جمع بندی معصومیت امامان

تب‌های اولیه

7 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
معصومیت امامان

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت کارشناس محترم:khandeh!:

چند وقت پیش برای من و دوستم یه سوالی پیش اومد خواستیم که اینجا بپرسیم
ایا امام ها مثلا امام علی (ع) میتونستند گناه کنند؟
اگر گناه میکردن مثلا به فکر خودشون یا جا و مقام بودن اسلام از بین میرفت و الان مردم هدایت نمیشدن و چون خدا تو قران گفته بود که حضرت محمد(ص) اخرین پیامبر هست پس اگه اسلام از بین میرفت دیگه پیامبری برای هدایت نمی اومد و اسلام نابود میشد
یه مشکل دیگه م که هست اینه که خدا خودشو به پیامبر و امام ها ثابت کرده بود از طریق وحی یا هر چیز دیگه پس میتونیم اینجوری بگیم که هر کس جای اونا بود مثل اونا زندگی میکرد؟
اگه اماما به خاطر یه نیروی درونی گناه نمیکردن
پس اون آدمای عادی که بدون معصوم بودن سعی میکنن گناه نکنن
کارشون ارزشمند تر نیس؟

پ.ن: فقط نظر کارشناس ملاکه

با نام و یاد دوست


کارشناس بحث: استاد رئوف

ღღ Parisa ღღ;451593 نوشت:
با عرض سلام و خسته نباشید خدمت کارشناس محترم:khandeh!:

چند وقت پیش برای من و دوستم یه سوالی پیش اومد خواستیم که اینجا بپرسیم
ایا امام ها مثلا امام علی (ع) میتونستند گناه کنند؟
اگر گناه میکردن مثلا به فکر خودشون یا جا و مقام بودن اسلام از بین میرفت و الان مردم هدایت نمیشدن و چون خدا تو قران گفته بود که حضرت محمد(ص) اخرین پیامبر هست پس اگه اسلام از بین میرفت دیگه پیامبری برای هدایت نمی اومد و اسلام نابود میشد
یه مشکل دیگه م که هست اینه که خدا خودشو به پیامبر و امام ها ثابت کرده بود از طریق وحی یا هر چیز دیگه پس میتونیم اینجوری بگیم که هر کس جای اونا بود مثل اونا زندگی میکرد؟
اگه اماما به خاطر یه نیروی درونی گناه نمیکردن
پس اون آدمای عادی که بدون معصوم بودن سعی میکنن گناه نکنن
کارشون ارزشمند تر نیس؟

پ.ن: فقط نظر کارشناس ملاکه



با سلام خدمت شما دوست گرامی

سوالات متعددی مطرح کردید و این مسئله از پرداختن دقیق به سوالات مانع می شود. با این حال بنده پاسخ های اجمالی خدمتتان عرض می کنم و در ادامه در صورت نیاز، می توان بحث را ادامه داد.

- اینکه معصومین مرتکب گناه نمی شوند، به معنای مجبور بودن آنها نیست، به عبارت دیگر، این چنین نیست که معصومین چون مجبور هستند، گناه نمی کنند. اساسا ماهیت عصمت از جبر جداست. آنچه که در ماهیت عصمت نهفته است، اختیار و معرفت است، به این معنا که فرد دارای اختیار است و هر کاری را مانند هر انسان عادی دیگری، می تواند انجام دهد (حتی گناه) اما از سوی دیگر، دارای شناخت و معرفتی است که او را از نزدیک شدن به گناه بازمی دارد. بنابراین معصوم در عین داشتن اختیار، از نزدیک شدن به گناه دوری می کند، مانند فردی عادی که از خوردن سم خودداری میکند زیرا کاملا علم دارد که خوردن سم باعث مرگ او می شود. امام نیز نسبت به ماهیت معصیت چنین علمی (بلکه فراتر از چنین علمی) دارد فلذا این علم مانع از آن می شود که به گناه نزدیک شود.

- در مورد اینکه اگر حضرت علی (ع) چنان می کرد، آیا دین اسلام نابود میشد؟ باید عرض کنم که اتفاقاتی که نیفتاده است را ما نمی توانیم نظر بدهیم ولی از آنجا که خداوند عالم مطلق است، می داند که حضرت علی چنین نخواهد کرد و مسیر اسلام حفظ خواهد شد.

- در مورد مقایسه مردم با معصومان، باید عرض شود که این چنین نیست که معصومان وضعیت آسان تری نسبت به عامه مردم داشته باشند، وظایف و مسئولیت های مردم بسیار بیشتر از مردم عادی است و برخی از اموری که برای ما مباح و نهایتا مکروه در نظر گرفته می شود، در مقام و جایگاه امام، مجاز نیست و به طور مثال احکام خاصی برای پیامبر وجود دارد که وظایف او را نسبت به عامه مردم دشوارتر می سازد. در همین زمینه در قرآن کریم خطاب به زنان پیامبر می فرماید: اى همسران پيامبر هر كس از شما مبادرت به كار زشت آشكارى كند عذابش دو چندان خواهد بود و اين بر خدا همواره آسان است(1) این مسئله از آن روست که کسانی که نسبت بیشتری با وحی دارند و به معارف والاتری دسترسی دارند، مسئولیت سنگین تری نیز دارند. همین مسئله در مورد معصومان به طریق اولی مطرح است و از این جهت نمی توان وظیفه دشوار آنان را با مردمان عادی مقایسه کرد.

موفق باشید

1. احزاب . 30

رئوف;453457 نوشت:
با سلام خدمت شما دوست گرامی

سوالات متعددی مطرح کردید و این مسئله از پرداختن دقیق به سوالات مانع می شود. با این حال بنده پاسخ های اجمالی خدمتتان عرض می کنم و در ادامه در صورت نیاز، می توان بحث را ادامه داد.

- اینکه معصومین مرتکب گناه نمی شوند، به معنای مجبور بودن آنها نیست، به عبارت دیگر، این چنین نیست که معصومین چون مجبور هستند، گناه نمی کنند. اساسا ماهیت عصمت از جبر جداست. آنچه که در ماهیت عصمت نهفته است، اختیار و معرفت است، به این معنا که فرد دارای اختیار است و هر کاری را مانند هر انسان عادی دیگری، می تواند انجام دهد (حتی گناه) اما از سوی دیگر، دارای شناخت و معرفتی است که او را از نزدیک شدن به گناه بازمی دارد. بنابراین معصوم در عین داشتن اختیار، از نزدیک شدن به گناه دوری می کند، مانند فردی عادی که از خوردن سم خودداری میکند زیرا کاملا علم دارد که خوردن سم باعث مرگ او می شود. امام نیز نسبت به ماهیت معصیت چنین علمی (بلکه فراتر از چنین علمی) دارد فلذا این علم مانع از آن می شود که به گناه نزدیک شود.


درسته منم نگفتم مجبور بودن گناه نکنند من میگم اگه گناه میکردن تمام برنامه های خدا بهم میریخت
پس میشه اینجوری نتیجه گرفت که خدا هم کمکشون میکرده برای اینکه کمتر وسوسه بشن
یکیش همین معرفت و اگاهیه

رئوف;453457 نوشت:
- در مورد مقایسه مردم با معصومان، باید عرض شود که این چنین نیست که معصومان وضعیت آسان تری نسبت به عامه مردم داشته باشند، وظایف و مسئولیت های مردم بسیار بیشتر از مردم عادی است و برخی از اموری که برای ما مباح و نهایتا مکروه در نظر گرفته می شود، در مقام و جایگاه امام، مجاز نیست و به طور مثال احکام خاصی برای پیامبر وجود دارد که وظایف او را نسبت به عامه مردم دشوارتر می سازد. در همین زمینه در قرآن کریم خطاب به زنان پیامبر می فرماید: اى همسران پيامبر هر كس از شما مبادرت به كار زشت آشكارى كند عذابش دو چندان خواهد بود و اين بر خدا همواره آسان است(1) این مسئله از آن روست که کسانی که نسبت بیشتری با وحی دارند و به معارف والاتری دسترسی دارند، مسئولیت سنگین تری نیز دارند. همین مسئله در مورد معصومان به طریق اولی مطرح است و از این جهت نمی توان وظیفه دشوار آنان را با مردمان عادی مقایسه کرد.

وظایفشون سنگین تره ولی اگه مثلا هیج کس به پیامبر ایمان نمی اورد خدا پیامبر رو مقصر نمیدونست
بعدشم شاید اگه هر کس دیگه ای اون شناخت و علم رو داشت هم همین کار رو میکرد
ایاا ارزش کسی که هنوز حتی وجود خدا هم براش ثابت نشده اما با این حال سعی میکنه گناه نکنه
و انسان خوبی باشه بیشتر نیست؟

ღღ Parisa ღღ;453552 نوشت:

وظایفشون سنگین تره ولی اگه مثلا هیج کس به پیامبر ایمان نمی اورد خدا پیامبر رو مقصر نمیدونست
بعدشم شاید اگه هر کس دیگه ای اون شناخت و علم رو داشت هم همین کار رو میکرد
ایاا ارزش کسی که هنوز حتی وجود خدا هم براش ثابت نشده اما با این حال سعی میکنه گناه نکنه
و انسان خوبی باشه بیشتر نیست؟


با سلام خدمت شما دوست گرامی

چنین نیست که پیامبران آن چنان آسوده باشند که شما تصویر می کند. مصائب و دشواری های پیامبری بسیاری بیشتر از آن است که به نظر می آید تا جایی که پیامبر اسلام در مورد شرایط خودشان می فرماید: ما اوذی نبی مثل ما اوذیت(1) هیچ پیامبری مانند من در راه رسالت، آزار و رنج ندید. سال های شکنجه، سال های تبعید، سال های هجرت، از دست دادن اقوام و دوستان و... همگی تنها بخشی از سختی های پیامبر است.
از سوی دیگر چنین نیست که خداوند همواره به پیامبر به نرمی سخن بگوید، بلکه گاهی شاهد آن هستیم که در قرآن خداوند به پیامبر هشدارهای تند و سختی می دهد، به طور مثال لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ (2) اگر پيامبر پاره ای سخنان را به افترا بر ما ببندد ،با قدرت او را فرو می گيريم ،سپس رگ دلش را پاره می کنيم

اساسا دشواری های رسالت، بسیار بیشتر از آن است که در تصور ما بگنجد، اینکه پیامبر همواره درد و رنج بشر را داشته است و گمراهی آنان باعث ناراحتی پیامبر می شده است تا جایی که خداوند می فرماید: لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ (3) به یقین، رسولى از خود شما بسویتان آمد که رنجهاى شما بر او سخت است و اصرار بر هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است!

بنابراین مقایسه پیامبر (ص) با افراد عادی چندان آسان نیست، هرچند در برخی از احادیث مطالبی بیان شده است که بیانگر آن است که افرادی که دارای ویژگی های خاصی باشند، در بهشت، همنشین پیامبر (ص) خواهند بود. به طور مثال در این حدیث از پیامبر می خوانیم: مَنْ كَفَلَ يَتِيماً وَ كَفَلَ نَفَقَتَهُ، كُنْتُ أَنَا وَ هُوَ فِي الْجَنَّةِ كَهَاتَيْن‏(4) کسی که یتیمی را کفالت کند و نفقه‌اش را کفالت کند، من و او در بهشت مانند اين دو انگشت همسايه يكديگريم.



موفق باشید

1. بحار الانوار، جلد 39، صفحه 56
2. حاقه 43-46
3.توبه 128
4. قرب الاسناد(ط-الحدیثه) ص94

با نام و یاد دوست

سلام و عرض ادب



پرسش:
ایا امام ها مثلا امام علی (علیه السلام) می توانستند گناه کنند؟
و آیا گناه نکردن مردم عادی بخاطر نداشتن مقام عصمت از گناه نکردن امامان معصوم بخاطر دارا بودن این مقام با ارزش تر نیست؟

پاسخ:
- اینکه معصومین مرتکب گناه نمی شوند، به معنای مجبور بودن آن ها نیست، به عبارت دیگر، این چنین نیست که معصومین چون مجبور هستند، گناه نمی کنند. اساسا ماهیت عصمت از جبر جداست. آنچه که در ماهیت عصمت نهفته است، اختیار و معرفت است، به این معنا که فرد دارای اختیار است و هر کاری را مانند هر انسان عادی دیگری، می تواند انجام دهد (حتی گناه) اما از سوی دیگر، دارای شناخت و معرفتی است که او را از نزدیک شدن به گناه باز می دارد. بنا بر این معصوم در عین داشتن اختیار، از نزدیک شدن به گناه دوری می کند، مانند فردی عادی که از خوردن سم خودداری می کند زیرا کاملا علم دارد که خوردن سم باعث مرگ او می شود. امام نیز نسبت به ماهیت معصیت چنین علمی (بلکه فراتر از چنین علمی) دارد فلذا این علم مانع از آن می شود که به گناه نزدیک شود.

- در مورد این که اگر حضرت علی (علیه السلام) چنان می کرد، آیا دین اسلام نابود می شد؟ باید عرض کنم که اتفاقاتی که نیفتاده است را ما نمی توانیم نظر بدهیم ولی از آنجا که خداوند عالم مطلق است، می داند که حضرت علی چنین نخواهد کرد و مسیر اسلام حفظ خواهد شد.

- در مورد مقایسه مردم با معصومان، باید عرض شود که این چنین نیست که معصومان وضعیت آسان تری نسبت به عامه مردم داشته باشند، وظایف و مسئولیت های معصوم بسیار بیشتر از مردم عادی است و برخی از اموری که برای ما مباح و نهایتا مکروه در نظر گرفته می شود، در مقام و جایگاه امام، مجاز نیست و به طور مثال احکام خاصی برای پیامبر وجود دارد که وظایف او را نسبت به عامه مردم دشوارتر می سازد. در همین زمینه در قرآن کریم خطاب به زنان پیامبر می فرماید: اى همسران پيامبر هر كس از شما مبادرت به كار زشت آشكارى كند عذابش دو چندان خواهد بود و اين بر خدا همواره آسان است.(1) این مسئله از آن رو است که کسانی که نسبت بیشتری با وحی دارند و به معارف والاتری دسترسی دارند، مسئولیت سنگین تری نیز دارند. همین مسئله در مورد معصومان به طریق اولی مطرح است و از این جهت نمی توان وظیفه دشوار آنان را با مردمان عادی مقایسه کرد.

همچنین این طور نیست که پیامبران آن چنان آسوده باشند که شما تصویر می کند. مصائب و دشواری های پیامبری بسیار بیشتر از آن است که به نظر می آید تا جایی که پیامبر اسلام در مورد شرایط خودشان می فرماید: «ما اوذی نبی مثل ما اوذیت»؛ هیچ پیامبری مانند من در راه رسالت، آزار و رنج ندید.(2) سال ها شکنجه، سال ها تبعید، سال ها هجرت، از دست دادن اقوام و دوستان و... همگی تنها بخشی از سختی های پیامبر است.
از سوی دیگر چنین نیست که خداوند همواره به پیامبر به نرمی سخن بگوید، بلکه گاهی شاهد آن هستیم که در قرآن خداوند به پیامبر هشدارهای تند و سختی می دهد، به طور مثال «لَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِيلِ لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْيَمِينِ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِينَ»؛ اگر پيامبر پاره ای سخنان را به افترا بر ما ببندد ،با قدرت او را فرو می گيريم ،سپس رگ دلش را پاره می کنيم.(3)

اساسا دشواری های رسالت، بسیار بیشتر از آن است که در تصور ما بگنجد، این که پیامبر همواره درد و رنج بشر را داشته است و گمراهی آنان باعث ناراحتی پیامبر می شده است تا جایی که خداوند می فرماید: «لَقَدْ جاءَکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِکُمْ عَزِیزٌ عَلَیْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُفٌ رَحِیمٌ»؛ به یقین، رسولى از خود شما بسویتان آمد که رنج هاى شما بر او سخت است و اصرار بر هدایت شما دارد و نسبت به مؤمنان، رئوف و مهربان است.!(4)

بنا بر این مقایسه پیامبر (صلی الله علیه و آله) با افراد عادی چندان آسان نیست، هرچند در برخی از احادیث مطالبی بیان شده است که بیانگر آن است که افرادی که دارای ویژگی های خاصی باشند، در بهشت، همنشین پیامبر (صلی الله علیه و آله) خواهند بود. به طور مثال در این حدیث از پیامبر می خوانیم: «مَنْ كَفَلَ يَتِيماً وَ كَفَلَ نَفَقَتَهُ، كُنْتُ أَنَا وَ هُوَ فِي الْجَنَّةِ كَهَاتَيْن‏»؛ کسی که یتیمی را کفالت کند و نفقه‌اش را کفالت کند، من و او در بهشت مانند اين دو انگشت همسايه يكديگريم.(5)

________
(1) احزاب/ 30.
(2) بحار الانوار، جلد 39، صفحه 56.
(3) حاقه/ 43-46.
(4) توبه/ 128.
(5) قرب الاسناد(ط-الحدیثه)

موضوع قفل شده است