امیر سرتیپ دوم شهید محسن رادژیان

پدرشهیدمی گوید : شهید6 ماه بود که در دانشگاه افسری خدمت میكرد همزمان در کنکور سراسری و دانشگاه افسری شرکت کرده بود ، نتیجه دانشگاه افسری را زودتر اعلام کردند و وارد ارتش شد از آنطرف در رشته زیست شناسی گرایش مهندسی آب دانشگاه ... واحد اوین(طی تذکری که پسر عموی محترم شهید آقای حمید رضا رادژیان داده اند ایشان در رشته مهندسی عمران -گرایش آب دانشگاه دولتی علم و صنعت قبول شده بودند) قبول شده بود. ما از دید خودمان نگران شهید شدن وی بودیم لذا در منزل جلسهای تشكیل دادیم و به ایشان گفتیم كه جریمه شش ماه حضور در دانشگاه افسری را می پردازیم و بروید رشته زیست شناسی و آنجا درس بخوانید . در جواب گفت: كه چهار سال باید بروم اوین دانشگاه آخرش مهندس آب شوم دو سال افسر وظیفه باشم شش سال بعد هم بیكار بگردم. ولی الآن در دانشگاه افسری مشغول هستم و درس میخوانم اگر شهید هم شدم در راه اسلام و میهن شهید شدهام. همین حرف ما را به سكوت واداشت و دیگر حرفی نزدیم و قانع شدیم.

توصیه اش این بود كه اگر ازسوی مسجد وسایل مورد نیاز میخواهند به آنها كمك كنید، جای دوری نمیرود خیلی دل رحم بود و تمام پولهایش را برای رضای خدا خرج میكرد.
چند دفعه به جبهه رفته بود، یكبار7 روز از ماه رمضان مانده بود كه ایشان به جبهه رفتند و برادرش برایش روزه گرفت نماز و روزهاش هیچ وقت ترك نمیشد.
زمانی كه شهید شد و مادرش وارد غسالخانه شد،گفت: اناالله و انا الیه راجعون خدایا پاك دادی، پاك هم گرفتی، نگاه بدستش كرد كه مثل دست حضرت ابوالفضل العباس پاك است و پیشانی شهید را بوسید . كه خیلی از معتمدین محل به او به خاطر شهادت فرزندش و اینكه چنین پسری داشته تبریك گفتند.
نكتهای كه خودم دقت میكردم،به اوگفته بودم از سوی خدا حوری های بهشتی برای شهداء هست این را تعبیر كن، بعد از شهادتش به خوابم آمد و گفت آنكه شما میگفتید به ما دادند و ضمنا" گفتند سه سال دیگر جنگ تمام میشود.

در همسایگی ما خانمی بود كه فكر میكرد پسرش اسیر شده ایشان به خوابم آمد و گفت كه به او بگو پسرش در جزیره مجنون در باتلاق رفته و اسیر نشده است. حتی گفت كه به مادرم بگو لباس سیاهاش را از تن در آورد . بعد از مدتها مادرش لباس سیاهش را در آورد.
سال1363 قبل از شهادت ایشان به مكه رفته بودم و یکدستگاه دوربین عكاسی پایه دار برای وی خریده بودم ساعت سه و نیم شب كه از حج برگشتم و وارد منزل شدم چمدانهایم را كه باز میكردم پسرم با همان دوربین عكسمان را برداشت و این دوربین همیشه همراهش بود تا زمانی كه شهید شد رفقایش با همان دوربین عكس شهید شدنش را گرفتند و برای ما آوردند. در ضمن عكس هم در جایگاهی كه بالای سر مزار شهید است قرار دارد.