؛ ذكرى كه از دهان آلوده بيرون آيد، اثر ندارد.
9- اعتقاد و ايمان در اين ذكرها لازم است و اگر حاجت برطرف نشد، شايد علت و حكمتى داشته باشد.
10- نفس ذكر گفتن ارزش دارد، اگر چه حاجت شما برطرف نشود.
اميدوارم اين مجموعه بتواند گره گشاى مشكلات همه عاشقان و بندگان و مظلومان و حاجتمندان و بيماران باشد و بنده حقير را نيز از دعاى خيرتان فراموش نكنيد.

1.اهميت ذكر گفتن
1.زياد به ياد خدا بودن
ذكر خدا آن قدر داراى اهميت است كه خداوند سبحان هم به مردان و هم زنان توصيه فرموده كه زياد ذكر بگوييد و غافل نشويد.
والذاكرين الله كثيرا و الذاكرات مردانى كه بسيار به ياد خداوند و زنانى كه بسيار ياد خدا مى كنند.⁽¹⁾
در جاى ديگر به مؤ منين توصيه مى فرمايد: يا ايها الذين آمنوا اذكروا الله ذكرا كثيرا اى كسانى كه ايمان آورده ايد خدا را بسيار ياد كنيد.^{(2 )}
2.محبوب خداوند
رسول خدا (ص ) مى فرمايد: هر كس ذكر خدا بسيار كند، خداوند او را دوست دارد.⁽³⁾
3.نحوه به ياد خدا بودن
خداوند سبحان به رسول خدا (ص ) چنين مى فرمايد:
1- پروردگار را در دل خود از روى تضرع و خوف ياد كن : واذكر ربك فى نفسك تضرعا و خيفة
2- آهسته و آرام نام او را بر زبان بياور: و دون الجهر من القول
3- ذكر را همواره صبحگاهان و شامگاهان تكرار كن : بالغدو و الآصال .
4- هرگز از غافلان و بى خبران ياد خدا مباش : و لا تكن من الغافلين .⁽⁴⁾
4.ياد خدا در همه حال
خداوند سبحان مى فرمايد:
پس از اتمام نماز ياد خدا را فراموش نكنيد و در حال ايستادن و نشستن و زمانيكه بر پهلو خوابيده ايد به ياد خدا باشيد و از او كمك بجوييد. فاذكروا الله قياما و قعودا و على جنوبكم .⁽⁵⁾
5.به ياد خدا باشيد
خداوند سبحان مى فرمايد:
فاذكرونى اذكركم پس به ياد من باشيد تا به ياد شما باشم .⁽⁶⁾
6.برترين ذكر
قرآن مجيد برترين اعمال را معرفى مى كند: لذكر الله اكبر.⁽⁷⁾
7.اسرار ياد خدا
در حديثى از امام صادق (ع ) آمده است در تفسير جمله و لذكر الله اكبر فرمود: ذكر الله عند ما احلّ و حرّم ياد خدا كردن به هنگام انجام حلال و حرام (يعنى به ياد خدا بيفتد به سراغ حلال برود و از حرام چشم بپوشد).⁽⁸⁾
8.داروى بيماريهاى روحى
على (ع ) فرمود: ذكر الله دواء اعلال النفوس ياد خدا داروى بيماريهاى روح است .⁽⁹⁾
9.ياد خدا هنگام غذا خوردن
امام صادق (ع ) درباره پدرش امام باقر (ع ) مى فرمايد: او كثير الذكر بود، هر وقت با او راه مى رفتم ، ذكر خدا مى گفت و به هنگام غذا خوردن نيز به ذكر خدا مشغول بود. حتى وقتى كه با مردم سخن مى گفت ، از ذكر خدا غافل نمى شد.⁽¹⁰⁾
10.پشتوانه ايمان
على (ع ) فرمود: ذكر الله دعامة الايمان ذكر خدا پشتوانه ايمان است .⁽¹¹⁾
11.شيوه مؤ من
على (ع ) فرمود: ذكر الله شيمة كل مؤ من ياد خدا شيوه هر مؤ من است .⁽¹²⁾
12.ذاكر خدا
على (ع ) فرمود: سامع ذكر الله ذاكر شنونده ذكر خدا، ذاكر خداست .⁽¹³⁾
13.زبان مشغول ذكر خدا
على (ع ) فرمود: خوشا به حال كسى كه مشغول ذكر خدا باشد، و از گفتار بيهوده خاموش بماند.⁽¹⁴⁾
14.سرگرم شدن به ذكر الهى
از امام صادق (ع ) است كه به راستى خداوند عز و جل مى فرمايد: هر كه به ذكر من سرگرم شود و از درخواست از من بازماند، به او عطايى بدهم بهتر از آنچه كه به كسى دهم كه از من درخواستى كند.⁽¹⁵⁾
15.كليد انس با خدا
على (ع ) فرمود: الذكر مفتاح الانس ياد خدا كليد انس با خداست .⁽¹⁶⁾
16.لذت با ياد خدا
على (ع ) فرمود: الذكر لذة المحبين ياد خدا لذت دوستداران است .
17.صلاح قلب
على (ع ) فرمود: اساس و صلاح قلب اشتغال آن به ذكر خداست .⁽¹⁷⁾
18.ياد خدا
على (ع ) فرمود: من ذكر الله ذكره هر كه در ياد خدا باشد، خداوند او را ياد كند.⁽¹⁸⁾
19.ماءنوس با ذكر خدا
على (ع ) فرمود: هر گاه ديدى كه خداوند سبحان تو را به ذكر خود ماءنوس ‍ نموده (بدان كه ) تو را دوست مى دارد.⁽¹⁹⁾
20.نور ايمان
على (ع ) فرمود: ذكر الله نور الايمان ياد خدا نور ايمان است .⁽²⁰⁾
21.شيوه پارسايان
على (ع ) فرمود: ذكر الله شيمة المتقين ، به ياد خدا بودن شيوه پرهيزكاران است .⁽²¹⁾
22.غذاى جانها
على (ع ) فرمود: ذكر الله قوت النفوس و مجالسة المحبوب ، ياد خداوند غذاى جانها و همنشينى با محبوب است .⁽²²⁾
23.بهترين اهل مسجد
رسول خدا (ص ) فرمود: آيا به شما خبر ندهم از بهترين كارهاى شما كه درجه بلندترى است براى شما و در نزد خداوند شما بهتر شما را پاكدامن مى كند و از پول طلا و نقره براى شما بهتر است و خوب تر از آن است كه با دشمن خود برخورد كنيد و با آنها نبرد نماييد و از آنها بكشيد و كشته شويد؟ عرض كردند: يا رسول الله ! چرا. فرمود: آن بسيار ذكر كردن است .
سپس فرمود: مردى نزد پيغمبر (ص ) آمد و عرض كرد: بهترين اهل مسجد كيست ؟ فرمود: آن كه بسيار ذكر خدا كرده خير دنيا و آخرت به او داده شده است .
و در تفسير قول خداى تعالى ((منت مگذار كه كار بيشترى كردى .))⁽²³⁾
فرمود: آنچه كار خوب براى خدا كردى ، آن را بيش مشمار.⁽²⁴⁾
24.ذكر خدا حدى ندارد
امام صادق (ع ) فرمود: هر چيزى حدى دارد كه وقتى به آن رسد پايان مى پذيرد، جز ذكر خدا كه حدى كه با آن پايان گيرد ندارد.⁽²⁵⁾
25.حدى براى ذكر گفتن نيست
امام صادق (ع ) فرمود: خداوند نمازهاى فريضه را واجب كرده است ، هر كس آنها را اداء كند، حد آن تاءمين شده ، ماه مبارك رمضان را هر كس روزه بگيرد حدش انجام گرديده و حج را هر كس (يك بار) به جا آورد همان حد آن است ، جز ذكر الله كه خداوند به مقدار قليل آن راضى نشده و براى كثير آن نيز حدى قايل نگرديده است . سپس به عنوان شاهد سخن ، آيه يا ايها الذين آمنوا اذكروا الله ذكرا كثيرا را تلاوت فرمود.⁽²⁶⁾
26.نشانه شيعيان
امام صادق (ع ) فرمود: شيعيان ما كسانى اند كه هر گاه تنها باشند، بسيار ذكر خدا كنند.⁽²⁷⁾
27.ذكر در نهان
ابن فضال حديثى را به معصوم رسانيده است كه مى فرمايد: خداوند عزوجل به عيسى (ع ) فرمود: اى عيسى ! مرا در خاطر دار تا تو را در خاطر دارم و مرا در برابر همگنان بشرى (خودت ) ياد كن تا تو را در جمعى بهتر از جمع آدميان ياد كنم . اى عيسى ! دلت را براى من نرم و با پذيرش دار و در تنهايى بسيار يادم كن و بدان كه شادى من در اين است كه براى من تواضع كنى و در آن زنده و برازنده باشى و فسرده و مرده نباشى .⁽²⁸⁾
28.ياد خدا با حالات زارى
امام صادق (ع ) فرمود: فرشته ننويسد جز آنچه را بشنود و خداى عزوجل فرموده است : ياد كن در پيش خود پروردگارت را به زارى و از روى ترس ⁽²⁹⁾ و ثواب اين گونه ذكر را كه در پيش خود شخص باشد و نهانى باشد، جز خداى عز و جل نداند، براى آن كه بسيار بزرگ است .⁽³⁰⁾
29.همنشين با خدا
ابوحمزه ثمالى از امام باقر (ع ) نقل كرده كه فرمود: در توراتى كه تحريف نشده است نوشته است كه : موسى (ع ) از پروردگارش درخواستى كرد، عرض كرد: پروردگارا! تو نزديكى به من ، تا با تو راز گويم ؟ يا دورى تا به تو فرياد كنم ؟ خداى عز و جل به او وحى كرد: اى موسى ! من همنشين آن كسى هستم كه مرا ياد كند. پس موسى عرض كرد: كيست در پناه تو روزى كه جز پناهت پناهى نيست . فرمود: آن كسانى كه مرا ياد مى كنند و من هم آنها را ياد مى كنم و در راه من با هم دوستى مى كنند و من هم آنها را دوست مى دارم ، آنانند كه چون خواهم به مردم روى زمين بلا و بدى برسانم ، براى خاطر آنها از همه آنان دفاع مى كنم .⁽³¹⁾
30.ياد خدا
امام صادق (ع ) فرمود: خداوند مى فرمايد: هر كه مرا در نهانى ياد كند، او را آشكار ياد كنم .⁽³²⁾
31.زمره عاقلان
امام صادق (ع ) فرمود: آن كه در زمره عاقلان در ياد خداى عز و جل است چون كسى است كه در زمره جنگجويان در راه خدا نبرد كند.⁽³³⁾
32.همنشين خدا
در روايت است كه على (ع ) مى فرمايد:ذاكر الله سبحانه مجالسه آن كه ياد خدا مى كند، همنشين خداست .⁽³⁴⁾
33.ياد خدا در شبانه روز
از امام جعفر صادق (ع ) نقل است كه خداى عز و جل به موسى (ع ) فرمود: مرا در شبانه روز بسيار ياد كن و هنگام ياد من ، خاشع باش و هنگام بلايى كه به تو دهم ، صابر باش ، درگاه ذكرم آسوده زى و مرا بپرست و چيزى را با من شريك مساز، سرانجام تو به سوى من است . اى موسى ! مرا ذخيره خويش ‍ ساز، و گنج كردارهاى پاينده و شايسته خود را به من سپار.⁽³⁵⁾
34.ياد خدا در پنهانى
اميرالمومنين (ع ) فرموده است : هر كه خداى عز و جل را در نهان ياد كند، هر آينه خدا را بسيار ياد كرده است ، زيرا منافقان در عيان و پيش مسلمان خدا را ياد كنند و او را در نهان ياد نكنند، و براى همين است كه خداى عز و جل در سوره نساء آيه 142 فرموده است : خودنمايى كنند در برابر مردم ، و ياد نكنند خدا را جز اندكى .⁽³⁶⁾
35.خدا را فراموش كردن
از رسول خدا (ص ) روايت شده است كه فرمودند: هر كس كه خداوند را فرمان برد، در ياد خدا است و هر كس از او نافرمانى كند، خدا را فراموش ‍ نموده است .⁽³⁷⁾
36.انواع ذكر
الف ) ذكر زبانى : نام خداوند را بر زبان جارى سازد و مكرر تسبيح و تحميد و تكبير و تهليل لا اله الا الله بگويد.
ب ) ذكر قلبى : با تمام قلب متوجه او باشيم .
در حديث آمده است كه پيامبر اكرم (ص ) روى به على (ع ) نمود و فرمود: سه كار است كه اين امت طاقت آن را ندارد:
1- مواسات با برادران دينى در مال ،
2- و حق مردم را از خويشتن دادن ،
3- و ياد خدا در هر حال .
ولى ياد خدا(تنها) ذكر سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اكبر نيست ، بلكه ياد خدا آن است كه هنگامى كه انسان در برابر حرامى قرار مى گيرد، از خدا بترسد و آن را ترك گويد.⁽³⁸⁾
2.آثار ذكر گفتن
37.ذكر الهى سبب آرامش دل
قرآن با يك جمله كوتاه و پرمغز مطمئن ترين و نزديك ترين راه را نشان داده : الا بذكر الله تطمئن القوب ، آگاه باش ، با ياد خدا دلها آرامش ‍ مى يابد.⁽³⁹⁾
38.زياد ياد خدا بودن
ياد خدا به انسان نيرو و آرامش و قوت و قدرت و پايمردى مى بخشد و انسان بايد زياد به ياد خداوند باشد: واذكروا الله كثيرا لعلكم تفلحون .⁽⁴⁰⁾
39.ذكر خدا عامل رستگارى و نجات
قرآن كريم عامل فلاح و رستگارى و پيروزى و نجات را در سه چيز مى داند: (1) تزكيه ، (2) ذكر نام خداوند، (3) نماز خواندن .
قد افلح من تزكّى ، و ذكر اسم ربه فصلّى .⁽⁴¹⁾
40.ياد خدا مايه بيدارى دلها
ياد خدا در همه حال و در هر روز و در صبحگاهان و شامگاهان مايه بيدارى دلها و كنار رفتن ابرهاى تاريك غفلت از دل آدمى است ، ياد خدا همچون باران بهارى است كه چون بر دل ببارد، گل هاى بيدارى ، توجه ، احساس ‍ مسؤ وليت ، روشن بينى و هر گونه عمل مثبت و سازنده اى را مى روياند.⁽⁴²⁾
41.هنگام مردن ياد خداوند
معاذ بن جبل از كلام پيامبر اكرم (ص ) استفاده كرده و نقل مى كند كه از پيامبر خدا (ص ) پرسيدم : كدام عمل از همه اعمال برتر است ؟
حضرت فرمود: ان تموت و لسانك رطب من ذكر الله عز و جل ؛ اين كه به هنگام مردن زبان تو به ذكر خداوند عز و جل مشغول باشد.⁽⁴³⁾
42.تاءثير ذكر گفتن در بازار
رسول خدا (ص ) فرمود: كسى كه در بازار و هنگام غفلت مردم و اشتغال آنها به آنچه در بازار است ، از روى اخلاص خدا را ياد كند، خداوند براى او هزار حسنه مى نويسد و به گونه اى او را در روز قيامت مورد رحمت قرار دهد كه به قلب هيچ بشرى خطور نكرده باشد.⁽⁴⁴⁾
43.روشنى سينه ها
در حديثى على (ع ) مى فرمايد: ذكر الله جلاء الصدور و طماءنينة القلوب ياد خداوند موجب روشنى سينه ها و آرامش دلها است .⁽⁴⁵⁾
44.روشنى عقل و زنده شدن دل
على (ع ) در حديثى مى فرمايد: هر كس خداى سبحان را ياد كند، خداوند دل او را زنده كرده و عقل و خردش را روشن گرداند.⁽⁴⁶⁾
45.موجب شرح صدر
حضرت على (ع ) فرمود: الذكر يشرح الصدر ياد خداوند موجب شرح صدر است .⁽⁴⁷⁾
46.ماءوا در بهشت
امام صادق (ع ) فرمود: هر كس بسيار ذكر خداى عزوجل بگويد، خدا در بهشت خود او را كاخ نشين سازد و زير درختان و گنبدهاى بهشتى به او ماءوا دهد يا در بهشتش او را در سايه رحمت خود گيرد و مشمول مهر مخصوص ‍ سازد.⁽⁴⁸⁾
47.روشنى سينه ها و عقل
على (ع ) فرمود: ياد خدا نور عقول و زندگى بخش جانها و موجب روشنى سينه ها است .⁽⁴⁹⁾
48.كار گشايى
على (ع ) فرمود: بهترين چيزى كه كارها به وسيله آن به سامان رسد، ذكر خداوند است .⁽⁵⁰⁾
49.راندن شيطان
امام على (ع ) فرمود: ذكر الله مطردة شيطان ياد خدا بودن موجب راندن شيطان است .⁽⁵¹⁾
50.دورى از دوزخ
رسول خدا (ص ) فرموده است : هر كس فراوان ذكر خداوند عزوجل كند، خدايش دوست دارد، و هر كس ذكر خدا را بسيار گويد، براى او دو برائت نوشته مى شود: برائتى از دوزخ و برائتى از نفاق .⁽⁵²⁾
51.نورانى شدن دل
على (ع ) فرمود: ثمره و نتيجه ذكر خدا، نورانى شدن دلها است .⁽⁵³⁾
52.شفاى دل
رسول خدا (ص ) فرمود: ذكر خدا شفاى دلها است .⁽⁵⁴⁾
53.نجات از ترس
ابو بصير گويد: از امام صادق (ع ) پرسيدم از مردن مؤ من ؟ فرمود: مؤ من به هر گونه مرگى بميرد: به وسيله غرق شدن بميرد، زير آوار بماند، و دچار درنده هم مى شود، و به صاعقه هم بميرد، ولى اين صاعقه به كسى كه در حال ذكر خداى عزوجل است نمى رسد.⁽⁵⁵⁾
54.خير دنيا و آخرت
رسول خدا (ص ) فرمودند: من اعطى لسانا ذاكرا فقد اعطى خير الدنيا و الاخرة آن كس كه خدا زبانى به او داده كه به ذكر پروردگار مشغول است ، خير دنيا و آخرت به او داده شده است .⁽⁵⁶⁾
55.آثار ذكر در خانه
امام صادق (ع ) مى فرمايد: در هر خانه قرآن خوانده شود و ذكر خداى عزوجل در آن گفته شود، بركتش فزون شود و فرشته ها در آن درآيند و شياطين از آن دورى گزينند و براى اهل آسمان بدرخشد، چنان كه ستاره هاى فروزان براى اهل زمين مى درخشند.
و هر خانه اى كه در آن قرآن نخوانند و ذكر خدا نگويند، بركتش كم مى شود و فرشته ها از آن دورى گزينند و شيطان در آن حاضر شوند.⁽⁵⁷⁾
56.نجات از عذاب الهى
در حديثى كه معاذ بن جبل نقل كرده ، چنين آمده است : هيچ يك از اعمال آدمى براى نجات او از عذاب الهى برتر از ذكر الله نيست . از او پرسيدند: حتى جهاد در راه خدا. گفت : آرى ، زيرا خداوند مى فرمايد: لذكر الله اكبر.⁽⁵⁸⁾
57.در بهشت برين
امام صادق (ع ) فرمود: من اكثر ذكر الله عزوجل اظله الله فى جنته هر كس بسيار ياد خدا كند، خداوند او را در سايه لطف خود در بهشت برين جاى خواهد داد.⁽⁵⁹⁾
58.نامه عمل نورانى
امام صادق (ع ) فرمود: هرگاه بنده بسيار آمرزش جويد، نامه عملش بالا رود، در حالى كه مى درخشد.⁽⁶⁰⁾
59.آثار ياد خدا در همه حال
1- هنگامى كه نام خدا برده مى شود، يك دنيا عظمت ، قدرت ، علم و حكمت در قلب انسان متجلى مى گردد.
2- روح انسان را به نيكى ها و پاكى ها سوق مى دهد.
3- از بدى ها و زشتى ها پيراسته مى دارد.
4- توجه به چنين معبود بزرگى موجب احساس حضور دائم در پيشگاه او است و با اين احساس فاصله انسان از گناه و آلودگى بسيار زياد مى شود.
5- ياد او يادآورى مراقبت اوست ، ياد حساب و جزاى اوست ، ياد دادگاه عدل او و بهشت و دوزخ اوست و چنين يادى است كه جان را صفا و دل را نور و حيات مى بخشد.⁽⁶¹⁾
60.محافظت از شر شيطان
على (ع ) فرمود: ذكر الله عصمة من الشيطان ذكر خدا نگهدارنده از شر شيطان است .⁽⁶²⁾
61.زنده بودن دلها
على (ع ) فرمود: فى الذكر حياة القلوب ياد خدا سبب زندگى دلهاست .⁽⁶³⁾
62.آثار ترك ذكر الهى
قرآن مجيد سزاى كسانى كه از ياد خدا روى مى گردانند، چنين ذكر مى كند:
1- تنگى معيشت در اين جهان فان له معيشة ضنكا
2- روز قيامت نابينا محشور مى شود: و نحشره يوم القيامة اعمى ⁽⁶⁴⁾
3- شيطان بر انسان مسلط مى گردد: نقيض له شيطانا فهو له قرين .⁽⁶⁵⁾
امام صادق (ع ) فرمود: خانه اى كه در آن تلاوت قرآن و ياد خدا نباشد:
1- بركتش كم خواهد بود،
2- فرشتگان از آن هجرت مى كنند،
3- و شياطين در آن حضور دائم دارند.⁽⁶⁶⁾
63.بصيرت در كارها
على (ع ) فرمود: من ذكر الله استبصر هر كس كه ياد خدا كند (در كارها) بصيرت پيدا مى كند.⁽⁶⁷⁾
64.محبوب پيش مردم
على (ع ) فرمود: هر كس به ذكر خدا مشغول باشد، خداوند ياد و نام او را (در نزد مردم ) نيكو و پاكيزه دارد.⁽⁶⁸⁾
65.دائما ياد خدا بودن
على (ع ) فرمود: مداومة الذكر خلصان الاولياء دائما به ياد خداى بودن بهترين دوست اولياء خداست .⁽⁶⁹⁾
66.زيانكاران
قرآن مجيد مى فرمايد: اى كسانى كه ايمان آورده ايد، اموال و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نكنند و كسانى كه چنين كنند، زيان كارانند.⁽⁷⁰⁾
67.حسرت در قيامت
امام صادق (ع ) فرمود: هرگاه عده اى ، چه نيك و چه بد، در مجلس جمع شوند و به غير ياد خدا بپردازند، در روز قيامت افسوس و حسرت مى خورند.
3.ذكر بسم الله الرحمن الرحيم
68.عوامل فلاح و رستگارى
خداى سبحان عامل فلاح و رستگارى و پيروزى و نجات انسان را سه چيز مى شمرد: قد افلح من تزكى ، و ذكر اسم ربه فصلى مسلما رستگار مى شود كسى كه خود را تزكيه كند و نام پروردگارش را به ياد آورد و نماز بخواند.⁽⁷¹⁾
69.نجات از شعله هاى نوزده گانه آتش
عبدالله بن مسعود گويد: هر كه خواهد از شعله هاى نوزده گانه آتش دوزخ نجات يابد، بسم الله الرحمن الرحيم گويد، زيرا بسم الله الرحمن الرحيم نوزده حرف است و خداوند تعالى هر حرفى را سپرى در برابر يكى از آن شعله ها قرار مى دهد.⁽⁷²⁾
70.آغاز هر كار با نام خدا
رسول اكرم (ص ) فرمود: هر امر خطيرى اگر با بسم الله الرحمن الرحيم آغاز نشود، آن امر ناقص و ناتمام خواهد ماند.⁽⁷³⁾
71.جواز بهشت
رسول اكرم (ص ) فرمود: هيچ كس به بهشت در نيايد مگر با پروانه و جواز بسم الله الرحمن الرحيم به اين گونه بسم الله الرحمن الرحيم اين نوشته اى است از سوى خداوند ويژه فلان پسر فلان ، او را در بهشت به جايگاه بلندى وارد سازيد كه شاخه هاى ميوه آن آويخته و نزديك و در دسترس ‍ باشد.⁽⁷⁴⁾
72.اسم اعظم خداوند
امام رضا (ع ) فرمودند: بسم الله الرحمن الرحيم به اسم اعظم (خداوند) از سياهى چشم به سفيدى آن نزديكتر است .⁽⁷⁵⁾
73.معنى بسم
على بن حسن بن فضال به نقل از پدرش مى گويد: از حضرت امام رضا (ع ) تفسير بسم الله الرحمن الرحيم را پرسيدم .
حضرت فرمود: گوينده كه مى گويد: بسم معنايش اين است كه : سمه اى از سمه هاى خداى را كه همان عبادت است بر خود مى گذارم . گفت : عرض ‍ كردم : سمه چيست ؟ فرمود: يعنى علامت و نشانه .⁽⁷⁶⁾
74.تفسير بسم الله
حضرت امام حسن عسكرى (ع ) در تفسير اين سخن خداى عزوجل بسم الله الرحمن الرحيم فرموده است : اوست خدايى كه تمام آفريدگان در مواقع نيازمندى ها و گرفتارى ها و شدايد به هنگام قطع اميد و گسستن اسباب از همه آنان كه پايين از او، و غير اويند، او را معبود خويش گرفته و به نيايش وى آهنگ مى كنند و مى گويند: بسم الله الرحمن الرحيم يعنى در تمام امور و كارهايم از خدايى كه عبادت و پرستش تنها شايسته و سزاوار اوست ، كمك و يارى مى طلبم خدايى كه چون دست فريادرس خواهى به سويش گشوده گردد، به فرياد رسد. ذات مقدسى كه چون (از سر صدق ) خوانده شود اجابت فرمايد.⁽⁷⁷⁾
75.ترك نام خدا
از ابن عباس (ره ) منقول است كه گفت : هر كس بسم الله الرحمن الرحيم را ترك كند، محققا آيه اى از كتاب خداى تعالى را ترك گفته است .⁽⁷⁸⁾
76.نشانه هاى مؤ من
امام حسن عسكرى (ع ) فرمودند: علامات مؤ من پنج چيز است :
1- نماز پنجاه و يك ركعت در شبانه روزى از فريضه و نافله گزاردن ،
2- انگشتر بر دست راست كردن ،
3- بعد از نماز جبين را به خاك در سجده گذاشتن ،
4- بسم الله الرحمن الرحيم را بلند گفتن ،
5- زيارت اربعين را خواندن .⁽⁷⁹⁾
[/][/]