جمع بندی در برابر غیر خدا اعتراف به گناه یا انکار گناه؟
تب‌های اولیه
سلام. اگر کسی مرتکب گناهی شد، بدون شک نباید آنرا در بین مردم جار بزند و علنی کند. ولی آیا اگر از ما پرسیدند که آیا فلان گناه را کرده ای، باز هم باید انکار کنیم و بگوییم "نه"؟
سلام. اگر کسی مرتکب گناهی شد، بدون شک نباید آنرا در بین مردم جار بزند و علنی کند. ولی آیا اگر از ما پرسیدند که آیا فلان گناه را کرده ای، باز هم باید انکار کنیم و بگوییم "نه"؟ لطفاً مبانی قرآنی و حدیثی پاسخ نیز ذکر شود.
سلام و عرض ادب؛
حسب امتثال امر همکار گرامی جناب استاد، اینجانب در خدمت عزیزان هستم؛
اصولا یکى از مبانى اسلام این است که گناه مخفى بماند. اقرار به گناه در حضور دیگران، کار درستی نیست؛ بلکه اگر اشاعه گناه باشد حرام است ، زیرا نقل گناه نزد دیگری نوعی اعتراف به گناه است که تنها در پیشگاه خداوند باید صورت گیرد.
آیات زیادی در قرآن وجود دارد که دلیل براى عدم ذکر گناه نزد مردم است، از جمله این آیه : «انّ الذین یحبّون ان تشیع الفاحشه... لهم عذاب الیم...(1) کسانى که دوست دارند اشاعه فحشا و بدى را شایع کنند براى آن ها عذابى است دردناک».
برخی از این آیه استنباط می کنند که گناه نباید به دیگران گفته شود. البته منظور گناهانی است که حق الناس در آنها نباشد . اگر حق الناس باشد ، موضوع فرق می کند.
مهمترین مفسده ای که اعتراف به گناه دارد این است که با بیان گناه خود، اعتماد مخاطب را از خود سلب می نمائید و آبروی خویش را نیز از دست داده اید و حال آنکه در شرع مقدس اسلام حفظ آبرو از واجبات است.
اما در مورد اینکه کسی از شما بپرسدکه آیا فلان عمل گناه را مرتکب شده اید یا نه ؟
درصورتی که مرتکب شده باشید، می توانید برای حفظ آبروی خود توریه کنید، توریه این است که انسان بدون این که دروغ بگوید، به گونه ای حرف بزند که طرف مقابل برداشت دیگری کند.
تا توریه ممکن است، دروغ نباید گفت. به همین جهت در موارد ضرورت چنان باید سخن گفت که از دروغ خارج شود. در توریه، اشتباه در فهم مخاطب است و در صدق و کذب کلام تأثیری ندارد؛ در پاسخ این سوال که آیا فلان عمل گناه را مرتکب شده اید یا نه ؟می توانید با عباراتی نظیر :((من و گناه ؟ خدا رحم کند))ویا(( من کجا و گناه کجا ؟ ))و...جواب دهید که در حقیقت تصریح به گناه نکرده اید .
نیز آبروی خود را حفظ نموده اید و دروغ هم نگفته اید .
پی نوشت :
1. نور(23) آیه 19 .
سلام و عرض ادب؛
حسب امتثال امر همکار گرامی جناب استاد، اینجانب در خدمت عزیزان هستم؛اصولا یکى از مبانى اسلام این است که گناه مخفى بماند. اقرار به گناه در حضور دیگران، کار درستی نیست؛ بلکه اگر اشاعه گناه باشد حرام است ، زیرا نقل گناه نزد دیگری نوعی اعتراف به گناه است که تنها در پیشگاه خداوند باید صورت گیرد.
آیات زیادی در قرآن وجود دارد که دلیل براى عدم ذکر گناه نزد مردم است، از جمله این آیه : «انّ الذین یحبّون ان تشیع الفاحشه... لهم عذاب الیم...(1) کسانى که دوست دارند اشاعه فحشا و بدى را شایع کنند براى آن ها عذابى است دردناک».
برخی از این آیه استنباط می کنند که گناه نباید به دیگران گفته شود. البته منظور گناهانی است که حق الناس در آنها نباشد . اگر حق الناس باشد ، موضوع فرق می کند.
مهمترین مفسده ای که اعتراف به گناه دارد این است که با بیان گناه خود، اعتماد مخاطب را از خود سلب می نمائید و آبروی خویش را نیز از دست داده اید و حال آنکه در شرع مقدس اسلام حفظ آبرو از واجبات است.
اما در مورد اینکه کسی از شما بپرسدکه آیا فلان عمل گناه را مرتکب شده اید یا نه ؟
درصورتی که مرتکب شده باشید، می توانید برای حفظ آبروی خود توریه کنید، توریه این است که انسان بدون این که دروغ بگوید، به گونه ای حرف بزند که طرف مقابل برداشت دیگری کند.
تا توریه ممکن است، دروغ نباید گفت. به همین جهت در موارد ضرورت چنان باید سخن گفت که از دروغ خارج شود. در توریه، اشتباه در فهم مخاطب است و در صدق و کذب کلام تأثیری ندارد؛ در پاسخ این سوال که آیا فلان عمل گناه را مرتکب شده اید یا نه ؟می توانید با عباراتی نظیر :((من و گناه ؟ خدا رحم کند))ویا(( من کجا و گناه کجا ؟ ))و...جواب دهید که در حقیقت تصریح به گناه نکرده اید .
نیز آبروی خود را حفظ نموده اید و دروغ هم نگفته اید .پی نوشت :
1. نور(23) آیه 19 .
با سلام و تشکر. دو مسئله:
اولی: آیا تنها مبنای نقلی این حکم آیه 19 سورۀ نور است؟
دومی: اگر پرسشگر از ما بخواهد با بله و خیر و بدون توضیح، جوابش را بدهیم چطور؟
با سپاس
سلام. اگر کسی مرتکب گناهی شد، بدون شک نباید آنرا در بین مردم جار بزند و علنی کند. ولی آیا اگر از ما پرسیدند که آیا فلان گناه را کرده ای، باز هم باید انکار کنیم و بگوییم "نه"؟لطفاً مبانی قرآنی و حدیثی پاسخ نیز ذکر شود.
با عرض سلام و کسب اجازه از کارشناس محترم
انسان باید حافظ اسرار خود باشد و گناهانش را فاش نکند اما سوال اینجاست، آیا ضمانتی هست که دیگران هم حافظ اسرار او باشند؟ قطعا پاسخ خیر است
اگر انسان گناهش را پیش کسی اعتراف کند علاوه بر اینکه آبروی خودش میرود ممکن است آن شخص روزی برای تسویه حسابهای شخصی و یا مصالح خودش ، گناهانی را که از او بعنوان مدرک در دست دارد افشاء کند
بنابراین نه عقل اجازه میدهد که انسان خطاهایش را پیش کسی حتی عزیزترین کسانش بازگو کند و نه شرع.
خب وقتی خداوند راضی نیست انسان گناهان خودش را جار بزند چگونه راضی است کسی غیر از خود انسان گناهان او را جار بزند ؟
در سوره مبارکه نساء آیه 148 میفرماید:
لاَّ يُحِبُّ اللّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوَءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلاَّ مَن ظُلِمَ وَكَانَ اللّهُ سَمِيعًا عَلِيمًا
خداوند علنى كردن سخن در بارهى بدى [ديگران] را دوست ندارد مگر كسى كه بر او ستم رفته باشد، و خداوند شنواى داناست
وقتی خدا دوست ندارد کسی بدیهای دیگران را علنی کند چگونه ممکن است که به انسانها اجازه ی کنجکاوی و سوال درباره گناهان یکدیگر را بدهد تا روزی به واسطه همین کنجکاوی مرتکب گناه شوند؟
به عبارتی چگونه ممکن است خداوند چیزی را (یعنی همان صداقت در پاسخ به این سوال را) جایز بداند در حالیکه به آبرو و حیثیت شخص لطمه وارد میکند؟
پس علاوه بر اینکه تفحص در گناهان دیگران خود گناه است، راستگویی در اینباره نیز گناه است و باید با توریه پاسخ گوید چرا که این دروغ مخرب نیست و نه به شخصیت و مال و جان خود انسان و نه به شخصیت و مال و جان دیگران لطمه ای وارد میکند .
پرسش از گناه دیگران نمودن گناه است و باید از این عمل ناپسند خودداری کرد . اگر فرد نا آگاهی از شما سؤال کند: آیا تا به حال چنین خطائی را کرده ای یا خیر ... ؟ باید به چنین فردی گفت:
اولا : پاسخ به چنین سؤال از نظر شرعی جائز نیست . من چون متعهد به شرع مقدس هستم نمی توانم پاسخ بدهم .
دوم : هر چه سؤال دارید ، می توانید بپرسید اما پاسخ دادن به همه پرسش ها واجب نیست . هر چه صلاح بدانم پاسخ خواهم داد .
سوم : به این گونه افراد نباید جرئت چنین سؤالی را داد . افزون بر همه این ها می توانید در چنین مورد توریه بکنید . یعنی سخن چند پهلو بگوئید. از گفتن کلمات طوری نیت کنید که دروغ نشود . از سخن گفتن چیزی را قصد کنید و شنونده چیزی دیگری بفهمد . اگر سؤال کردند فلان گناه را انجام دادی یا نه؟ در جواب بگویی: انجام ندادم و مقصودت این باشد که یک ساعت پیش انجام ندادی. (1)
لطفا هرگاه سوال شرعی می پرسید ، نام مرجع تقلید خود را ذکر کنید تا بر اساس نظر مرجع شما پاسخ بدهیم .
پی نوشت:
1. سوال تلفنی(02517746666) از دفتر آیت الله خامنه ای.
http://pasokhgoo.ir/node/24751
با سلام و تشکر. دو مسئله:
اولی: آیا تنها مبنای نقلی این حکم آیه 19 سورۀ نور است؟
خير، مجموعه آيات و رواياتي كه درباره منع اعتراف به گناه نزد ديگران و اشاعه فحشا بيان شده است، نيز مبناي نقلي حكم مذكور است. از جمله اين كلام امام صادق عليه السلام كه فرمود :"
او را (كسي كه بخواهد به گناه خود اعتراف كند)[=Traditional Arabic] دور كنيد تا نزد ما اعتراف به گناه خود نكند و (بلكه) ميان خود و خدا توبه كند."(1)
دومی: اگر پرسشگر از ما بخواهد با بله و خیر و بدون توضیح، جوابش را بدهیم چطور؟
اولا كه بنا نيست هر پرسشي پاسخ داده شود. پاسخ به پرسشي كه مربوط به حريم خصوصي انسان است لازم نيست.
ثانيا با توجه به آن چه در پست هاي قبل بيان شد، در اين گونه موارد نيز مي توان از توريه استفاده كرد.
[=Traditional Arabic]پي نوشت:
1. كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، كافي( ط- دارالحديث)، دار الحديث، قم، چاپ اول،ج4، ص 245 .
[=Traditional Arabic][=Traditional Arabic]
سلام
اولا كه بنا نيست هر پرسشي پاسخ داده شود. پاسخ به پرسشي كه مربوط به حريم خصوصي انسان است لازم نيست.
ثانيا با توجه به آن چه در پست هاي قبل بيان شد، در اين گونه موارد نيز مي توان از توريه استفاده كرد.
با تشکر برای روشن شدن بیشتر می پرسم:
گاهی ممکن است مجبور به پاسخ باشیم. مثلاً خواستگاری برای دختری می آید و می گوید من از غیبت متنفر هستم و می خواهم زنم هرگز غیبت نکرده باشد(حالا غیبت رو مثالی عرض می کنم) و از دختر بخواهد صریحاً بگوید غیبت کرده است یا خیر.
اینجا تکلیف، برای کسی که غیبت کرده است، چیست؟ باید با توریه بگوید نه، به این معنا که یک ساعت اخیر غیبت نکرده است؟
با سپاس
[="Tahoma"][="Navy"]سلام. اگر کسی مرتکب گناهی شد، بدون شک نباید آنرا در بین مردم جار بزند و علنی کند. ولی آیا اگر از ما پرسیدند که آیا فلان گناه را کرده ای، باز هم باید انکار کنیم و بگوییم "نه"؟
سلام
نظریه کلی اسلام در مورد گناهان جلوگیری از نشر آن است . در قرآن برای کسانی که علاقمند به نشر گناه مومنان هستند عذاب و عقاب وعده داده شده است ( الذین یحبون ان تشیع الفاحشه فی الذین آمنوا لهم عذاب ... ) در روایات هم مومن موظف به حفظ عزت و آبروی خود شده است و عناوین دیگری که مرتبط با این بحث هستند
اما بحث اشاعه گناه مومن با بحث اطلاع از یک کار تفاوت دارد
مثلا از کسی می پرسند شما چنین حرفی به فلانی زده اید ( که ممکن است آن سخن ماهیت گناه داشته باشد )
خوب اگر فرد پرسشگر شانیت پرسش و اطلاع را داشته باشد مثل اینکه محکمه قاضی باشد و امثال آن . اعتراف به انجام فعل مجاز است .
اما مطمئنا پاسخ مثبت و اعراف به گناه در نزد کسی که شانیت اطلاع ندارد از مصادیق ریختن آبروی خود و غیر مجاز است .
در نهایت می توان این نتیجه را مطرح کرد که :
در صورتی اقرار به گناه برای مومن جایز است که اقرار شرعا یا قانونا بر او واجب باشد در غیر اینصورت نباید اقرار کند
یا علیم[/]
سلام
با تشکر برای روشن شدن بیشتر می پرسم:
گاهی ممکن است مجبور به پاسخ باشیم. مثلاً خواستگاری برای دختری می آید و می گوید من از غیبت متنفر هستم و می خواهم زنم هرگز غیبت نکرده باشد(حالا غیبت رو مثالی عرض می کنم) و از دختر بخواهد صریحاً بگوید غیبت کرده است یا خیر.
اینجا تکلیف، برای کسی که غیبت کرده است، چیست؟ باید با توریه بگوید نه، به این معنا که یک ساعت اخیر غیبت نکرده است؟
با سپاس
سلام
هيچ كس حق ندارد از گناه ديگري سوال كند و چنين سوالي حتي در مراسم خواستگاري پاسخش لازم نيست.
خواهر گرامي؛
در اين گونه موارد نيز مي توانيد در ابتدا توريه كنيد.
و در ادامه در پاسخ به سوال چنين فردي مي توان از او سوال كرد شما كه اين قدر ملتزم به دين هستيد كه دوست نداريد همسرتان غيبت نكرده باشد، آيا از من انتظار داريد كه بر خلاف دستور دين عمل كنم؟!
آيا به نظر شما بايد نزد شما اعتراف كنم در حالي كه امام صادق عليه السلام فرمود :"او را (كسي كه بخواهد به گناه خود اعتراف كند)[=Traditional Arabic] دور كنيد تا نزد ما اعتراف به گناه خود نكند و (بلكه) ميان خود و خدا توبه كند."
سپس بگوئيد بر فرض كه من غيبت يا هر گناه ديگري را مرتكب شده باشم سعي مي كنم از اين به بعد غيبت و يا هر گناه ديگري را انجام ندهم.
پرسش :
اگر کسی مرتکب گناهی شد، بدون شک نباید آنرا در بین مردم جار بزند و علنی کند. ولی آیا اگر از ما پرسیدند که آیا فلان گناه را کرده ای، باز هم باید انکار کنیم و بگوییم "نه"؟
پاسخ:
اصولا یکى از مبانى اسلام این است که گناه مخفى بماند. اقرار به گناه در حضور دیگران، کار درستی نیست؛ بلکه اگر اشاعه گناه باشد حرام است ، زیرا نقل گناه نزد دیگری نوعی اعتراف به گناه است که تنها در پیشگاه خداوند باید صورت گیرد.
آیات زیادی در قرآن وجود دارد که دلیل براى عدم ذکر گناه نزد مردم است، از جمله این آیه : «انّ الذین یحبّون ان تشیع الفاحشه... لهم عذاب الیم...(1) کسانى که دوست دارند اشاعه فحشا و بدى را شایع کنند براى آن ها عذابى است دردناک».
برخی از این آیه استنباط می کنند که گناه نباید به دیگران گفته شود. البته منظور گناهانی است که حق الناس در آنها نباشد . اگر حق الناس باشد ، موضوع فرق می کند.
مهمترین مفسده ای که اعتراف به گناه دارد این است که با بیان گناه خود، اعتماد مخاطب را از خود سلب می نمائید و آبروی خویش را نیز از دست داده اید و حال آنکه در شرع مقدس اسلام حفظ آبرو از واجبات است.
اما در مورد اینکه کسی از شما بپرسدکه آیا فلان عمل گناه را مرتکب شده اید یا نه ؟
درصورتی که مرتکب شده باشید، می توانید برای حفظ آبروی خود توریه کنید، توریه این است که انسان بدون این که دروغ بگوید، به گونه ای حرف بزند که طرف مقابل برداشت دیگری کند.
تا توریه ممکن است، دروغ نباید گفت. به همین جهت در موارد ضرورت چنان باید سخن گفت که از دروغ خارج شود. در توریه، اشتباه در فهم مخاطب است و در صدق و کذب کلام تأثیری ندارد؛ در پاسخ این سوال که آیا فلان عمل گناه را مرتکب شده اید یا نه ؟می توانید با عباراتی نظیر :((من و گناه ؟ خدا رحم کند))ویا(( من کجا و گناه کجا ؟ ))و...جواب دهید که در حقیقت تصریح به گناه نکرده اید .
نیز آبروی خود را حفظ نموده اید و دروغ هم نگفته اید .
پی نوشت :
1. نور(23) آیه 19 .