میزان حال فعلی افراد است-سابقه طلحه و زبیر در سخنان مقام معظم رهبری

[=BMitra]
[=BMitra]«طلحه و زبیر، افراد کوچکی نبودند. زبیر سوابقی درخشان دارد که نظیر آن را کمتر کسی از اصحاب امیرالمومنین داشت و بعد از به خلافت رسیدن جناب ابی بکر در همان روزهای اول، پای منبر ابی بکر چند نفر از صحابه برخاستند و اظهار مخالفت کردند و گفتند حق با علی ابن ابی طالب است و نام این اشخاص در تاریخ ثبت است. اینها در تمام کتب تواریخ ذکر شده و یکی از آن اشخاصی که مخالفت کرد و از حق امیر المومنین دفاع کرد، زبیر است. فاصله بین آن روز و روزی که زبیر بر روی امیرالمومنین(ع) شمشیر کشید، 25 سال است. حالا برادران اهل سنت از طرف طلحه و زبیر می گویند آنها اجتهادشان به اینجا منتهی شد. ما در مقام آن نیستیم که راجع به وضع آنها در مقابل خدای متعال سخنی بگوییم اما امیرالمومنین در مقابل اینها جنگید و از مدینه لشکر کشی کرد. برای جنگ با طلحه و زبیر به طرف کوفه و بصره رفت. یعنی آن سوابق محو و تمام شد. ملاک امام این بود.»
بیشتر
قضاوت در مورد اشخاص بايد با معيار حال کنوني اشخاص باشد. گذشته اشخاص، مورد توجه نيست. گذشته مال آن وقتي است که حال فعلي معلوم نباشد. انسان به آن گذشته تمسک کند و بگويد: خوب، قبلا اينجوري بوده، حالا هم لابد همان جور است. اگر حال فعلي اشخاص در نقطه مقابل آن گذشته بود، آن گذشته ديگر کارائي ندارد. اين همان قضاوتي بود که امام اميرالمومنين (عليه الصلاه و السلام) با جناب طلحه و جناب زبير کرد. شما بايد بدانيد طلحه و زبير مردمان کوچکي نبودند. جناب زبير سوابقي درخشان دارد که نظير آن را کمتر کسي از اصحاب اميرالمومنين داشت. بعد از به خلافت رسيدن جناب ابي بکر، در همان روزهاي اول، پاي منبر ابي بکر چند نفر از صحابه بلند شدند، اظهار مخالفت کردند، گفتند: حق با شما نيست; حق با علي بن ابي طالب است. اسم اين اشخاص در تاريخ ثبت است. اينها چيزهائي نيست که شيعه نقل کرده باشد; نه، اين در همه کتب تواريخ ذکر شده است. يکي از آن اشخاصي که پاي منبر جناب ابي بکر بلند شد و از حق اميرالمومنين دفاع کرد، زبير است. اين سابقه زبير است. مابين آن روز و روزي که زبير روي اميرالمومنين شمشير کشيد، فاصله بيست و پنج سال است. حالا برادران اهل سنت از طرف طلحه و زبير اعتذار مي کنند، مي گويند آنها اجتهادشان به اينجا منتهي شد; خيلي خوب، حالا هر چي. ما راجع به اينکه آنها در مقابل خداي متعال چه وضعي دارند، الان در مقام آن نيستيم; اما اميرالمومنين با اينها چه کرد؟ جنگيد. اميرالمومنين از مدينه لشکر کشيد، رفت طرف کوفه و بصره، براي جنگ با طلحه و زبير. يعني آن سوابق محو شد، تمام شد. امام ملاکش اين بود، معيارش اين بود.
بعضي ها با امام از پاريس تو هواپيما بودند و آمدند ايران; اما در زمان امام به خاطر خيانت اعدام شدند! بعضي ها از دوراني که امام در نجف بود و بعد که به پاريس رفت، با ايشان ارتباط داشتند، در اول انقلاب هم مورد توجه امام قرار گرفتند; اما بعد رفتار اينها، موضعگيري هاي اينها موجب شد که امام اينها را طرد کرد، از خودش دور کرد. ميزان، وضعي است که امروز بنده دارم. اگر خداي نکرده نفس اماره و شيطان، راه را در مقابل من منحرف کردند، قضاوت چيز ديگري خواهد بود. مبناي نظام اسلامي اين است و امام اينجوري عمل کرد.
بیشتر