چگونگی صحبت دو نامحرم از نظر اسلام ؟؟؟

با سلام و عرض ادب محضر شما ؛
در ابتدا به نکته ای اشاره کنم و آن این که :
صحبت کردن با نامحرم اگر در چهارچوب اسلام و به مقدار ضرورت باشد،اشکال ندارد، لكن اگر به گونه‌ای باشد که گاهی امروزه در جامعة ما دیده می شود و مرزها و احکام شرعی مراعات نمی‌شود،‌ غير شرعي و دارای اشکالات متعدد است.
چرا که ارتباطات غیر ضروری بین دو فرد از جنس مخالف، از مناسب ترین زمینه های نفوذ شیطان است. ناخود آگاه انسان را به روابط غیر اخلاقی سوق می دهد. این گونه گفتگوها اگر در آغاز هم قصد سوء و خلاف و لغزشى در میان نباشد، در ادامه راه به مسیر نادرست مى‏انجامد.
لذا برای دور ماندن از این گونه مفاسد و تحت الشعاع قرار نگرفتن ارتباط عادی برای مصالح ویژه از قبیل مباحثات علمی، داد و ستد، رفت و آمدهای خانوادگی، استاد و شاگردی، که لازمة زندگی اجتماعی هستند، قرآن براي ارتباط با جنس مخالف چندین توصیه مهم به دختران و پسران خاصه دختران دارد که به سه مورد اشاره می شود :

1. رعایت حجاب : اين مساله در چند آیه مطرح شده است. (1) البته این امر اختصاص به دختران ندارد بلکه پسران نیز موظف به رعایت آن هستند.
   
2. رعایت حیای فردی و عفّت جمعی: قرآن کریم، در داستان دختران شعیب می فرمايد : «فَجاءَتْهُ إِحْداهُما تَمْشي‏ عَلَى اسْتِحْياءٍ»(2) پس یکی از آن دو (دختران شعیب) آمد نزد او (موسی) در حالی که همراه با شرم و حیا گام بر می داشت.از این آیه، استفاده می شود که حیا برای زن و البته مرد دارای ارزش اخلاقی ویژه است. حیا به این معنا است که انسان به خاطر ترس از آلوده شدن به گناه، خود را از مظان آلودگی به گناه دور بدارد
   
3. رعایت وقار و متانت در ارتباطات : خداوند خطاب به زنان مي فرمايد سخن گفتنشان نبايد به گونه ای باشد که هوس آنان را بر انگیزد. «فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذي في‏ قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفاً» (3)
   نيز می فرماید: «وَ قَرْنَ في‏ بُيُوتِكُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولي»(4) در خانه خود بمانید و چون زنان دوران جاهلیت نخستین، با آرایش در میان مردم ظاهر نشوید. .
   

با تشکر از مشارکت شما در بحث؛
دوست عزیز ؛
عشق به جنس مخالف تا هنگامی که در حد احساس قلبی است و منجر به ابراز و روابط نامشروع نشده است، و عشق تا جایی به دل و قلب مربوط می شود ، امر طبیعی است ، اما وقتی به مرحله عملی کشیده شود ، اسلام برای آن محدودیت معتقد است. اما از طرف دیگر احساس عشق حتی در مرحله قلبی می تواند نتایج و اثار منفی ، مانند پریشانی خاطر ، افسردگی ، اشتغال فکری و ذهنی و اتلاف وقت و سرمایه و باز ماندن از درس و کارهای مفید دیگر شود.
گاهی از مرتبه درونی بیرون آمده و به اظهار عشق و پس از اظهار عشق، روابط دیگری شکل می‌گیرد. متأسفانه از مسیر معیّن، خارج می‌گردد و مراحل بعدی قابل کنترل نیست.
بسیاری از دوستی‌های دختران و پسران در جامعه ما، دارای کارکرد روانی اجتماعی است، یعنی دختران و پسرانی که برای خود دوستی انتخاب می‌کنند، به دنبال یافتن یک پایگاه روانی و اجتماعی مطمئن هستند، ولی با این کارکرد نمی‌توان استمرار دوستی‌ها را تضمین کرد. اطمینان خاطری که دختران و پسران از طریق برقراری دوستی بین خود، جستجو می‌کنند، زیاد طول نمی‌کشد و آنان پی می‌برند که این اطمینان خاطر، به قیمت از دست دادن بسیاری از اطمینان خاطرهای دیگر به دست آمده است.(1)
گاهی نیز به واسطه افسردگی ها و عوامل روانی ایجاد می شود که نیاز به درمان از راه روان درمانی دارد.
بنابر این لازم است هر گونه اظهار عشق در چهارچوب خاصی که شرع معیّن نموده،‌صورت گیرد و آن چهار چوب خاص، ازدواج است. پس اظهار عشق و دوستی در این چارچوب و برای همسر _ بعد از ازدواج _ ، نه تنها عیب نیست، بلکه بسیار پسندیده و مطلوب است.

پی‌نوشت‌ها:
1ـ دکتر احمدی، روابط دختر و پسر در ایران، ص 118.

برادر بزرگوار؛
پاسخ این فرمایشات حضرتعالی با دقت در تاپیک قبلی روشن می شود. با دقت تاپیک های قبل را مطالعه بفرمایید و منصفانه قضاوت بفرمایید.

سلام بر mahan و سپاس از مشارکت در بحث؛
پائین انداختن سر به هنگام صحبت با نامحرم و یا تغییر زاویه دید در هنگام مواجهه با نامحرم، و به عبارت کامل ترکنترل چشم از گناه یکی از راهکارهای فرار از گناه است.
اگر انسان بداند کنترل نگاه چه آثار و برکاتی دارد، قطعاً بر ادامه آن تشویق خواهد شد. آثار و فوائدی که بر چشم پوشی مترتب است، عبارتند از:
الف) راحتی دل:
کسی که چشمش را فرو بندد، دلش را آرام کرده است.
با چشم چرانی انسان احساس آرامش نمی‏کند، زیرا احساسات و غرایز شهوانی تمام ناشدنی و سیری‏ناپذیر است و نفس اماره انسان را به بدی و زشتی هر چه بیشتر وادار می‏کند.
امام علی(ع) می‏فرماید: «کسی که چشم فرو بندد، دلش را صفا داده است».(2)
ب) شیرینی عبادت را حس کردن :
پیامبر اسلام(ص) می‏فرماید: «مسلمانی چشم خود را از زن نامحرم فرو نمی‏بندد مگر آن که خداوند شیرینی عبادتش را در دل او ایجاد می‏کند».(4)

پی‌نوشت‏ها :
1. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، دارالحدیث، ج 4، ص 3289.
2. همان، ج101، ص 3292.

با سلام و عرض ادب محضر استاد محترم
در مقام سپاس و پاسخ به ابراز لطف حضرتعالی و تشکر از حضور به جا و مشارکت در این تاپیک به یک جمله بسنده می کنم: " مرحبا بناصرنا ":Gol:

با سلام و عرض ادب محضر شما ؛
در ابتدا به نکته ای اشاره کنم و آن این که :
صحبت کردن با نامحرم اگر در چهارچوب اسلام و به مقدار ضرورت باشد،اشکال ندارد، لكن اگر به گونه‌ای باشد که گاهی امروزه در جامعة ما دیده می شود و مرزها و احکام شرعی مراعات نمی‌شود،‌ غير شرعي و دارای اشکالات متعدد است.
چرا که ارتباطات غیر ضروری بین دو فرد از جنس مخالف، از مناسب ترین زمینه های نفوذ شیطان است. ناخود آگاه انسان را به روابط غیر اخلاقی سوق می دهد. این گونه گفتگوها اگر در آغاز هم قصد سوء و خلاف و لغزشى در میان نباشد، در ادامه راه به مسیر نادرست مى‏انجامد.
لذا برای دور ماندن از این گونه مفاسد و تحت الشعاع قرار نگرفتن ارتباط عادی برای مصالح ویژه از قبیل مباحثات علمی، داد و ستد، رفت و آمدهای خانوادگی، استاد و شاگردی، که لازمة زندگی اجتماعی هستند، قرآن براي ارتباط با جنس مخالف چندین توصیه مهم به دختران و پسران خاصه دختران دارد که به سه مورد اشاره می شود :
1. رعایت حجاب :
اين مساله در چند آیه مطرح شده است. (1) البته این امر اختصاص به دختران ندارد بلکه پسران نیز موظف به رعایت آن هستند.
2. رعایت حیای فردی و عفّت جمعی:
قرآن کریم، در داستان دختران شعیب می فرمايد : «فَجاءَتْهُ إِحْداهُما تَمْشي‏ عَلَى اسْتِحْياءٍ»(2) پس یکی از آن دو (دختران شعیب) آمد نزد او (موسی) در حالی که همراه با شرم و حیا گام بر می داشت.از این آیه، استفاده می شود که حیا برای زن و البته مرد دارای ارزش اخلاقی ویژه است. حیا به این معنا است که انسان به خاطر ترس از آلوده شدن به گناه، خود را از مظان آلودگی به گناه دور بدارد
3. رعایت وقار و متانت در ارتباطات :
خداوند خطاب به زنان مي فرمايد سخن گفتنشان نبايد به گونه ای باشد که هوس آنان را بر انگیزد. «فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَيَطْمَعَ الَّذي في‏ قَلْبِهِ مَرَضٌ وَ قُلْنَ قَوْلاً مَعْرُوفاً» (3)
نيز می فرماید: «وَ قَرْنَ في‏ بُيُوتِكُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولي»(4) در خانه خود بمانید و چون زنان دوران جاهلیت نخستین، با آرایش در میان مردم ظاهر نشوید. .

ممکن است کسی بگوید :
اگر طرفین مجرد باشند و در تعهد کسی دیگر نباشند در اینصورت ارتباط عاطفی عموما تحت کنترل نیست و به عبارتی عاشق شدن اختیاری نیست که مثلا به دل بگیم عاشق فلانی نشو ولی اگر عاشقی بهمانی شدی اشکالی نداره.

در پاسخ به این سخن می گوییم:
عشق به جنس مخالف تا هنگامی که در حد احساس قلبی است و منجر به ابراز و روابط نامشروع نشده است، و عشق تا جایی به دل و قلب مربوط می شود ، امر طبیعی است ، اما وقتی به مرحله عملی کشیده شود ، اسلام برای آن محدودیت معتقد است. اما از طرف دیگر احساس عشق حتی در مرحله قلبی می تواند نتایج و اثار منفی ، مانند پریشانی خاطر ، افسردگی ، اشتغال فکری و ذهنی و اتلاف وقت و سرمایه و باز ماندن از درس و کارهای مفید دیگر شود.
گاهی از مرتبه درونی بیرون آمده و به اظهار عشق و پس از اظهار عشق، روابط دیگری شکل می‌گیرد. متأسفانه از مسیر معیّن، خارج می‌گردد و مراحل بعدی قابل کنترل نیست.
بسیاری از دوستی‌های دختران و پسران در جامعه ما، دارای کارکرد روانی اجتماعی است، یعنی دختران و پسرانی که برای خود دوستی انتخاب می‌کنند، به دنبال یافتن یک پایگاه روانی و اجتماعی مطمئن هستند، ولی با این کارکرد نمی‌توان استمرار دوستی‌ها را تضمین کرد. اطمینان خاطری که دختران و پسران از طریق برقراری دوستی بین خود، جستجو می‌کنند، زیاد طول نمی‌کشد و آنان پی می‌برند که این اطمینان خاطر، به قیمت از دست دادن بسیاری از اطمینان خاطرهای دیگر به دست آمده است.(5)
گاهی نیز به واسطه افسردگی ها و عوامل روانی ایجاد می شود که نیاز به درمان از راه روان درمانی دارد.
بنابر این لازم است هر گونه اظهار عشق در چهارچوب خاصی که شرع معیّن نموده،‌صورت گیرد و آن چهار چوب خاص، ازدواج است. پس اظهار عشق و دوستی در این چارچوب و برای همسر _ بعد از ازدواج _ ، نه تنها عیب نیست، بلکه بسیار پسندیده و مطلوب است.

پی نوشت ها:
1. قصص (28) آیه 25
2. نور(24) آیه 31
3. احزاب (33) آیه 32.
4. همان، آیه 33
5. دکتر احمدی، روابط دختر و پسر در ایران، ص 118.