جمع بندی آیا این دو حدیث سند دارد؟

تب‌های اولیه

7 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
آیا این دو حدیث سند دارد؟

1. بدین مضمون که خداوند دوست دارد بندگانی را که پی در پی توبه کنند.
2. بدین مضمون که خداوند به همان اندازه ای که دوست دارد واجبات را بندگان انجام دهند همانقدر دوست دارد که مباح را نیز انجام دهند.

تشکر

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: استاد محسن

dfffd;460562 نوشت:
1. بدین مضمون که خداوند دوست دارد بندگانی را که پی در پی توبه کنند.
2. بدین مضمون که خداوند به همان اندازه ای که دوست دارد واجبات را بندگان انجام دهند همانقدر دوست دارد که مباح را نیز انجام دهند.

تشکر


به نام خدای متعال
در پاسخ به دو جمله ای که بیان شد،باید گفت جمله اول هم مستند قرآنی دارد و هم در احادیث به آن توجه شده است. اما در باره جمله دوم به مستندی بر خورد نشد.
در کتاب خدا آمده است: "إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرينَ" (1)خداوند، توبه‏ كنندگان را دوست دارد، و پاكان را (نيز) دوست دارد.
علامه طباطبایی در تفسیر این جمله از آیه شریفه نوشته است:
چون كلمه (توابين) صيغه مبالغه است، به معناى كسى است كه بسيار توبه می ‏كند.(2) (پس خدای متعال چنین کسی را دوست دارد، زیرا از درگاه رحمتش نا امید نمی شوند )
و اما در روایات بسیار وارد شده است که خدای متعال بنده ای را که پی در پی توبه می کند،دوست دارد.
1.رسول خدا صلوات الله علیه فرمود:
"خياركم كلّ مفتّن توّاب" (3)یعنی بهترین شما فریب خورده توبه کننده است.
2.ابا بصیر-از اصحاب امام صادق سلام الله علیه- از حضرت تفسیر آیه شریفه " یا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً"(4)را خواست ایشان پاسخ داد: " الذَّنْبُ الَّذِي لَا يَعُودُ فِيهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَيُّنَا لَمْ يَعُدْ فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ‏"(5) یعنی توبه از گناهی است که هرگز به آن باز نگردد. مثل توبه نصوح!ابا بصیر به حضرت گفت کدام یک از ما قادریم که دوباره گناه نکنیم! امام پاسخ داد: ای ابا محمد!خدای متعال دوست می دارد بنده ای را که مفتون شود (گول شیطان را بخورد ولی) توبه کند.پس معلوم می شود به تکرار هر گناهی توبه ای قرار دارد.
3.امام موسی کاظم سلام الله علیه فرمود :" أَحَبُّ الْعِبَادِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى الْمُفَتَّنُونَ التَّوَّابُون"(6)
یعنی دوست داشتنی ترین بندگان خدا کسانی اند که دچار فتنه (گناه)شده بسیار توبه می کنند.
4. در روایت دیگری از امام باقر سلام الله علیه وارد شده است که خطاب به روای فرمود :
...كُلَّمَا عَادَ الْمُؤْمِنُ بِالاسْتِغْفَارِ وَ التَّوْبَةِ عَادَ اللَّهُ عَلَيْهِ بِالْمَغْفِرَةِ وَ أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ ... وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ یعنی هر وقتی مومن به استغفار برگشت، و از گناهش توبه نمود، خدای متعال نیز بر مغفرتش باز خواهد گشت و او را می بخشد. چون او بسیار آمرزنده و مهربان و توبه پذیر است و از بدی ها می گذرد .حضرت در ادامه به راوی هشدار می دهد: "وَ إِيَّاكَ أَنْ تُقَنِّطَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ تَعَالَى‏"(7) یعنی مبادا مردم را از بخشش الهی مایوس کنی! این روایات به ما می فهماند خدای متعال بندگانی را که پی در پی توبه می کنند، دوست دارد.البته به شرطی که توبه اش واقعی باشد.انسان بعد از توبه واقعی می فهمد چه حالی دارد،اما چون معصوم نیست، ممکن است دوباره به گناه باز گردد. به گفته خدای متعال و روایات متعدد، درب مغفرت الهی باز است.
نکته ای را که در پایان پاسخ باید گفت این است که باب رحمت و توبه همواره باز است. اما ما باید به هوش باشیم و بدانیم که اگر خدای نا کرده مفتون شیطان شدیم و گناهی از ما سر زد، بدون درنگ توبه کنیم و به این خیال نباشیم که همواره فرصت توبه در اختیارمان است. زیرا انسان از زمان مرگ خود خبر ندارد و اگر در آن حال از دنیا بمیرد، بداند که بدون توبه از دنیا رفته است و حساب و کتابش با خدای متعال است.
باب توبه و انابه آن اندازه وسیع است که حتی معصومین سلام الله علیهم اجمعین به نوعی در پیشگاه خدای متعال طلب عفو می کردند. اگر به دعای شریف کمیل توجه کنیم خواهیم دید مولای متقیان سلام الله علیه چگونه با خدای خود سخن می گفت.
بدین جهت در روایات آمده است، انسان حتی اگر گناهی هم نکرده باشد، می تواند از درگاه الهی طلب عفو کند. این یعنی هوشیاری فکر و بیداری دل!
امام صادق سلام الله علیه فرمود: روش رسول خدا صلوات الله علیه چنين بود كه هر روز به درگاه خداى عزّ و جلّ هفتاد مرتبه توبه مى ‏نمود، راوى گويد: عرض كردم: آيا رسول خدا مى‏گفت: "استغفر اللَّه و اتوب اليه"؟ فرمود: خير، بلكه می ‏گفت: "اتوب الى اللَّه" عرض كردم: همانا رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله توبه مى ‏نمود و بازگشت نمى‏كرد [همواره در حال تكامل و تعالى بود] ولى ما توبه می ‏كنيم و [دوباره به حالت گذشته‏]بازمی ‏گرديم. حضرت فرمود: خداوند يارى‏كننده است [و در اين راه بايد از او يارى جست‏].(8)
پی نوشت ها:
1. سوره بقره،آیه 222
2.علامه طباطبایی سید محمد حسین، تفسیر الميزان،ترجمه موسوی همدانی سید محمد باقر،قم،انتشارات اسلامی،سال 1374 خورشیدی،چاپ پنجم، ج‏2، ص 318
3.مشکینی علی، تحریر المواعظ العددیه،قم،انتشارات الهادی،سال 1424 قمری،چاپ هشتم، ص 69
4.سوره تحریم،آیه 8
5.شیخ کلینی، الکافی،تهران،انتشارات اسلامیه،سال جلد دوم،سال 1362 خورشیدی،چاپ دوم،ج2، ص 433
6. همان، ج‏2، ص432
7.دیلمی شیخ حسن،ارشاد القلوب إلى الصواب،قم،انتشارات شریف رضی،سال 1412 قمری،چاپ اول، ج‏1، ص 181
8.شیخ حرّعاملی،وسایل الشیعه،کتاب جهاد النفس، ترجمه افراسيابى، قم،انتشارات نهاوندی،سال 1380خورشیدی،ص 339

سلام. منظورم اینه که از بزرگی شنیدم که گفت، خداوند دوست دارد کسانی را که پیوسته گناه کنند و از گناهشان توبه کنند.

آیا این که پیوسته گناه کنند در روایات ما آمده؟ تشکر


با سلام

در معانی احادیث باید دقت کرد ، در اصول کافیست که :

3 عدة من اصحابنا، عن أحمد بن محمد بن خالد، عن محمد بن علي، عن محمد بن الفضيل، عن أبي الصباح الكناني قال: سألت أبا عبدالله عليه السلام عن قول الله عزوجل " يا أيها الذين آمنوا توبوا إلى الله توبة نصوحا(2) " قال: يتوب العبد من الذنب ثم لايعود فيه.

قال: محمد بن الفضيل: سألت عنها أبا الحسن عليه السلام فقال: يتوب من الذنب ثم لايعود فيه، وأحب العباد إلى الله تعالى المفتنون التوابون.

4 علي بن إبراهيم، عن أبيه، عن ابن أبي عمير، عن أبي أيوب، عن أبي بصير قال: قلت لابي عبدالله عليه السلام: " يا أيها الذين آمنوا توبوا إلى الله توبة نصوحا " قال: هو الذنب(3) الذي لايعود فيه أبدا، قلت: وأينا لم يعد؟ فقال: يا أبا محمد إن الله يحب من عباده المفتن التواب(4).

9 محمد بن يحيى عن أحمد بن محمد بن عيسى، عن محمد بن إسماعيل، عن عبدالله ابن عثمان، عن أبي جميلة قال: قال أبوعبدالله عليه السلام: إن الله يحب العبد المفتن التواب ومن لم يكن ذلك منه(3) كان أفضل.
10 عنه، عن أحمد بن محمد، عن علي بن النعمان، عن محمد بن سنان، عن يوسف [بن] أبي يعقوب بياع الارز، عن جابر، عن أبي جعفر عليه السلام قال: سمعته يقول: التائب من الذنب كمن لاذنب له(4) والمقيم على الذنب وهو مستغفر منه كالمستهزئ.

پس باید همه اخبار در این زمینه را دید تا دچار سوء برداشت نشد .

اما در افراط نکردن در مباحات و پرهیز از شبهات جهت ترس از وقوع در محرمات احادیثی وارد شده است .

dfffd;461351 نوشت:
سلام. منظورم اینه که از بزرگی شنیدم که گفت، خداوند دوست دارد کسانی را که پیوسته گناه کنند و از گناهشان توبه کنند.

آیا این که پیوسته گناه کنند در روایات ما آمده؟ تشکر

به طور حتم خدای متعال دوست ندارد کسانی را که پی در پی گناه و سپس توبه کنند.این فرق می کند با اشخاصی که ممکن است در اثر نادانی پی در پی گناه کننند، اما به توبه هم موفق شوند.
زیرا شخصی که از روی نادانی و غفلت به گناه روی می آورد، اگر بتواند توفیق توبه پیدا کند، مورد لطف الهی قرار می گیرد. یعنی به ازای هر گناه انجام شده توبه واقعی بکند نه که توبه را مقدمه ای بر انجام گناهان پی در پی بداند. به این جملات خوب دقت شود!
این کار(پیوسته گناه و پیوسته توبه کردن) یعنی سوء استفاده از رحمت بی کران الهی.کسی که به این فکر باشد که بخواهد چتر مغفرتی پرودگار را بر سرش گرفته به بازار گناه برود، یا وعده بخشش کردگار را چون سپری در دست گرفته تیر خطا از کمان معاصی اش رها کند، آیا این شخص بنده واقعی پروردگار است!آیا وی می تواند از لحظه بعدی عمرش با خبر باشد که اگر گناهی کرد فرصت توبه را داشته باشد!
البته به نظر می رسد سخن آن شخص بزرگ بد تفسیر شده است.
او مطابق با معنای آیات و روایات، خواسته بگوید خدای متعال کسانی که اهل توبه اند را دوست دارد زیرا انسان غیر معصوم از گناه مصون نیست و ممکن است هر لحظه در دام خطا بیفتد. پس اگر چنین شد، باید توبه واقعی کند و به آن گناه باز نگردد تا خدای متعال او را به دلیل تکرار توبه اش که به دلیل تکرار گناهش صورت می گیرد، دوست داشته باشد.
پس، بعد از هر گناهی وعده توبه وجود دارد. اما نه که از این جمله استفاده غلط شده انسان های خطا کار تفسیر دیگری از آن داشته باشند.
مقصود این است اگر خدای ناکرده گناهی انجام دادی، مایوس نشو! درب رحمت الهی باز است هر چند ممکن است که باز هم شیطان تو را بفریبد، اما بدان دری وجود دارد که بتوانی بعد از توبه واردش شوی. پس بچسب به دستگیره همان در و کوبه ای را بزن که قبلا بارها و بارها زده ای. میزبان در انتظار تست. چون تو را دوست دارد.او کریم و رحیم است.

سوال:
آیا در روایات، پی در پی بودن توبه نیکو بر شمرده شده است؟
آیا خدای متعال به همان اندازه که دوست دارد بندگانش واجبات را انجام دهند،دوست دارد مباحات را نیز انجام دهند؟

پاسخ:
به نام خدای متعال
در پاسخ به دو جمله ای که به عنوان دو پرسش بیان شد،باید گفت جمله اول هم مستند قرآنی دارد و هم در احادیث به آن توجه شده است.
توضیح جمله اول:
در کتاب خدا آمده است: "إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهِّرينَ" (1)خداوند، توبه‏ كنندگان را دوست دارد، و پاكان را (نيز) دوست دارد.
علامه طباطبایی در تفسیر این جمله از آیه شریفه نوشته است:
چون كلمه (توابين) صيغه مبالغه است، به معناى كسى است كه بسيار توبه می ‏كند.(2) (پس خدای متعال چنین کسی را دوست دارد، زیرا از درگاه رحمتش نا امید نمی شود)
در روایات بسیاری وارد شده است خدای متعال بنده ای را که پی در پی توبه می کند،دوست دارد.
1.رسول خدا صلوات الله علیه فرمود:
"خياركم كلّ مفتّن توّاب" (3)یعنی بهترین شما فریب خورده توبه کننده است.

2.ابا بصیر(از اصحاب امام صادق سلام الله علیه) از حضرت تفسیر آیه شریفه " یا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً"(4)را خواست ایشان پاسخ داد: " الذَّنْبُ الَّذِي لَا يَعُودُ فِيهِ أَبَداً قُلْتُ وَ أَيُّنَا لَمْ يَعُدْ فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ مِنْ عِبَادِهِ الْمُفَتَّنَ التَّوَّابَ‏"(5) یعنی توبه از گناهی است که هرگز به آن باز نگردد. مثل توبه نصوح!ابا بصیر به حضرت گفت کدام یک از ما قادریم که دوباره گناه نکنیم! امام پاسخ داد: ای ابا محمد!خدای متعال دوست می دارد بنده ای را که مفتون شود، (گول شیطان را بخورد ولی) توبه کند.پس معلوم می شود خدای متعال به طور مطلق بنده مفتون را دوست ندارد، بلکه مفتونی را دوست دارد که اگر گناهی مرتکب شد بدون درنگ توبه کند هر چند این عمل تکرار شود.
3. در روایت دیگری از امام باقر سلام الله علیه وارد شده است که خطاب به روای فرمود :
...كُلَّمَا عَادَ الْمُؤْمِنُ بِالاسْتِغْفَارِ وَ التَّوْبَةِ عَادَ اللَّهُ عَلَيْهِ بِالْمَغْفِرَةِ وَ أَنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ يَقْبَلُ التَّوْبَةَ ... وَ يَعْفُوا عَنِ السَّيِّئاتِ یعنی هر وقتی مومن به استغفار برگشت، و از گناهش توبه نمود، خدای متعال نیز بر مغفرتش باز خواهد گشت و او را می بخشد. چون او بسیار آمرزنده و مهربان و توبه پذیر است و از بدی ها می گذرد .حضرت در ادامه به راوی هشدار می دهد: "وَ إِيَّاكَ أَنْ تُقَنِّطَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ تَعَالَى‏"(6) یعنی مبادا مردم را از بخشش الهی مایوس کنی! این روایات به ما می فهماند خدای متعال بندگانی را که پی در پی توبه می کنند، دوست دارد.البته به شرطی که توبه اش واقعی باشد.انسان بعد از توبه واقعی می فهمد چه حالی دارد،اما چون معصوم نیست، ممکن است دوباره به گناه باز گردد. به گفته خدای متعال و روایات متعدد، درب مغفرت الهی باز است.
ابو سعید ابو الخیر رباعی معروفی دارد:

بازآ بازآ هر آن چه هستی باز آ،گر کافر و گبر و بت پرستی باز آ، این درگه ما درگه نومیدی نیست،صد بار اگر توبه شکستی باز آ. این رباعی دقیقا برگرفته از بیان معصوم صلوات الله علیه نسبت به کسانی است که بسیار توبه کننده اند.
در روایات آمده است، انسان حتی اگر گناهی هم نکرده باشد، می تواند از درگاه الهی طلب عفو کند. این یعنی هوشیاری فکر و بیداری دل!
امام صادق سلام الله علیه فرمود: ...همانا رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله توبه مى ‏نمود و بازگشت نمى ‏كرد (همواره در حال تكامل و تعالى بود) ولى ما توبه می ‏كنيم و (دوباره به حالت گذشته‏)باز می ‏گرديم. حضرت فرمود: خداوند يارى ‏كننده است (و در اين راه بايد از او يارى جست‏).(7)
اگر به جملات پر نور و حرارت دعای شریف کمیل توجه کنیم، خواهیم دید مولای متقیان سلام الله علیه چگونه با خدای خود سخن می گفت.او خود را در برابر حق متعال بنده ای ناچیز و مستحق لطف و رحمت می دانست. زیرا به اندازه دل دریایی اش از معارف الهی آگاهی داشت.

و اما شاید مقصود پرسشگر این باشد که خداوند دوست دارد کسانی را که پیوسته گناه و توبه کنند.باید پاسخ داد اگر چه "پیوسته گناه و توبه کنند" در روایات آمده اما این جمله باید تفسیر شود:
به طور حتم خدای متعال کسانی که اهل توبه اند (بسیار توبه می کنند) را دوست دارد. اما این وعده لطف آمیز نباید جرات انسان های خطا کار را نسبت به انجام معاصی افزایش دهد و موجب سوء استفاده از رحمت و مغفرت الهی شود تا چنین گمان کنند: گناه می کنیم یه لیوان آب توبه هم سر می کشیم! به طور حتم خدای متعال چنین انسان هایی را دوست ندارد.این شخص با فردی که ممکن است در اثر نادانی پی در پی گناه کند،فرق فاحشی دارد.زیرا شخص اول از قبل نسبت به انجام گناه آگاه است و روی عمد زمینه گناه را فراهم می کند.او توبه را وسیله و بهانه بخشش گناه خویش قرار می دهد.

کسی که به این فکر باشد که بخواهد چتر مغفرتی پرودگار را بر سرش گرفته به بازار گناه برود، یا وعده بخشش کردگار را چون سپری در دست گرفته تیر خطا از کمان معاصی رها کند، آیا این شخص می تواند بنده واقعی پروردگارش باشد!آیا وی می تواند از لحظه بعدی عمرش با خبر باشد که اگر گناهی کرد فرصت توبه را داشته باشد! به طور حتم خدای متعال این بنده را دوست ندارد.
اما شخص دوم در اثر نادانی و غفلت گناه می کند و اگر توبه کرد، مستحق بخشش درگاه حق متعال است.زیرا از قبل قصد گناه نداشته و زمینه آن را فراهم نکرده است.

به هر حال اگر انسان از روی تکرار نادانی و غفلت به تکرار گناه روی آورد و پس از آن بتواند توفیق توبه پیدا کند، مورد لطف الهی قرار می گیرد. او باید توبه واقعی بکند.نه که توبه را مقدمه ای بر انجام گناهان پی در پی بداند. به این جملات خوب دقت شود!
توضیح جمله دوم:
باید گفت جمله دوم جایگاه مورد اعتنایی ندارد،زیرا انجام دادن یا ندادن امور مباح،تاثیری در جذب حسنات نداشته و به خودی خود جایگاه ثواب بر انگیزی ندارد تا موجب خشنودی خالق متعال شود.البته یک نکته وجود دارد که انسان می تواند به کار مباحش رنگ مستحب بدهد. در آن صورت آن کار از مباح بودن خارج شده مستحب و باعث خشنودی خدای متعال می شود.مثلا به این نیت ورزش کند که بدن خود را سالم کرده تا بتواند بهتر به خلق خدا خدمت کند. در این جا ورزش کار مباحی است، اما ورزشی که نتیجه اش بهتر خدمت کردن به خلق خدا باشد،از مباح بودن در می آید و مستحب می شود.

پی نوشت ها:
1. سوره بقره،آیه 222
2.علامه طباطبایی سید محمد حسین، تفسیر الميزان،ترجمه موسوی همدانی سید محمد باقر،قم،انتشارات اسلامی،سال 1374 خورشیدی،چاپ پنجم، ج‏2، ص 318
3.مشکینی علی، تحریر المواعظ العددیه،قم،انتشارات الهادی،سال 1424 قمری،چاپ هشتم، ص 69
4.سوره تحریم،آیه 8
5.شیخ کلینی، الکافی،تهران،انتشارات اسلامیه،سال جلد دوم،سال 1362 خورشیدی،چاپ دوم،ج2، ص 433
6.دیلمی شیخ حسن،ارشاد القلوب إلى الصواب،قم،انتشارات شریف رضی،سال 1412 قمری،چاپ اول، ج‏1، ص 181
7.شیخ حرّعاملی،وسایل الشیعه،کتاب جهاد النفس، ترجمه افراسيابى، قم،انتشارات نهاوندی،سال 1380خورشیدی،ص 339

موضوع قفل شده است