جمع بندی در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم؟ (اگر ببخشی می گویند چقدر ساده بود!)

تب‌های اولیه

9 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم؟ (اگر ببخشی می گویند چقدر ساده بود!)

سلام
نمی دونم سوالمو جای خودش مطرح کردم یا نه اما برام خیلی مجهوله
ببخشید من حدیث های بسیاری در مورد بخشش خوانده ام که بر دیگران عیب جویی نکنیم و ان ها را ببخشیم
اما یک سوال ؟ حتما بعضی از ادما رو دیدید که وقتی کار خطایی رو انجام می دن یا زیانی به ما وارد می کنند نمی خواهند بپذیرند که این زیان از ناحیه ان ها بر ما وارد شده است و جالب اینجاست که وقتی ان ها را می بخشیم یک حساب دیگری روی ما باز می کنند یا به زبان ساده تر می گویند طرف چه قدر ساده بود یا از این حرفا
می خواستم بدونم در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم ؟؟؟؟ ایا باز هم بخشش ان ها لازم است ؟؟؟؟ یا مثل خودشان با خودشان رفتار کنیم ؟

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: استاد سمیع

paye2;466446 نوشت:
سلام
نمی دونم سوالمو جای خودش مطرح کردم یا نه اما برام خیلی مجهوله
ببخشید من حدیث های بسیاری در مورد بخشش خوانده ام که بر دیگران عیب جویی نکنیم و ان ها را ببخشیم
اما یک سوال ؟ حتما بعضی از ادما رو دیدید که وقتی کار خطایی رو انجام می دن یا زیانی به ما وارد می کنند نمی خواهند بپذیرند که این زیان از ناحیه ان ها بر ما وارد شده است و جالب اینجاست که وقتی ان ها را می بخشیم یک حساب دیگری روی ما باز می کنند یا به زبان ساده تر می گویند طرف چه قدر ساده بود یا از این حرفا
می خواستم بدونم در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم ؟؟؟؟ ایا باز هم بخشش ان ها لازم است ؟؟؟؟ یا مثل خودشان با خودشان رفتار کنیم ؟

باسمه تعالی
با عرض سلام و تشکر از سوالی که مطرح فرمودید:
در مساله عفو و گذشت قضاوت دیگران اصلا مهم نیست تا حدی که ما را ساده لوح بدانند چون عفو و بخشش نشانه کرامت و بزرگواری و مایه عزت و سلامت روح و روان انسان است ،ولی در عین حال بدانیم که عفو گذشت حساب و کتابی دارد چون مواردی پیش می­آید که عفو و گذشت سبب جرأت جانیان و خاطیان می­شود. دراین موارد برای حفظ نظم جامعه و پیش­گیری از تکرار جرم باید از عفو صرف نظر کرد. لذا خداوند در عین اینکه بندگان خود را به عفو و بخشش فرا می­خواند در آیات مختلف مردم را به قتال نیز دعوت می­کند تا حرمت­های الهی حفظ شوند. خداوند در قرآن می­فرماید:

«و با آنها پیکار کنید تا فتنه (و بت­پرستی و سلب آزادی از مردم) باقی نماند و دین مخصوص خدا گردد. پس اگر (از روش نادرست خود) دست برداشتند (مزاحم آنها نشوید. زیرا) تعدی جز بر ستمگران روا نیست[1]

هنگامى كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مكّه را فتح كرد، فرمان عفو عمومى صادر فرمود و اين عفو و گذشت اثر بسيار مطلوبى در غالب مردم مكّه گذارد، ولى چند نفر را كه اصلاح‏ پذير نبودند استثناء كرد و فرمان قتل آن‏ها را صادر نمود.



قال على عليه السلام:
«الْعَفْوُ يُفْسِدُ مِنَ اللَّئيمِ بِقَدْرِ اصْلاحِه‏ مِنَ الْكَريمِ»[2]عفو و بخشش گاه در مورد شخص «كريم» و گاه نسبت به شخص «لئيم» كه مرتكب خطا شده‏ اند و مورد عفو قرار گرفته‏ اند، مى‏ باشد. طبق اين تفسير معناى روايت چنين مى ‏شود: اگر آدم‏هاى كريمِ خطاكار مورد عفو قرار گيرند موجب إصلاح آنان مى‏ گردد، ولى عفو انسان‏هاى پست و لئيم نه تنها موجب اصلاح آنان نم ى‏شود، بلكه از آن سوء استفاده مى‏ كنند و جسور و جرى شده و به فساد بيش‏تر مى‏ پردازند، پس نتيجه عفو آنان إفساد است.
پس عفو و بخشش نشانه شخصیت و بزرگواری انسان است و پسندیده است اگر چه دیگران ما را ساده تلقی کنند مگر در مواردی که عفو و بخشش باعث جسور شدن شخص خطا کار شود که در این صورت عفو و بخشش لازم نیست.
موفق باشید
پی‌نوشت:
1-بقره / 193
2-بحارالانوار،ج74،ص419

paye2;466446 نوشت:
سلام
نمی دونم سوالمو جای خودش مطرح کردم یا نه اما برام خیلی مجهوله
ببخشید من حدیث های بسیاری در مورد بخشش خوانده ام که بر دیگران عیب جویی نکنیم و ان ها را ببخشیم
اما یک سوال ؟ حتما بعضی از ادما رو دیدید که وقتی کار خطایی رو انجام می دن یا زیانی به ما وارد می کنند نمی خواهند بپذیرند که این زیان از ناحیه ان ها بر ما وارد شده است و جالب اینجاست که وقتی ان ها را می بخشیم یک حساب دیگری روی ما باز می کنند یا به زبان ساده تر می گویند طرف چه قدر ساده بود یا از این حرفا
می خواستم بدونم در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم ؟؟؟؟ ایا باز هم بخشش ان ها لازم است ؟؟؟؟ یا مثل خودشان با خودشان رفتار کنیم ؟

سلام
فقط مواظب باشیم که اگر عمدی نبوده درست تصمیم بگیریم و دچار غیبت کردن نشویم
و اگر لازم است زیان او جبران شود به او گوشزد کنیم. و اگر قبول نکرد نسبت به شکایت از او پیش مسئولش یا قاضی، او را آگاه کنیم

paye2;466446 نوشت:
سلام
نمی دونم سوالمو جای خودش مطرح کردم یا نه اما برام خیلی مجهوله
ببخشید من حدیث های بسیاری در مورد بخشش خوانده ام که بر دیگران عیب جویی نکنیم و ان ها را ببخشیم
اما یک سوال ؟ حتما بعضی از ادما رو دیدید که وقتی کار خطایی رو انجام می دن یا زیانی به ما وارد می کنند نمی خواهند بپذیرند که این زیان از ناحیه ان ها بر ما وارد شده است و جالب اینجاست که وقتی ان ها را می بخشیم یک حساب دیگری روی ما باز می کنند یا به زبان ساده تر می گویند طرف چه قدر ساده بود یا از این حرفا
می خواستم بدونم در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم ؟؟؟؟ ایا باز هم بخشش ان ها لازم است ؟؟؟؟ یا مثل خودشان با خودشان رفتار کنیم ؟

بخشش در جایی وارد هست که خود فرد از انسان طلب بخشش کرده باشد. یا اینکه بدانیم پشیمان شده اما مقابله به مثل یا بدگویی از وی کار صحیحی نیست.

paye2;466446 نوشت:
که وقتی ان ها را می بخشیم یک حساب دیگری روی ما باز می کنند یا به زبان ساده تر می گویند طرف چه قدر ساده بود یا از این حرفا
می خواستم بدونم در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم ؟؟؟؟ ایا باز هم بخشش ان ها لازم است ؟؟؟؟ یا مثل خودشان با خودشان رفتار کنیم ؟

سلام...
بایدبا آنان در کمال خون سردی رفتار شود من که اصلا و ابدا به حرف های آنان توجهی ندارنم و اگر نیز بی احترامی کنن بهشون می گم آره ساده م به شما چه؟برا خودمم شما هم توجهی نکنید:Gol::Gol::Gol:

با سلام و درود
پس چه کنیم اگر مقابله به مثل نکنیم حالا بدگویی یه چیزی کار درستی نیست
اما راه حل چیه
به نظر من اگه یه بار یه تو دهنی محکم بخورن دفعه ی دیگه هرگز جرئت نمیکنن

saba;474036 نوشت:
با سلام و درود
پس چه کنیم اگر مقابله به مثل نکنیم حالا بدگویی یه چیزی کار درستی نیست
اما راه حل چیه
به نظر من اگه یه بار یه تو دهنی محکم بخورن دفعه ی دیگه هرگز جرئت نمیکنن

باسمه تعالی
راه حل را قرآن کریم بیان فرموده:
«وَ عِبادُ الرَّحْمنِ الَّذينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْناً وَ إِذا خاطَبَهُمُ الْجاهِلُونَ قالُوا سَلاما»[فرقان،63]؛ «و بندگان خاص خداى رحمان آنان هستند كه بر روى زمين به تواضع و فروتنى راه روند و هر گاه مردم جاهل به آنها خطاب (و عتابى) كنند با سلامت نفس (و زبان خوش) جواب دهند»

پرسش:
حتما بعضی از انسان‌ها را دیده‌اید که وقتی کار خطایی را انجام می دهند یا زیانی به ما وارد می‌کنند نمی‌خواهند بپذیرند که این زیان از ناحیه آن‌ها بر ما وارد شده است و جالب اینجاست که وقتی آن‌ها را می بخشیم یک حساب دیگری روی ما باز می‌کنند یا به زبان ساده تر می گویند طرف چه قدر ساده بود
می‌خواستم بدانم در مقابل چنین افرادی چگونه باید رفتار کنیم؟یا باز هم بخشش آن‌ها لازم است؟ یا مثل خودشان رفتار کنیم ؟

پاسخ:
در مساله عفو و گذشت قضاوت دیگران اصلا مهم نیست تا حدی که ما را ساده لوح بدانند چون عفو و بخشش نشانه کرامت و بزرگواری و مایه عزت و سلامت روح و روان انسان است ،ولی در عین حال بدانیم که عفو گذشت حساب و کتابی دارد چون مواردی پیش می­آید که عفو و گذشت سبب جرأت جانیان و خاطیان می­شود. دراین موارد برای حفظ نظم جامعه و پیش­گیری از تکرار جرم باید از عفو صرف نظر کرد. لذا خداوند در عین اینکه بندگان خود را به عفو و بخشش فرا می­خواند در آیات مختلف مردم را به قتال نیز دعوت می­کند تا حرمت­ های الهی حفظ شوند. خداوند در قرآن می ­فرماید:
«[=Traditional Arabic]وَ قاتِلُوهُمْ‏ حَتَّى لا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَ يَكُونَ الدِّينُ لِلَّهِ فَإِنِ انْتَهَوْا فَلا عُدْوانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمينَ (1) و با آنها پیکار کنید تا فتنه (و بت­ پرستی و سلب آزادی از مردم) باقی نماند و دین مخصوص خدا گردد. پس اگر (از روش نادرست خود) دست برداشتند (مزاحم آنها نشوید. زیرا) تعدی جز بر ستمگران روا نیست.»



هنگامى كه پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله مكّه را فتح كرد، فرمان عفو عمومى صادر فرمود و اين عفو و گذشت اثر بسيار مطلوبى در غالب مردم مكّه گذارد، ولى چند نفر را كه اصلاح‏ پذير نبودند استثناء كرد و فرمان قتل آن‏ها را صادر نمود.

امام على (عليه السلام) می فرمایند:«الْعَفْوُ يُفْسِدُ مِنَ اللَّئيمِ بِقَدْرِ اصْلاحِه‏ مِنَ الْكَريمِ (2) عفو و گذشت به همان اندازه که در اصلاح شخص بزرگوار موّثر است شخص فرومایه را تباه می کند.»
که معناى روايت چنين مى ‏شود:

اگر آدم‏هاى كريمِ خطاكار مورد عفو قرار گيرند موجب إصلاح آنان مى‏ گردد، ولى عفو انسان‏هاى پست و لئيم نه تنها موجب اصلاح آنان نمی ى‏شود، بلكه از آن سوء استفاده مى‏ كنند و جسور و جرى شده و به فساد بيش‏تر مى‏ پردازند، پس نتيجه عفو آنان إفساد است.
پس عفو و بخشش نشانه شخصیت و بزرگواری انسان است و پسندیده است اگر چه دیگران ما را ساده تلقی کنند. مگر در مواردی که عفو و بخشش باعث جسور شدن شخص خطا کار شود که در این صورت عفو و بخشش لازم نیست.
پی‌نوشت:
1.بقره /193.
2.مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى،بحار الأنوار( ط- بيروت)، ج74،ص419، دار إحياء التراث العربي‏، بيروت‏

، 1403 ق‏.

موضوع قفل شده است