قصیده تائیه / روضه امام رضا علیه السلام از زبان مبارکشان
تب‌های اولیه
قصیده تائیه / روضه امام رضا علیه السلام از زبان مبارکشان
- شيخ صدوق در ص 368 (العيون) و در ص 211 (الامالى) از هروى روايت كرده است كه گفت: «دعبل» در مرو شرفياب خدمت ابى الحسن الرضا عليه السّلام شد و گفت: اى فرزند رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) قصيدهاى(معروف به قصیده تائیه) سرودهام و سوگند خورده ام كه پيش از اینکه برای شما بخوانم براى هيچكس آنرا نخوانم فرمود: بخوان و دعبل سروده خود را با این بیت آغاز کرد :
مدارسُ آياتٍ خَلتْ من تلاوة - و منزل وحْيٍ مُقْفِر العرصات
و دعبل ادامه داد تا به این شعر رسيد كه:
- ارى فيئهم في غيرهم مستقيما - و ايديهم عن فيئهم صفرات
- ابو الحسن گريست و فرمود، راست گفتهاى اى خزاعى ، و چون به اين بيت رسيد كه: - لقد خفت فى الدنيا و ايام سعيها - و انى لارجو الامن بعد وفاتى
- امام رضا عليه السّلام فرمود؛ خداوند ترا در روز فزع اكبر امان بخشد و چون به اين سروده رسيد كه: - و قبر ببغداد لنفس زكيّه - تضمّنها الرحمن في الغرفات
- امام رضا عليه السّلام به او فرمود: آيا در همين جا دو بيت به آن نيفزايم كه قصيده تمام شود؟
- گفت چرا! يابن رسول اللّه. و امام فرمود:
- و قبر بطوس يالها من مصيبة - توقد في الاحشاء بالحرقات - الى الحشر حتى يبعث اللّه قائما - يفرّج عنا الهمّ و الكربات
- «دعبل» گفت. اى پسر پيغمبر خدا، اين قبری كه در طوس است از كيست؟
- حضرت فرمود قبر من است و ديرى نپايد كه طوس گذرگاه شيعيان و زيارت كنندگان من شود. هان! هر كس مرا در غربتم به طوس زيارت كند، روز قيامت با گناهان آمرزيده در رتبه من با من خواهد بود. این روضه ای است که امام رضا علیه السلام برای مصیبت خویش خواندند، وروضه ای دیگر نیز هست که در فرصت دیگر ذکر خواهد شد.
- و در مشكاة الانوار است كه آوردهاند كه چون دعبل قصيده خود را براى على بن موسى الرضا خواند و از حضرت حجت (عج) به اين سروده خود ياد كرد:
- فلو لا الذى ارجوه فى اليوم اوغد - تقطع نفسى اثرهم حسراتى - خروج امام لا محالة خارج - يقوم على اسم اللّه و البركات
حضرت رضا علیه السلام دست بر سر نهاد و به تواضع ايستاد و براى او دعاى فرج كرد.
برگرفته از ترجمه الغدير في الكتاب و السنة و الأدب ، جمعی از مترجمان،ج4،ص:262 -26 با تلخیص و اضافات