جمع بندی حدیث درگیری عمر و ابو هریره در صحیح مسلم

با سلام و عرض ادب

محتوای حدیث اعتراض عمر به سخن رسول خدا صلی الله علیه وآله می باشد و تبعیت آنحضرت از وی می باشد!

مسلم در صحیح خود در کتاب الایمان، باب:«مَنْ لَقِىَ اللَّهَ بِالإِيمَانِ وَهُوَ غَيْرُ شَاكٍّ فِيهِ دَخَلَ الْجَنَّةَ وَحَرُمَ عَلَى النَّارِ»،[1] از ابوهریره روایت می کند:

ما در اطراف رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله‏ نشسته بوديم و ابو بكر و عمر هم با چند نفرى با ما بودند پس از ميان ما برخاست و رفت و به طول انجاميد آمدنش و ترسيديم اينكه قطع كند ما را پس برخاستيم و من اوّل كسى بودم كه ترسيدم پس بيرون رفتم به طلب آنحضرت تا آنكه آمدم به باغى در بسته از انصار از مردم بنى النجّار پس براى آن درى نيافتم مگر راه آبى پس داخل شدم در ميان آن محدوده بعد از آنكه گود كردم آنرا را پس ناگاه رسول خدا صلی الله علیه وآله را ديدم پس فرمود:

ابو هريره، گفتم بلى، فرمود: چه كار دارى، گفتم، شما در ميان ما بودى پس برخاستى و تأخير كردى پس ما ترسيديم اينكه براى شما پيش آمد بدى كند پس ترسيديم و من اول كسى بودم كه ترسيدم پس آمدم اين محدوده را و سوراخ كردم آنرا چنانچه روباه سوراخ مي كند و مردم پشت سر من هستند.

پس فرمود: اى ابو هريره اين دو نعلين مرا همراه خویش ببر، پس هر كس را كه پشت اين ديوار ديدى كه يقينا به قلبش شهادت ميدهد به اينكه لا اله الا الله، خدائى جز خداى يكتا نيست پس او را بشارت بده به بهشت.

پس من بيرون رفتم و اوّل كسى را كه برخورد كردم عمر بود، پس گفت: اين دو نعلين چيست گفتم: اين نعلين رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله است. آنحضرت مرا با اين نعلين فرستاد و فرمود:

هر كس را كه ملاقات كردى كه شهادت به وحدانيت و يكتائى خدا از روى يقين مي دهد او را بشارت به بهشت بده. پس عمر به سينه ی من زد به گونه ای که من با پشت به زمین افتادم .

عمر به من گفت: برگرد پيش رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله پس من گريه كنان برگشتم نزد رسول خدا صلی الله علیه وآله پس آنحضرت فرمودند: چيست تو را، گفتم: عمر را ملاقات كردم او را خبر دادم به آنچه كه مرا با آن فرستادى، پس عمر چنان به سينه ی من زد كه با پشت به زمين افتادم و گفت‏ برگرد به سوى رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله.

پس رسول خدا بيرون رفتند پس ناگهان عمر آمد، پس فرمود: اى عمر چه چيز تو را بر آن داشت بر آنچه كه كردى، پس عمر گفت: شما ابو هريره را به چنين پيامى فرستادى فرمود: بلى.

عمر گفت: پس اين كار را نكن چونكه من ترسيدم كه مردم تکیه و اعتماد كنند فقط به شهادت لا اله الا الله، و عمل را ترك كنند واگذار ايشانرا عمل كنند پس رسول خدا فرمود: پس واگذار ايشان را .[2]

این هم از جهات علمی خلیفه ی دوم می باشد که ظاهرا علم وی بیش از صاحب رسالت بوده و آنحضرت در این حیطه از افاضات وی استفاده می نموده اند!

موفق باشید.