دانلود...ساده زیستی و ماادراک ما الساده زیستی!

[="darkgreen"]ساده زیستی یکی از اصول و ارزشهای والایی است که در فرهنگ و سیره عملی نبی مکرم اسلام(ص) برجسته است و چون دری، درخشان. و از طرفی لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ(احزاب،21) اگر بگذارند.
اما مفهوم این اصل نیز، مثل بسیاری از واژه های اخلاقی دیگر در هاله ای از ابهام و کلی گویی باقی مانده و حدود و چارچوب و معنای آن به درستی مشخص نشده است؛ از این رو در گام نخست باید با تعریفی جامع و مانع یا دست کم با تعریفی که واژه آن را آشکار سازد، در بررسی آن تلاش نمود.

در تعریف این مفهوم می توان گفت:

ساده زیستی اکتفا به حداقل ها است و نفی تشریفات زائد، ناشی از خویشتن داری و تقوا،قناعت و کفاف، و ناشی از رعایت عدالت اجتماعی و همدردی بامحرومان.

دو مسأله در این تعریف باید روشن شود:
[="red"]1. منظور ازحداقل ها چیست؟ [/]تلویزیون دیواری(اسمش چی بود؟ ال جی دی، ال پی دی، ال قی دی... خلاصه یه اٍل داره... ای بی کلاس!) تلفن همراه، سمند، خرید لباس تور و برگزاری مجلس درتالار،... حداقل هاست یا تشریفات زائد و خروج از مرزهای ساده زیستی؟( ما الان یه نوت بوک داریم صبح تا شب می برم کلاس و کتابخونه، عیالات هم معترض که ای دی اس ال داره باد می خوره و نمدونم وبلاگم بی سرپرست می شه و..."یاد بگیرین اقتدار رو، خاک تو سر زن ذلیلتون بکنن" وقتی هم خونه ایم باید تو صف واستیم! حالا به نظر شما من یه نوت بوک دیگه برا خانوم بخرم یا نه؟ زودتر مشخص کنید هوای بیرون خیلی سرده!)
[="#ff0000"]2.قید خویشتنداری وتقوا ... برای دوری از چه چیزی است؟[/]
در تبیین قید "اکتفا به حداقل ها" باید گفت: زندگی ای که مناسب شأن یک انسان است یک سلسله شرایط طبیعی و ضروری دارد که از آنها گریزی نیست؛ از قبیل هوا برای تنفس، خانه برای سکونت، خوراک و پوشاک برای خوردن و پوشیدن... به عبارتی خوراک، پوشاک،مسکن، بهداشت، درمان، آموزش و پرورش... به اندازه متعارف و مناسب شأن یک انسان.
و اینها شرایطی است که از آنها گریزی نیست. از این رو مراد از بسندگی به حداقل ها، حداقلی است که در آن شأن انسان بودن پاس داشته شود. مراد یک زندگی مناسب و آبرومندانه انسانی است که در آن خوراک، پوشاک، مسکن... در حد متعارف تأمین باشد. و این حداقل در اسلام حد نسبتا بالایی است. در روایاتی اندازه کمک به بینوایان بیان شده است و در آنها افزون بر غذا و پوشاک و ازدواج، سفر حج و توانایی پرداخت صدقه در مواقع نیاز نیز برشمرده شده است( به نظر می رسد این حداقل ها بر همان رفاه عمومی که در اقتصاد اسلامی مطرح می کنند منطبق است)

ساده زیستی یعنی اکتفا به این حداقل ها و نفی آن نیازهایی که طبیعی و ضروری نیست و در طول زندگی به وسیله خود انسان یا عوامل تاریخی و اجتماعی بر او تحمیل می شود؛ مثلا ولیمه دادن در مراسم عروسی از نیازهای طبیعی است که دین اسلام هم به آن سفارش کرده است؛ ولی خیلی از مسائل جانبی این مراسم این گونه نیست؛ مثل قسم و عهد بستن بر این که مجلس حتما در فلان باغ و فلان تالار لوکس بالای شهر برگزار شود و مبلغ گزافی صرف اسراف و تبذیر در رنگ خورشت ها و تنوع میوه ها گردد. نذر گل زدن به اتومبیل منعقد شود و از سرو صدا و ایجاد مزاحمت های نیمه شب حاجت گرفته شود... این ها اعمالی است که بیشتر از چشم و همچشمی ها، رقابت ها، ترس از حرف های بی مورد مردم، اسراف ها و تبذیرها سرچشمه می گیرد نه نیازهای طبیعی.
ساده زیستی یعنی بسندگی به حداقل(مراسم ولیمه ساده و آبرومند) و نفی آن نیازهای کاذب و پوشالی که طبیعی و ضروری نیستند.
البته مصادیق این حداقل ها با توجه به شأن و مقام افراد و عرف جامعه ها متغیر است که توضیح این و تبیین قید دوم تعریف
بماند تا وقت دگر؛ چرا که
نه تو حوصله داری و نه من
[/]